«Εἶπε δὲ Κύριος:
Ἡ κραυγὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων ἐπλήθυνε, καὶ ἡ ἁμαρτία αὐτῶν βαρεῖα σφόδρα»
«Χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» εἶχε πεῖ κάποτε ὁ Ντοστογιέφσκυ καὶ τὰ λόγια του, διαχρονικά, μπορεῖ νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσει κανείς, εἴτε παρατηρῶντας τὴν ζωὴ ἑνὸς λαοῦ χωρὶς Θεό, εἴτε παρατηρῶντας τὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου χωρὶς Θεό. Κάποιοι ἄνθρωποι, θεωροῦν ὅτι ὅταν ἀποβάλλουν τὸν Θεὸ ἀπὸ μέσα τους, ἐλευθερώνονται ἀπὸ κάποια φανταστικὰ δεσμά, τὰ ὁποῖα βέβαια οἱ ἴδιοι ἔχουν πλάσει στὸ μυαλό τους καὶ μὲ τὰὁποῖα οἱ ἴδιοι ἔχουν ἁλυσοδέσει τὸν ἑαυτό τους καὶ αἰσθάνονται ὅτι τὴν θέση τοῦ Θεοῦ τὴν παίρνει ἡ λογικὴ ἡ ὁποία καὶ καθοδηγεῖ τὸ κάθε τους βῆμα.
Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἔχουν διώξει ἀπὸ τὴν ζωή τους, θεωρῶντας ὅτι τὸν ἔχουν ἀντικαταστήσει μὲ τὴν λογική, αὐτὸ πού κυριαρχεῖ νὰ εἶναι ὁ παραλογισμός; Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει λογικὴ χωρὶς Θεὸ καὶ ὅταν ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ὅσο καὶ ἂν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὸ κενὸ ποὺ αἰσθάνεται καὶ τὸ ὁποῖο τὸν βασανίζει, ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖ νὰ προσδώσει κάποιο νόημα σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ εἶναι ἀδύνατο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μόνη λογικὴ ὁδὸς νὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὸν παραλογισμὸ καί, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, στὴν καταστροφή του.
Ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὸ ζήτημα τῶν ὁμοφυλοφίλων βρίσκεται στὸ προσκήνιο. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ βέβαια ὑπάρχει στὶς κοινωνίες ἐδῶ καὶ αἰῶνες, δὲν εἶναι πρωτοφανές, ἀλλὰ σήμερα εἶναι ἴσως πιὸ ἔντονο ἀπὸ ποτὲ καὶ ἡ ἐποχή μας θυμίζει πολὺ ἐκείνη τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων λίγο πρὶν τὴν καταστροφή τους ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἀναισχυντία τῆς ἐποχῆς μας θυμίζει ἀρκετὰ ἐκείνη τῶν τότε ὁμοφυλοφίλων ποὺ περικύκλωσαν τὸ σπίτι τοῦ Λώτ, στὸ σπίτι τοῦ ὁποίου φιλοξενοῦνταν οἱ ἄγγελοι τοῦ Κυρίου καὶ χτυποῦσαν μὲ μανία τὴν πόρτα γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ εἰσέλθουν καὶ νὰ συνευρεθοῦν μὲ τοὺς ἀγγέλους. Ὅπως τότε δὲν αἰσθάνονται καμία ντροπὴ γιὰ τὴν ἁμαρτία στὴν ὁποία εἶχαν βουτηχτεῖ, ἔτσι καὶ σήμερα οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ προσπαθοῦν νὰ κάνουν συνεχῶς αἰσθητὴ τὴν παρουσία τους μὲ διάφορες ἐκδηλώσεις καὶ παρελάσεις ὑπερηφάνειας, τὶς ὀνομαζόμενες pride, στὶς ὁποῖες σκοπός τους εἶναι νὰ ἀποδείξουν ὅτι εἶναι φυσιολογικοί, ὅτι ἡ διαφορετικότητά τους εἶναι ἁπλᾶ μιὰ φυσιολογικὴ κατάσταση. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του δὲν ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ παραλογισμοῦ; Ποιὸς φυσιολογικὸς ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι φυσιολογικὸς προκαλῶντας ὅλα τὰ βλέμματα πάνω του κατὰ τέτοιον τρόπο; Ποιὸς φυσιολογικὸς ἄνθρωπος διακηρύττει μὲ ὑπερηφάνεια ὅτι εἶναι... φυσιολογικός;
