ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἀπό τήν Φάρµα τῶν Ζώων τοῦ Ὄργουελ

στήν παγκόσµια ζούγκλα τοῦ Μακρόν

Χαρακτηριστικό γνώρισµα τῆς «Φάρµας τῶν Ζώων», τοῦ ἀλληγορικοῦ µυθιστορήµατος, πού ἔγραψε ὁ Τζόρτζ Ὄργουελ (τά χωρία πού παρατίθενται στήν συνέχεια τοῦ κειµένου ἔχουν ληφθεῖ ἀπό τή µετάφραση τῆς Μαρίας Καρβέλα, ἐκδ. Ὠκεανίδα, Ἀθήνα 2021), εἶναι τό ἀναποδογύρισµα τῶν, ἀρχικῶς ἀπαρέγκλιτων, ἑπτά ἐντολῶν τοῦ ἀνιµαλισµοῦ, οἱ ὁποῖες εἶχαν διαµορφωθεῖ µετά τήν ἐξέγερση τῶν ζώων. Αὐτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα τήν ἐκδίωξη τοῦ διοικητῆ τῆς φάρµας, δηλ. τοῦ κ. Τζόουνς.

Ἀντιστοίχως, χαρακτηριστικό γνώρισµα τῆς σηµερινῆς ἐποχῆς τῆς ὑγειονοµικῆς δικτατορίας, πού ἐγκαθιδρύθηκε ἀπό τίς 11 Μαρτίου 2020 καί ἔπειτα, εἶναι τό ἀναποδογύρισµα τῶν ἑπτά ἐντολῶν τοῦ ἀνθρωπισµοῦ.

Ἐπί παραδείγµατι, ἐνῷ πρό κορωνοϊοῦ ἴσχυε ἡ ἐντολή «Ὅποιος ἄνθρωπος περπατάει µέ καλυµµένα ἤ ἀλλοιωµένα τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του πρέπει νά τιµωρεῖται αὐστηρότερα σέ σχέση µέ ὅποιον ἔχει ἀκάλυπτο τό πρόσωπό του», µετά τήν κήρυξη τῆς πανδηµίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ συγκεκριµένη ἐντολή ἀναποδογύρισε ὡς ἑξῆς: «Ὅποιος ἄνθρωπος περπατᾶ χωρίς νά ἔχει καλυµµένα τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του κινδυνεύει νά πληρώσει πρόστιµο 300 € καί νά κριθεῖ ἀξιόποινος γιά παραβίαση τῶν µέτρων πρόληψης ἀσθενειῶν».

«ΕΠΕΓΡΑΦΗΜΕΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΟΝΟΜΑΤΙ ΘΕΟΤΗΤΟΣ»!

 «Δεῦτε ἀγαλλιασώµεθα τῷ Κυρίῳ τό παρόν µυστήριον (τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐνανθρωπήσεως) ἐκδιηγούµενοι».

Μέ τό Μυστήριο αὐτό, γιά τήν βίωση τοῦ ὁποίου ἑτοιμαζόμεθα ἐπί 40 ἡμέρες, «τό µεσότοιχον τοῦ φραγµοῦ», πού μᾶς ἐχώριζε ἀπό τήν σχέση μας μέ τόν Θεόν μας, φράσσοντάς μας τόν δρόμο, «διαλέλυται» καί   «ἡ φλογίνη ροµφαία» (πού φρουροῦσε τήν Θύρα τοῦ Παραδείσου) «τά νῶτα δίδωσι». Ἀποχωρεῖ καί ἀφήνει διαβατή τήν μετάβασή μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτά ὅλα συνέβησαν γιατί «ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκών τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ», ὁ Θεός Λόγος, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔλαβε «µορφήν δούλου ἐξ ἀπειρογάµου Μητρός προελθών, οὐ τροπήν ὑποµείνας», ἀλλά παρέμεινε Αὐτός πού ἦταν, δηλαδή «Θεός ἀληθινός», «γενόµενος ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν». «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός ἀνθρώπου γίνεται», «ἵνα θεόν, τόν Ἀδάµ ἀπεργάσηται»!

Ἐνανθρωπήσαντος τοῦ Θεοῦ «ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται» «καί εἰς µίαν Δεσποτείαν Θεότητος τά Ἔθνη ἐπίστευσαν». Ἀπό τότε πλέον, τό Πιστό στόν Θεό μας ἀνθρώπινο Γένος κατάλαβε ὅτι εἶναι πολύ πρόσκαιρη, πολύ προσωρινή ἡ ἐπίγεια ζωή καί, βεβαίως, πρόσκαιρες καί οἱ κατά καιρούς ἐπίγειες ἀπογραφές, πού γίνονται «τῷ δόγµατι τοῦ Καίσαρος», ἀφοῦ γιά ὁλόκληρη τήν αἰωνιότητα «ἐπεγράφηµεν οἱ Πιστοί ὀνόµατι Θεότητος»(!), ἀρκεῖ νά θελήσουμε νά παραμείνουμε ὑπήκοοι τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ,  πού εἶναι «Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων καί ἡ Δεσποτεία Του ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ»!

«ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ»

Ἡ τραγωδία τοῦ Εὐριπίδη (484-406 π.Χ.) δέν ἔχει μέχρι τώρα φιλοξενηθεῖ στό περιοδικό μας ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ γιά διαφόρους λόγους.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ ἔργου ἐκτυλίσσεται στήν Τροιζήνα μπροστά στό ἀνάκτορο τοῦ βασιλέα τῆς Ἀθήνας Θησέα. Ἐμφανίζεται ἡ θεά Ἀφροδίτη καί καυχᾶται ὅτι ἡ μεγαλοσύνη της στή γῆ καί στούς οὐρανούς εἶναι ἀνίκητη. Εἶναι καλή μέ τούς πειθαρχικούς στό θέλημά της, ἀλλά σκληρή στούς ἀλαζόνες. Στόχος τῆς ὀργῆς της εἶναι ὁ Ἱππόλυτος, γιός τοῦ Θησέα καί τῆς ἀμαζόνας Ἱππολύτης, πού δέν λατρεύει τήν θεά τοῦ ἔρωτα, ἀλλά τήν θεά τῆς παρθενίας Ἄρτεμη. Ἡ Ἀφροδίτη θά τιμωρήσει τόν Ἱππόλυτο χρησιμοποιῶντας ὡς ὄργανό της ἀθῶο θῦμα.

Ἔρχεται ὁ Ἱππόλυτος μέ τήν χαρούμενη νεανική συντροφιά του καί χωρίς νά ρίξει οὔτε μία ματιά στό ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης, πηγαίνει πρός τό ἄγαλμα τῆς Ἄρτεμης. Γονατίζει, τήν προσφωνεῖ καί ἀποθέτει ἀνθόπλεκτο στεφάνι στό βωμό της. Ἡ προσφώνησή του ἀποκαλύπτει τήν φιλοσοφία τῆς ζωῆς του καί τήν ἀφοσίωσή του στήν Ἄρτεμη. Οἱ δραστηριότητές του (κυνῆγι, ἱππασία κλπ.) τόν προστατεύουν ἀπό τίς κακίες τῆς ἀργίας.