ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ἡ Ἐκκίνηση τῆς Δυτικῆς Πολιτικῆς Σκέψης

Θά ξεκινήσω µία θεµελιώδη ἀναθεώρηση καί συζήτηση γιά τή δηµοκρατία καί τήν πολυπλοκότητα τῶν κριτηρίων βάσει τῶν ὁποίων ἕνα τέτοιο πολιτικό σύστηµα θά µποροῦσε νά διατηρηθεῖ ἤ, ἀκριβέστερα, νά βελτιώσει τή λειτουργία του.

Ἡ δυτική σκέψη ἔχει ἀρχικά καί ἄκαµπτα ἐπηρεαστεῖ ἀπό Ἕλληνες φιλοσόφους ὅπως ὁ Ἀριστοτέλης, στόν ὁποῖο πιστώνεται ἡ ἀνάπτυξη τῆς πολιτικῆς θεωρίας. Ὁ Ἀριστοτέλης πίστευε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα «πολιτικό ζῶο», πού χρειάζεται νά συµµετέχει σέ πολιτικό λόγο καί πολιτικές ἀνταλλαγές. Πρόσθετε ὅτι ἀπό τή στιγµή πού ἡ πολιτική ἀσκεῖ νοµοθετική δραστηριότητα γίνεται πολύπλοκη, λαµβάνοντας ὑπόψη τήν παρουσία ἤ τήν ἀπουσία ἐνάρετων πολιτικῶν, γνωστῶν ὡς «ἄριστοι». Συζητῶντας περαιτέρω τήν πολιτική του θεωρία, ὑποστήριζε ὅτι µέσα σέ ἕνα πολιτικό σύστηµα ὅσοι ἔχουν πλοῦτο θεωροῦν ὅτι ἔχουν µεγαλύτερα πολιτικά δικαιώµατα ἀπό ἐκείνους πού δέν ἔχουν τέτοιο πλοῦτο. Τούς πρώτους ἀπεκάλεσε Ὀλιγάρχες καί τούς δεύτερους Δηµοκράτες.

Σύµφωνα µέ τόν Ἀριστοτέλη τό πολιτικό σύστηµα πρέπει νά ἔχει ὑψηλούς στόχους καί νά ἐνεργεῖ µέ σκοπό τήν ἐπίτευξη τῆς ὑψηλότερης δυνατῆς ποιότητος ζωῆς γιά τούς πολῖτες.

Στό ἔργο του γνωστό ὡς Νικοµάχεια Ἠθική, ὁ Ἀριστοτέλης τονίζει τήν ἄµεση σύνδεση µεταξύ τῆς προσωπικῆς ἠθικῆς καί τῆς πολιτικῆς καί ὅτι ὁ προσωπικός προσανατολισµός πρός τήν ἠθική αὐξάνεται καθώς αὐξάνεται ἡ ἀτέρµονη προσπάθεια γιά πνευµατική ἀνάπτυξη. Θά πρόσθετα περαιτέρω ὅτι ὁ ὅρος «ἄριστοι», πού προτείνει ὁ Ἀριστοτέλης, ἔχει θεολογική χροιά πού σηµαίνει ὅτι τέτοια ἐνάρετα ἄτοµα ὑπάρχουν µόνο σέ ἕνα θεολογικό περιβάλλον. Μποροῦµε νά συµπεράνουµε ὅτι ἡ ποιότητα τῆς δηµοκρατίας αὐξάνεται καθώς αὐξάνεται τό ἐπίπεδο ἠθικῆς ἀριστείας τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἀριστοτέλης θεωρεῖ ὅτι τό σύνταγµα εἶναι ἕνα εὐαγγέλιο ἀρετῆς πού µπορεῖ νά ἐφαρµοστεῖ µόνο ἀπό ἐνάρετους ἀνθρώπους. Τό δηµοκρατικό πολίτευµα πού ὑποστηρίζεται ἀπό Ὀλιγάρχες, οἱ ὁποῖοι εἴτε χαίρουν φήµης εἴτε πλούτου, εἶναι ἀπερίσκεπτο καί δέν προκύπτει ἀπό ἀρετή. Ὁ Ἀριστοτέλης ἀποδοκίµασε τήν ὀλιγαρχική διακυβέρνηση γιατί πίστευε ὅτι θά ἦταν ἄδικη καί µεροληπτική ἀπέναντι στούς λιγότερο πλούσιους καί λιγότερο ἰσχυρούς.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (κατά κόσμον Εὐάγγελος Μπαϊρακτάρης, 7 Φεβρουαρίου 1906 - 2 Δεκεμβρίου 1991), ἦταν Ἕλληνας Ἱερομόναχος πού ἔζησε κατά τή διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνα (1906-1991) καί ἔγινε εὐρέως γνωστός γιά τό βίο, τό ἔργο καί τά θαύματά του, ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας. Ἀνακηρύχθηκε ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στίς 27 Νοεμβρίου 2013.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος γεννήθηκε στίς 7 Φεβρουαρίου 1906 στό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης τοῦ σημερινοῦ Δήμου Ταμιναίων τῆς Εὔβοιας. Τό κοσμικό ὄνομά του ἦταν Εὐάγγελος Μπαϊρακτάρης καί ἀπό πολύ νωρίς ἔδειξε ἔφεση πρός τό μοναχισμό. Ἔτσι, σέ ἡλικία 13 χρόνων καί ἔχοντας τελειώσει μόνο τήν Β΄ Δημοτικοῦ, μετέβη στή σκήτη τῆς Ἁγίας Τριάδος, τά γνωστά «Καυσοκαλύβια» τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὅπου ἔζησε τά ἑπόμενα 6 περίπου χρόνια, ὡς ὑποτακτικός σέ δύο γέροντες μοναχούς, λαμβάνοντας τό ὄνομα Νικήτας. Κατόπιν, λόγῳ σοβαρῆς ἀσθένειας, ἀναγκάστηκε νά ἐπιστρέψει στήν Εὔβοια, ὅπου καί ἐγκαταστάθηκε στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Χαραλάμπους Λευκῶν Εὐβοίας, στό Αὐλωνάρι τῆς Εὔβοιας.