ΚΡΙΣΗ
Κρίση, μιά λέξη πού ἔχει μπεῖ γιά τά καλά στό καθημερινό μας λεξιλόγιο, ἐδῶ καί κάμποσα χρόνια καί μᾶλλον μέ προοπτική νά μείνει. Τά ἐπίθετά της κάθε τόσο ἀλλάζουν. Οἰκονομική, ὑγειονομική, περιβαλλοντική κ.ἄ., ἡ κρίση ὅμως παραμένει ἡ σταθερά ἐπωδός ὅλων τῶν παραμέτρων τῆς ζωῆς μας.
Γιατί, ἀλήθεια, αὐτή ἡ ὁλική ἐπικράτηση τῆς κρίσης; Ποῦ ὀφείλεται, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Πρόκειται ἁπλῶς γιά ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Γιά μιά φθίνουσα πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους; Ἀνήκει ἡ πολλαπλῆ κρίση τοῦ καιροῦ μας, στούς μεγάλους ἱστορικούς κύκλους, οἱ ὁποῖοι κλείνουν μιά ὁλόκληρη ἐποχή, γιά νά ἀνοίξουν τόν κύκλο μιᾶς ἑπόμενης ἤ βρισκόμαστε μπροστά στό λεγόμενο τέλος τῆς Ἱστορίας; Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοαναδυόμενη ἤ χειραγωγούμενη;
Γνωρίζουμε πώς οἱ κρίσεις ἀποτελοῦν σημεῖα ὅλων τῶν καιρῶν, ὅπως γνωρίζουμε πώς οἱ ἑκάστοτε ἰσχυροί, τίς ἐκμεταλλεύονται ἔτσι ὥστε νά βγοῦν ἀπό αὐτές ἰσχυρότεροι, ἔστω καί ἄν αὐτό προϋποθέτει ἑκατόμβες θυμάτων. Γνωρίζουμε ἐπίσης πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἀποδώσουμε μέ μιά ἱστοριογραφική ἀποστασιοποίηση τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦμε. Ὅμως ἔστω ὡς «ὕλη» τῆς Ἱστορίας, δικαιούμαστε νά ἑρμηνεύουμε τά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς μας.
Μιά συνήθης παρατήρηση πού ἀκούγεται σήμερα, εἶναι πώς μέσα στόν καλύτερο ἔλεγχο, τή μέγιστη σταθερότητα, τήν ταχύτατη ἐπικοινωνία, τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀποστάσεων κ.ἄ. ἐπιτευγμάτων ἀνώτερων ἀπό κάθε προηγούμενη ἐποχή, ἐπῆλθε τό χάος. Αὐτή ἡ διαπίστωση, ἐνέχει τήν ἀντίληψη μιᾶς αὐτονομημένης, ἀναπόδραστης ἀνάδυσης τοῦ χάους στίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες.