Εντυπώσεις από τη Χριστουγεννιάτικη Γιορτη της Νεολαίας μας 16-12-2012
ΕΚ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΜΕΙΡΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΩΝ
Έρχονται στιγμές που είναι έντονα συμπυκνωμένες και σημαδεύονται από την απλή και απέριττη ομορφιά τους. Δεν θέλεις κατʼ ουδένα τρόπο να πάψει η ροή τους. Θέλεις να αφεθείς στην δροσιά τους , να ανοίξεις την ανάσα σου, να επεκτείνεις ασταμάτητα την διάρκειά τους. Είναι δύσκολο, ίσως και μάταιο να αποτυπώσεις σε ένα κομμάτι χαρτιού την χαρά των στιγμών αυτών, την πληρότητά τους που την έχεις βιώσει με ένταση. Δεν θέλεις να τελειώσουν γιατί μεταγγίζουν σε αυτούς που τις ζουν, έντονη χαρά, απλή και απέριττη ομορφιά, διδαχή ήθους, νόημα γιορτής, αλισθηση πληρότητας. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που κάποιος θα σχημάτιζε εντός του μετά την Χριστουγεννιάτικη εορτή του Νεανικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου Πευκακίων.
Αφορμή και ώθηση για να γραφτούν αυτές οι λίγες γραμμές, ήσαν δύο παράγοντες :
Η τοποθέτηση του π. Βασιλείου Βολουδάκη στο κλείσιμο της Εορτής. Τόνισε ότι η γιορτή των παιδιών της ενορίας μας ήταν «η συνέχιση της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας, δηλαδή η "λειτουργική προέκτασή" της».
Τα έντονα στοιχεία χαράς που προσέδωσε η νεανική γιορτή στους παρακολουθήσαντες.
Η Εκκλησία καλεί τα παιδιά να δώσουν το στίγμα της Χριστουγεννιάτικης χαράς, να "συζυμωθούν" με την "ορθήν δόξαν" του εορταστικού περιεχομένου της, να εργασθούν για την μορφολογική εξωτερίκευσή της, να συνεργασθούν εν πνεύματι σύγκλισης. Και τα παιδιά με την σειρά τους καλούν όλους μας να προσέλθουμε στην χαροποιό συμμετοχή.
Δεν έχει συνειδητοποιηθεί "αυτό" που ποιεί, δημιουργεί και πράττει η Εκκλησία. Ενίοτε, ίσως κάποιες στιγμές , "σπάει" η δύναμη της ρουτίνας, αυτή η φθοροποιός τετριμμενοποίηση που εργαλειοποιεί το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, και κάποια "ρωγμή" αφήνει και επιτρέπει σε αυτήν την εορταστική χαρά να απλώσει το θεραπευτικά ευχάριστο αποτύπωμά της.
Η Εκκλησία είναι ο μόνος χώρος της όντως παιδαγωγίας, της όντως παιδείας. Καλεί όσα παιδιά (και όχι μόνον, βέβαια) θέλουν να ανταποκριθούν στην παιδαγωγία, που συγκροτεί ήθος, στην παιδεία που δημιουργεί ανεξίτηλες αξίες, στην προσπάθεια που ανοίγεται σε νόημα ζωής, στην έμπρακτη βίωση σχέσεων που εμπνέονται από το παραδεδομένο πνεύμα της εν Χριστώ ζωής.
Στην Εκκλησία λοιπόν τα παιδιά καλούνται και αυτά με την σειρά τους καλούν όλους μας στην γιορτή τους. Στο σχολειό του κόσμου τα παιδιά άγονται στο τετριμμένο και στο φθοροποιό.
Στην Εκκλησία τα παιδιά μαθαίνουν την όντως εορτή. Μαθαίνουν ότι η εορτή είναι αποτέλεσμα εργώδους προσπάθειας, προϊόν και συλλογικής συνεισφοράς. Στο σχολειό του κόσμου η γιορτή "είναι άλλη μία από τα ίδια" , έτσι "στα γρήγορα να τελειώνουμε" γιατί το α-νόητο και το ανούσιο είναι ασήκωτα , ανυπόφορα.
Στην Εκκλησία τα παιδιά παιδαγωγούνται εν κοινωνία Χριστού. Στο σχολειό του κόσμου τα παιδιά αποσυντίθενται σε ανταγωνιστικές ατομικότητες προς εξουσιαστική κατίσχυση του ενός εις βάρος του άλλου.
Στην Εκκλησία τα παιδιά σμιλεύονται από τον πολιτισμό. Στο σχολειό του κόσμου τα παιδιά εξαλλοιώνονται στον εκβαρβαρισμό.
Στην Εκκλησία μεταλαμπαδεύεται το ήθος. Στα σχολειά του κόσμου συσσωρεύεται το μίσος.
Στην Εκκλησία τα παιδιά μαθαίνουν την αληθινή γιορτή. Στα σχολειά του κόσμου τα παιδιά εκτονώνονται στην απύθμενη οργή.
Στην Εκκλησία τα παιδιά μαθαίνουν και αλλά και καθοδηγούνται να μαθαίνουν. Στα σχολειά του κόσμου τα παιδιά συνωθούνται να χαλούν.
Στην Εκκλησία τα παιδιά δίνουν δείγμα γραφής. Στα σχολειά του κόσμου αφήνουν "δήγμα οργής"
Δεν επιχειρείται εδώ η σύγκριση Εκκλησίας και κοσμικού σχολείου, ιδίως έτσι όπως είναι συγκροτημένο σήμερα. Απλά γίνεται προσπάθεια να καταννοηθεί τι μπορούν να καταφέρουν και δημιουργήσουν τα παιδιά όταν αντιλαμβάνονται ότι "περπατούν" σε στέρεο και γόνιμο έδαφος πρόσφορο "να τους ανοίξει φτερά".
Τη φορά αυτή λοιπόν στην Χριστουγεννιάτικη εορτή οι άνθρωποι δεν προσήλθα για επιδερμική ακρόαση, έτσι για να ακούσουν, να δούν και να αποχωρήσουν. Ήλθαν και καθηλώθηκαν στις θέσεις τους. Αφέθηκαν στην απλή ομορφιά. "Λειτουργήθηκαν" στην παιδική πρόταση χαράς. Δεν προσήλθαν οι άνθρωποι για να ξεχαστούν, ήλθαν για να θυμηθούν. Ανεπιτήδευτη η απλότητα των παιδιών, προσφέρθηκε άνευ φειδούς σε όλους. Έκδηλα τα ίχνη της χαράς ! Δεν ήταν δυνατόν να μονωθούν σε στεγανά κατοχυρώνουσας επάρκειας. Κάτι τέτοιο ήταν αφύσικο. Διαρκώς αναπηδούσε το ευχάριστα απρόσμενο. Με την καλή του πρόσληψη και την λυτρωτική του χαρά. Και αυτό είναι όμορφη έκπληξη. Δεν επιζητούσαν το εύκολο χειροκρότημα οι παιδικοί πρωταγωνιστές της εορτής. Ήταν κάτι που ξεχείλιζε αυθόρμητα από τη θέρμη της αποδοχής.
Τα παιδιά κλήθηκαν να φτιάξουν την Χριστουγεννιάτικη εορτή και μετέφεραν την πραγματικότητά της σε όλη της την έκταση σε εμάς. Και αυτό το στοιχείο της μετάγγισης της χαράς είναι και δώρο της Εκκλησίας, αλλά καταλογίζεται και στο "μερτικό" των παιδιών. Η εργασία τους που προηγήθηκε, η κίνησή τους και εν πολλοίς η κάποια παιχνιώδης διάθεσή τους αρθρώνονταν φυσιολογικά με τις ανάγκες και τις συνθήκες της στιγμής. Είχε κανείς την αίσθηση ότι βρισκόταν σε ένα τοπίο λύτρωσης, χαράς, ζωντάνιας, έκπληξης. Κάποια παιδιά ¨μας πήραν από το χέρι" και μας οδήγησαν στον "χώρο" τους, όπου ήσαν αυτά, και ήταν ο δικός τους τόπος, ο τόπος της ανυπόκριτης χαράς. Μάλιστα η αβίαστη ομορφιά της κάθε στιγμής ήθελες να μην διακοπεί και να διαρκεί και ει δυνατόν να αφθαρτοποιηθεί.
Μπορεί να προσάψει κανείς στον γράφοντα ότι υπερβάλλει ή ότι φθάνει σε όρια παιδοκολακείας . Όμως όλως αντιθέτως έχω την γνώμη ότι πρέπει να αποδίδονται τα εύσημα και η αναγνώριση σε όλους όσους μετάγγισαν αυτήν την διάθεση της Χριστουγεννιάτικης εορτής. Ειλικρινώς δεν ανέμενα τόση χαρά. Τέτοια ήταν η αίσθηση πληρότητας που δεν ήθελα να με εγκαταλείψει. Αυτό ήταν πραγματικά επιτυχία των παιδιών τα οποία ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας.
Βασίλης Μακρής
Μεταλλειολόγος