Τό Οὐράνιο τόξο
Ἡ φυσική ἐπιστήμη μᾶς ἐξηγεῖ, ὅτι τό οὐράνιο τόξο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς διάθλασης τῶν ἀκτίνων τοῦἡλιακοῦ φωτός, ὅταν αὐτές πέσουν ὑπό κατάλληλη γωνία σέ σταγόνες τῆς βροχῆς, ἤ σέ σταγονίδια ὁμίχλης, πού λειτουργοῦν τότε ὡς πρῖσμα, καί ἀναλύεται εἰς ὅσα ἐξ ὧν συντίθεται. Καί μᾶς δίνει ἔτσι τήν πανδαισία τῶν χρωμάτων: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλέ, μπλέ-μώβ καί μώβ (τά χρώματα τῆς ἴριδος.)
Γύρω ἀπό τό φαντασμαγορικό, ὄντως, αὐτό θέαμα ἔχουν ἀναπτυχθεῖ στούς διάφορους λαούς δοξασίες καί μύθοι. ΄Ἕνα ἰρλανδικό παραμύθι, γιά παράδειγμα, μᾶς ἀφηγεῖται, ὅτι στήν βάση τοῦ οὐράνιου τόξου ὑπάρχει ἕνας κρυμμένος θησαυρός, τόν ὁποῖο φυλάει ἕνας νάνος, πού μέ διάφορα τεχνάσματα καί κόλπα, ξεγελᾶ, ὅσους τυχόν ἀνακαλύψουν τήν κρυψώνα καί πλησιάσουν γιά νά πάρουν τόν θησαυρό.
Ὡστόσο, ἀπό μικρό παιδί –πολλά χρόνια πρίν, στήν Ἑλλάδα ἐκτός τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης– ἄκουγα νά λένε κάθε φορά πού ἐμφανιζόταν τό οὐράνιο τόξο, ὅτι ἡ βροχή θά σταματήσει. Τότε, πού οἱ χειμῶνες ἦταν δύσκολοι μέ πολλές βροχές καί χιόνια καί ἡἄνοιξη μέ πολλές καταιγίδες, ψάχναμε τόν ὁρίζοντα σέ ἀναζήτηση τοῦ «τόξου», πού ἐκτός ἀπό τήν ὀμορφιά του, μᾶς χάριζε τήν ἐλπίδα, ἤ μᾶλλον τήν βεβαιότητα –τότε σάν παιδιά πιστεύαμε πάντα τόν λόγο τῶν μεγάλων –ὅτι ἡ βροχή θά σταματήσει καί τό παιχνίδι καί οἱ δραστηριότητές μας στό ὕπαιθρο θά συνεχισθοῦν.
Ἄλλοι καιροί! Τότε πού οἱἝλληνες μιλοῦσαν ἀκόμη μέ παροιμίες, πού δέν ἦταν παρά ἡ μνήμη τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί κάποτε μέ κάποια παράφραση, ἀλλά πάντα διατηροῦσαν τό νόημα τῶν λόγων Του. Γιατί ἔτσι μίλησε ὁ Θεός μετά τόν κατακλυσμό στόν Νῶε: «Καί στήσω τήν διαθήκην πρός ὑμᾶς, καί οὐκ ἀποθανεῖται πᾶσα σάρξ ἔτι ἀπό τοῦὕδατος τοῦ κατακλυσμοῦ, καί οὐκ ἔτι ἔσται κατακλυσμός ὕδατος τοῦ καταφθεῖραι πᾶσαν τήν γῆν. καί εἶπεν Κύριος πρός Νῶε. τοῦτο τό σημεῖον τῆς διαθήκης, ὅἐγώ δίδωμι ἀνά μέσον ἐμοῦ καί ὑμῶν καί ἀνά μέσον πάσης ψυχῆς ζώσης, ἥἔστι μεθ’ ὑμῶν εἰς γενεάς αἰωνίους. Τό τόξον μου τίθημι ἐν τῇ νεφέλη καί ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀνά μέσον ἐμοῦ καί τῆς γῆς καί ἔστω ἐν τῷ συννεφεῖν μέ νεφέλας ἐπί τήν γῆν ὀφθήσεται τό τόξον ἐν τῇ νεφέλῃ καί μνησθήσομαι τῆς διαθήκης μου, ἤἐστιν ἀνά μέσον ἐμοῦ καί ὑμῶν, καί ἀνά μέσον πάσης ψυχῆς ζώσης ἐν πάση σαρκί, καί οὐκ ἔσται ἔτι τό ὕδωρ εἰς κατακλυσμόν, ὥστε ἐξαλεῖψαι πᾶσαν σάρκα. καί ἔσται τό τόξον μου ἐν τῇ νεφέλῃ καί ὄψομαι τοῦ μνησθῆναι διαθήκην αἰώνιον ἀνά μέσον ἐμοῦ καί τῆς γῆς καί ἀνά μέσον ψυχῆς ζώσης ἐν πάσῃ σαρκί, ἤἐστιν ἐπί τῆς γῆς».
΄Ἔτσι, «ἔστησε» ὁ Θεός τήν Διαθήκη Του γιά τό οὐράνιο τόξο καί γιά ὅλα τά φαινόμενα στήν φύση, πού τά ὀνομάζουμε φυσικά καί τά ἑρμηνεύουμε ἐπιστημονικά μέ νόμους, λησμονῶντας ὅτι οἱ νόμοι διέπουν μέν, ἀλλά δέν συνέχουν τήν κτίση. Ὁ ποιήσας τόν κόσμον καί «δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν» εἶναι καί ὁ διέπων καί ὁ συνέχων αὐτήν.
Ἔτσι, ὅταν ἀτενίζω τό οὐράνιο τόξο, πού τό μεγαλεῖο τοῦ θεάματός του μέ προτρέπει σέ προσευχή, καμία αἴσθηση δέν μοῦ δίνει ἡ φυσική ἐξήγηση τῆς δημιουργίας του, ἀλλά παραμυθία στήν ψυχή μου παρέχει ἡ πίστη, ὅτι ὁ Θεός δέν ἀθετεῖ τήν Διαθήκη Του καί μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει συνεχῶς μέ ἀόρατα καί ὁρατά σημεῖα. Καί μοῦ γεννᾶται ἡἐλπίδα, ὅτι ὅπως μετά τήν καταιγίδα ἔρχεται ἡ γαλήνη, ἔτσι μετά τόν ζόφο τῶν ἡμερῶν πού ζεῖἡ πατρίδα μας, θά ἔλθει ἡἀνάσταση, ἀρκεῖ νά «σταθοῦμε καλῶς», ὡς ἱκέτες τῆς Διαθήκης Του, καί ὁ Θεός «ὁ μετανοῶν ἐπί κακίαις ἀνθρώπων», «ἀποστρέψει ἐξ ὀργῆς θυμοῦ αὐτοῦ καί μή ἀπολώμεθα».
Στρατοκόπος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 171
Νοέμβριος 2016