Ἐνῶ λοιπὸν τόσα χρόνια τὸ κύριο ζήτημα ἦταν ἡ ἐπιλογὴ τοῦ συντρόφου καὶ τὰ δικαιώματα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ δίνονται σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν γιὰ σύντροφό τους κάποιο ἄτομο τοῦ ἰδίου φύλου, τὸ κακὸ σήμερα ἔχει προχωρήσει ἀκόμα περισσότερο καὶ αὐτὸ γιατί, γιὰ πρώτη φορὰ ἴσως στὰ χρονικὰ τῆς ἀνθρωπότητας, ἔχει ξεκινήσει ἡ συζήτηση περὶ ἄφυλων ὑποκειμένων, περὶ ἀνθρώπων ἀπροσδιορίστου φύλου καὶ περὶ συγκρότησης τοῦ φύλου ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ὑποκείμενα. Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις, ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἄφυλος καὶ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἴδιος, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του, νὰ ἐπιλέξει τὸ φῦλο του. Ὅπως ὑποστηρίζεται, ἐπειδὴ τὸ φῦλο ἀφορᾶ κυρίως ὁρισμένα χαρακτηριστικὰ καὶ ὁρισμένες συμπεριφορὲς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀνατομία τοῦ ἀνθρώπου δὲν παίζει κάποιον ρόλο οὔτε ἀποτελεῖ προσδιορισμὸ τοῦ φύλου, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὸ τί χαρακτηριστικὰ θὰ διαλέξει ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀντρικὰ ἢ γυναικεῖα, καὶ τὸ πῶς θὰ ἐπιλέξει ὁ καθένας νὰ συμπεριφέρεται, μὲ ἀντρικὸ ἢ γυναικεῖο τρόπο, καθὼς αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ προσδιορίσουν καὶ τὸ φῦλο του.
Ἔτσι, ὑποστηρίζουν, πὼς ὅταν ἕνα παιδὶ γεννιέται, οἱ γονεῖς δὲν πρέπει νὰ τοῦ συμπεριφέρονται σὰν νὰ εἶναι ἀγόρι ἢ κορίτσι γιατί ἀκόμα δὲν εἶναι τίποτα! Τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ προσδιορίσει τὸν ἑαυτό του ὅταν ξεκινήσει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν κόσμο γύρω του καὶ ἀποφασίσει τὸ φῦλο στὸ ὁποῖο θέλει νὰ ἀνήκει. Μέχρι τότε οἱ γονεῖς θὰ πρέπει νὰ μάθουν στὰ παιδιά τους καὶ τὴν ἀντρικὴ καὶ τὴν γυναικεία πλευρὰ τῆς ζωῆς. Ὅσον ἀφορᾶ στὸ παιχνίδι, θὰ πρέπει τὰ ἀγόρια νὰ παίζουν καὶ μὲ κοῦκλες, ἐνῶ τὰ κορίτσια νὰ παίζουν μὲ αὐτοκίνητα καὶ ἄλλα παρόμοια ἀγορίστικα παιχνίδια. Ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἐνδυμασία θὰ πρέπει τὰ ἀγόρια νὰ ντύνονται μὲ κοριτσίστικο τρόπο καὶ τὰ κορίτσια ἀντίστοιχα μὲ ἀγορίστικο τρόπο, ἐνῶ ὁ διαχωρισμὸς τῶν χρωμάτων ἀπὸ μέρους τῶν γονέων θεωρεῖται ἀπαγορευτικός, τὸ νὰ μάθουν, δηλαδή, στὰ ἀγόρια ὅτι τὸ ἀντιπροσωπευτικό τους χρῶμα εἶναι τὸ μπλὲ καὶ στὰ κορίτσια ἀντίστοιχα ὅτι εἶναι τὸ ρόζ! Θὰ πρέπει, λένε, καὶ τὰ ἀγόρια νὰ συνηθίσουν τὸ ρὸζ χρῶμα καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν στὴν καθημερινότητά τους, στὰ ροῦχα τους, στὰ παιχνίδια τους καὶ στὶς διάφορες ἀσχολίες τους καὶ ἀντίστοιχα τά κορίτσια τὸ μπλὲ μέχρι τὸ κάθε παιδὶ νὰ ἐπιλέξει τὸ φῦλο στὸ ὁποῖο καὶ θὰ ἐντάξει τὸν ἑαυτό του. Ἀπώτερος σκοπὸς αὐτῆς τῆς διαπαιδαγώγησης –ἂν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ἔτσι αὐτὴ ἡ ἀρρωστημένη κατάσταση τὴν ὁποία μεταφέρουν καὶ στὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν πολὺ μικρή τους ἡλικία– εἶναι νὰ μυήσουν αὐτὲς τὶς ἀθῶες ψυχὲς καὶ στὴν ἀντρικὴ καὶ στὴν γυναικεῖα συμπεριφορὰ καὶ ψυχολογία ἔτσι ὥστε ἀφοῦ μάθουν καὶ τὰ δυό, νὰ μπορέσουν νὰ κάνουν καὶ τὴν καθοριστική τους ἐπιλογή. Καὶ ἐνῶ μέχρι τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς πρέπει ὁ καθένας νὰ ἔχει ἀποβάλλει τὴν ψυχολογία ποὺ τὸν συνοδεύει, ἀφοῦ καὶ ἡ ἀντρικὴ καὶ ἡ γυναικεία ψυχολογία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν τελειότητα, μὲ αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις φορτώνονται οἱ ἄνθρωποι τὸ βάρος καὶ τὴν τραγωδία ὄχι μόνο τῆς δικῆς τους ψυχολογίας, ἀλλὰ καὶ τὴν τραγωδία τοῦ νὰ διδαχτοῦν καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ ἀντίθετου φύλου καὶ νὰ μυηθοῦν σὲ αὐτὴν μέχρι νὰ ἐπιλέξουν τὸ φῦλο τους!
Ὅπως ὑποστηρίζεται, τὸ φῦλο, ἡ ἔμφυλη ταυτότητα κατὰ τοὺς εἰδικούς, δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾶ στὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ κάτι ποὺ ἐπιβάλλεται στὸν καθένα ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ἔτσι ἔχει μόνο κοινωνικὴ χρησιμότητα καὶ δὲν ἀφορᾶ βιολογικὰ χαρακτηριστικά! Δὲν ἀποτελεῖ μιὰ σταθερὴ ταυτότητα ἀλλὰ μιὰ ταυτότητα ποὺ συγκροτεῖται μὲ πολὺ κόπο μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου μέσα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς χειρονομίες τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς κινήσεις τοῦ σώματος, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ φῦλο τελικὰ νὰ κατασκευάζεται ἀπὸ τὶς ἐπαναλαμβανόμενες πράξεις τοῦ καθενός. Μιὰ κάποια δυνατότητα ἀλλαγῆς τῶν ἐπαναλαμβανόμενων αὐτῶν πράξεων μπορεῖ νὰ ἀνακατασκευάσει καὶ τὸ φῦλο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε, ναὶ μέν, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ γεννιέται ἄφυλος μπορεῖ νὰ ἐπιλέξει τὸ φῦλο του κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του, τοῦ δίνεται ὅμως καὶ ἡ δυνατότητα νὰ μὴν μείνει σταθερὸς στὴν ἐπιλογὴ ποὺ θὰ κάνει, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀλλάξει καὶ νὰ ἀνακατασκευάσει τὸ φῦλο του ὅποτε τὸ ἐπιθυμήσει!
