Χρήση Θρησκευτικῶν Συµβόλων στό χῶρο Ἐργασίας

Τό Δ.Ε.Ε. & Ὑπόθεση Commune d’ Ans

 

Χρήση Θρησκευτικῶν Συµβόλων
 στό χῶρο Ἐργασίας
 

Τό Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης (στό ἑξῆς Δ.Ε.Ε.) µέ πρόσφατη ἀπόφασή του1 ἀναγνώρισε στίς δηµόσιες ἀρχές τό «δικαίωµα» νά ἀπαγορεύουν στό σύνολο τῶν ἐργαζοµένων τους τή χρήση θρησκευτικῶν συµβόλων. Ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη µέ ἀφορµή τήν ἰσλαµική µαντίλα («χιτζάµπ»), ἀφορᾶ ὅµως ὅλα τά θρησκευτικά σύµβολα, ἑποµένως καί τό Σταυρό.

Ἡ ἐνάγουσα τῆς κύριας δίκης, O.P., ἐργάζεται στό Δῆµο Ans στό Βέλγιο ἀπό τό 2016 ὡς προϊσταµένη γραφείου, κατά κανόνα χωρίς νά ἔρχεται σέ ἐπαφή µέ τούς πολῖτες («back office»). Ἀρχικά ἐργαζόταν χωρίς νά φέρει κανένα θρησκευτικό σύµβολο ἱκανό νά ἀποκαλύψει τίς θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Στίς 8 Φεβρουαρίου 2021 ὑπέβαλε γραπτό αἴτηµα ζητῶντας νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά φοράει «καλύπτρα στό χῶρο ἐργασίας». Δέν εἶναι ἀνεκδιήγητο τό νά πρέπει ἕνας ἄνθρωπος νά ὑποβάλει γραπτό αἴτηµα στήν ὑπηρεσία του ζητῶντας τήν ἄδεια νά φέρει ἕνα σύµβολο τῆς πίστης του;

Τό ἁρµόδιο διοικητικό συµβούλιο τοῦ Δήµου (στό ἑξῆς δηµοτικό συµβούλιο) ἀπέρριψε τό αἴτηµα τῆς O.P., καί µάλιστα µέ δύο διαδοχικές ἀποφάσεις του: µέ τήν προσωρινή ἀπόφαση τῆς 18ης Φεβρουαρίου 2021 καί µέ τήν ὁριστική ἀπόφαση τῆς 26ης Φεβρουαρίου 2021. Στή συνέχεια, στίς 29 Μαρτίου 2021, τροποποίησε τόν κανονισµό ἐργασίας του, εἰσάγοντας µέ τό ἄρθρο 9 τοῦ νέου κανονισµοῦ τή λεγόµενη ὑποχρέωση «ἀποκλειστικῆς οὐδετερότητας». Ἀναλυτικά, τό ἄρθρο ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὁ ἐργαζόµενος ἔχει τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, τηρουµένης τῆς ἀρχῆς τῆς οὐδετερότητας, τῆς ὑποχρεώσεως διακριτικότητας καί τοῦ καθήκοντος πίστης. Ὁ ἐργαζόµενος ὀφείλει νά σέβεται τήν ἀρχή τῆς οὐδετερότητας, ὅπερ σηµαίνει ὅτι πρέπει νά ἀπέχει ἀπό κάθε µορφή προσηλυτισµοῦ καί νά µή φέρει ὁποιοδήποτε ἐµφανές σύµβολο ἀπό τό ὁποῖο ἐνδέχεται νά προκύπτουν τά ἰδεολογικά ἤ φιλοσοφικά φρονήµατά του ἤ οἱ πολιτικές ἤ θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Ὁ κανόνας αὐτός τόν δεσµεύει τόσο στίς ἐπαφές του µέ τό κοινό, ὅσο καί στίς σχέσεις του µέ τούς ἱεραρχικῶς προϊσταµένους καί τούς συναδέλφους του».

