Τί γίνεται ὅταν κλαπεῖ ἢ βανδαλιστεῖ τσάντα µαθητή παραµένουσα στὸ σχολεῖο ὑπαιτιότητι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας;

Τί γίνεται ὅταν κλαπεῖ ἢ βανδαλιστεῖ τσάντα µαθητή παραµένουσα στὸ σχολεῖο
 ὑπαιτιότητι  τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας;

 

(Σ’ ἕνα κράτος ὅπου τίποτα δὲν δουλεύει.)

 

ταν ἄρχισε ὁ υἱός µου νὰ φοιτᾶ στὸ δηµοτικὸ σχολεῖο ἦρθε στὸ e-mail µου ἕνα ἐνηµερωτικὸ σηµείωµα ἀπὸ τὴ Διεύθυνση Πρωτοβάθµιας Ἐκπαίδευσης Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς στὸ ὁποῖο ἔλεγε ὅτι: «Ἀγαπητοὶ γονεῖς, Σᾶς ἐνηµερώνουµε πὼς σύµφωνα µὲ τὴν (217785/Δ1/31-12-2018 ΥΑ , ΦΕΚ 6014 Β’ & ἡ µὲ ἀρ. πρωτ. Φ.7/16592/Δ1/4-2-2019) ἐγκύκλιο τοῦ ΥΠΑΙΘ, ἡ τσάντα τῶν µαθητῶν, - τριῶν, θὰ παραµένει στὸ Σχολεῖο, δύο (2) φορὲς τὸν µῆνα στὶς ἑξῆς ἡµεροµηνίες...».

Ἀνατρέχοντας στὸ ἐν λόγῳ ΦΕΚ µὲ τίτλο: «Ὑπουργικὴ Ἀπόφαση Ἀριθµ. 217785/Δ1/2018 ΦΕΚ 6014/Β/31-12-2018 Παραµονὴ τῶν διδακτικῶν βιβλίων στὸ σχολεῖο γιὰ τοὐλάχιστον δύο (2) Σαββατοκύριακα τὸ µῆνα» διάβασα τὰ ἑξῆς: «Μὲ ἀπόφαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων καθορίζονται τοὐλάχιστον δύο (2) σαββατοκύριακα γιὰ κάθε µῆνα τοῦ διδακτικοῦ ἔτους, κατὰ τὰ ὁποῖα τὰ βιβλία τῶν µαθητῶν παραµένουν στὸ σχολεῖο. Οἱ διδάσκοντες ἐκπαιδευτικοὶ δὲν ἀναθέτουν ἐργασίες ἤ/καὶ γραπτὲς δοκιµασίες γιὰ τὴ Δευτέρα µετὰ τὰ σαββατοκύριακα αὐτά, διαµορφώνοντας ἀνάλογα τὸ πρόγραµµα τῆς τάξης τους. Ὁ Διευθυντής/τρια τοῦ Σχολείου ἐνηµερώνει ἐγγράφως τοὺς γονεῖς τῶν µαθητῶν τοῦ σχολείου σχετικὰ µὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων καὶ ἀναρτᾶ ἀνακοίνωση γιὰ τὸ περιεχόµενο τῆς ἐν λόγῳ ἀπόφασης. Ἡ ἴδια ἀνακοίνωση ἀναρτᾶται καὶ στὴν ἱστοσελίδα τοῦ σχολείου. Ὁ Διευθυντὴς τοῦ σχολείου καὶ ὁ σύλλογος διδασκόντων µεριµνοῦν γιὰ τὴν ὀρθὴ ἐφαρµογὴ τῆς ἀπόφασης. Θέµατα ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐφαρµογὴ τῆς ἀνωτέρω Ὑπουργικῆς Ἀπόφασης µποροῦν νὰ ρυθµίζονται µὲ ἐγκυκλίους τοῦ ΥΠ.Π.Ε.Θ. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ νὰ δηµοσιευθεῖ στὴν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Μαρούσι, 18 Δεκεµβρίου 2018». Μὲ νεότερο ΦΕΚ 56/Β/21-1-2019 ὁ τίτλος τοῦ ΦΕΚ ἀντὶ γιὰ «σχολεῖο» ἀντικαταστάθηκε µὲ τὸν τίτλο «Δηµοτικὸ Σχολεῖο». Ἄρα τὸ ΦΕΚ 6014/Β/31-12-2018 ἀναφερόταν µόνο στὰ δηµοτικὰ σχολεῖα τῆς χώρας.

Ἔχει ὁ Θεός!

Ἔχει ὁ Θεός!

 

«χει ὁ Θεός», ἔμαθε νά λέει ὁ λαός μας, ὅταν στήν πορεία τῆς ζωῆς συναντοῦσε δυσκολίες καί ἀδιέξοδα, ἤ ὅταν ἔβλεπε νά ἐξαντλοῦνται τά ἀνθρώπινα ὅρια, ὅσο βέβαια παρέμενε ζυμωμένος μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή του. Τό ἔκανε καί τραγούδι τότε πού ἤξερε πῶς νά χαίρεται: «Ἔχει ὁ Θεός καί θά βρεθεῖ μιά ἄσπρη μέρα, μέρα γαλανή καί γιορτινή, ὑπομονή!» Ἴσως εἶναι τυχαῖο, ἀλλά τό τραγούδι αὐτό πού τραγούδησε ἡ Μαρινέλα σέ στίχους Πυθαγόρα, κυκλοφόρησε τό 1974, μιά χρονιά σημειολογική γιά τή σύγχρονη Ἑλληνική πραγματικότητα. Μέχρι τότε περίπου, ὁ Ἕλληνας ζοῦσε ζωή σχετικά στερημένη καί ἑπομένως ἤξερε νά ἐκτιμάει πράγματα πού σήμερα πλέον θεωροῦνται παρωχημένα.

Τελευταῖα ὅμως, ἐπειδή προφανῶς ἔχει ξεθωριάσει ἡ παρακαταθήκη τῶν παλαιοτέρων, ἀφοῦ καλοζωϊστήκαμε καί καλομάθαμε στίς ἀνέσεις, καί ἐπειδή προφανῶς αἰσθανόμαστε μεγάλη αὐτοπεποίθηση γιατί νοιώθουμε τή σιγουριά πού μᾶς δίνει ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, ἡ ἀντίληψη αὐτή ἔχει ξεπερασθεῖ. Ὁ Θεός ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀπό τή ζωή μας, δέν ὑπάρχει.

«Νά τόν ἀφήσουμε τόν Θεό στή δουλειά Του» λένε πολλοί. Ἤ ἄν ἔλθει ἡ συζήτηση στήν ἀνάγκη νά ὑπάρξει Θεία παρέμβαση, κάποιοι λένε: «Τί νά πρωτοπρολάβει ὁ Θεός!», θά σᾶς ἔχει τύχει νά ἀκούσετε κάτι παρόμοιο. Ὑπάρχει καί ἐκεῖνο τό ὡραῖο «ὁ Θεούλης», πού συχνά ἀκούγεται τελευταῖα, μέ τό ὁποῖο κάποιοι ἀναφέρονται σέ ὅ,τι πιό ἱερό ὑπάρχει, δῆθεν ἀγαπητικά καί οἰκεῖα, ἀλλά μέ πρόθεση νά μειωθεῖ τό ἀνυπέρβλητο μέγεθος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

 

Ἅγιος Δημήτριος (280-306) εἶναι ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης. Τιμᾶται, ἐπίσης, ἀπὸ τὸν Λουθηρανισμὸ καὶ τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία.

Σύμφωνα μὲ τὰ ἁγιολογικὰ κείμενα, ὁ Δημήτριος ἔζησε καὶ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Λόγῳ προβλημάτων τῆς ἁγιολογικῆς παράδοσης, γιὰ τὶς ἀπαρχὲς καὶ τὴν προέλευση τῆς τιμήσεώς του ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὸ 19ο αἰῶνα διάφορες θεωρίες, ἐπικρατέστερη τῶν ὁποίων μεταξὺ τῶν μελετητῶν εἶναι ὅτι δὲν ὑπῆρξε Δημήτριος ποὺ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ ἡ τιμή του προέρχεται ἀπὸ τὸ Σίρμιο τῆς Παννονίας. Σημαντικὸ κέντρο τῆς λατρείας του εἶναι ἡ Θεσσαλονίκη, ὅπου τιμᾶται ἀπὸ τὴν πρωτοχριστιανικὴ περίοδο καὶ ἔχει ἀνεγερθεῖ βασιλικὴ πρὸς τιμήν του. Κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους ἐτιμᾶτο ὡς θαυματουργὸς προστάτης τῆς πόλης ἀπὸ ἐχθροὺς πολιορκητές της καὶ κατὰ τὴν ἑορτή του πραγματοποιοῦνταν θρησκευτικὴ καὶ ἐμπορικὴ πανήγυρις, τὰ Δημήτρια, ποὺ ἀναβίωσαν τὴ δεκαετία τοῦ 1960 ὡς πολιτιστικὴ διοργάνωση. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λαοφιλέστερους ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἑορτάζει τὴ μνήμη του στὶς 26 Ὀκτωβρίου.

 

ΒΙΟΣ (Πηγές)

Ἡ ἁγιολογικὴ παράδοση ἡ σχετικὴ μὲ τὸν Ἅγιο Δημήτριο ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ Θαύματα (Miracula), ποὺ ἐκτείνονται σὲ τρία βιβλία, τὰ Μαρτυρολόγια (Passiones) καὶ πολλὰ Ἐγκώμια (Laudationes). Ἡ παλαιότερη ἀπὸ αὐτὲς τὶς πηγὲς εἶναι τὸ πρῶτο βιβλίο τῶν Θαυμάτων, ποὺ γράφηκε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ἰωάννη τὴ δεκαετία 610-20. Τὰ Μαρτυρολόγια εἶναι ἄγνωστου συγγραφέα καὶ χωρίζονται σὲ τρία «στάδια», τὰ ὁποῖα περιέχουν ἀνώνυμα κείμενα τοῦ 9ου καὶ τοῦ 10ου αἰῶνα, ἐνῷ τὰ Ἐγκώμια ἀναπαράγουν τὴν ὕλη τῶν δύο προηγουμένων.

