Palme – Gandhi καί Ἰσκαριώτης,
οἱ εἰρηνοποιοί καί ὁ προδότης!
Ἡ Δύση σίγουρα δέν μπορεῖ νά καυχηθεῖ γιά τούς ἡγέτες της. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ λέξη ἡγέτης θά εἶχε ἐκλείψει –λόγῳ ἀχρησίας– ἀπό τό Δυτικό λεξιλόγιο ἄν δέν ὑπῆρχαν ἐλάχιστες περιπτώσεις, μετρημένες στά δάκτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ, πολιτικῶν πού δικαιοῦνται αὐτόν τόν χαρακτηρισμό.
Ἕνας ἀπό αὐτούς τούς μετρημένους ἡγέτες τῆς Δύσης –ὁ μοναδικός ἴσως στήν σύγχρονη Ἱστορίας της– ἦταν καί ὁ Sven Olof Joachim Palme, πού ἐκτός ἀπό πραγματικός μεταρρυθμιστής τῆς Πατρίδος του ὑπῆρξε εὐγενής καί ἀληθινά φιλάνθρωπος.
Ὁ Palme κατηγορήθηκε πολύ ἀπό τούς πολιτικούς του ἀντιπάλους ὡς φιλοσοβιετικός, κατηγορία ἀνάλογη μέ αὐτή πού προσάπτεται σήμερα στούς ὑπερασπιστές τῆς ἀλήθειας καί στίς φωνές πού ἀρνοῦνται νά συνταχθοῦν μέ τήν Δυτική πολιτική.
Ὅμως, ὁ Σουηδός ἡγέτης ἐννοοῦσε κάθε τί πού ἔλεγε στήν πολιτική του σταδιοδρομία. Ἴσως οἱ περισσότεροι νά γνωρίζετε τήν βαθιά πολιτική φιλία πού τόν συνέδεε μέ τήν Ἰνδή πρωθυπουργό καί ἀγωνίστρια Indira Priyadarshini Gandhi. Αὐτό πού, ὅμως, δέν εἶναι γνωστό στούς περισσότερους, εἶναι ἡ στάση πού κράτησε ὁ Palme ἀπέναντι στίς πυρηνικές δοκιμές τῆς Ἰνδίας τό 1975.
Σέ ἀπόρρητο ἔγγραφο πού καταθέσαμε καί εἶναι στήν διάθεση τῆς διευθύνσεως τοῦ περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία», φαίνεται καθαρά πώς ὁ Palme καί ἡ Gandhi εἶχαν πολύ συχνή γραπτή ἐπικοινωνία. Στό θέμα τῶν πυρηνικῶν δοκιμῶν ὁ Σουηδός ἡγέτης κράτησε μία ἡγετική καί ἀμετακίνητη στάση• μέσα ἀπό μία τρισέλιδη ἀπόρρητη ἐπιστολή ἀνάγκασε τήν Gandhi νά ἀναστείλει καί νά τροποποιήσει τό πρόγραμμά της. Ἡ Gandhi ἀπολογούμενη στόν Palme δικαιολογήθηκε πώς οἱ δοκιμές αὐτές εἶχαν ὡς σκοπό τήν εἰρηνική χρήση τῆς πυρηνικῆς ἐνέργειας, γιά νά λάβει τήν πολύ σωστή παρατήρηση ἐκ μέρους τοῦ Σουηδοῦ ἡγέτη: «Τά ὅρια ἀνάμεσα στήν καλή καί στήν κακή χρήση τῆς πυρηνικῆς ἐνέργειας εἶναι τόσο δυσδιάκριτα, πού εἶναι καλύτερα νά ἀποφεύγεται ἡ χρήση της».
Τό πόσο σημαντικό ἦταν γιά τούς Δυτικούς τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἀλληλογραφίας μαρτυρεῖται ἀπό τό δεύτερο ἔγγραφο πού καταθέσαμε στήν διεύθυνση τοῦ περιοδικοῦ καί περιλαμβάνει τίς εὐχαριστίες τοῦ Department of State πρός τήν Ἀμερικανική πρεσβεία στό Νέο Δελχί γιά «τήν ὑποκλοπή τῶν γραμμάτων ἀνάμεσα στόν Palme καί στήν Gandhi».
Οἱ δυό τους πρωτοστάτησαν καί στό μεγάλο κίνημα ὑπέρ τῆς παγκόσμιας εἰρήνης καί τοῦ ἀφοπλισμοῦ τῶν ἕξη ἀρχηγῶν ἀπό τέσσερις ἠπείρους (Εὐρώπη, Ἀμερική, Ἀσία, Ἀφρική) πλαισιωμένοι ἀπό τόν πρόεδρο τῆς Ἀργεντινῆς Raul Ricardo Alfonsin, τόν πρόεδρο τοῦ Μεξικοῦ Miguel de la Madrid Hurtado, τόν πρόεδρο τῆς Tanganyika, καί ἀργότερα τῆς Tanzania, Julius Kambarage Nyerere, ἀλλά καί τόν Ἕλληνα πρωθυπουργό Ἀνδρέα Παπανδρέου.
Πίσω ἀπό αὐτό τό κίνημα ὁ Palme καί ἡ Gandhi εἶχαν καί ἕνα κρυφό σχέδιο, αὐτό τῆς ἀνοικοδόμησης καί ἀνάπτυξης τοῦ τρίτου κόσμου. Ἐργάστηκαν γιά πολλά χρόνια καί μέ ἄκρα μυστικότητα προσπαθῶντας νά ἀποφύγουν τήν παρέμβαση τοῦ παγκόσμιου κατεστημένου.
Ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ ρητορική τοῦ Παπανδρέου μαρτυροῦσε ἕναν ἄνθρωπο πού ἤθελε νά ὑλοποιήσει τήν πολιτική τοῦ Palme στήν Ἑλλάδα. Τά γεγονότα, ὡστόσο, κατέγραψαν πώς, ἐνῶ ὁ Palme (στίς 28 Φεβρουαρίου τοῦ 1986) καί ἡ Gandhi (31 Ὀκτωβρίου 1984) δολοφονήθηκαν σέ πολύ κοντινό διάστημα, ὁ Παπανδρέου ἔμεινε “ἀλώβητος”, γιατί ὄχι ἁπλᾶ δέν μετέφερε τήν πολιτική τῆς Σουηδίας στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἐξυπηρέτησε τά σχέδια τῆς Δύσης ξεκινῶντας τήν χρεωκοπία καί τήν διάλυση τοῦ Ἔθνους. Πιστεύω πώς δέν εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο τό συµπέρασµα πώς ἡ συµµετοχή τοῦ Παπανδρέου σέ αὐτές τίς πρωτοβουλίες ἦταν µᾶλλον “κατασκοπευτική” παρά ἰδεολογική.
Προσωπικά δέν ἔχω τήν παραµικρή ἀµφιβολία γιά τά κίνητρα τοῦ Σουηδοῦ ἡγέτη. Ἄλλωστε κρατῶ ζωντανή τήν µαρτυρία ἑνός ἀνθρώπου πού τόν γνώρισε πολύ καλά καί ἀγωνίστηκε στό πλάϊ του, τοῦ ἰδιαίτερα ἀγαπητοῦ µου ἀείµνηστου Πέτρου Φυσσούν, πού µοῦ εἶχε ἐξηγήσει πλήρως τό πῶς σκεφτόταν ὁ ἀνθρωπιστής πολιτικός. Στόν ἀγαπητό µου κ. Πέτρο ὀφείλω, ἐπίσης, τήν ἀποκάλυψη τοῦ σχεδίου τοῦ Palme καί τῆς Gandhi σχετικά µέ τήν ἀνάπτυξη καί τήν ἰσχυροποίηση τοῦ τρίτου κόσµου, πού δέν εἶναι γνωστό στό εὐρύ κοινό, οὔτε τονίζεται στίς βιογραφίες τῶν δύο ἡγετῶν.
Τό ἔργο τοῦ Palme πολεµήθηκε πολύ ἀπό τήν Δύση, ἐνῶ δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι καί ὁ πολύ στενός συνεργάτης καί πολιτικός σύµµαχός του Bernt Wilmar Carlsson βρῆκε ἐξίσου τραγικό θάνατο.
Ὁ Carlsson σκοτώθηκε κατά τήν βοµβιστική ἐπίθεση πού ἔγινε στήν πτήση 103 τῆς Pan Am, ὅταν πάνω ἀπό τό Lockerbie τῆς Σκωτίας ἐξερράγη βόµβα πού στοίχισε τήν ζωή στούς 243 ἐπιβάτες καί στά 16 µέλη τοῦ πληρώµατος πού ἐπέβαιναν σέ αὐτήν. Ὁ Carlsson ταξίδευε γιά τήν Νέα Ὑόρκη ὅπου θά ἐκπροσωποῦσε τά Ἡνωµένα Ἔθνη στήν ὑπογραφή τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Namimbia ἀπό τήν Νότια Ἀφρική. Μιά ἀκόµα “βολική σύπτωση”: Τήν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης γιά τήν βοµβιστική ἐπίθεση, ἀλλά ὄχι τήν ἐντολή γιά τήν ἐκτέλεσή της, ἀνέλαβε τότε ἕνας ἀκόµα φίλος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ὁ Muammar Mohammed Abu Minyar Gaddafi!
Ὁ Palme δολοφονήθηκε γιατί ἀγνόησε ἤ ὑποτίµησε τήν δύναµη αὐτῶν, πού δέν τόλµησαν ποτέ ὅσο ζοῦσε νά ἀντιπαρατεθοῦν εὐθέως µαζί του. Οἱ διάφορες κλασικά προβοκατόρικες φθηνές πολιτικές µέθοδοι πού ἀκολούθησαν ἐναντίον του οἱ Δυτικοί ἀποδείχθηκαν ὄχι µόνο ἀναποτελεσµατικές, ἀλλά ἐνδυνάµωσαν τήν πίστη τοῦ Σουηδικοῦ (καί ὄχι µόνο) λαοῦ στό πρόσωπό του.
Οἱ “παραµυθάδες” τῆς Δύσης φόρτωσαν τό στυγερό ἔγκληµα τῆς δολοφονίας του στόν “περιθωριακό” καί “σεσηµασµένο κακοποιό”, ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ἡ Δύση, Carl Gustaf Christer Pettersson, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι πού γνωρίζουν καλά τό τί συνέβη πραγµατικά µᾶς λένε πώς ὁ Pettersson µεγάλωσε σέ µιά οἰκογένεια τῆς µεσαίας τάξης στή Solna –ἔξω ἀπό τή Στοκχόλµη– καί ἀργότερα µετακόµισε στό προάστιο τῆς Sollentuna. Στά νιάτα του παρακολούθησε τήν teaterskola (θεατρική σχολή) τῆς Calle Flygares, ὅπου σύµφωνα µέ τούς καθηγητές του θεωρήθηκε ἰδιαίτερα ταλαντοῦχος. Ὡστόσο, ὁ Pettersson ὑπέστη ἕναν τραυµατισµό στό κεφάλι ἀπό ὅπου δέν µπόρεσε νά ἀνακάµψει πλήρως. Ἡ µακροχρόνια καί βαριά φαρµακευτική ἀγωγή πού ἀκολούθησε τόν ὁδήγησε σέ ἐξάρτηση καί ἐν τέλει κατέληξε νά εἶναι µόνιµος χρήστης οὐσιῶν, κάτι πού τοῦ στοίχισε τήν καλλιτεχνική του σταδιοδροµία.
Στίς 20 Δεκεµβρίου τοῦ 1970, κατά σύµπτωση(;) στό ἴδιο τετράγωνο τῆς Στοκχόλµης ὅπου λίγα χρόνια ἀργότερα δολοφονήθηκε ὁ Palme, κάποιος σκότωσε ἕναν ἄνδρα, µέ κίνητρο προφανῶς τήν ληστεία. Λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ δρόµος ἦταν πολυσύχναστος ὁ δράστης ξέφυγε, “φορτώνοντας” τήν ξιφολόγχη τοῦ ἐγκλήµατος στόν Pettersson, πού προφανῶς ὄχι καί τόσο νηφάλιος ἔσπευσε νά βοηθήσει τό θῦµα. Παρά ταῦτα, καταδικάστηκε σέ φυλάκιση γιά ἀνθρωποκτονία ἀπό ἀµέλεια γιά αὐτήν τήν δολοφονία. Μετά ἀπό τήν ἀποφυλάκισή του, συνέχισε νά ζεῖ στό περιθώριο ἀλλά οὐδέποτε δέν διανοήθηκε νά δολοφονήσει τόν ἄνθρωπο, πού ὅπως ὁ ἴδιος ὁµολόγησε ἀργότερα σεβόταν καί ψήφιζε!
Παρά τό ὅτι τά στοιχεῖα ἐναντίον του ἦταν ἐλλιπῆ, παρά τό ὅτι τό ὅπλο τῆς δολοφονίας δέν βρέθηκε ποτέ, ἡ Δύση φυλάκισε τόν ἄτυχο Pettersson µέχρι τό 1989 ὅπου ἀθωώθηκε πανηγυρικά. Ὁ Pettersson µέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του φώναζε γιά τήν ἀθωότητά του, ἀλλά καί τόν σεβασµό του πρός τόν Σουηδό ἡγέτη. Τελικά πέθανε στίς 29 Σεπτεµβρίου 2004 στό Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµεῖο τῆς Karolinska ἀφοῦ πρῶτα ὑποτίθεται πώς ἔπεσε καί ὑπέστη ἐγκεφαλική αἱµορραγία. Ἡ ἀλήθεια, ὡστόσο, ἦταν ἄλλη: Βρισκόταν σέ κῶµα ἀπό τίς 16 Σεπτεµβρίου 2004, ὅταν ὑποβλήθηκε σέ χειρουργική ἐπέµβαση ἔκτακτης ἀνάγκης µετά ἀπό ἀπροσδιόριστο τραῦµα στό κεφάλι. Ὁ Pettersson εἶχε διαµαρτυρηθεῖ γιά παρενοχλήσεις ἀπό τήν ἀστυνοµία στίς 15 Σεπτεµβρίου, µία ἡµέρα πρίν νά βρεθεῖ µέ τραύµατα στό κεφάλι, ἐνῶ διάφορες ὑποστήριζαν τό ὅτι ἦταν θῦµα ἀστυνοµικῆς βίας. Γιά ἄγνωστο(;) λόγο ὁ Pettersson θάφτηκε στή γενέτειρά του Sollentuna, πολύ ἀργότερα ἀπό τόν θάνατό του, τόν Ἰανουάριο τοῦ 2005!
Ὅπως εἴδαµε, ἡ παραχάραξη τῆς Ἱστορίας ἔχει προχωρήσει σέ τέτοιο βαθµό, πού στίς ἡµέρες µας εἶναι πολύ δύσκολο νά γνωρίζει κανείς µέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τό τί συνέβη ὄχι µόνο κατά τό µακρινό παρελθόν, ἀλλά ἀκόµα καί κατά τά γεγονότα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.
Ὅµως, ἡ ἀλήθεια ὑπάρχει καί παρά τίς ἐπίµονες προσπάθειες, πού γίνονται προκειµένου νά µήν ἀποκαλυφθεῖ, ἐκείνη ἔχει ἕναν δικό της τρόπο νά ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια! Γιατί, τελικά, ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός µας καί εἶναι φύσει ἀδύνατον νά νικηθεῖ ἀπό τό ψέµα, ὅσο ὀργανωµένο κι ἄν εἶναι!
Μανώλης Β. Βολουδάκης