ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Δεκαπενταυγούστου Ἀποχαιρετισμός...

(Ποιμαντικὰ βιώματα)

Τὰ βιβλία ἔκλεισαν, μετὰ τὴν Παράκληση τὴ στερνὴ ποὺ ψάλλαμε στὴ Χάρη Της, τὰ κεριὰ ἕνα-ἕνα σβήνουν, χαμηλώνει τὸ φῶς μὲ τὴν «τοῦ ἡλίου δύσιν» καὶ σιωπηλὰ ὁ ναὸς ἐνδύεται τὸ νυχτωμένο του χιτῶνα, μὲ περισσὴ ἀκρίβεια καὶ ὑπομονή. Ἀδειανὸς πιὰ ὁ χῶρος ἀχνοφωτίζεται ἀπὸ τὸ κατανυκτικὸ τὸ φῶς τῶν κανδηλῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ συνεχίζουν τὰ δικά τους τὰ τροπάρια ἐμπρὸς ἀπὸ τὶς ἅγιες εἰκόνες.

Οἱ λίγοι φιλακόλουθοι ἐνορίτες ξεκίνησαν τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στὰ σπίτια τους, κομίζοντας, μαζὶ μὲ τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος,  καὶ τὴν εὐλογία Της, ποὺ μετουσιώνεται σὲ αἰσιοδοξία, ζυμωμένη μὲ κείνη τὴ χαρμολύπη τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ ἀναμονή. Τὶ ἄλλο ἀπὸ τὴ Γιορτή. Αὐτὴ ποὺ προετοιμάζεται δεκαπέντε μέρες τώρα, μὲ νηστεία, σιωπὴ καὶ προσευχή. «Ὦ, Δέσποινα τοῦ Κόσμου γενοῦ μεσίτρια». Κι Ἐκείνη ἀφουγκράζεται, κάθε βράδυ, μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ διαβάζει ὁ παπᾶς στὶς Παρακλήσεις καὶ τὶς ἄλλες παρακλήσεις, αὐτὲς ποὺ ψιθυρίζει ἡ καρδιά κι ἀνεβαίνουν ὕστερα ἴσαμε τὰ μάτια, ὡς ἄλλο θάμπωμα...Ὡς ροὴ δακρύων, ποὺ Τὴν ἱκετεύουμε «μὴ ἀποποιήσῃ»...

Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κατά τούς ὑμνογράφους καί τoύς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, βρίσκεται ὑπεράνω τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν Ἁγίων: εἶναι ἡ Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων καί Κυρία καί Δέσποινα ὅλου τοῦ Κόσμου. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Στή θεομητορική φιλολογία (ὑμνογραφία καί πεζογραφία) βρίσκουμε ἀπέραντο λειμῶνα, γεμάτο ἄνθη, μέ τά ὁποῖα ἡ πίστη καί ἡ εὐλάβεια τῶν χριστιανῶν στεφανώνουν τό Πανάγιο πρόσωπό Της καί γεραίρουν τό ὑπερύμνητον ὄνομά Της, ζητῶντας  παράλληλα τήν ἱκεσία καί τήν πρεσβεία της πρός τόν Χριστό γιά ἔλεος καί ψυχική σωτηρία. Ὅπως γλαφυρά περιγράφει ὁ Φώτης Κόντογλου: «Ἐσύ Θεοτόκε, τιμήθηκες περισσότερον ἀπό ὅλους καί ἀξιώθηκες νά δανείσεις σάρκα ἀπό τήν σάρκα σου εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦτο ἐξαιρέτως λέγεσαι Παναγία καί Ὑπεραγία καί, παρ’ ὅ,τι εἶσαι ἄνθρωπος γεννημένος ἀπό ἀνθρώπους, εἶσαι, ὅμως, κατά τά λόγια τοῦ ἀγγέλου τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».

Οἱ Πρόδροµοι
 τῆς Ἐπικείµενης Νέας Παγκόσµιας Ἐποχῆς:

Πρός Μία Παγκόσµια Κυβέρνηση!

