Δέν πρέπει νά ἀγαπᾶς γιά κάποιον λόγο!
Τό περιστατικό συμβαίνει πρόσφατα, κάπου στή Θεσσαλονίκη.
Ὁ παππούς (52χρονος παρακαλῶ), παίρνει τή μικρή Θεανώ ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς γιαγιᾶς της καί τή ρωτᾶ.
–Γιά πές μου Θεανώ; Τήν ἀγαπᾶς τή γιαγιά σου;
Ἡ θετική ἀπάντηση δεδομένη.
–Καί γιά πές μου τώρα, γιά ποιό λόγο τήν ἀγαπᾶς τή γιαγιά σου; Γιατί σ΄ ἀγαπᾶ καί ἐκείνη; Γιατί σοῦ παίρνει παιγνίδια; Γιατί σοῦ κάνει ὅλα τά χατήρια; Γιατί παίζει μαζί σου;
Καί ἐκεῖ πού περιμένεις νά ἀκούσεις κάτι στερεότυπο, κάτι ἁπλοϊκό, ἡ μικρή ψυχή συγκλονίζει. Ἀπαντᾶ χωρίς νά πολυσκεφτεῖ, ἀπαντᾶ ἁγνά.
–Δέν ἔχει λόγο παππού!
Ποιός ἀπό ὅλους ἐμᾶς θά μποροῦσε νά δώσει τέτοια ἀπάντηση; Προσωπικά ὁμολογῶ ὅτι, οὔτε κἄν τό σκέφτηκα.
Κι ὅμως ἡ μικρή Θεανώ γίνεται ἄλλος Παῦλος, «ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς»1.
Δέν ψάχνει νά βρεῖ λόγο. Δέν διαπραγματεύεται τήν ἀγάπη της, δέν τή μετρά μέ τό συμφέρον, τό ὑπερβαίνει. Αὐτή λοιπόν εἶναι ἀγάπη. Ἀγάπη ἀδιαπραγμάτευτη. Ἀγάπη ἀπροϋπόθετη. Ἀγάπη σέ εὐθεία γραμμή.
Καί ἐδῶ εἶναι τό θέμα. Ὅταν ἀγαπᾶς τό ἐννοεῖς, δέν παίζεις, δέν ὑποκρίνεσαι, δέν περιμένεις ἀνταπόδοση. Ἀγαπᾶς ἀληθινά, ἀγαπᾶς χωρίς ἀντάλλαγμα.
Καί ἐμεῖς ποῦ εἴμαστε; Πῶς ἀγαπᾶ ὁ νοήμων ἄνθρωπος, ὁ μορφωμένος, ὁ σύγχρονος, ὁ γνωστικός, ὁ σπουδαῖος;
Ἀγαπᾶ ἐφ’ ὅσον τόν ἀγαποῦν, ἀγαπᾶ ἀνταποκρινόμενος στήν ἀγάπη πού τοῦ δείχνουν οἱ ἄλλοι, ἀγαπᾶ ψεύτικα, ἀγαπᾶ ἀπό ἰδιοτέλεια, ἀγαπᾶ γιά νά τόν ἀγαπήσουν καί οἱ ἄλλοι, περιμένει ἀνταπόδοση.
Ὁ γονιός ἀγαπᾶ τό παιδί ἀλλά βασίζει τήν ἀγάπη του στό ὅτι ἐκεῖνο δέν παραβιάζει τό θέλημά του, τό παιδί ἀγαπᾶ τό γονιό ἀλλά κλονίζεται ὅταν τίθενται ὅρια, ὁ σύζυγος ἀγαπᾶ τή γυναίκα του ἀλλά ἀγωνιᾶ ἄν τόν ἀγαπᾶ καί ἐκείνη, ὁ φίλος ἀγαπᾶ ἀλλά ζητᾶ ἀποκλειστικότητα.
Εἶναι ὅμως αὐτό ἀγάπη; Μήπως εἶναι συναλλαγή;
Γιατί πρέπει νά ψάχνουμε λόγο γιά νά ἀγαπᾶμε; Φτάνει νά ἀγαπᾶμε ἐμεῖς. Ἡ ἀγάπη εἶναι πλοῦτος ἀδαπάνητος. Καί τί περίεργο, εἶναι πλοῦτος πού ὅταν δαπανᾶται ὄχι μόνο δέν σέ φτωχαίνει ἀλλά σέ πλουτίζει! Πολλαπλασιάζεται.
Δέν ἔχει λόγο λοιπόν ἡ ἀγάπη, δέν εἶναι ἐξίσωση, δέν μπαίνει στό ζύγι. Ἡ ἀγάπη δέν ἔχει προϋποθέσεις καί ὅρους. Ἄς σέ πληγώνουν πολλές φορές, δέν εἶναι ἀφέλεια ἡ ἀγάπη, εἶναι μεγαλεῖο ψυχῆς.
Μοίραζε ἀγάπη ἄνθρωπε, δῶσε μέ τήν ψυχή σου. Μήν ξεχνᾶς ὅτι ὅταν ρωτήθηκε ὁ Χριστός «ποία ἐστί πρώτη πάντων ἐντολή;» γιά ἀγάπη μίλησε, τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν. Ἀλλά «καί δευτέρα ὁμοία» ἀγάπη ἐπίσης, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.2 «Καί ἔσται ὁ μισθός πολύς»3, ὄχι μόνο στόν οὐρανό ἀλλά καί ἐδῶ, δέν χρειάζεται νά περιμένεις, ἔχει ἀνταποδοτικότητα τό καλό, ἔχει ἐπιστροφές ἡ ἀγάπη.
Σπουδαῖο τό μάθημα λοιπόν. Ἄς μείνουμε καί ἐμεῖς πάντα παιδιά. «Ἐάν μή γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν».4
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 178-179
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2017
1. Α΄ Πρός Κορινθίους, Κεφ. ιγ΄, Στίχ. 5.
2. Μαρκ. Κεφ. ιβ΄, Στίχ. 28-31.
3. Λουκ. Κεφ. στ΄, Στίχ. 35.
4. Ματθ. Κεφ. ιη΄, Στίχ. 3.