Ὅπως εἶναι φυσικό, σὲ μιὰ τέτοια λογική, δὲν χωράει ἡ διάκριση τῶν φύλων ἡ ὁποία μπορεῖ μὲ τὴν σειρά της νὰ ὁδηγήσει καὶ στὴν ἐπουράνια κατάργησή τους. Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ καταργήσουμε τὸ φῦλο μας μέχρι νὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ αὐτὸ γιατί καὶ τὰ φῦλα εἶναι ἐπακόλουθο τῆς πτώσης τῶν Πρωτοπλάστων, στὸν Παράδεισο δηλαδὴ δὲν ὑπῆρχαν τὰ δυὸ φύλα, ἀλλὰ δύο ὑποστατικὰ ἰδιώματα1. Ὅμως, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ αὐτὸ πρέπει πρῶτα ὁ καθένας νὰ ζήσει στὸ φῦλο ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος βλέποντας τὴν κλίση, τὴν ροπὴ καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ καθενός, μᾶς ἔδωσε τὸ φῦλο ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ὁλοκληρωθοῦμε καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν τελειότητα. Πῶς ἕνας ἄνθρωπος ποὺ διαλέγει ἄλλο φῦλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ καταργήσει τὸ φῦλο του καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν τελειότητα; Τὸ παράλογο τῆς ὑποθέσεως εἶναι πώς, ἐνῶ μὲ τὴν λογικὴ αὐτὴ δίνεται ἡ δυνατότητα στοὺς ὁμοφυλόφιλους νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι γεννήθηκαν μὲ ἄλλο φῦλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν, ὁπότε οὐσιαστικὰ ἐντάσσουν τοὺς ἑαυτοὺς στὴν κατηγορία τῶν ἑτεροφυλόφιλων, ἀπὸ τὴν ἄλλη καταδικάζεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους καὶ ἡ ἑτεροφυλοφιλία καθὼς θεωρεῖται πὼς μέσα ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν σωμάτων στὸ ἀναγκαστικὸ σύστημα τῆς ἑτεροφυλοφιλίας ἀναπαράγεται τὸ σύστημα τῶν διακριτῶν φύλων! Δηλαδὴ ἐπιδιώκουν νὰ νομιμοποιήσουν τὴν ὁμοφυλοφιλία παρουσιάζοντας τὴν ὡς μιὰ ἑτεροφυλοφιλικὴ σχέση ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη καταδικάζουν καὶ τὴν ἑτεροφυλοφιλία ὡς περιοριστική, καταπιεστικὴ καὶ πολλὲς φορὲς ρατσιστική. Τὸ πάθος τοῦ νὰ νομιμοποιήσει κανεὶς μιὰ διεφθαρμένη κατάσταση εἶναι κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς ἐποχῆς μας ἀλλὰ καὶ κάθε ἐποχῆς στὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι ἐπειδὴ εἶναι δυστυχισμένοι ἀπὸ τὶς ἐπιλογές τους καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, προσπαθοῦν, ἀντὶ νὰ τὸν ἀλλάξουν, ἀντὶ νὰ ἀλλάξουν τὴν κατάσταση ποὺ τοὺς προκαλεῖ αὐτὴ τὴν δυστυχία, νὰ τὴν μεταφέρουν καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία, σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται γύρω τους, ἔτσι ὥστε νὰ αἰσθανθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι κάπως καλύτερα. Ὅμως, ὅπως κανένας δυστυχισμένος ἄνθρωπος δὲν αἰσθάνεται καλὰ ὅταν βλέπει δίπλα του ἀνθρώπους εὐτυχισμένους, ὅπως κανένας ἄρρωστος δὲν αἰσθάνεται καλὰ ὅταν βλέπει γύρω του ἀνθρώπους ὑγιεῖς ἀλλὰ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις μόνο κάποιος πιὸ δυστυχισμένος καὶ πιὸ ἀσθενὴς μπορεῖ νὰ προσφέρει μιὰ κάποια ἀνακούφιση, ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ μόνο ἂν ὁλόκληρη ἡ κοινωνία δεχτεῖ μιὰ τέτοια παράλογη κατάσταση ὡς φυσιολογικὴ μποροῦν νὰ ἀνακουφιστοῦν τὰ ζιζάνια ποὺ βουίζουν στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν καὶ δὲν ἀφήνουν τὴν συνείδησή τους νὰ ἠρεμήσει.
