Ἡ Τζεροµική οὐτοπία ὡς ζοφερή προφητεία

Ἡ Τζεροµική οὐτοπία
 ὡς ζοφερή προφητεία


 γι’ αὐτό πού µπορεῖ νά συµβεῖ  σέ µιά ὑπερασφαλῆ κοινωνία

 

ν ὁ στόχος τῆς ἀπόλυτης ἀσφάλειας ἦταν ὑλοποιήσιµος, τότε ἡ κοινωνία στήν ὁποία θά ζοῦσαν οἱ βρεφοποιηµένοι πολῖτες θά θύµιζε δυστοπία κάποιου λογοτεχνικοῦ ἔργου ἤ κινηµατογραφικῆς ταινίας, χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὁµοιοµορφία, ἡ καθολική γαλήνη, ἡ προβλεψιµότητα. Ἀντιπροσωπευτικό παράδειγµα ἀποτελεῖ  ὁ Ἄγγλος πεζογράφος καί θεατρικός συγγραφέας Τζερόµ Κλάπκα Τζερόµ (1859-1927), ὁ ὁποῖος τό 1891 δηµοσίευσε τήν σατιρική, δυστοπική νουβέλα «Ἡ Νέα Οὐτοπία», ἡ ὁποία τό 1893 µεταφράσθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαµάντη καί δηµοσιεύθηκε στό περιοδικό «Τό Νέον Πνεῦµα».

Ἡ νουβέλα ξεκινᾶ µέ τόν ἀφηγητή νά βρίσκεται ἀνάµεσα σέ συνδαιτηµόνες τῆς «Ἐθνικῆς Σοσιαλιστικῆς Λέσχης» καί νά ἀπολαµβάνει ἕνα θεσπέσιο δεῖπνο, συζητῶντας γιά τήν ἐπερχόµενη ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐθνικοποίηση τοῦ κεφαλαίου. Στόχος τῶν συζητητῶν ἦταν νά βάλουν τάξη σέ ἕναν κόσµο πού «ἐπήγαινε στραβά», ἐπιτυγχάνοντας τήν πλήρη ἰσότητα «εἰς ὅλα τά πράγµατα». Τό σύνθηµά τους ἦταν: «ἰσότης εἰς τήν ἰδιοκτησίαν καί ἰσότης εἰς τήν [κοινωνικήν] θέσιν καί ἐπιρροήν, ἰσότης εἰς τάς ὑποχρεώσεις καί ἰσότης εἰς τήν εὐτυχίαν καί τήν αὐτάρκειαν. Ὁ κόσµος ἀνήκει εἰς ὅλους ὀµαδόν καί πρέπει νά µοιρασθῇ ἐξ ἴσου. Ἡ ἐργασία ἑκάστου ἀνθρώπου εἶναι κτῆµα, ὄχι τοῦ ἰδίου, ἀλλά τῆς πολιτείας ἥτις τόν τρέφει καί τόν ἐνδύει, καί πρέπει νά ἐφαρµοσθῇ ὄχι πρός ἰδίαν του ἀνάπτυξιν, ἀλλά πρός πλουτισµόν τῆς φυλῆς».

ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Ἀναγκαῖες ὑπενθυμίσεις

 

ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

 

Πολλοὶ ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ μας ἐξέφρασαν τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπανέλθουμε καὶ φέτος, μέσῳ τῶν στηλῶν τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» στὸ θέμα τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, διότι παρατηρεῖται ἐπ’ αὐτοῦ μεγάλη σύγχυση,  ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν κληρικῶν, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πιστοὶ νὰ δέχονται ἀλληλοσυγκρουόμενες ὁδηγίες, νὰ ἀποπροσανατολίζονται καί, τελικά, νὰ μὴν ὠφελοῦνται.

Δεχθήκαμε, λοιπόν, τὴν ὑπόδειξη τῶν ἀναγνωστῶν μας, γιατὶ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει πράγματι πρόβλημα στὸ προκείμενο θέμα καὶ γι’ αὐτὸ ἐπανερχόμεθα, ὑπενθυμίζοντες στοὺς ἀναγνῶστες μας τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ καὶ τὴν σημασία του, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι «ἡ ἐπανάληψη εἶναι ἡ μητέρα τῆς μαθήσεως».

 

«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!

 Μυθιστορία πού ἀκολουθεῖ

πλάσθηκε ἀπό τήν φαντασία ἑνός παιδιοῦ,

πού κατέγραψε τίς σκέψεις πού τοῦ γεννήθηκαν

µαθαίνοντας στό σηµερινό ἀµοραλιστικό Σχολεῖο

τήν Ἱστορία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ µας.

Σκέψεις ἀπορίας γιά τό τί εἶναι αὐτό τό περίεργο βρέφος.

Μένει σέ µᾶς τούς µεγάλους νά τό βοηθήσουµε,

καί µαζί µέ αὐτό, ὅλα τά παιδιά,

γιά νά λύσουν τίς ἀπορίες τους καί νά γνωρίσουν

τόν Ἀληθινό καί Ἱστορικό Χριστό.

Τόν Θεάνθρωπο Χριστό µας!

 

«Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»!

 

- Τί ἔχεις, Ἐφραίμ; Ἀπό βραδύς βλέπω ὅτι δέν ἔχεις κοιμηθεῖ.

- Δέν μπορῶ νά κοιμηθῶ, Ρεβέκκα. Ἔπρεπε νά σ’ ἐρωτήσω. Αὐτό τό ζευγάρι πού χτύπησε τήν πόρτα μας ἔπρεπε νά τό δεχτοῦμε. Νά τούς δώσουμε τό δωμάτιο τῶν παιδιῶν μέ τά δύο κρεβάτια. Χθές τό ἀπόγευμα ἔβαλες καθαρά σεντόνια. Ἡ γυναῖκα, τί γυναῖκα λέω, κοπέλα, εἶναι ἔγκυος. Καί ὁ ἄντρας μᾶλλον πατέρας της εἶναι. Ἡλικιωμένος εἶναι.

- Καί πῶς βρέθηκαν στή Βηθλεέμ;

- Ἔφθασαν ἐδῶ γιά νά ἀπογραφοῦν. Δέν ἔμαθες τήν ἀπόφαση τοῦ Καίσαρα; Θέλουν νά εἰσπράξουν φόρους οἱ Ρωμαῖοι ἀπό τούς κατοίκους τῶν χωρῶν πού ἔχουν κατακτήσει. Αὐτά δέν εἴχαμε ἀπό τούς διαδόχους τοῦ Ἀλέξανδρου;

- Αὐτά δέν ἔχουμε καί ἀπό τόν Ἡρώδη;

- Σωστά. Δέν μπορῶ νά ξεχάσω τήν μορφή τῆς κοπέλας, τῆς ἐγκύου, ἀλλά καί τοῦ ἄντρα. Δέν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια πρόσωπα.

Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ LEWIS ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Η «ΝΑΡΝΙΑ» ΤΟΥ  LEWIS
ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

 

(Ἀποµαγνητοφωνηµένη προφορική Εἰσαγωγή τῆς Χριστουγεννιάτικης Γιορτῆς µας)

 

 

   Ἀγαπητοί µας φίλοι καί συµπορευτές στό µακρύ ταξίδι τῆς ἀνθρωπότητας µέσα στό χρόνο χαίρετε!

 

   ρθε ἡ ἐποχή τοῦ χρόνου, πού µᾶς ἀναγκάζει, θέλουµε δέν θέλουµε, σέ περισυλλογή, νά µαζέψουµε τόν ἑαυτό µας, νά συγκεντρώσουµε τόν ἑαυτό µας, νά κάνουµε λίγη κριτική στόν ἑαυτό µας, νά σκεφτοῦµε γιά πολλά πράγµατα καί νά µάθουµε πολλά πράγµατα, νά θυµηθοῦµε πολλά πράγµατα, νά ὀνειρευτοῦµε, νά διαβάσουµε.

   Μιά ἐποχή πού εἶναι κατάλληλη γιά νά διηγηθοῦν οἱ παλιότερες γενεές στίς νεότερες γενεές µύθους καί παραµύθια, πού ὅµως, µέσα στήν ἁπλότητά τους, κρύβουν µεγάλες ἀλήθειες.

   Καί ἐµεῖς µία ἱστορία θά σᾶς ποῦµε. Διαβάσαµε 7 βιβλία γιά νά σᾶς τήν ποῦµε αὐτή τήν ἱστορία, ὁπότε νοµίζω ὅτι ἀξίζει τόν κόπο νά µᾶς προσέξετε.Κάναµε πράγµατι πολλή δουλειά.

   Ἡ ἱστορία µας, θά µποροῦσε νά εἶναι ἡ συνοπτική ἱστορία τοῦ κόσµου µας, µέ πιό ἁπλή µορφή καί πιό κατανοητή, εἶναι ὅµως ἡ Ἱστορία ἑνός κόσµου παράλληλου µέ τό δικό µας κόσµο. Εἶναι γραµµένη ἀπό ἕνα Βρετανό συγγραφέα, ὁ ὁποῖος, πάνω ἀπό τήν µισή ζωή του, ἢ, ἔστω τήν µισή ζωή του ἦταν ἄθεος, µέχρι πού ἔφτασε κάποια στιγµή καί κοίταξε τό Χριστό στά µάτια. Καί τότε Τόν ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο καί Τόν ἀγάπησε µέ µία δύναµη πολύ µεγαλύτερη ἀπό αὐτή πού τόν ὠθοῦσε νά ἀγαπήσει τήν ἀθεΐα του. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων: ἡ στιγµή τῆς ἐπιλογῆς.Ὅταν περάσουν ἀπό αὐτό τό σηµεῖο µέ ἐπιτυχία, τότε ὅλα πᾶνε καλά.

ΚΡΙΣΗ

ΚΡΙΣΗ

 

Κρίση, μιά λέξη πού ἔχει μπεῖ γιά τά καλά στό καθημερινό μας λεξιλόγιο, ἐδῶ καί κάμποσα χρόνια καί μᾶλλον μέ προοπτική νά μείνει. Τά ἐπίθετά της κάθε τόσο ἀλλάζουν. Οἰκονομική, ὑγειονομική, περιβαλλοντική κ.ἄ., ἡ κρίση ὅμως παραμένει ἡ σταθερά ἐπωδός ὅλων τῶν παραμέτρων τῆς ζωῆς μας.

Γιατί, ἀλήθεια, αὐτή ἡ ὁλική ἐπικράτηση τῆς κρίσης;  Ποῦ ὀφείλεται, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Πρόκειται ἁπλῶς γιά ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Γιά μιά φθίνουσα πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους; Ἀνήκει ἡ πολλαπλῆ κρίση τοῦ καιροῦ μας, στούς μεγάλους ἱστορικούς κύκλους, οἱ ὁποῖοι κλείνουν μιά ὁλόκληρη ἐποχή, γιά νά ἀνοίξουν τόν κύκλο μιᾶς ἑπόμενης ἤ βρισκόμαστε μπροστά στό λεγόμενο τέλος τῆς Ἱστορίας; Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοαναδυόμενη ἤ χειραγωγούμενη;

Γνωρίζουμε πώς οἱ κρίσεις ἀποτελοῦν σημεῖα ὅλων τῶν καιρῶν, ὅπως γνωρίζουμε πώς οἱ ἑκάστοτε ἰσχυροί, τίς ἐκμεταλλεύονται ἔτσι ὥστε νά βγοῦν ἀπό αὐτές ἰσχυρότεροι, ἔστω καί ἄν αὐτό προϋποθέτει ἑκατόμβες θυμάτων. Γνωρίζουμε ἐπίσης πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἀποδώσουμε μέ μιά ἱστοριογραφική ἀποστασιοποίηση τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε. Ὅμως ἔστω ὡς «ὕλη» τῆς Ἱστορίας, δικαιούμαστε νά ἑρμηνεύουμε τά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς μας.

Μιά συνήθης παρατήρηση πού ἀκούγεται σήμερα, εἶναι πώς μέσα στόν καλύτερο ἔλεγχο, τή μέγιστη σταθερότητα, τήν ταχύτατη ἐπικοινωνία, τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀποστάσεων κ.ἄ. ἐπιτευγμάτων ἀνώτερων ἀπό κάθε προηγούμενη ἐποχή, ἐπῆλθε τό χάος. Αὐτή ἡ διαπίστωση, ἐνέχει τήν ἀντίληψη μιᾶς αὐτονομημένης, ἀναπόδραστης ἀνάδυσης τοῦ χάους στίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες.