ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

Ὁ θρύλος λέει¹, ὅτι στήν Πρωσία τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ βασιλιάς Φρειδερίκος ὁ Β΄, ὁ  ἐπονοµαζόµενος Μέγας, πού εἶχε τό θερινό του ἀνάκτορο στό Πότσδαµ, ἐνοχλοῦνταν ἀπό τό θόρυβο πού ἔκαναν τά ἱστία τοῦ παρακείµενου ἀνεµόµυλου. Κάλεσε λοιπόν τό µυλωνά στό παλάτι ζητῶντας του νά τοῦ πουλήσει τόν µύλο, ὥστε νά τόν κατεδαφίσει καί νά ἀποκατασταθεῖ ἔτσι  ἡ γαλήνη του. Ὁ µυλωνάς ἀντέτεινε, πώς ὁ µύλος ἀποτελεῖ πατρική κληρονοµιά καί ἀρνήθηκε νά τόν πουλήσει. Ὁ βασιλιάς ὀργισµένος ἀπάντησε: «Δέν γνωρίζεις, ὅτι µπορῶ νά σοῦ πάρω τό µύλο χωρίς νά χρειαστεῖ νά σοῦ δώσω δεκάρα;» Καί ὁ µυλωνάς µέ παρρησία τοῦ διαµήνυσε: «Ναί, µεγαλειότατε, θά µποροῦσες, ἄν δέν ὑπῆρχε τό Δικαστήριο στό Βερολίνο».

Ὁ θρύλος πρωτοδηµοσιεύτηκε τό 1787, ἡ ρήση ὅµως τοῦ θρυλικοῦ µυλωνᾶ τοῦ Πότσδαµ χρησιµοποιεῖται ὡς τίς µέρες µας µέ τήν παροιµιώδη διατύπωση «ὑπάρχουν (ἀκόµα) δικαστές στό Βερολίνο», γιά νά δηλώσει, ὅτι ἡ κρατική αὐθαιρεσία µπορεῖ καί πρέπει νά ἐλέγχεται  ἀπό τή δικαστική ἐξουσία.

Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ  ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

Ἦρθε καί πάλι ἡ ὡραιότερη ἐποχή τοῦ χρόνου: τά Χριστούγεννα! Ὄχι ὁ χειµώνας, ἀλλά τά Χριστούγεννα! Ὄχι τό χιόνι καί τά ἔλατα καί τά φαναράκια καί τά στολίδια, ἀλλά ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού κάνει ὄµορφο τό χιόνι –ἤ τή λιακάδα, ἤ τή συννεφιά– τά ἔλατα, τά φῶτα, τήν –ταλαίπωρη– ξεροψηµένη γαλοπούλα κι ὅλα τά ὑπόλοιπα.

   Ὁ πασίγνωστος συγγραφέας C. S. Lewis, ὁ δηµιουργός τοῦ ἐπίσης πασίγνωστου φανταστικοῦ κόσµου, τῆς Νάρνια, µᾶς δείχνει πολύ παραστατικά πόσο τραγικός εἶναι ὁ κόσµος µας: πάντα χειµώνας, ποτέ Χριστούγεννα!

   Γιατί, ἡ γῆ πού δέν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἔχει πάντα χειµῶνα. Πάντα παγωνιά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώµατος! Τά πάντα χωρίς ζωή, νεκρά, τά πάντα ἔρηµα, ἀφιλόξενα, ὅλες οἱ ψυχικές δυνάµεις συγκεντρωµένες στήν ἄµυνα ἐναντίον τῶν ἄλλων, µήν µᾶς ἀγγίξουν µέ τήν παρουσία ἤ τήν συµπεριφορά τους, µήν µᾶς κάνουν νά τούς ἀγαπήσουµε, µήν µᾶς πληγώσουν! Ὅλη µας ἡ φροντίδα, νά κρατήσουµε τίς καρδιές µας κλειδωµένες στήν παγωµένη µας αὐτάρκεια, στόν ἄγονο, α-ζώντανο ἑαυτούλη µας. Ἡ αὐτοδικαίωσή µας, τυλίγει µέ τήν παγωµένη πνοή της τά πάντα, κρατῶντας τα σέ νάρκη, κάπου ἀνάµεσα σέ ζωή καί θάνατο.