Βλέποντας τὸ πῶς ἔχουν ξεφύγει σήμερα τὰ πράγματα, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν μοῦ ἔρθουν στὸ μυαλὸ ἄλλες ἐποχὲς παλαιότερες, ὅπου οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μιὰ ντροπὴ καὶ μιὰ συστολή. Τὰ φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας ὑπῆρχαν καὶ σὲ ἄλλες ἐποχές, ἀλλὰ τοὐλάχιστον τότε οἱ ἄνθρωποι τὰ ἀντιμετώπιζαν διαφορετικά, γιατί εἶχαν τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ ἐμεῖς χάσαμε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου. Εἶχαν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας τους καὶ τῆς τραγωδίας τους, δὲν ἐξωράϊζαν τὴν ἀρρώστια τους καὶ προσπαθοῦσαν ἂν ὄχι νὰ τὴν σταματήσουν τοὐλάχιστον νὰ τὴν κρύψουν. Δὲν διακήρυτταν παντοῦ ὅτι ἡ ἁμαρτία στὴν ὁποία οἱ ἴδιοι περιέπεσαν εἶναι ἡ ἰδανικὴ κατάσταση ποὺ πρέπει νὰ τὴ ζήσει ὁ κάθε ἄνθρωπος.
Τί σχέση ἔχει ὁ Καβάφης μὲ τοὺς σημερινοὺς ὁμοφυλόφιλους πού παρελαύνουν στὶς gay pride; Τί σχέση ἔχει αὐτός, ποὺ αἰσθανόμενος πραγματικὰ τὴν ζωή του σὰν μιὰ ξένη φορτική, σὰν μιὰ ζωὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος δὲν μποροῦσε νὰ γλιτώσει, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ γλιτώσει καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔγραφε:
«Καὶ ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου
ὅπως τὴν θέλεις,
Τοῦτο προσπάθησε τοὐλάχιστον
Ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις.
Μὲς τὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
Μὲς τὲς πολλὲς κινήσεις καὶ ὁμιλίες.
Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
Γυρίζοντας συχνὰ καὶ ἐκθέτοντάς την
Στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴ ἀνοησία,
Ὡς ποὺ νὰ γίνει σὰ μιὰ ξένη φορτική2»...
Τί σχέση ἔχει ὁ Ναπολέοντας Λαπαθιώτης μὲ αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν τὴν νομιμοποίηση τῆς ἀρρώστιας τους, καὶ μάλιστα δὲν περιορίζονται στὴν ὁμοφυλοφιλία ἀλλὰ ἀγανακτοῦν καὶ μὲ τὸ ὅτι ἔχουν κάποιο φῦλο ποὺ τοὺς προσδιορίζει καὶ τοὺς περιορίζει κατὰ τὴν ἀντίληψή τους καὶ θέλουν νὰ ἐξαλείψουν ἀκόμα καὶ αὐτό; Ὁ Λαπαθιώτης ὑπέφερε ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας του καὶ παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ «νὰ τὸν λυπηθεῖ γιὰ τὸν δρόμο ποὺ πῆρε, γιὰ τὴν φλόγα ποὺ μάταια σκορποῦσε καὶ γιὰ τὸ ὅτι ζοῦσε δίχως λόγο καὶ δίχως σκοπό»!
Ἀκόμα καὶ στὴν ἁμαρτία τὸ ποιόν μας διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλων καιρῶν. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε χορηγήσει ἀναισθητικὸ στὴν συνείδησή μας, ἡ ὁποία μὲ κάθε τρόπο προσπαθεῖ νὰ μᾶς κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία της καὶ νὰ μᾶς ἐπισημάνει τὰ λάθη μας, καὶ αὐτὸ γιατί μᾶς ἐνοχλεῖ αὐτὴ ἡ μικρὴ φωνὴ ποὺ ἀκούγεται μέσα μας. Μᾶς ἐνοχλεῖ τὸ τελευταῖο στοιχεῖο ἀνθρωπιᾶς ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει καὶ τὸ ὁποῖο παρὰ τὸ ὅτι τὸ ἔχουμε σκεπάσει μὲ κάθε λογὴς βρωμιὲς καὶ δυσωδίες, παρὰ τὸ ὅτι ἔχουμε προσπαθήσει τόσες φορὲς νὰ τὸ φιμώσουμε προσπαθεῖ νὰ μὴν ἐξαφανιστεῖ παντελῶς ἀλλὰ νὰ μᾶς συνετίσει. Μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν συνείδησή μας προσπαθεῖ νὰ μᾶς συνεφέρει καὶ νὰ μᾶς τραβήξει ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα στὴν ὁποία ἔχουμε πέσει. Μᾶς ἐνοχλεῖ ποὺ ὁ Θεὸς παρὰ τὸ ὅτι ἐμεῖς Τὸν ἔχουμε ἐγκαταλείψει καὶ συνεχῶς ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ κοντά Του, ἀσχολεῖται ἀκόμα μαζί μας καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ ἐμᾶς γιατί μᾶς ἀγαπάει ὅπως ἐμεῖς δὲν ἔχουμε καταφέρει νὰ ἀγαπήσουμε κανέναν καὶ τίποτα στὴν ζωή μας. Εἴμαστε παντελῶς ἀναίσχυντοι γιατί, μὴ μπορῶντας νὰ δεχθοῦμε τὰ σφάλματά μας καὶ τὶς ἁμαρτίες μας, τὰ βαφτίζουμε ἀρετὲς καὶ διαλαλοῦμε σὲ ὅλον τὸν κόσμο τὸ πόσο ὑπέροχοι, ἰδιαίτεροι καὶ διαφορετικοὶ εἴμαστε ἐξαιτίας αὐτῶν, ἀντὶ νὰ σκύψουμε τὸ κεφάλι μὲ ἐπίγνωση τῆς ἀθλιότητάς μας καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας, ἢ ἔστω νὰ ντραποῦμε γιὰ αὐτόν.
Προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ δημιουργήσουμε ἕναν κόσμο περισσότερο φιλελεύθερο καὶ μὲ περισσότερο διευρυμένους ὁρίζοντες γιὰ νὰ χωρέσει ἐμᾶς καὶ τὶς ἰδιαιτερότητές μας, ἀντὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας. Καὶ ἐνῶ, βέβαια, ὑπάρχει ἡ ἀπαίτηση γιὰ ἕναν περισσότερο φιλελεύθερο κόσμο, μᾶς κολακεύει νὰ μᾶς χαρακτηρίζουν ὡς «τό», σὰν ἕνα πρᾶγμα οὐδέτερο καὶ ἀπροσδιόριστο, χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως ταυτότητα, γιατί θεωροῦμε ὅτι ἡ ταὐτότητα μᾶς φυλακίζει καὶ μᾶς περιορίζει. Καὶ μετὰ θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε καὶ λογικοί!…
Χρύσα Ἀλεξοπούλου
Φοιτήτρια
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 171
Νοέμβριος 2016
1. Ἀναλυτικά τό θέμα αὐτό, στὸ βιβλίο τοῦ πρωτ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη «Ὁ Γάμος κατάργηση τῶν φύλων», Ἐκδόσεις «Θυηπόλος», Β΄ ἔκδοση, Ἀθήνα 2010.
2. Ἀπό τό ποίημα τοῦ Καβάφη «Ὅσο Μπορεῖς», ἐκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» τ. Α σελ 25.