Ἦταν μασόνος καί ἀντισιωνιστής ὁ Κάρολος Μάρξ;

Μόνο ἀπό αὐθεντικά ντοκουμέντα

 

Ἦταν μασόνος καί ἀντισιωνιστής ὁ Κάρολος Μάρξ;

 

Ἐκπληκτικές πληροφορίες σέ Τεκτονικό ἔντυπο…

 

Τό ὄνομα Κάρολος Μάρξ εἶναι σέ ὅλον τόν κόσμο γνωστό. Εἶχε καλή ἐκπαίδευση καί παιδεία καί εἶναι γνωστός γιά τίς πολιτικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές ἐπαναστατικές θεωρίες του. Οἱ σπουδαῖες ἐργασίες τοῦ Μάρξ «Κριτική τῆς πολιτικῆς Οἰκονομίας» καί τό «Κεφάλαιον »1 εἶναι πηγές γιά ἐκείνους πού ἀσχολοῦνται μ’ αὐτά τά θέματα.

Τό πρόσωπο ἐκεῖνο ἦταν Ἑβραῖος –ἐκ πατρός– καί ἡ οἰκογένειά του, μάλιστα, εἶχε ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό.

Ὁ ἴδιος ἦτο Μασόνος, ἀλλά καί ἀντισιωνιστής! Ἐδῶ ἀνοίγουμε παρένθεση γιά νά εἰποῦμε τό τί εἶναι αὐτός ὁ Σιωνισμός.

Σιωνισμός, κατά τούς ἴδιους τούς Ἑβραίους, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀπό τό τέλος τοῦ ΙΘ΄αἰῶνα ἀρξαμένη κίνηση αὐτῶν ν’ ἀποχτήσουν στήν Παλαιστίνη Πατρίδα… τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, εἶναι κάτι σάν ἐκεῖνα τά δικά μας, «Νά πάρουμε τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά» ἤ, «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά ‘ναι! »2

Κατά πολλούς ὅμως ἄλλους, Σιωνισμός δέν εἶναι μόνον ἡ προσπάθεια αὐτῶν ν’ ἀποχτήσουν –μετά ἀπό αἰώνων ταλαιπωρίες– πατρίδα, ἀλλά εἶναι ἡ ἐπιδίωξή τους γιά παγκόσμια κυριαρχία!

Τό τελευταῖο ἐτοῦτο, ΔΕΝ τό γνωρίζει κανείς καί δέν μπορεῖ νά τό εἰπεῖ, μετά λόγου γνώσεως3 , διότι δέν ἔχει εἰς χεῖρας του αὐθεντικά ντοκουμέντα.

Γνωρίζουμε ὡστόσο ἐτοῦτο: Ὅτι τήν παγκόσμια κυριαρχία τῶν Ἑβραίων – «ἐφ’ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου…»– τήν ἐκήρυξαν οἱ λεγόμενοι «Σπουδασταί τῶν Γραφῶν»4, οἱ ἀποκληθέντες καί Χιλιαστές, δηλαδή οἱ ὀπαδοί τῆς Ὀργάνωσης, πού σήμερα εἶναι γνωστοί ὡς μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ. Ἡ διακήρυξη αὐτή τῶν Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς κράτησε ἀπό τό τέλος τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνα ἕως καί τό ἔτος 1932 περίπου. Σημειώνουμε δέ, ὅτι καί αὐτά, τά εἶπαν οἱ χιλιαστές, ἑρμηνεύοντες –ἐκ πλάνης!– τάς Ἁγίας Γραφάς …5

Κλείνει ἐδῶ ἡ παρένθεση καί ἐπανερχόμεθα γιά νά δοῦμε ἐν συνεχείᾳ τί γιά τόν Κάρολο Μάρξ διαβάζουμε σ’ ἕνα αὐθεντικό, μασονικό ντοκουμέντο. Ἀπαντῶντας λοιπόν εἰς τά ἐρωτήματα πού τίθενται εἰς τόν τίτλο αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ ἄρθρου μας, καταφεύγουμε στό μασονικό περιοδικό «Ὁ Διαβήτης, Περιοδική Ἔκδοσις τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, τεῦχος 16 Φεβρουαρίου 2005 καί στήν σελίδα 30, ὅπου» ὑπό τόν τίτλον Marrini, Engels καί Marx διαβάζουμε τά ὡς ἑξῆς διαλαμβανόμενα:

