ΚΡΙΣΗ

ΚΡΙΣΗ

 

Κρίση, μιά λέξη πού ἔχει μπεῖ γιά τά καλά στό καθημερινό μας λεξιλόγιο, ἐδῶ καί κάμποσα χρόνια καί μᾶλλον μέ προοπτική νά μείνει. Τά ἐπίθετά της κάθε τόσο ἀλλάζουν. Οἰκονομική, ὑγειονομική, περιβαλλοντική κ.ἄ., ἡ κρίση ὅμως παραμένει ἡ σταθερά ἐπωδός ὅλων τῶν παραμέτρων τῆς ζωῆς μας.

Γιατί, ἀλήθεια, αὐτή ἡ ὁλική ἐπικράτηση τῆς κρίσης;  Ποῦ ὀφείλεται, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Πρόκειται ἁπλῶς γιά ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Γιά μιά φθίνουσα πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους; Ἀνήκει ἡ πολλαπλῆ κρίση τοῦ καιροῦ μας, στούς μεγάλους ἱστορικούς κύκλους, οἱ ὁποῖοι κλείνουν μιά ὁλόκληρη ἐποχή, γιά νά ἀνοίξουν τόν κύκλο μιᾶς ἑπόμενης ἤ βρισκόμαστε μπροστά στό λεγόμενο τέλος τῆς Ἱστορίας; Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοαναδυόμενη ἤ χειραγωγούμενη;

Γνωρίζουμε πώς οἱ κρίσεις ἀποτελοῦν σημεῖα ὅλων τῶν καιρῶν, ὅπως γνωρίζουμε πώς οἱ ἑκάστοτε ἰσχυροί, τίς ἐκμεταλλεύονται ἔτσι ὥστε νά βγοῦν ἀπό αὐτές ἰσχυρότεροι, ἔστω καί ἄν αὐτό προϋποθέτει ἑκατόμβες θυμάτων. Γνωρίζουμε ἐπίσης πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἀποδώσουμε μέ μιά ἱστοριογραφική ἀποστασιοποίηση τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε. Ὅμως ἔστω ὡς «ὕλη» τῆς Ἱστορίας, δικαιούμαστε νά ἑρμηνεύουμε τά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς μας.

Μιά συνήθης παρατήρηση πού ἀκούγεται σήμερα, εἶναι πώς μέσα στόν καλύτερο ἔλεγχο, τή μέγιστη σταθερότητα, τήν ταχύτατη ἐπικοινωνία, τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀποστάσεων κ.ἄ. ἐπιτευγμάτων ἀνώτερων ἀπό κάθε προηγούμενη ἐποχή, ἐπῆλθε τό χάος. Αὐτή ἡ διαπίστωση, ἐνέχει τήν ἀντίληψη μιᾶς αὐτονομημένης, ἀναπόδραστης ἀνάδυσης τοῦ χάους στίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες.

Ἀντί στεφάνων στόν π. Φίλιππον Μίαρην

Ἀντί στεφάνων  στόν π. Φίλιππον Μίαρην

 

 Ὁ μακαριστός κατηχητής μας

Πατήρ Φίλιππος Μίαρης

(+Σεπτέμβριος 2023) – Μία εἰκόνα πραότητος.

 

«Οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες,…

οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες,

τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ,

οἱ τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν ἀράμενοι

καί ἐμοί (τῷ Χριστῷ) ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει·

δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν

βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια»

                                                                                      (Ὁμιλεῖ νοητῶς ὁ Χριστός)

 

Οἱ ἀνωτέρω φράσεις εἶναι μέρος τῶν Νεκρωσίμων «Εὐλογηταρίων», πού ψάλλονται στίς κηδεῖες καί στά Μνημόσυνα, ὅλων τῶν ἐν Κυρίῳ κοιμηθέντων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, κάθε ἡλικίας, φύλου, ἰδιότητος κλπ. Καί ἀποτελοῦν ἕνα ποιητικό σῶμα, μαζί καί μέ τά ἄλλα συναπτόμενα μέλη τῶν «Εὐλογηταρίων». Ὅμως, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τίς Ἐκδόσεις τῶν Ἱερατικῶν Εὐχολογίων, ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἄργησε νά «ἀπομονώσει» κατά κάποιον τρόπον τίς ἀνωτέρω φράσεις καί νά τίς χρησιμοποιεῖ ἔκτοτε στίς περιπτώσεις κηδείας ἤ μνημοσύνου μόνον Κληρικῶν ἤ Μοναχῶν.

Καί αὐτό, δέν ἦταν τυχαία ἀπόφαση καί ἀπόφανση τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, πράγματι, τό «ρασοφορεμένο» θά λέγαμε τάγμα τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, δηλαδή Κληρικοί καί Μοναχοί, εἶναι αὐτοί πού διαχρονικῶς ἦσαν «οἱ τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες, οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν καί τεθλιμμένην βαδίσαντες»· ἦσαν αὐτοί πού σήκωσαν «Τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν καί τῷ Χριστῷ ἠκολούθησαν ἐν πίστει», ὅπως μελωδεῖ τό κείμενο.

Πρός ὅλους αὐτούς, ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός, ὅπως καταλήγει τό ἐν λόγῳ κείμενο, ἀνακοινώνει: «Δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια».

Αὐτή ἡ βαρυσήμαντη Κυριακή ἀνακοίνωση, σήμερα ἐπανέρχεται στό προσκήνιο τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων.  Ἐπανέρχεται μέ τήν πρόσφατη ἀναχώρηση γιά τόν Οὐρανό τοῦ μακαριστοῦ - πλέον – σεβαστοῦ, ἀγαπητοῦ, ἀειμνήστου, ἀξιομακαρίστου, ἀλλά καί πολυκλαύστου ἐφημερίου τῆς Ἐνορίας, πατρός Φιλίππου.

Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;

Βάτος, βάλτος ἢ πάτος;

 

Τήν τελευταία χρονική περίοδο εἶδαν πολλά τά μάτια μας καί ἄκουσαν πολλά τά αὐτιά μας.

Νά καίγονται ἑκατοντάδες ἕως χιλιάδες στρέμματα δασικῆς ἔκτασης στήν Βόρειο Ἑλλάδα καί νά ὀφείλεται στήν ...‘‘Κλιματική Ἀλλαγή’’!

Φυσικά αὐτή ἡ καιόμενη βάτος νά δημιουργεῖται, βέβαια, μέ ἑκατοντάδες ἑστίες καί σέ διάφορα μέρη τῆς Χώρας καί τό νά εἶναι σκέτος ἐμπρησμός οὔτε κἄν νά τό σκεφτοῦμε!

Νά πλημμυρίζουν σπίτια καί ἀγροτικές καλλιέργειες, νά πνίγονται ἄνθρωποι καί ζῶα, νά καταστρέφεται τό βιός καί ἡ περιουσία τῶν ἀνθρώπων καί ἡ «Κλιματική Ἀλλαγή» νά βουΐζει πάλι στά αὐτιά μας στά δελτία εἰδήσεων χωρίς νά σκεφτόμαστε ξανά ὅτι βάλαμε καί ἐκεῖ τό χεράκι μας!

Ἔργα ἐκτροπῆς ποταμιῶν, ἀκατάλληλες γέφυρες καί φράγματα, χτίσιμο κατοικιῶν σέ ἀκατάλληλα ρέματα καί ἐδάφη πού ἦταν βάλτος, τά μπαζώσαμε καί τά κάναμε ἔδαφος στό βωμό τοῦ κέρδους!

Σάν νά μήν ἔφταναν ὅλα αὐτά, νά κατηγοροῦμε Δημοτικές Ἀρχές καί Κυβερνήσεις ὅτι δέν ἔκαναν σωστά τήν δουλειά τους στό αὐτονόητο: «τήν προστασία τοῦ πολίτη» καί τῆς «ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας», καί νά τούς ξαναψηφίζουμε μέ μεγάλα ποσοστά!

Τρόποι ἀνόρθωσης τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό

Τρόποι ἀνόρθωσης
 τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας
 κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό

 

Παρά τήν τεραστίων διαστάσεων προσφορά τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου στήν ἐπιστήμη, πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἦταν Κληρικός, Ἱερέας στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Τόν διέκρινε μεγάλος ἱεραποστολικός ζῆλος, ὁ ὁποῖος τόν ὁδήγησε τελικά τό 1971, στά χρόνια τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν του στήν Γερμανία, στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Καί φυσικά ἡ ποιμαντική φροντίδα ἀπό ἐκεῖ καί ἔπειτα καί οἱ ἀγῶνες γιά τήν ἀληθινή ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπαιτοῦσαν πολύ χρόνο καί θυσίες εἰς βάρος τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου. Χαρακτηριστικά σημειώνει σέ ἐπιστολή τῆς 17 Ὀκτ. τοῦ 1974, πού στέλνει ἀπό τή Γερμανία, πρός τόν φίλο του ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια π. Θεοδώρητο Μαῦρο: «Μικρά καί ἀσήμαντος θυσία εἶναι, ὅτι ναί μέν προχωρῶ, ἀλλά βραδέως μέ τάς ἐργασίας τάς ἐπιστημονικάς. Ἄλλωστε δέν εἶμαι «ἐπιστήμων», εἶμαι πρῶτον πνευματικός, ἐφημέριος, ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄρα δέν μέ ἀπασχολεῖ, ἄν θά τελειώσω, ἄν τελειώσω, βραδύτερον πως. Ὁ Θεός ἔχει! Τί τό ὄφελος τῶν διατριβῶν κ.λπ.; Ἄλλα προέχουν». Τί προεῖχε; Ἐκείνη τήν ἐποχή, στά χρόνια τῆς Γερμανίας, ὅπως μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος σέ ἄλλη ἐπιστολή πρός τόν ἴδιο Κληρικό, προεῖχε ἡ μόρφωση τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τοῦ λαοῦ Του, συγκεκριμένα τῶν 500.000 Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων στή Γερμανία. Χωρίς τήν φροντίδα ἀληθινῶν ποιμένων ὄντως θά χάνονταν. Καί αὐτή ἡ μόρφωση ἀπαιτεῖ ἐπιστήμονες, «ἐπιστήμονες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς θεραπείας», ὅπως τούς χαρακτηρίζει ὁ π. Γεώργιος. Ἔτσι ὁ μακαριστός π. Γεώργιος, χωρίς νά ὑπολογίσει κόπους, μέ διπλῆ ἔννοια ὑπηρέτησε τήν ἐπιστήμη. Ὡς Ἱερέας ὑπηρέτησε μέ αὐτοθυσία τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν, τήν ποιμαντική - θεραπευτική ἐπιστήμη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ὡς πανεπιστημιακός διδάσκαλος συνέβαλε μέ πάμπολλες μελέτες καί ἐπιστημονικά ἔργα στή διερεύνηση καί κατανόηση τῆς πορείας τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα στήν Ἱστορία.

