Ἡ Τζεροµική οὐτοπία
ὡς ζοφερή προφητεία
γι’ αὐτό πού µπορεῖ νά συµβεῖ σέ µιά ὑπερασφαλῆ κοινωνία
Ἄν ὁ στόχος τῆς ἀπόλυτης ἀσφάλειας ἦταν ὑλοποιήσιµος, τότε ἡ κοινωνία στήν ὁποία θά ζοῦσαν οἱ βρεφοποιηµένοι πολῖτες θά θύµιζε δυστοπία κάποιου λογοτεχνικοῦ ἔργου ἤ κινηµατογραφικῆς ταινίας, χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὁµοιοµορφία, ἡ καθολική γαλήνη, ἡ προβλεψιµότητα. Ἀντιπροσωπευτικό παράδειγµα ἀποτελεῖ ὁ Ἄγγλος πεζογράφος καί θεατρικός συγγραφέας Τζερόµ Κλάπκα Τζερόµ (1859-1927), ὁ ὁποῖος τό 1891 δηµοσίευσε τήν σατιρική, δυστοπική νουβέλα «Ἡ Νέα Οὐτοπία», ἡ ὁποία τό 1893 µεταφράσθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαµάντη καί δηµοσιεύθηκε στό περιοδικό «Τό Νέον Πνεῦµα».
Ἡ νουβέλα ξεκινᾶ µέ τόν ἀφηγητή νά βρίσκεται ἀνάµεσα σέ συνδαιτηµόνες τῆς «Ἐθνικῆς Σοσιαλιστικῆς Λέσχης» καί νά ἀπολαµβάνει ἕνα θεσπέσιο δεῖπνο, συζητῶντας γιά τήν ἐπερχόµενη ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐθνικοποίηση τοῦ κεφαλαίου. Στόχος τῶν συζητητῶν ἦταν νά βάλουν τάξη σέ ἕναν κόσµο πού «ἐπήγαινε στραβά», ἐπιτυγχάνοντας τήν πλήρη ἰσότητα «εἰς ὅλα τά πράγµατα». Τό σύνθηµά τους ἦταν: «ἰσότης εἰς τήν ἰδιοκτησίαν καί ἰσότης εἰς τήν [κοινωνικήν] θέσιν καί ἐπιρροήν, ἰσότης εἰς τάς ὑποχρεώσεις καί ἰσότης εἰς τήν εὐτυχίαν καί τήν αὐτάρκειαν. Ὁ κόσµος ἀνήκει εἰς ὅλους ὀµαδόν καί πρέπει νά µοιρασθῇ ἐξ ἴσου. Ἡ ἐργασία ἑκάστου ἀνθρώπου εἶναι κτῆµα, ὄχι τοῦ ἰδίου, ἀλλά τῆς πολιτείας ἥτις τόν τρέφει καί τόν ἐνδύει, καί πρέπει νά ἐφαρµοσθῇ ὄχι πρός ἰδίαν του ἀνάπτυξιν, ἀλλά πρός πλουτισµόν τῆς φυλῆς».