«…Ὁ Karl Marx (1812-1883), πού ἔφθασε νά λάβει στά 1848 τόν 32ο [βαθμό] τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου [βαθμοί 4-32] τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γερμανίας [=Τεκτονική δικαιοδοσία], καταγόταν ἀπό ἑβραϊκή οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἀσπάστηκε τόν Χριστιανισμό (Προτεσταντισμό), ὅταν ὁ Karl Marx ἦταν 6 ἐτῶν. Ὁ ἴδιος, ἔχοντας σφοδρά ἀντιθρησκευτικά αἰσθήματα («ἡ θρησκεία εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ»), πολέμησε καί τίς δυό μεγάλες κατεστημένες θρησκεῖες (Χριστιανισμό καί Ἰουδαϊσμό). Ὁ ἀντισημιτικός ἀγώνας τοῦ Karl Marx θεωρεῖται δεδομένος (ἀπό τίς διατριβές του A world without Jews (Ἕνας κόσμος χωρίς Ἑβραίους), καί  The Jewish Nigger (θεωρῶ ἀτυχή τήν ὅποια προσπάθεια μετάφρασης). Εἶναι οἱ ἴδιες ἐποχές, πού ἀπό τούς κόλπους τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γερμανίας [Τεκτονικῆς Ἀρχῆς καί τοπικῆς δικαιοδοσίας] ἐξεπήδησε καί ὁ Abraham Geiger (1810-1874), πού θεωρεῖται ὁ ἀναμορφωτής τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καί ἔγινε ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος στά 1850 στήν Γερμανία, μέ ἀποτέλεσμα νά καθιερωθεῖ ὁ ὅρος «Ὀρθόδοξοι Ἑβραῖοι» γιά τούς παραδοσιακούς Ἑβραίους…».

Ἐν συνεχείᾳ διαβάζουμε στό προαναφερθέν Τεκτονικό περιοδικό καί τά ἑξῆς, ἐν ἀναφορᾷ πάντα πρός τόν Κάρολο Μάρξ:

«…Τήν ἴδια περίοδο, ἕνας ἄλλος Τέκτων καί στενός συνεργάτης τοῦ Karl Marx, ὁ Frederick Engels (1820-1895), ἔρχεται νά προστεθεῖ ὡς ἕνα κομμάτι τοῦ κατακερματισμένου γρίφου (πάζλ). Σέ νεαρή ἡλικία ὁ Engels ἐντάσσεται στή Νεαρά Γερμανίας [Τεκτονική Στοά] (ἵδρυση 1835) πού δρᾶ στήν Ἑλβετία καί εἶναι «θυγατρική» τῆς Νεαρᾶς Ἑλβετίας πού ἵδρυσε ὁ Marrini. Τήν πρόταση γιά τήν εἰσδοχή τοῦ Engels στή Νεαρά Γερμανία ἔκαναν δύο τέκτονες: Ὁ Ἰταλός ἐπαναστάτης Marrini καί ὁ Ἄγγλος Henry Palmerston, Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Μεγάλης Βρεττανίας!!! Ἀργότερα, ὁ Engels   γίνεται καί Τέκτων. Ἐδῶ ὁ γρίφος συμπληρώνεται» (…).

 

Τό σχόλιο τοῦ Μοναχοῦ  Ἀβερκίου

Αὐτά τά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέροντα διαβάσαμε στό Τεκτονικό περιοδικό.Ἄν, τώρα, τό προαναφερθέν «πάζλ» τῶν μεγάλων Τεκτόνων ἐπαναστατῶν τό συμπληρώσουμε μέ τούς Τέκτονες6  ἐπίσης μεγάλους ἀναρχικούς τῆς Εὐρώπης, μαζί καί τόν Λένιν7, τότε τό «πάζλ» αὐτό ὁλοκληρωτικῶς συμπληρώνεται…8 Ἀλλά, ἡ κτιζόμενη ἀπό αὐτούς, τότε, μεγάλη καί πολύμορφη Ἐπανάσταση δέν ἔγινε εἰς τάς Εὐρώπας, τήν Ἀγγλία ἤ τήν Ἀμερική, ἀλλά ἔγινε – μέ τήν μορφή καί τόν τρόπο πού ἔγινε – εἰς τήν ὁμόδοξη μεγάλη Ρωσία! 9