Μέ βάση αὐτήν τήν διπλῆ προσφορά τοῦ π. Γεωργίου ἔδωσα στή μελέτη αὐτή βαρύτητα σέ δύο σημεῖα: Τό πρῶτο εἶναι ἡ Θεανθρωποκεντρικότητα τῆς Παιδείας καί τό δεύτερο εἶναι ἡ Παιδεία στήν Ἑλληνορθόδοξή της διάσταση.

ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…

ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…

 

Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός χρόνου.

Σκέψεις γιά τή δύση µιᾶς ζωῆς. Σκέψεις γιά τή δύση ἑνός κόσµου!

 

ρχικά, πρέπει νά ὁµολογήσω ὅτι ἀντιπαθῶ κάθε φωτογραφία, κάθε βιντεάκι, κάθε ἀναµνηστικό, πού συνηθίζουν νά κρατοῦν εὐλαβικά οἱ ἄνθρωποι γιά νά τούς αἰχµαλωτίζει (στή θεωρία ὑποτίθεται ὅτι τούς διασώζει) κάποιες στιγµές τους πολύτιµες. Λές καί θά µπορέσει ποτέ κανείς νά παγώσει τό χρόνο καί νά φυλάξει στήν κατάψυξη τό παγάκι! Λές καί, ἀκόµα καί στήν περίπτωση πού θά τό κατάφερναν, θά κατάφερναν νά φυλάξουν τή χαρά ἤ τή λύπη τους, τό γέλιο τους ἤ τήν ξεγνοιασιά τους, τό πηγαῖο ξέσπασµα τῆς τρυφερότητας, ἤ τῆς ἔκστασής τους καί ὄχι παγωµένες ἄψυχες γκριµάτσες ἀπολιθωµένων συναισθηµάτων.

Γιά µιά φορά, ὅµως, ἡ Ἱστορική συνέχεια, νίκησε τήν ἀντιπάθειά µου στίς φωτογραφίες καί παρασύρθηκα ἀπό ἕνα φωτογραφικό χρονικό, πού εἶχαν σάν ἀφιέρωµα στή δύση τοῦ χρόνου πού τελειώνει, οἱ TIMES τοῦ Λονδίνου. Κοιτάζοντας αὐτές τίς φωτογραφίες, ὅµως, µοῦ παρουσιάστηκε µέ ἀπόλυτη διαύγεια ἡ ραγδαία ἀλλαγή πού συντελέστηκε στόν κόσµο µας, µέσα στό διάστηµα µιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τῆς ζωῆς µιᾶς γενιᾶς πού γεννήθηκε ἀπό τούς baby boomers, ὅπως ὀνοµάστηκαν αὐτοί πού ἐπέζησαν µετά ἀπό τόν µεγάλο καί καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο καί γέννησαν παιδιά, γιά νά ἀναπληρώσουν τίς ζωές πού χάθηκαν σέ ἐκεῖνον τόν πόλεµο, παιδιά πού θά τά µεγάλωναν µαθαίνοντάς τα νά πιστεύουν στήν εἰρήνη, νά πολεµοῦν τήν κοινωνική ἀδικία καί νά χτίσουν ἕνα νέο κόσµο, ὅπου αὐτοί καί τά παιδιά τους καί τά παιδιά τῶν παιδιῶν τους θά ζοῦσαν µέσα στήν πρόοδο καί τήν εὐηµερία καί τή δικαιοσύνη καί τήν ἐλευθερία καί τήν ἰσότητα καί ὅλα τά εὐγενῆ ἰδανικά!  Γέννησαν παιδιά – ἐµᾶς, δηλαδή, τή δική µου γενεά–  πού θά γινόµαστε ἄνθρωποι πού θά δρασκελίζαµε δύο χιλιετίες καί θά τίς ἑνώναµε σέ µιά ζωή: Ἐµεῖς καί ἐκεῖνοι πού εἶχαν δρασκελίσει τήν πρώτη χιλιετία τῆς µετά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνθρωπότητας.