ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, εἶναι στό δάσος!

Ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, εἶναι στό δάσος!

 

Κάποια μέρα, λίγο πρίν τίς γιορτές τοῦ ἁγίου δωδεκαημέρου βρέθηκα στόν πιό πολυσύχναστο πεζόδρομο τῆς μεγάλης πόλης μέ τόν γιό μου καί εἴπαμε νά καθίσουμε σέ μιά φιλόξενη γωνιά γιά νά ξαποστάσουμε.

Καθισμένοι παρακολουθούσαμε τόν κόσμο πού περιδιάβαινε καί, παρ’ ὅτι γιορτές περιμέναμε, καί ἀπό μόνη της ἡ προσμονή γιά τό χαρμόσυνο γεγονός τῶν Χριστουγέννων θά ἀρκοῦσε γιά νά εἶναι τά πρόσωπα τῶν περαστικῶν φωτεινά καί χαριτωμένα, ἡ εἰκόνα πού ἔφτανε σ’ ἐμᾶς πού τούς παρακολουθούσαμε νά περνοῦν μπροστά μας ἦταν ἐντελῶς διαφορετική· πρόσωπα συνοφρυωμένα, ἀγέλαστα, ἄνθρωποι προβληματισμένοι, καρδιές προφανῶς κλειστές. Ἴδια εἰκόνα ἀκόμη καί οἱ νέοι πού μόνο ἡ νιότη τους θά ἀρκοῦσε γιά νά τούς δίνει φτερά. 

Συλλογιστήκαμε τήν κατάσταση τῶν ἀνθρώπων καί ἀναρωτηθήκαμε, γιατί νά εἶναι ὁ κόσμος ἔτσι καί νά μήν μπορεῖ νά χαρεῖ ἐνῶ ἔχει στή διάθεσή του τόσο πολλά; Καί ἡ σκέψη τοῦ νεαροῦ τῆς παρέας καταλήγει σέ μιά ἀπάντηση αὐθόρμητη: «Πῶς νά μήν εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἔτσι ἀφοῦ στήν κοινωνία μας δέν ὑπάρχει ὁ Θεός» καί συνεχίζει: «ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, ὁ Θεός εἶναι στό δάσος!»

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

 

Ἀπό τόν σεβαστόν καί ἀγαπητόν μας π. Νεκτάριον Μπουραζερίτην ἐλάβαμε μετά χαρᾶς 14 Λειτουργικά καί Τελετουργικά ἐρωτήματα, ἄλλα σύντομα καί ἄλλα μακροσκελῆ. Τόν εὐχαριστῶ ἐγκάρδια, διότι μέ αὐτήν του τήν ἐπιθυμία γιά ἀπαντήσεις μέ ‘‘ὑποχρεώνει’’ νά ἐκπληρώσω -ἔστω καί ἐν μέρει- τό χρέος μου πρός τήν Τελετουργική, χρέος πού ἀνέλαβα μέ τήν ἔκδοση τοῦ πρώτου τόμου.

Βεβαίως δέν εἶναι δυνατόν νά δοθῇ ἀπάντηση σ’ αὐτό τό τεῦχος σέ  ὅλα τά ἐρωτήματα. Θά ἐπιχειρήσουμε, ὅμως, νά ἀρχίσουμε μέ τό πρ[το του ἐρώτημα. Ζητῶ ἐκ προοιμίου τήν  κατανόηση τοῦ π. Νεκταρίου ἀλλά καί ὅλων τῶν ἀναγνωστῶν μας γιά τήν καθυστέρηση ὁλοκληρώσεως ὅλων τῶν ἐρωτημάτων, δεδομένου ὅτι ἀφ’ ἑνός οἱ ὑποχρεώσεις μᾶς ὁδηγοῦν στά τρέχοντα, πού ἀπαιτοῦν ἄμεση διεκπεραίωση, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ ἐπικαιρότητα ἀπαιτεῖ καί ἐκείνη τήν προτεραιότητά της.

Ἡ χριστιανική θεώρηση τοῦ Πολίτη ἀπό τίς Ἀστυνομικές Ἀρχές

Ἡ χριστιανική θεώρηση τοῦ Πολίτη
ἀπό τίς Ἀστυνομικές Ἀρχές

 

Στό σύγχρονο Κράτος Δικαίου, ἡ Ἀστυνομία καλεῖται νά ἰσορροπήσει ἀνάμεσα, στήν περιφρούρηση τοῦ δημοσίου συμφέροντος καί τήν προστασία τῶν δικαιωμάτων τοῦ Πολίτη. Τό δημόσιο συμφέρον ἀναφέρεται στό συλλογικό, τό γενικότερο συμφέρον τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, ἐνῷ τά δικαιώματα προσδιορίζουν τόν Πολίτη ὡς ἄτομο καί ὡς μέλος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Αὐτή ἡ ἀτομική θεώρηση τοῦ Πολίτη, ἡ ὁποία πάντως δέν εἶναι ἀτομικιστική τείνει νά ἐπικρατήσει στίς μέρες μας. Ὁ ἀτομισμός δέν εἶναι ἀπορριπτέος, ἀλλά δέν πρέπει νά ὑπερεκτιμᾶται ἀπό τή δογματική τοῦ δικαίου, γιατί τότε βλάπτει, ἀντί νά ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο.

Τά μοντέρνα ρεύματα τῆς φιλοσοφίας τοῦ δικαίου ὑποστηρίζουν ὅτι τό Κράτος προκειμένου νά διασφαλίζει τήν τάξη καί τή συνεργασία θά πρέπει νά εἶναι σέ θέση νά προβλέπει τή συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους φιλοσόφους στή Γερμανία, ὁ Gunther Jakobs ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἐξουσία εἶναι αὐτή πού δίδει μέ νόρμες καί κανονιστικές ἀρχές στό ἄτομο, τόν ρόλο του σέ μία ὁμάδα, τό καθιστᾶ πρόσωπο. [G. Jakobs, Κανονιστική Ἀρχή Πρόσωπο Κοινωνία, (μτφρ. Β. Ρουστοπάνη), ἐκδ. Ἀντ. Σάκκουλας, Ἀθήνα, 2008, σελ. 43, τοῦ ἰδίου, Ἐνοχή καί Πρόληψη, (μτφρ. Κ. Βαθιώτης), ἐκδ. Π.Ν. Σάκκουλας, Ἀθήνα, 2000, σελ. 69-70, Γιά μία κριτική θεώρηση τῆς ἔννοιας τοῦ προσώπου ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς, βλ. π. Β. Βολουδάκης, Ὀρθοδοξία καί Χρ. Γιανναρᾶς, ἐκδ. Ὑπακοή, 1993, Ἀθήνα.].

Τά φοβερά μυστικά τῆς Μεγάλης Συνωμοσίας ἡ ὁποία «δίκην τεραστίου ὀκτάποδος περιπτύσσει καί συνέχει τήν γῆν»

Μόνο μέ ντοκουμέντα!

 

Τά φοβερά μυστικά τῆς Μεγάλης Συνωμοσίας ἡ ὁποία

«δίκην τεραστίου ὀκτάποδος περιπτύσσει καί συνέχει τήν γῆν1»

 

Δέν ὑπάρχει – τώρα πιά – καιρός γιά χάσιμο, πρέπει νά ξαναλεχθοῦν τά πράγματα μέ τ’ ὄνομά τους, οἱ δέ ἐπίσκοποι καί ποιμένες μας νά ἀναλάβουν μέ θάρρος τίς σχετικές, μεγάλες εὐθῦνες τους. Ὁ «βαρούχειος ὕπνος» μερικῶν ἐξ αὐτῶν ἄς σταματήσει, διότι ὅσο καί ἄν ὑποχωρητικά συμβιβάζονται πρός τούς Καίσαρες πού συχνά νομοθετοῦν ἐναντίον τῶν θεσμίων τῆς Ἐκκλησίας μας, θά ἔλθει καιρός πού ἴσως ἐξωσθοῦν καί ἀπό αὐτά τά «ἐπισκοπικά μέγαρά» τους. Ἀπό τούς ἴδιους τούς Καίσαρες θά ἐξωσθοῦν!...

- Τί εἶναι «Συνωμοσία»;

Συνωμοσία εἶναι –κατά τά λεξικά2– ὁ συνορκισμός μερικῶν προσώπων γιά τήν ἐπίτευξη ἀνατρεπτικῶν στόχων. Ἐννοεῖται ὁ κρυφός, ὁ μυστικός συνορκισμός αὐτῶν …

Κύριος κορμός τῆς ἐν λόγῳ Συνωμοσίας εἶναι –παλαιόθεν– ὁ Τεκτονισμός, ἡ Μασονία, μέ τίς πολλές αὐτῆς  Ὀργανώσεις3. Οἱ πηγές ὡστόσο αὐτῆς τῆς Συνωμοσίας εἶναι βαθύτερες καί πολύ σκοτεινές4.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καί ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καί ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
 ΣΕ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

 

Κρίσιµα σηµεῖα πού σχετίζονται

µέ τή Δηµοκρατία καί τόν Καπιταλισµό

 

Ἀναγνωρίζοντας ὅτι ἡ Δηµοκρατία καί ὁ Καπιταλισµός εἶναι συστήµατα πού διέπουν τή συµπεριφορά τῶν ἀνθρώπων καί ἔχουν ἐπηρεάσει τή σχέση µεταξύ τῶν κοινωνιῶν, αὐτό τό ἄρθρο θά ἐπανεξετάσει συστηµικά καί στοιχειώδη σηµεῖα τῶν προαναφερθέντων συστηµάτων. Ἡ δηµοκρατία ἔχει ἔµµεση ἐπίδραση στήν οἰκονοµική ἀνάπτυξη. Γιά παράδειγµα, µεγαλύτερες πολιτικές ἐλευθερίες συµβάλλουν σέ ὑψηλότερο ΑΕΠ καί αὐξηµένες ἐπενδύσεις. Ἕνα δηµοκρατικό πολιτικό σύστηµα «δυνητικά» µπορεῖ νά ἔχει θετικά ἀποτελέσµατα στήν οἰκονοµική ἀνάπτυξη, ἐάν καί µόνο ἐάν, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πλήρη ἐνηµέρωση τοῦ οἰκονοµικοῦ τους περιβάλλοντος καί ἡ συµπεριφορά τους εἶναι ὀρθολογική.

Ἡ διαπλεκόµενη δοµή µεταξύ Δηµοκρατίας καί Καπιταλισµοῦ ἀπεικονίζεται στήν ἀκόλουθο ρήση πού περιγράφει τή σχέση µεταξύ «ἀποδοτικότητος» καί «ἰσότητος»: «Ἡ δηµοκρατία χρειάζεται ἀποδοτικότητα γιά νά βάλει λίγο ὀρθολογισµό στήν ἰσότητα καί ἡ ἀγορά χρειάζεται ἰσότητα γιά νά βάλει λίγη ἀνθρωπιά στήν ἀποδοτικότητα». Ἡ Δηµοκρατία καί ὁ Καπιταλισµός εἶναι µιά ἀλληλένδετη καί συνυφασµένη θεσµική δοµή πού προσπαθεῖ νά φέρει ἁρµονία στήν ἀποδοτικότητα καί τήν ἰσότητα πού εἶναι ἐγγενῶς σέ σύγκρουση.  Ἡ ἰσότητα προωθεῖται ἀπό τή δηµοκρατία καί ἡ ἀποδοτικότητα προωθεῖται ἀπό τόν καπιταλισµό. Ἔτσι, ἕνα Δηµοκρατικό Πολιτικό σύστηµα πρέπει νά ἐνσωµατώνει τήν ἁρµονική λειτουργία καί τῶν δύο φαινοµενικά ἀντιθετικῶν ἐπιδιώξεων, δηλαδή τῆς Δηµοκρατίας καί τοῦ Καπιταλισµοῦ καί νά ἐπιτυγχάνει ἕνα σχετικό συµβιωτικό βέλτιστο. Τό ἐπίπεδο οἰκονοµικῆς ἀποδοτικότητος ποικίλλει µεταξύ οἰκονοµιῶν, ὀργανισµῶν ἤ ἀνθρώπων. Αὐτή ἡ µεταβλητότητα στήν ἀποδοτικότητα δηµιουργεῖ διαφορετικές ἀνισότητες πού πρέπει νά ἀντιµετωπίζονται µέ σύνεση. Αὐτό τό ἀµερόληπτο καθῆκον ἔχει ἀναλάβει ἡ κυβέρνηση τῆς συγκεκριµένης χώρας τῆς ὁποίας οἱ σκοπιµότητες δέν πρέπει νά ἐπηρεάζονται ἀπό τήν Καπιταλιστική ἐπιδίωξη µεγιστοποίησης τῆς ἀποδοτικότητος.