Οἱ θεωρητικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήµης
Ἕνα ἐντυπωσιακὸ χαρακτηριστικό τῆς νοοτροπίας µας, τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως ἀνέδειξαν οἱ ἐξελίξεις τῶν τελευταίων χρόνων, εἶναι ἡ πλήρης ἀναντιστοιχία ἢ ἀκόµα καὶ τὸ βαθὺ χάσµα ποὺ ὑπάρχει, ἀνάµεσα στὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη, ὅσοι ἐµπλέκονται αὐτοπροσώπως στὴν πράξη τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας ὡς ἐρευνητὲς «ἐπὶ τοῦ πεδίου» ἢ µελετοῦν τὰ θεωρητικὰ προβλήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς µεθόδου ὡς ἐπιστηµολόγοι ἀφ’ ἑνὸς, καὶ στὴν εἰκόνα, ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη οἱ ὑπόλοιποι ἀπὸ ἐµᾶς, ποὺ δὲν ἔχουµε ἄµεση ἐπαφὴ µὲ τὰ ζητήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας καὶ τῶν πορισµάτων της, ἀφ’ ἑτέρου.
Ἔτσι, οἱ τελευταῖοι, λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν κατανοοῦν πλήρως, ὅπως ἄλλωστε εἶναι ἀπολύτως εὔλογο, τὴν εἰδικὴ θεµατολογία κάθε ἐπιστήµης καὶ τὰ συγκεκριµένα προβλήµατα ποὺ ἀπαντᾶ κάθε εἰδικευµένος ἐπιστήµονας στὴν καθηµερινὴ ἐρευνητική του πράξη, τείνουν νὰ πιστεύουν, συναισθανόµενοι καὶ τὸ σχετικὸ δέος, ὅτι κάθε ἐπιστηµονικὸς κλάδος, ὅσο ἀτελῆ καὶ συγκεχυµένα καὶ ἂν εἶναι στὴν πραγµατικότητα τὰ πορίσµατά του καὶ κάθε συγκεκριµένος ἐπιστήµονας, ὅσο ἄπειρος ἢ ἀκατάρτιστος καὶ ἂν εἶναι, ἐνσαρκώνουν τὴν ἴδια τὴν «ἰδέα τῆς ἐπιστήµης» καθ’ αὐτήν!