Τυχαῖο;

Δέν τό νομίζουμε…      (Ἄλλοτε ἄλλα!)                                                                                                                                   

Μοναχός Ἀβέρκιος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 257

Ἰανουάριος 2024

 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

  1. Στό δωδεκάτομο λεξικό Ἐλευθερουδάκη, στό Νέο Ἑρμηνευτικό λεξικό τοῦ Δημ.Β.Δημητράκου, καί ἀλλοῦ σχετικῶς
  2. Ἀπό τίς ἐθνικές-λαϊκές παραδόσεις γιά τίς Ἀλησμόνητες Πατρίδες ἡμῶν-τηρουμένων, πάντα, ὅπως προείπαμε τῶν σχετικῶν ἀναλογιῶν.
  3. Ὁ Ἀβέρκιος δέν ἔχει –ἐπαναλαμβάνουμε – σχετικά κείμενα, αὐθεντικά ντοκουμέντα, τῶν ἐνδιαφερομένων.
  4. Παρά Καρόλου Ρῶσσελ, ἱδρυτοῦ τοῦ Συλλόγου τῶν Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς «Γραφικαί Μελέται, τόμος Ζ΄ Τό Τετελεσμένον Μυστήριον», σελ. 698, «μετάφρασις ἐκ τῆς 2.400.000 ἀντιτύπων Ἀγγλικῆς Ἐκδόσεως», INTERNATIONAL BIBLE STUDENTS ASSOCIATION, BROOKLYN, LONDON, MELBOURNE (…), Ἑλληνική Ἔκδοσις τοῦ Ἑλληνικοῦ Τμήματος, ἐκ σελίδων 746, 1923.
  5. Εἰς τήν σελίδα λοιπόν 698 τοῦ ὡς ἀνωτέρω ὀγκώδους βιβλίου διαβάζουμε καί ταῦτα: «…Ὁ πάστωρ Ρῶσσελ, ὡς ἀντίτυπον τοῦ Ἰεζεκιήλ, ἐνετάλη νά εἴπη εἰς τούς Ἑβραίους, οἵτινες ἦσαν διεσκορπισμένοι καθ’ ὁλόκληρον τόν κόσμον εἰς τήν αἰχμαλωσίαν τῆς Μυστικῆς Βαβυλῶνος, τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, ὅτι ὁλόκληρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὑπεδείκνυε δύο μεγάλας εὐλογίας 1) τήν ἀναζωογόνησιν τῶν Σιωνιστικῶν των ἐλπίδων, καί πραγματοποίησιν αὐτῶν, διά τῆς ἐπισυναγωγῆς πολλῶν Ἑβραίων εἰς τά Ἱεροσόλυμα, καί τήν ἐγκαθίδρυσιν τῆς Παγκοσμίου Ἑβραϊκῆς Κυριαρχίας ἐφ’ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου (…). Ἀρχομένου τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1910 ὁ πάστωρ Ρῶσσελ ἐπέστησε τήν προσοχήν τῶν Ἑβραίων, τῶν κατά χιλιάδας εἰς ὅλον τόν κόσμον εὑρισκομένων, εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁλόκληρος ἡ Παλαιά Διαθήκη προέλεγε τοῦτο, ὡς τήν νομιμωτέραν φιλοδοξίαν τῶν Ἑβραίων (…).
  6. Αὐτά τά πολύ ἐνδιαφέροντα διαβάσαμε στό προαναφερθέν ὀγκῶδες βιβλίο τῶν Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς, τῶν «πατέρων» δηλαδή καί συνεχιστῶν τῆς σημερινῆς Ὀργάνωσης τῶν λεγομένων Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Τά ὅποια συμπεράσματα ἀπόκεινται εἰς τούς ἀναγνῶστες μας. Σημειώνουμε ὅτι οἱ σημερινοί Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ δέν δέχονται τή διδαχή αὐτή τῶν πατέρων τους. Τήν ἀπέρριψαν ἤδη ἀπό τό ἔτος 1932.
  7. Στήν προσπάθειά τους νά ἑρμηνεύσουν – πεπλανημένως – μιά προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ.
  8. Οἱ «πατέρες» τοῦ Ἀναρχισμοῦ Μπακούνιν, Κροπότκιν καί ἄλλοι ἦσαν τέκτονες: Τεκτον. Δελτίον ἔτους 1989, τεῦχος 29, σελ. 136, ἄρθρο περί αὐτῶν.
  9. Καί αὐτός ὁ Λένιν μασόνος ἦταν σέ Παρισινή Στοά. (Τεκτ. Περιοδικό Πυθαγόρας, ἔτους 1989, τεῦχος 3, σελ. 337).

Ἅγιος Ἄρτος 90 ἐτῶν!

Ἅγιος Ἄρτος 90 ἐτῶν!

 

Τό 2019, ἕνας ἱερέας τῆς Ι.Μ. Ἰωαννίνων ἐπισκέφτηκε τήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Νικολάου, στό χωριό Συρράκο, γιά τήν καταγραφή καί τή διάσωση κάποιων κειµηλίων πού φυλάσσονταν κλειδωµένα µέσα σ’ ἕνα χρηµατοκιβώτιο. Παρών στήν καταγραφή βρισκόταν ἐκτός ἀπό τόν ἐπίτροπο τοῦ ναοῦ καί ἕνας δεύτερος ἱερέας µέ πτυχίο ἀρχαιολογίας γιά τή σωστή φωτογράφηση καί περισυλλογή τῶν ἀντικειµένων. Τό κιβώτιο σύµφωνα µέ τόν ντόπιο ἐπίτροπο τοῦ χωριοῦ, ὅπως γνώριζε ἀπό προηγούµενους ἐπιτρόπους συγχωριανούς του καί συγγενεῖς του, εἶχε νά ἀνοιχτεῖ περισσότερα ἀπό 90 χρόνια. Οἱ ἱερεῖς στήν ἐπαρχία ἀλλάζουν συνέχεια ἀλλά ἕνας ἐπίτροπος µπορεῖ νά παραµείνει στή θέση αὐτή καί γιά σαράντα χρόνια. Μέσα στό κουτί βρέθηκαν κάποια παλιά Εὐαγγέλια καί εἰκόνες. Ἀνάµεσά τους ὑπῆρχε καί ἕνα µικρό στρογγυλό κουτί πού ἐξωτερικά ἔµοιαζε µέ λειψανοθήκη. Μετά ἀπό προσεκτική µελέτη, ὅταν ἀνοίχτηκε, διαπιστώθηκε ὅτι ὑπῆρχε µέσα ἅγιος Ἄρτος µέ ἕνα ἔντονο ροδαλό χρῶµα. Θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι οἱ ἱερεῖς τή Θεία Κοινωνία πού φυλάσσουν κάθε Μ. Πέµπτη στούς ναούς τους, στό ἀρτοφόριο, γιά νά µποροῦν νά κοινωνοῦν σέ ἔκτατες καταστάσεις τούς πιστούς, τήν ὀνοµάζουν ἅγιο Ἄρτο. Οἱ συγκεκριµένοι ἱερεῖς καί ὁ ἐπίτροπος κατάλαβαν ἀµέσως ὅτι ἦταν ἀποξηραµένος ἅγιος Ἄρτος ἐπειδή µύριζε καί εἶχε τήν ἴδια φρεσκάδα καί χρῶµα ὅπως ὁ ἅγιος Ἄρτος πού φυλάσσεται κάθε Μ. Πέµπτη. Ὅπως µοῦ ἀνέφερε ὁ συγκεκριµένος ἱερέας, πού ἔζησε αὐτό τό θαῦµα, ἦταν σάν νά εἶχε κάποιος µόλις χθές τοποθετήσει ἐκεῖ τόν ἅγιο Ἄρτο. Οἱ παρευρισκοµένοι συγκλονισµένοι ἀπό τό γεγονός γονάτισαν στήν ἱερά αὐτή παρακαταθήκη πού εἶχε φυλαχθεῖ, τόσα χρόνια, στήν ἐκκλησία τους καί ἐπιπλέον ἀντιλήφθηκαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ στό µυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ Προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας στή Γερμανία

Ἡ Προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας
 στή Γερμανία

 

Οἱ Ὀρθόδοξοι πού ζοῦν σήμερα στή Γερμανία ὑπερβαίνουν τά 4 ἑκατομμύρια (!) μέ ἔντονα αὐξητική τάση. Σύμφωνα μέ μιά ἔρευνα πού ἔγινε τόν Μάϊο τοῦ 2022, οἱ Ὀρθόδοξοι ἦσαν περίπου 3 ἑκατομμύρια. Γιά τήν ἔρευνα αὐτή ἀξιοποιήθηκαν τά κεντρικά ἀρχεῖα τοῦ κράτους γιά τούς ἀλλοδαπούς, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα ζοῦσαν στή Γερμανία τό 2013 περίπου 1,31 ἑκατ. καί τό 2019 περίπου 2,2 ἑκατ. Σέ αὐτούς πρέπει νά προστεθεῖ ἀκόμα ἕνας ὄχι μικρός ἀριθμός πολιτῶν οἱ ὁποῖοι προέρχονται μέν ἀπό πρώην ἀλλοδαπούς, ἀλλά ἔχουν Γερμανική ὑπηκοότητα, ὅπως καί οἱ γηγενεῖς Γερμανοί, πού ἔχουν μεταστραφεῖ στήν Ὀρθοδοξία. Ὅλοι αὐτοί δέν συμπεριλαμβάνονται σέ καμία ἐπίσημη στατιστική.

Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις αὐτῆς τῆς ἔρευνας, τά περίπου 3 ἑκατ. Ὀρθοδόξων στήν Γερμανία κατανέμονται στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς ἑξῆς: στήν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας 900.000, τῆς Ρωσίας 500.000, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου – Ἑλληνορθόδοξη Μητρόπολη 470.000, τῆς Βουλγαρίας 424.000, τῆς Σερβίας 410.000, τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας 106.000 καί τῆς Γεωργίας 30.000. Δέν ἔχουν συνυπολογιστεῖ καθόλου οἱ πρόσφυγες ἀπό τήν Οὐκρανία πού στό σύνολό τους ὑπερβαίνουν τά 1,3 ἑκατ. καί κατά μεγάλη πλειοψηφία εἶναι Ὀρθόδοξοι.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί πού ζοῦν στή Γερμανία ἐπιμερίζονται σέ 10 Μητροπόλεις, τῶν ὁποίων οἱ ἐπίσκοποι ἀποτελοῦν τήν Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στή Γερμανία (ΣΟΕΓ). Ἑπομένως μέχρι σήμερα δέν μπορεῖ νά γίνει λόγος γιά μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας. Δέν ὑπάρχει μία ἑνιαία Ἐκκλησιαστική διοίκηση, ὑπάρχει μόνο τό συντονιστικό ὄργανο τῆς ΣΟΕΓ ἀπό τό 2010, ἡ ὁποία σκοπό ἔχει νά διευκολύνει τή συνεργασία στήν ποιμαντική φροντίδα τῶν πιστῶν καί νά δώσει μιά ἑνιαία φωνή στούς Ὀρθόδοξους τῆς Γερμανίας. Ἡ ΣΟΕΓ διαδέχθηκε τήν Ἐπιτροπή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στή Γερμανία, ἡ ὁποία εἶχε ἱδρυθεῖ τό 1994. Ἕως τότε δέν ὑπῆρχε συντονιστικό ὄργανο γιά τίς διάφορες Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις.

«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία» στό Βυζάντιο

«Καισαροπαπισµός» καί «Συναλληλία»
 στό Βυζάντιο

 

ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὅπως ὁ ἴδιος µᾶς πληροφορεῖ στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του, ἀνέλαβε τό ἐγχείρηµα νά συγγράψει µιά συνοπτική ἱστορία τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, διότι εἶχε διαγνώσει πώς « τῶν θρησκευτικῶν µελετῶν ὀλιγωρία πολλούς τῶν µετέρων µογενῶν ἤγαγεν, ὡς µή ὤφειλεν, εἰς κρίσεις πεπλανηµένας καί δοξασίας ἀτόπους. δἐξ αὐτῆς προκύπτουσα ἄγνοια ἐπί τοσοῦτον ἠλλοίωσεν τήν ἀληθῆ τῶν πραγµάτων ὄψιν, ὥστε καί αὐτά τά ἀναγκαιότατα καί τά χρησιµώτατα γεγονότα τά δοξάσαντα τήν Ἐκκλησίαν µετά τοῦ Ἔθνους νά ἐκλαµβάνωνται ὡς ὀλεθριώτατα, αἱ δέ τῆς Ἁγίας µῶν Ἐκκλησίας σπουδαιόταται διατάξεις νά περιφρονῶνται...» (βλ. Ἁγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Αἱ Οἰκουµενικαί Σύνοδοι τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας», Ἐκδ. Ρηγοπούλου, 1972).

Δέν γνωρίζουµε σέ ποιές εἰδικότερες «πεπλανηµένες κρίσεις» καί «ἀτόπους δοξασίας» ἀναφερόταν ὁ ἅγιος, νοµίζουµε, ὅµως, ὅτι δέν θά ἦταν παρακινδυνευµένο νά συµπεριλάβουµε µεταξύ τῶν κρίσεων καί τῶν δοξασιῶν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀντίληψη πού ἔχουµε οἱ Νεοέλληνες γιά τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Κράτους κατά τή Βυζαντινή περίοδο.

Πράγµατι, ἐάν κανείς ἐπιχειρήσει, ἔστω πρόχειρα καί ἐρασιτεχνικά, νά ἀναζητήσει τίς ἀπόψεις, πού κατά καιρούς ἔχουν διατυπωθεῖ σχετικά µέ τό θέµα αὐτό, θά εὑρεθεῖ πρό ἐκτιµήσεων ἐκ διαµέτρου ἀντιθέτων µεταξύ τους. Ἄλλοι, δηλαδή, ἱστορικοί, ἀσπαζόµενοι τή θεωρία τοῦ λεγόµενου «καισαροπαπισµοῦ», διαβεβαιώνουν ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας οἱ ἑκάστοτε αὐτοκράτορες εἶχαν ὑποτάξει πλήρως τήν Ἐκκλησία, µετατρέποντάς την σέ ἕνα εἶδος κρατικῆς ὑπηρεσίας. Ἄλλοι, πάλι, µελετῶντας τό αὐτό ἱστορικό ὑλικό καί συµβουλευόµενοι τίς αὐτές πηγές µέ τούς προηγούµενους, ἐκτιµοῦν, ἀντιθέτως, ὅτι ἐπί Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀνεξάρτητη ἀπό τόν αὐτοκράτορα καί ὅτι, ἑποµένως, οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας διέπονταν ἀπό τό σύστηµα τῆς «συναλληλίας» ἤ τῆς «ἰσότιµης συνεργασίας». Στή διαπίστωση τῶν ἀντιγνωµιῶν αὐτῶν εἶχε ἤδη προβεῖ ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Ἀρχιµ. Βασίλειος Στεφανίδης, πού εἶχε κάνει λόγο περί τοῦ ὅτι «διετυπώθησαν παρ’ ἡµῖν ἐκ διαµέτρου ἀντίθετοι γνῶµαι, τῶν µέν ἰσχυρισθέντων ὅτι ὑφίσταντο ἄρισται σχέσεις ἐκκλησίας καί πολιτείας, τῶν δέ ὅτι ἐκράτει καισαροπαπισµός» («Ἔρευναι περί τῶν ἐν τῷ Βυζαντινῷ Κράτει σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας», Ἀθῆναι, 1923).