Πρὸς μία νέα φεουδαρχία!
Αφορμὴ γιὰ τὸ ἄρθρο αὐτὸ στάθηκε ἕνα βιβλίο τοῦ Γερμανοῦ δημοσιογράφου Udo Ulfkotte, ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Gekaufte Journalisten. Wie Politiker, Geheimdienste und Hochfinanz Deutschlands Massenmedien lenken» (Ἐξαγορασμένοι δημοσιογράφοι. Πῶς οἱ πολιτικοί, οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες καὶ τὸ μεγάλο κεφάλαιο κατευθύνουν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης τῆς Γερμανίας) καὶ κυκλοφορήθηκε στὴ Γερμανία τὸ 2014. Πρόκειται γιὰ ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο, ἐπειδὴ ἐκθέτει μὲ πλῆθος στοιχείων καὶ ὀνομάτων τὴ διαπλοκὴ τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν δημοσιογράφων καὶ φυσικὰ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης ποὺ ὑπηρετοῦν μὲ τὶς πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ τραπεζικὲς ἐλὶτ τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει τὸ γεγονός, ὅτι ὁ συγγραφέας γράφει ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία. Ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ ἴδιος σὲ μία ἀπὸ τὶς ὀνομαστὲς ἐφημερίδες τοῦ ἡμερήσιου τύπου τῆς Γερμανίας, τὴν Frankfurter Allgemeine Zeitung, ἐπὶ 17 χρόνια ἀποτελοῦσε γρανάζι αὐτοῦ τοῦ συστήματος πληροφόρησης, ποὺ φυσικὰ μόνο πολυφωνικὸ δὲν εἶναι. Παραπλανᾶ, ἐκμεταλλεύεται καὶ κατευθύνει τὴν κοινὴ γνώμη πρὸς τὸ συμφέρων τῶν ἐλὶτ ποὺ ἀναφέρθηκαν παραπάνω. Τὸ γεγονὸς αὐτό, βέβαια, δὲν ἀποτελεῖ συνταρακτικὸ νέο γιὰ τὸν σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Ὡστόσο ὁ ἀναγνώστης μυεῖται στὶς μεθόδους ποὺ ἐκτίθενται λεπτομερῶς καὶ ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ συνειδητοποιήσει, ὅτι ἡ ἴδια ἡ δημοκρατία καὶ ἡ δῆθεν πολυφωνία τῆς πληροφόρησης ποὺ αὐτὴ ἐγγυᾶται εἶναι ἕνα μεγάλο παραμύθι ποὺ ἔχει στηθεῖ μὲ σκοπὸ νὰ κατευθύνει τὰ πράγματα πρὸς μιὰ παγκόσμια οἰκουμενιστικὴ διακυβέρνηση.
Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει, ὅτι τὸ δικό του προσωπικὸ παραμύθι γιὰ τὴ δημοσιογραφία καταστράφηκε ὁλοσχερῶς, ὅταν τὸ Ἰρὰκ μὲ ἀρχηγὸ τότε τὸν Σαντὰμ Χουσεῒν κατέλαβε στὶς 2 Αὐγούστου τοῦ 1990 τὸ Κουβέιτ. Λίγο ἀργότερα τὸ Ἀμερικανικὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων Hill and Knowlton διέδωσε τὴν ψευδῆ εἴδηση, ὅτι Ἰρακινοὶ στρατιῶτες δῆθεν εἰσέβαλαν σὲ νοσοκομεῖα τοῦ Κουβέιτ καὶ ἄρπαξαν θερμοκοιτίδες γιὰ νὰ τὶς μεταφέρουν στὸ Ἰράκ, πετῶντας τὰ ἔμβρυα ποὺ ἦταν μέσα σ’ αὐτὰ στὸ πάτωμα. Αὐτὴ ἡ εἴδηση τὶς 10 Ὀκτωβρίου 1990 ἐπιβεβαιώθηκε ἀπὸ αὐτόπτη μάρτυρα, ἕνα μικρὸ κορίτσι μὲ τὸ ὄνομα Ναϋίραχ, μπροστὰ σὲ ἐπιτροπὴ τοῦ Κογκρέσου τῶν ΗΠΑ. Ἀφοῦ υἱοθετήθηκε στὴ συνέχεια σὲ ἔκθεση τῆς Amnesty International γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα στὸ Κουβέιτ, ἔκανε τὸν γύρω, ὅπως φάνηκε καθαρά, στὰ ἀπόλυτα συντονισμένα ΜΜΕ τοῦ δυτικοῦ κόσμου, προετοιμάζοντας τὴν κοινὴ γνώμη γιὰ τὸν πόλεμο, ποὺ ἀκολούθησε λίγο ἀργότερα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1991. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ ἱστορία αὐτὴ ἀποδείχτηκε ὡς μεγάλο ψέμα. Στὸ πρόσωπο τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ ἀναγνωρίσθηκε ἡ κόρη τοῦ πρεσβευτῆ τοῦ Κουβέιτ στὴν Οὐάσιγκτον ποὺ εἶχε εἰδικὰ ἐκπαιδευτεῖ ἀπὸ τὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων Hill and Knowlton γιὰ τὴν πειστικὴ κατάθεσή του. Ἡ δὲ κυβέρνηση τοῦ Κουβέιτ εἶχε διαθέσει συνολικὰ 12 ἑκατ. δολάρια γιὰ αὐτὴν τὴν τόσο ἐπιτυχημένη προπαγανδιστικὴ ἐκστρατεία στὰ εἰδησεογραφικὰ πρακτορεῖα καὶ μέσα ἐνημέρωσης.
Ἀντίθετα, ὅταν λίγο νωρίτερα, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1988, χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τὸ Ἰρὰκ χημικὰ ὅπλα Γερμανικῆς κατασκευῆς στὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν Ἰρανῶν, δὲν ὑπῆρξε κῦμα ἀγανάκτησης. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποσιωπήθηκε σχεδὸν ὁλοσχερῶς ἀπὸ τὴ Γερμανικὴ εἰδησεογραφία. Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας μὲ τὴν κάμερά του, ἦταν μάρτυρας αὐτῆς τῆς φρίκης, ὅπου ἀπὸ τὰ μάτια, τὸ στόμα καὶ τὴν μύτη τῶν θυμάτων ἐκχυνόταν ὁ ἐγκέφαλός τους. Τὸ πλούσιο φωτογραφικό του ὑλικὸ ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης δὲν χρησιμοποιήθηκε ποτὲ ἐκτὸς ἀπὸ ἐλάχιστες, σχετικὰ ἀθῶες, φωτογραφίες.
Παρὰ τὰ τόσο ἀπροκάλυπτα αὐτὰ γεγονότα, ὁ Ulfkotte συνέχισε, ὅπως ὁμολογεῖ, γιὰ ἄλλα 12 χρόνια, μέχρι τὸ 2003, νὰ ὑπηρετεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια ἐφημερίδα αὐτὸ τὸ σύστημα παραπληροφόρησης. Πολὺ συνοπτικὰ ἀναφέρω στὴ συνέχεια τὶς στρατηγικὲς αὐτῆς τῆς ἐξαπάτησης καὶ καθοδήγησης τῆς κοινῆς γνώμης ποὺ ἀναλύει ὁ συγγραφέας:
Οἱ ὑποτροφίες ποὺ παρέχονται σὲ ταλαντούχους νέους γιὰ σπουδὲς σὲ ἀκαδημίες δημοσιογραφίας ποὺ πρόσκεινται στὰ μεγάλα πολιτικὰ κόμματα τῆς Γερμανίας.
Πολυτελῆ ταξίδια, πληρωμένα ἀπὸ μεγάλες ἐταιρίες ἢ δικτάτορες κρατῶν, μὲ ἀντάλλαγμα τὴ θετική τους παρουσίαση ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους δημοσιογράφους ἐν γνώσῃ, βέβαια, τῶν Μέσων Ἐνημέρωσης γιὰ τὰ ὁποῖα ἐργάζονται.
Ἀπ’ εὐθείας ἐκ μέρους τῆς πρεσβείας τῶν ΗΠΑ στὸ Βερολίνο χρηματοδότηση μὲ 5000 ὡς 20.000 δολάρια ὀργανώσεων στὴ Γερμανία, οἱ ὁποῖες μέσῳ τῶν δημοσιογράφων ποὺ πρόσκεινται σ’ αὐτὲς ἀσκοῦν ἐπιρροὴ ὑπὲρ τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ στὴ Γερμανικὴ κοινὴ γνώμη.
Ἡ βράβευση δημοσιογράφων ποὺ ὑπηρετοῦν πιστὰ τὸ σύστημα, ἢ πού, ὅπως τὸ διατυπώνει ὁ ἴδιος ὁ Ulfkotte, ὑπηρετοῦν πιστὰ «Γερμανοαμερικανικὰ ἱδρύματα-ἐργοστάσια καθοδήγησης τῆς σκέψης» μὲ γνωστὰ βραβεῖα δημοσιογραφίας καὶ χρηματικὰ ἔπαθλα.
Δεδομένο τῆς ἐπικρατούσης Γερμανικῆς δημοσιογραφίας εἶναι ὁ προσανατολισμός της πρὸς τὶς ΗΠΑ καὶ ἡ ἐπικριτική της στάση ἀπέναντι στὴ Ρωσία. Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ συγγραφέας πανεπιστημιακὴ μελέτη σχετικὰ μὲ τοὺς ἐπιθετικοὺς καὶ ἐπιρρηματικοὺς προσδιορισμοὺς ποὺ ἀποδίδονται στοὺς ἀρχηγοὺς κρατῶν Ὀμπάμα (ΗΠΑ) τοῦ Πούτιν (Ρωσία) σὲ μεγάλο ἀριθμὸ ἄρθρων πασίγνωστης ἐφημερίδας στὴ Γερμανία. Ὁ Πούτιν παρουσιάζεται σαφῶς ἀρνητικὰ ὡς: ἀπειλητικός, ὠμός, ἐπιθετικός, συγκρουσιακός, ἀντιδυτικός, ἐξουσιαστικός, ἀναληθής, ψυχρὸς κ.ἄ. Ἐντελῶς ἀντίθετα ὁ Ὀμπάμα χαρακτηρίζεται ὡς: δραστήριος, μὲ φρενήρη χαρὰ ἀποδεκτός, ἐνθουσιαστικός, φιλικός, ἐλπιδοφόρος, ἀποφασιστικὸς κ.ἄ.
Στρατολόγηση ταλέντων δημοσιογραφίας ἤδη ἀπὸ τὰ φοιτητικά τους χρόνια ἀπὸ καθηγητές τους γιὰ λογαριασμὸ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν.
Ἡ μεγάλη ἐγγύτητα γνωστῶν δημοσιογράφων πρὸς τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες, σὲ σημεῖο μάλιστα ποὺ αὐτές, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ συγγραφέας μὲ βάση τὴ δική του προσωπικὴ ἐμπειρία, τοὺς σχεδιάζουν λεπτομερῶς τὰ ἄρθρα τους. Γιὰ τοὺς ἀνταποκριτὲς ἐξωτερικοῦ Ἀμερικανικῶν καὶ Ἀγγλικῶν ἐφημερίδων καταθέτει, ὅτι σχεδὸν ὅλοι εἶχαν ἀναλάβει δράση καὶ γιὰ τὶς ἐθνικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες τους. Ὁ ἴδιος ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὶς ἀποστολές του στὸ ἐξωτερικό, ὅτι πρῶτα γινόταν ἀναφορὰ στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες καὶ ἔπειτα στὴν ἐφημερίδα του.
Συμμετοχὴ ἐπιφανῶν δημοσιογράφων σὲ ὀργανώσεις καὶ λέσχες ποὺ συγκαταλέγουν στὰ μέλη τους τὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐλίτ, ὅπως εἶναι π.χ. οἱ German Marschall Fund καὶ Atlantik-Brucke (Γέφυρα τοῦ Ἀτλαντικοῦ: Μέλος καὶ ἡ καγκελάριος τῆς Γερμανίας Ἄγγελα Μέρκελ) ποὺ δημιουργήθηκαν στὴ Γερμανία ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 50΄ ὡς κοινωφελῆ ἱδρύματα μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῶν κοινῶν ἀξιῶν καὶ τὴν καλὴ συνεργασία Γερμανίας καὶ ΗΠΑ. Σχετικὰ μὲ τὴ δραστηριοποίηση δημοσιογράφων στὶς παραπάνω ὀργανώσεις ἀλλὰ καὶ σὲ διεθνεῖς ὀργανώσεις ὅπως ἡ Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg) καὶ ἡ Τριμερὴς Ἐπιτροπὴ (Trilateral Commission) ὁ συγγραφέας παραπέμπει στὴν διατριβὴ τοῦ Uwe Kruger μὲ τίτλο «Meinungsmacht» (Ἐξουσία [τῆς διαμόρφωσης] τῆς γνώμης). Ο Kruger, ὁ ὁποῖος στὴν ἐργασία αὐτὴ ἐξετάζει τὴν ἐπιρροὴ τῶν διαφόρων ἐλὶτ στὴ Γερμανικὴ δημοσιογραφία, καταγράφει 64 δημοσιογράφους μὲ συμμετοχὴ σὲ 84 ὀργανώσεις.
Ὅλα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μία βασικὴ διαπίστωση: Κινούμαστε πλέον πρὸς μιὰ νέα μορφὴ φεουδαρχίας.
Ἐπὶ πλέον ὁ συγγραφέας καταγγέλλει τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ἀσκεῖται μέσῳ τῆς κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας. Ὅποιος κινεῖται πέρα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ προβάλλεται ὡς πολιτικὰ ὀρθό, στιγματίζεται. Παλαιὰ οἱ ἐκτελέσεις γίνονταν στὸ κέντρο τῆς ἀγορᾶς. Σήμερα τὸ ἔργο αὐτὸ ἔχουν ἀναλάβει τὰ ΜΜΕ. Ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸ Εὐρὼ ἢ ποὺ ἐκφράζουν ἀμφιβολίες γιὰ τὴ δῆθεν ἀλλαγὴ τοῦ κλίματος. Ἀντίθετα, γιὰ τὸν χριστιανισμὸ ἰσχύει: ὅσο περισσότερο σπιλώνονται οἱ χριστιανικὲς ἀξίες, τόσο καλύτερα. Ὅποιος, ὅμως, ἀσκεῖ κριτικὴ στὸ Ἰσλὰμ πάσχει ἀπὸ ξενοφοβία. Πληθώρα λέξεων μέσῳ τῆς δημοσιογραφίας ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἄλλες μέσα στὸ πνεῦμα τῆς νέας ἐποχῆς. Ὁ θάνατος ἀμάχων χαρακτηρίζεται ὡς «παράπλευρες ἀπώλειες», ἡ διεξαγωγὴ πολέμου ἐκ μέρος τῆς Δύσεως μὲ τὴν εἰσβολή της σὲ ξένες χῶρες ὀνομάζεται «περιορισμένη ἐπιχείρηση» μὲ σκοπὸ τὸν συνετισμὸ κ.ἄ.
Αὐτὰ κυρίως, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα καταθέτει ὁ Udo Ulfkotte στὸ βιβλίο του, ἐπισημαίνοντας καὶ καταγγέλλοντας τὴν ἀπόλυτη εὐθυγράμμιση, βασικὰ τὴν ὑποδούλωση τοῦ Γερμανικοῦ λαοῦ μέσω τῶν ἐλίτ του στὶς ἐπιδιώξεις τῶν ΗΠΑ μὲ τελικὸ στόχο τὴν ὑποταγή του σὲ μία παγκόσμια οἰκουμενιστικὴ κυβέρνηση. Κεντρικῆς σημασίας γιὰ τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ εἶναι ἡ λεγομένη 4η ἐξουσία, ἡ δημοσιογραφία. Ἡ δεοντολογία ἐπιβάλλει βέβαια στὴ δημοσιογραφία νὰ μείνει μακρυὰ ἀπὸ τὶς διάφορες ἐλίτ, ἀλλὰ αὐτὸ δυστυχῶς ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἔχει ἀναιρεθεῖ. Οἱ μεγαλοεκδότες καὶ κυρίαρχοι τῶν καναλιῶν ποὺ εἶναι καὶ αὐτοὶ μέρος τῆς παγκόσμιας ἐλὶτ ἐπιβάλλουν σήμερα τὸ κυρίαρχο στίγμα τῆς δημοσιογραφίας. Αὐτὸ ποὺ μένει γιὰ τοὺς δημοσιογράφους ποὺ σέβονται τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν ἀποστολή τους, εἶναι ἡ ἐξ ἰδίων δυνάμεων ὅσο τὸ δυνατὸ εὐρύτερη ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ γιὰ αὐτὴν τὴ συνωμοσία ποὺ ἐξελίσσεται ἐκ μέρους τῶν ἐλὶτ ἐναντίον του καὶ στοχεύει στὴν ἀπόλυτη πνευματική του ὑποτέλεια καὶ αὐτὸ μάλιστα σὲ ἐποχὴ ποὺ δῆθεν ἐπικρατεῖ ἡ δημοκρατία καὶ ἡ πολυφωνία τῶν μέσων ἐνημέρωσης.
Λέων Μπράνγκ
Δρ. Θεολογίας