ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
ΓΙΑ ΤΑ 150 ΤΕΥΧΗ
ΤΗΣ «ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ»
Ἀνέλπιστα, μόνο χάρις στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μας φθάσαμε νὰ συμπληρώσουμε 150 τεύχη τοῦ Περιοδικοῦ μας, μέ τήν ἀρχική εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου, τήν ὁποία ἀνανέωσε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Ἱερώνυμος.
Εἶναι κάτι, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ θεωρήσουμε φυσικό, ἀφοῦ οὔτε τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν ἦσαν στὴν δικαιοδοσία μας, οὔτε ὁ λίγος περισσευούμενος καθημερινός μας χρόνος ἀρκοῦσε γιὰ νὰ γράφεται καὶ νὰ κυκλοφορεῖται στὴν ὥρα του –κάθε πρώτη Κυριακή τοῦ μηνός– ἕνα πολυσέλιδο περιοδικό.
Τὴν εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν ἅγιο Νικόλαον αὐξάνει ἡ συναίσθηση ἐκ μέρους μας τῆς μεγάλης τους εὐλογίας, γιατί μᾶς ἀξίωσαν νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ τὴν ὕλη τοῦ περιοδικοῦ μας στὶς πνευματικὲς ἀπαιτήσεις καὶ ἀνάγκες τῶν ἀναγνωστῶν του, τοὐλάχιστον ὡς πρὸς τὸ εὖρος τῆς θεματολογίας του.
Μᾶς χαροποίησαν πολλὲς φορὲς οἱ φίλοι ἀναγνῶστες μὲ τὰ θερμά τους λόγια, τὸ ἐνδιαφέρον τους νὰ προμηθευθοῦν μὲ λαχτάρα τὸ κάθε νέο τεῦχος καὶ ἡ ἐπίμονη προτροπή τους νὰ μὴν περιορίσουμε τὴν πολύπλευρη θεματολογία του. Ἰδιαιτέρως μᾶς συγκίνησαν οἱ ἀναγνῶστες μας ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, οἱ ὁποῖοι γνώρισαν τὸ περιοδικό μας ἀπὸ τὸ διαδίκτυο καὶ ἀνέπτυξαν πολυποίκιλη ἐπικοινωνία μαζί μας, γιατί, ὅπως μᾶς εἶπαν, στὸ ἐξωτερικὸ ἡ πνευματικὴ ξηρασία εἶναι τέτοια, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν ὑποψιασθῆ ὁ περιζωσμένος ἀπὸ πάμπολλες πνευματικὲς εὐκαιρίες νεοέλληνας.
Σήμερα, μετὰ ἀπὸ 12 χρόνια συμπληρωμένα, νοιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ κάνουμε ἕνα ἀπολογισμό, καὶ ἡ ἐπέτειος τῶν 150 τευχῶν μᾶς προτρέπει νὰ τὸν κάνουμε τώρα, σ’ αὐτὸ τὸ τεῦχος:
٭ ٭ ٭
Ἡ ἀπόφαση ποὺ πήραμε τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2002 νὰ ἐκδώσουμε ἕνα ἐνοριακὸ περιοδικὸ ἔγινε ἀπὸ μιὰ βαθειά μας ἐπιθυμία νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς ἀναγνῶστες μας (ἐνορίτες ἢ μή), ὄχι μὲ μιὰ ἐπικοινωνία κηρυκτικὴ ἀλλὰ μὲ ἐπικοινωνία συμπορεύσεως, μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς κάνουμε κοινωνοὺς τῶν βιωμάτων καὶ τῶν προβληματισμῶν μας καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τὴν συναντίληψη, γιατί πιστεύουμε πὼς αὐτὴ κατ’ ἐξοχὴν ἀπουσιάζει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἐκκλησιάσματος καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ ἐδῶ καὶ 200 χρόνια νὰ ἐπιτευχθῆ μιὰ μεγάλη συνεργασία ὅλων τῶν εὐσεβῶν καὶ πιστῶν ἀνθρώπων τῆς Πατρίδος μας γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς πλήρους ἀλλοτριώσεως τοῦ ἤθους τῶν ἁγίων Πατέρων μας ἀλλὰ καὶ τῶν εὐσεβῶν Προγόνων μας.
Εἶναι πολὺ μεγάλο κρῖμα νὰ διαπιστώνουμε καθημερινὰ ὅτι στὴν ἴδια μας τὴν Πατρίδα διδάσκονται πολλὲς “ Ὀρθοδοξίες” καί, μάλιστα, αὐτὸ νὰ θεωρῆται ἀπολύτως φυσικό! Αὐτὸ μᾶς θλίβει ἰδιαιτέρως, γιατί μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ ὅλους τούς συγχρόνους ἁγίους Γέροντες –οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν πλέον στὴν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία– καί, ἰδιαιτέρως, τοὺς μακαριστοὺς π. Σίμωνα Ἀρβανίτην, π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον καὶ π. Μᾶρκον Μανώλην, στοὺς ὁποίους καὶ μαθητεύσαμε ἐπὶ πολλὰ χρόνια. Ὅλοι αὐτοὶ –πέραν τῶν λόγων τους– μᾶς ἔδωσαν καὶ τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα, ποὺ μᾶς τοὺς διατηρεῖ ζῶντας στὴ μνήμη, στὸν νοῦν καὶ στὴν καρδιά μας ὥστε νὰ διακρίνουμε τὰ πνεύματα ποὺ διαφέρουν ἀπὸ τὸ δικό τους «Πνεῦμα τῆς Πίστεως».
Μὲ τοὺς Πατέρας αὐτοὺς ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἄλλους συγχρόνους ἁγίους, ποὺ γνωρίσαμε ἀλλὰ δὲν μαθητεύσαμε πλησίον τους, εἴχαμε καὶ ἔχουμε «τὸ αὐτὸ Πνεῦμα τῆς Πίστεως». Μᾶς ἀνέπαυε ἡ εὐρύτητά τους «ἐν τῇ τηρήσει τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ» καὶ ἡ κατὰ Θεὸν στρατηγική τους, ἡ ὁποία δὲν ἔδιδε βαρύτητα στὸ «σύμπτωμα», ἀλλὰ ἀναζητοῦσε καὶ ἀνεδείκνυε τὴν αἰτία.
Τὸ Πνεῦμα αὐτὸ τῶν Διδασκάλων μας ἔγινε ἑαυτός μας καί, παρ’ ὅτι ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τους ὅσο ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴν γῆ, ἐν τούτοις τοὺς αἰσθανόμεθα κατοικοῦντας καὶ μένοντας ἐντός μας! Αὐτοὶ μᾶς καθοδηγοῦν, μᾶς ἐμπνέουν καὶ μᾶς ἐνισχύουν νὰ βαδίζουμε πολλὲς φορὲς ἐντελῶς μόνοι, ἄλλες δὲ φορὲς νὰ δεχόμεθα μὲ ἀντοχὴ τά πυρὰ ἀδελφῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι μᾶς καταλογίζουν φανταστικὲς τάχα φιλόδοξες ἐπιδιώξεις μας ἢ καὶ ἀκόμη μᾶς κατηγοροῦν γιὰ ...παρεκκλίσεις ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία(!), ἐπειδὴ δὲν συνειδητοποιοῦν ὅτι ἔχουν διαποτισθεῖ ἀπὸ τὶς Προτεσταντικὲς ἀλλοιώσεις τῆς Ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας καί, ἀπὸ τὴν διάχυση αὐτῆς τῆς ἀλλοιώσεως σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς.
Μὲ τὸ Πνεῦμα τῶν τριῶν Πατέρων μας αὐτῶν, προχωρήσαμε καὶ προχωροῦμε, χωρὶς νὰ προσχεδιάζουμε κάποια στρατηγικὴ στὸ σπουδαστήριο (δὲν ἔχουμε, ἐξ ἄλλου, τὴν πολυτέλεια πλεονάζοντος χρόνου συσκέψεων), ἀλλὰ μὲ τὸ βλέμμα μας στὴν ἐπισήμανση τῶν αἰτίων, πολεμῶντας κυριολεκτικὰ στὰ δημοσιογραφικὰ χαρακώματα, φθάσαμε –τώρα ποὺ ξαναβλέπουμε τὰ τεύχη πρὸς τὰ πίσω– μὲ μόνη τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἔχουμε παρουσιάσει ὅλα τά φλέγοντα θέματα τῆς ἐποχῆς μας μὲ προοπτικὴ ποὺ νὰ ὁδηγῆ τὴ σκέψη τῶν ἀναγνωστῶν στὴν οὐσία καὶ στὴν αἰτία τῶν προβλημάτων ἀλλὰ καὶ τῶν καταστάσεων, ποὺ δὲν ἀφήνουν τὴν Πατρίδα μας νὰ ἐπανεύρη τὸν Θεὸ τῶν Πατέρων μας.
Γράψαμε γιὰ τὴν Παιδεία, γιὰ τὸν Κλῆρο καὶ τὴν εὐθύνη του γιὰ τὸ πνευματικὸ κατάντημα τῆς Πατρίδος μας. Γράψαμε γιὰ τὴν Οἰκογένεια, γιὰ τὴν Συζυγία, γιὰ τὴν διαφορετικὴ ψυχολογία ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, γιὰ τὴν Νεότητα, γιὰ τὴν Ἱστορία καὶ τὴν ἱστορικὴ Μνήμη καὶ τὸ νόημα τῶν Ἐθνικῶν Ἐπετείων, γιὰ τὴν ἀνάγκη πνευματικῆς θεωρήσεως τῆς αὐθεντικῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, γιὰ τὴν Βιοηθική, γιὰ τὶς σύγχρονες ἀναβιώσεις ἀγρίων Ἐθίμων, ἐνστίκτων καὶ διαστροφῶν, ὅπως ἡ καύση τῶν νεκρῶν, ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ Ἀντιρατσιστικὸς Νόμος ποὺ προωθεῖ τὸν χαφιεδισμό.
Γράψαμε γιὰ τὴν θρησκευτικότητα ὡς ἀρχαιότατο χαρακτηριστικό τοῦ γνήσιου Ἕλληνα, γιὰ τὰ πνευματικὰ ἐρεθίσματα ποὺ προκαλεῖ τὸ Ἀρχαῖο Θέατρο, γιὰ τὸν ἡρωϊσμὸ ὡς συνέπεια Ἀρχῶν καὶ Πιστευμάτων.
Κυρίως, ὅμως, φάνηκε μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ περιοδικοῦ μας ὅτι ἡ Θεολογία δὲν εἶναι ἕνα φιλοσοφικὸ σύστημα ποὺ ἐξελίσσεται μὲ τὰ χρόνια ἀλλὰ εἶναι ψυχοσωματικὴ Ἰατρικὴ Ἀποκάλυψη, ποὺ δὲν ἀλλάζει, ὅσα χρόνια κι ἂν περάσουν, ὅπως δὲν ἀλλάζει καὶ ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἀφοῦ οὔτε οἱ σωματικὲς ἀσθένειες ἐξελίσσονται μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων σὲ ὑγεία, καί, συνεπῶς, οὔτε οἱ ἁμαρτίες ἐξελίσσονται σὲ ἀρετὲς καὶ ὑγιεῖς προσανατολισμούς, ὅπως σαλπίζει ἡ Παγκοσμιοποιημένη Πολιτικὴ ἀθλιότητα!
Οἱ ἀναγνῶστες μας πρέπει νά ἔχουν προσέξει ὅτι τά τελευταῖα ὀκτώ χρόνια ἐπιμένουμε στήν ἐπισήμανση τῶν Προτεσταντικῶν συνεπειῶν τῆς Βαυαροκρατίας τοῦ Ὄθωνα ἀλλά καί τῆς συστηματικῆς διδαχῆς τοῦ Προτεσταντίζοντος Ἀδαμαντίου Κοραῆ, συνέπειες πού σχεδόν ἀποχριστιάνισαν τήν Πατρίδα μας, ἀφοῦ οἱ Βαυαροὶ καὶ οἱ συνεχιστές τους, ποτισμένοι στήν ἀπολυταρχία τῆς Πολιτικῆς ἐξουσίας, πού δίδαξε ὁ Λούθηρος, κατήντησαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό «πᾶσα ἐξουσία ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί Γῆς» ἕνα ἁπλό θρησκευτικό Σωματεῖο, ὡς ἕνα ἀπό τά πολλά περιεχόμενα τοῦ Κράτους!
٭ ٭ ٭
Ἐπιμείναμε καί ἐπιμένουμε πολύ στήν Διάκριση, γιατί χωρίς αὐτήν, ὅλες οἱ ἀρετές αὐτοαναιροῦνται.
Συνεπεῖς σ’ αὐτό ἐπιχειροῦμε νά ἀναπτύξουμε ὅλες τίς ἐπιπτώσεις τῆς Λουθηρανικῆς ἀθεΐας στήν Ἐπιστήμη (πού ἐλάχιστα ἀποδεικνύει καί τά περισσότερα τά μυθεύεται, στρατευμένη νά ἀποδείξη τήν ...ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ!), στίς Τέχνες, στόν ἐν γένει πολιτισμό.
Ἡ Λουθηρανική μέχρι τό μεδοῦλι της ἐποχή μας πρέπει νά ἀκτινογραφηθῆ συστηματικά μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία μας. Τό Περιοδικό μας ἔχει μεγάλο πόθο νά ἐργασθῆ γι’ αὐτόν τόν σκοπό, ἀλλά ἔχει μικρές δυνάμεις. Θά περιμέναμε βοήθεια ἀπό τούς ἀδελφούς μας καί, κυρίως, ζητοῦμε τήν πρωταγωνιστική παρουσία τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Πρεσβυτέρων μας.
Ἡ ἀκτινογράφηση αὐτή προϋποθέτει τήν Διάκριση πού μᾶς δίδαξαν οἱ παλαιοί ἅγιοι ἀλλά καί οἱ σύγχρονοι φωτισταί καί παιδαγωγοί μας, πού μνημονεύσαμε. Πρωτίστως, πρέπει νά δείξουμε τήν διάκρισή μας στά προβλήματα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως, πού δέν ἀφήνουν τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες νά ἀναπτυχθοῦν. Εἶναι ἀπαράδεκτη θεολογική μυωπία νά μήν ἔχουν οἱ θεολόγοι μας τήν στοιχειώδη διάκριση νά κατανοήσουν ὅτι κάτι πού στό παρελθόν ἦταν σωτήριο, σήμερα εἶναι ὀλέθριο καί κάτι πού ἦταν ὀλέθριο κατά τό παρελθόν, σήμερα εἶναι σωτήριο. Στό πλαίσιο αὐτό μποροῦμε καί πρέπει νά συζητήσουμε τήν ἐπαναϋπαγωγή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διότι τότε πού ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διεβίβασε στήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τίς Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης τό ἔπραξε γιά νά ἐνισχύση τό Πατριαρχεῖο μας. Σήμερα καί ἡ Πατρίδα μας χρειάζεται διεθνῆ στήριξη ἀπό Εὐρωπαϊκές Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις, πού νά ὑπάγονται ἀπ’ εὐθείας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί οἱ Μητροπόλεις αὐτές χρειάζονται τήν ἐξάρτησή τους ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διότι τό ἐμπερίστατο Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἐπαρκεῖ νά τίς ἐπιβλέπη πνευματικά, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουν γίνει σχεδόν εἰκόνες καί ὁμοίωση τῶν Παπικῶν Εὐρωπαϊκῶν “ἐκκλησιῶν”!
٭ ٭ ٭
Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς εὐχές τῶν Πατέρων μας θά συνεχίσουμε –ὅσο δυνάμεθα– νά ἀναζητοῦμε τήν συναντίληψη τῶν ἀναγνωστῶν μας, βοηθοῦντες ἀλλά καί βοηθούμενοι ἀπό αὐτούς, ἕως ὅτου ἀπό ἀναγνῶστες μας γίνουν καί συναγωνισταί μας σ’ ἕνα κοινό πνευματικό ἀγῶνα. Καί γι’ αὐτό: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν»!
Σᾶς εὐχαριστοῦμε ὅλους θερμά!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 150
Φεβρουάριος 2015