Ὁ μεγάλος χαμένος!
Tά δύο τελευταῖα χρόνια, πού ὅλος ὁ κόσμος βιώνει ὅλα αὐτά τά ὑπέροχα γεγονότα καί τίς καταστάσεις οἱ ὁποῖες σχετίζονται μέ τά μέτρα πού ἐπιβλήθηκαν στή δημόσια ζωή γιά νά νικηθεῖ τό κακό πού ὀνομάστηκε πανδημία ὅλοι χάσαμε πολλά, καί μάλιστα σημαντικά, ἀπό αὐτά πού εἴχαμε μέχρι πρίν.
Μεταξύ αὐτῶν πού ὑπέστησαν ἀπώλειες αὐτή τήν περίοδο δέν ἔλειψε καί ἡ Ἐκκλησία, ὡς θεσμός, καί μάλιστα θά ἔλεγα ὅτι στήν περίπτωσή της ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τεράστιο πλῆγμα, σέ σύγκριση μέ ἄλλους, παρότι θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ μεγάλος κερδισμένος, ἐφ’ ὅσον διαπραγματευόταν τή στάση της μέ διαφορετικό τρόπο.
Εἶναι γεγονός πώς ἡ διεισδυτικότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλληνική κοινωνία συρρικνώνεται ὁλοένα. Ἄν θυμᾶμαι καλά ἡ μέτρηση πού ἀπέδωσε τήν πληροφορία πώς μόνο τό 3-4 % τῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιάζεται, ἔχει προκύψει κάποια χρονιά τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 (νομίζω τό 1973), πολύ παλιά δηλαδή, καί ἴσως αὐτό τό ποσοστό ὡς τίς μέρες μας ἔχει μικρύνει ἀκόμη περισσότερο. Μαρτυρᾶ γι’ αὐτό ἡ εἰκόνα πού βλέπει κανείς τά Κυριακάτικα πρωϊνά. Τά ἴδια πρόσωπα κάθε φορά καί ὁ ἀριθμός μειούμενος, σταθερά.
