ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὅπως ἐδήλωσαν ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας μας!

Περιέχουν κατάρες καί παρωχημένες θρησκευτικές προλήψεις
τά ἐκκλησιαστικά καί σχολικά μας βιβλία καί χρειάζονται ‘‘γομολάστιχα’’;

Σέ ἕνα παλαιότερο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Χρονικά» , Ἰούλιος-Αὔγουστος 2001, σελ. 26 καί τήν στήλη Ἐπιστολές στά Χρονικά, βλέπουμε τόν τίτλο «Χριστιανικές κατάρες κατά τῶν Ἑβραίων», ὁ δικηγόρος κ.Γ. Σταρατζῆς - Ἀθήνα γράφει τά παρακάτω:

«(…) Ὅλη τή Μεγάλη Ἑβδομάδα - ἑβδομάδα τοῦ Θείου Δράματος - ὁ ἐκκλησιαζόμενος χαίρεται, ἀπολαμβάνει τή θεσπέσια ποίηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑμνογράφων ἀλλά καί τήν ἄμετρη ἀρά, τήν κατακραυγή καί τήν κατάρα κατά τῶν ‘‘ἀνόμων Ἑβραίων’’, τούς γεμάτους ὀργή καί ἐμπάθεια, ἀφορισμούς κατά τοῦ ‘‘θεοκτόνου ἔθνους’’.

Ἀνιξελέωτη – κατά τούς ὑμνογράφους – εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς φυλῆς αὐτῆς γιά τό Θεῖο Δράμα.

Ἀναρίθμητες εἶναι οἱ κατάρες πού ἀκούγονται μέχρι τή Μεγάλη Παρασκευή ἐναντίον ἑνός ὁλόκληρου Ἔθνους (…)

Ἐν συνεχείᾳ γράφει ὁ ἐπιστολογράφος ἐκεῖνος τῶν Χρονικῶν:

«…Μέ μελέτη πολλή τοῦ θέματος, ἔχω τή γνώμη ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μαζί μέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες πανεπιστημιακές σχολές πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τίς κατάρες αὐτές καί νά τίς παραλείψουν ὁριστικά πλέον ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ὑμνογραφία μας (…)».

Αὐτά, μεταξύ πολλῶν ἄλλων διαβάσαμε στό προαναφερθέν δημοσίευμα.

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ! ^*

Ποτέ στή ζωή µου δέν ἄντεχα τόν πόνο. Πάντοτε τόν θεωροῦσα, ἀπευκταῖο κακό, ντροπιαστική ὑπόµνηση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναµίας. Μέχρι πού πρόσφατα διάβασα τό βιβλίο τοῦ π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλου µέ τόν τίτλο «Σταύρωσις καί Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ». Στό βιβλίο του αὐτό ὁ πατήρ Ἰωήλ Γιαννακόπουλος ἀναλύει τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ βασιζόµενος ὄχι µόνο σέ θεολογικά ἐπιχειρήµατα, ἀλλά καί στίς σκέψεις τοῦ µαθηµατικοῦ Πασκάλ, τοῦ φιλοσόφου Κίρκεγκαρντ καί τοῦ λογοτέχνη καί φιλοσόφου Παπίνι.

Ὀφείλω νά παραδεχθῶ, ὅτι µοῦ προξένησε εὐχάριστη ἔκπληξη τό γεγονός, ὅτι ὁ πατήρ Ἰωήλ Γιαννακόπουλος χρησιµοποιεῖ στή θεολογική ἔρευνά του σκέψεις αἱρετικῶν ἀνθρώπων, ἐπιστηµόνων καί φιλοσόφων, τούς ὁποίους µάλιστα ἀποκαλεῖ «ἐξαιρετικά πνεύµατα» καί «πιστούς εἰς τόν Χριστόν». Ἐπαινεῖ τά χαρίσµατά τους, τόν ἀγῶνα τους καί ἀξιοποιεῖ ὅ,τι ἀγαθό ἔχουν νά προσφέρουν. Συλλογίστηκα πώς, ἴσως ὁ τρόπος µέ τόν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ π. Ἰωήλ νά δίδει ἀπάντηση στό ἐρώτηµα πολλῶν ἐξ ἡµῶν τῶν θρησκευοµένων Ὀρθοδόξων περί τοῦ πῶς ἀντιµετωπίζει ὁ Χριστός τούς ἀλλόθρησκους καί τούς ἀλλόδοξους.

Ἐξεπλάγην ἐπίσης, ὅταν διαπίστωσα, ὅτι ὁ συγγραφέας ἀφιερώνει ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου προκειµένου νά ἀναδείξει τήν ἀξία τοῦ πόνου. Στίς γραµµές πού ἀκολουθοῦν θά προσπαθήσω νά ἀποδώσω περιληπτικά καί ὅσο τό δυνατόν πιό πιστά τά ὅσα ἀναφέρονται στό πρῶτο µέρος τοῦ συγκεκριµένου κεφαλαίου. Ἐλπίζω πώς θά ἀποτελέσουν τό ἔναυσµα γιά νά ἀποκτήσουµε µία νέα, πιό πνευµατική θεώρηση καί ἀντιµετώπιση τοῦ πόνου.

Μέ τή «μάχαιρα τοῦ Πνεύματος»
 ἐκφράζεται  ἡ ἀγάπη τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένα

Ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας στίς 5 Ἰανουαρίου τοῦ 1964 στήν Ἱερουσαλήμ ἔπεσε στήν ἀγκαλιά τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ καί τόν φίλησε, ὁ Πατριάρχης ἔπειτα παρουσίασε αὐτή τήν κίνηση ὡς ἐκδήλωση ἀγάπης. Διακήρυξε: «Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπέρ τούς Χριστιανούς Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τό εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφόν καί τοῦ λέγω σ’ ἀγαπῶ! Τό εἶπα καί ἐγώ: Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφό καί τοῦ εἶπα σ’ ἀγαπῶ! Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακό, ὅτι αὐτό τό «πνεῦμα μέγα ἀγάπης» στάθηκε ἱκανό νά γεφυρώσει τό χάσμα 9 αἰώνων καί νά ὁδηγήσει στήν ἀγκαλιά καί στό ἀδελφικό φιλί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί τόν Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος μόλις ἕξι μῆνες πρίν κατά τή στέψη του μέ τήν Τιάρα στό Βατικανό εἶχε προσφωνηθεῖ ὡς ἑξῆς: «Λάμβανε τήν τιάρα πού κοσμεῖται μέ τρία στέμματα καί γνώριζε, ὅτι εἶσαι ὁ πατέρας τῶν πριγκίπων καί βασιλέων, ἡ κεφαλή τῆς οἰκουμένης καί ὁ ἐπί γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ὠθούμενος ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ‘‘ἀγάπη’’ ὁ Πατριάρχης, ἀναζητοῦσε τήν ἕνωση μέσῳ τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου μέ τόν Πάπα, ὁ ὁποῖος, ὅπως φανερώνει καί ὅλη ἡ ἱστορική πορεία τῆς Δύσεως, ἔχει σφετεριστεῖ τήν «πᾶσαν ἐξουσίαν τοῦ Χριστοῦ» ἐπί τῆς γῆς, κοσμική καί πνευματική, ἐξορίζοντας τόν Χριστό στόν οὐρανό. Τό δέ πρῶτο ἀποφασιστικό βῆμα πρός τήν ἕνωση πραγματοποιήθηκε στίς 7 Δεκεμβρίου τοῦ 1965 μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054, ὅταν ἔγινε τό Μεγάλο Σχῖσμα ἀνάμεσα στούς Παπικούς καί Ὀρθοδόξους.