Ἡ πρόσφατη Ἱστορία τῶν κυβερνήσεων τοῦ κόσµου

Ἡ θεωρία µου τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (Country Life Cycle – CLC) προτείνει ὅτι µία χώρα περνᾶ ἀπό διαφορετικά στάδια ἐξέλιξης. Αὐτά εἶναι: Γένεση - Ἀνάπτυξη - Ὡριµότητα - Παρακµή - Ἀπολιθοποίηση. Οἱ ἰσχυρές χῶρες συνήθως ἀπολαµβάνουν ἐπιµήκεις περιόδους ἀνάλογα µέ τόν ἐνδηµικό τους χαρακτήρα καί τό ἀνταγωνιστικό τους περιβάλλον. Ἡ χαοτική συµπεριφορά τοῦ κόσµου µπορεῖ νά αὐξήσει ἤ νά µειώσει τό µῆκος σταδίων τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (CLC), καί κυρίως τό στάδιο ὡρίµανσης. Τό παράδειγµα τῆς Ἀµερικῆς εἶναι ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγµα. Λόγῳ τῶν ἐξελίξεων στήν τεχνολογία, τίς τηλεπικοινωνίες καί τίς µεταφορές, ἡ παγκοσµιοποίηση ἔχει αὐξηθεῖ, δηµιουργῶντας χαοτική συµπεριφορά. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα κολοσσιαῖες προκλήσεις γιά τήν παγκόσµια ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς. Πρίν ἀπό µερικά χρόνια, ὁ Lester C. Thurow, καθηγητής Διοίκησης καί Οἰκονοµίας στό Ἰνστιτοῦτο Τεχνολογίας τῆς Μασαχουσέτης καί κοσµήτορας τοῦ Sloan School of Management τοῦ MIT, εἶπε: «Ἡ Βυζαντινή αὐτοκρατορία ἐπιβίωσε γιά περίπου 1100 χρόνια, ἡ Βρετανική αὐτοκρατορία ὑπῆρξε γιά περίπου 400 χρόνια. Μετά ἀπό 70 περίπου χρόνια ἡ Αµερική ἀρχίζει νά παρακµάζει. Τί συµβαίνει στήν Ἀµερική;  Σύµφωνα µέ τή θεωρία τοῦ Κύκλου Ζωῆς τῆς χώρας (CLC) ὁ ἱστορικός ἀγώνας τῶν χωρῶν, γιά παγκόσµια ἡγεσία, ἐπηρεάζει τήν διάρκεια τοῦ σταδίου Ὡριµότητος τῆς χώρας.  Γιά παράδειγµα, ἀπό τό 1939 ἕως τό 1945 ἡ Γερµανία προσπάθησε νά διεκδικήσει τήν παγκόσµια ἡγεσία προκαλῶντας τόν 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο. Ἡ χώρα πού ἐνίκησε τή Γερµανία, ἦταν ἡ Ἀµερική ἡ ὁποία καί ἔγινε Παγκόσµια Δύναµη.  Τώρα, ἡ Κίνα προτίθεται νά καταλύσει τήν ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς καί νά γίνει ἡ ἐπόµενη Παγκόσµια Δύναµη.  Ἡ Κίνα εἶναι ἡ µόνη παγκόσµια δύναµη, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἀναδόµηση τῆς διεθνοῦς τάξης, χρησιµοποιῶντας τίς οἰκονοµικές, διπλωµατικές, στρατιωτικές, καί τεχνολογικές δυνατότητές της.  Αὐτά τά γεγονότα νοµιµοποιοῦν τή θεωρία CLC.  Ἄν καί µπορεῖ νά ἔχουµε ἀπεικονίσει τή διαδικασία ἐξέλιξης τοῦ κύκλου ζωῆς τῶν παγκοσµίων δυνάµεων, δέν µποροῦµε νά ἰσχυριστοῦµε ὅτι γνωρίζουµε περισσότερα ἀπό αὐτό.