Τροφή γιά σκέψη...

Τροφή γιά σκέψη...

 

Μέσα σὲ δύσκολους καιροὺς, μέσα στὴν καθημερινὸ ἀγῶνα γιὰ ἐπιβίωση, καλύτερη ζωή, οἱ προτεραιότητες διαφοροποιοῦνται γιὰ τὸν καθένα μας. Κάποιοι ἀποφασίζουμε ὅτι ἡ δουλειά –καὶ εἴμαστε οἱ περισσότεροι– εἶναι τὸ πιὸ βασικὸ κομμάτι τῆς κάθε μέρας. Κάποιοι ἐπενδύουν σὲ δραστηριότητες, ποὺ θεωροῦν ψυχωφελεῖς, κάποιοι στὶς ὑποχρεώσεις τους, ἄλλοι στὴν «κοινωνικὴ κριτικὴ» καὶ ἄλλοι στὴν τεμπελιά τους. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, οἱ ἐπιλογὲς εἶναι τόσες, ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι! Οἱ αἰτιολογίες καὶ οἱ .... δικαιολογίες γιὰ τὶς ἀποφάσεις μας εἶναι πολλές, πάρα πολλές, ἄπειρες!

Ὅμως ὑπάρχει μία στιγμὴ γιὰ τὸν καθένα, ποὺ μοιάζει ὅλα νὰ παύουν. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ δύσκολη στιγμή! Τότε ἄξαφνα ὅλες οἱ προτεραιότητες ἀλλάζουν. Μπροστὰ στὴν ἀδυναμία μας, στὸ ἀσήκωτο βάρος ποὺ νιώθουμε, ἐκεῖ ποὺ οἱ πλάτες βαραίνουν καὶ ἡ μέση λυγίζει, εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς ταπείνωσης. Τὸ βλέμμα στρέφεται ἀλλοῦ, κάπου ψηλά, κάπου στὸν οὐρανό! Οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μᾶς ἐγκαταλείπουν, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ μιλήσει ἡ ψυχή. Καὶ ποῦ ἀλλοῦ νὰ στραφεῖ, ἂν ὄχι στὸ Δημιουργό της;

Τριετές μνημόσυνον Ἱερέως π. Νικολάου Φίλια

Τριετές μνημόσυνον Ἱερέως π. Νικολάου Φίλια

 

«Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι.

Ναί, λέγει τό Πνεῦμα· ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν·

τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν» (Ἀποκάλυψις ΙΔ΄, 13)

 

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες

καί ἐν Χριστῷ ἀγωνιζόμενοι Ἀδελφοί

τῆς Ἱερᾶς Ἐνορίας ταύτης, τοῦ Ἁγίου μας Νικολάου,

 

συμπλήρωση τριετίας ἀπό τήν ἐν Κυρίῳ κοίμησιν τοῦ Πατρός καί Ποιμένος τῆς Ἐνορίας σας (μας) ἱερέως Νικολάου Φίλια, μᾶς προτρέπει ὅλους νά ἀνάψουμε νοητῶς καί νοερῶς ἕνα κεράκι στήν μνήμη του καί νά τοῦ εὐχηθοῦμε τό «καλή Ἀνάσταση»!

Σάν ἕνα τέτοιο κεράκι ἄς λογισθεῖ καί ἡ παροῦσα γραφή· ἄν καί οὐσιαστικά, δέν ἔχει νά προσθέσει κάτι περισσότερο ἀπό ὅσα ἔγραψε ὁ ὑποφαινόμενος, τόσο ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς κηδείας τοῦ Πατρός, ὅσο καί ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἐτησίου μνημοσύνου του, ἕνα χρόνο μετά.

Μέ τήν τέλεση ἑνός τριετοῦς μνημοσύνου, συνήθως καταπαύουν τά νενομισμένα μνημόσυνα τοῦ κοιμηθέντος Χριστιανοῦ· καί τελοῦνται πάλιν, ὅποτε θελήσει κάποιος νά τόν θυμηθεῖ, ἐκτός βεβαίως τῶν δύο ἐπισήμων Ψυχοσαββάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε μνημονεύονται ὅλοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντες.

Ἐν προκειμένῳ μάλιστα, εἶναι λίαν ἀξιέπαινη ἡ ἀπόφαση καί πρωτοβουλία τοῦ σεβαστοῦ μας πατρός Βασιλείου, ὁ ὁποῖος, μέ τήν ἀνάληψη τῆς προϊσταμενίας τοῦ Ναοῦ, ἐθέσπισε νά τελεῖται τό μνημόσυνο κτιτόρων – δωρητῶν - ἀνακαινιστῶν - ἱερέων – νεωκόρων - ἐπιτρόπων καί ψαλτῶν τῆς Ἐνορίας, στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἑκάστης πέμπτης (Ε΄) Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, ἡμέρας καθ’ ἥν ἐνεκαινιάσθη ὁ νέος μεγάλος Ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων (1895).