ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΙΑΡΗΣ

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΙΑΡΗΣ

 

Τήν ἡμέρα τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, 8 Σεπτεμβρίου 2023, τήν ὥρα πού ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία στόν Ναόν μας, στόν Ἅγιον Νικόλαον Πευκακίων Ἀθηνῶν, παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριον καί Θεόν μας (νοσηλευόμενος στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ») ὁ πολυσέβαστος συνταξιοῦχος Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ μας καί τέως Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Φιλοπτώχου Ταμείου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Φίλιππος Μίαρης σέ ἡλικία 89 ἐτῶν.

Νοσηλευόμενος ἐπί δίμηνον καί πλέον στό Νοσοκομεῖο «ΥΓΕΙΑ» καί τήν τελευταία ἑβδομάδα στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ», μέ τήν νυχθήμερη παρουσία δίπλα του τῆς πρεσβυτέρας του Δέσποινας καί τῶν παιδιῶν του Εὐγενίας καί Ἀθανασίου, ὁλοκλήρωσε τήν ἐπίγειο ζωή του, ἀφοῦ διηκόνησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί 50 καί πλέον ἔτη, ὡς Ἐφημέριος, ὡς Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ Φιλοπτώχου τοῦ Ναοῦ μας.Ὁ Ναός μας εἶχε τιμήσει καί τά 50α ἔτη τῆς Ἱερωσύνης του καί τήν προσφορά του στό Ἐνοριακό μας Φιλόπτωχο Ταμεῖο μέ ἰδιαίτερες ἐκδηλώσεις, ἐπαινῶντας τό ἦθος του, τήν εἰς Χριστόν Πίστη του, τήν ἐντιμότητα καί σοβαρότητά του ἀλλά καί τήν Πατρική του συμπαράσταση στήν πορεία τῆς Ἐνορίας μας.

Ὅλοι οἱ Ἱερεῖς προστρέξαμε στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ» νά τελέσουμε Τρισάγιο μπροστά στό σκήνωμά του καί κατόπιν τόν ἐνδύσαμε ἱεροπρεπῶς μέ ἅπασαν τήν Ἱερατική του στολή.

Θά ἀλλάξουμε ἄραγε ποτέ;

Θά ἀλλάξουμε ἄραγε ποτέ;

 

Κάθε φορά πού συμβαίνουν νέα παθήματα στόν τόπο μας ἀναλογίζομαι τήν μοῖρα τοῦ λαοῦ, τοῦ πονεμένου πράγματι, ὁ ὁποῖος πορεύεται μέσα στήν Ἱστορία μέ κόπο, μέ στεναχώριες καί μέ θυσίες πολλές.

Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι βέβαια, δέν περνᾶμε μόνο ἐμεῖς βάσανα· τί νά ποῦν ἄλλωστε καί οἱ ἀφρικανοί ἀδελφοί μας; Ὡστόσο, καθένας φτιάχνει τήν μοῖρα του μόνος του, ἀνάλογα βέβαια μέ τίς συνθῆκες καί τά δεδομένα κάθε ἐποχῆς καί τίς δυνατότητες πού ἔχει ὁ τόπος ὅπου ἐτάχθη. Ἀλλά ἐτοῦτος ὁ τόπος δέν εἶναι στή μέση τῆς Ἐρήμου, οὔτε στή Σαβάνα, δέν εἶναι ἄγονος, δέν εἶναι φτωχός, δέν εἶναι στήν ἄκρη τοῦ Κόσμου· εἶναι Εὐλογημένος! Εἶναι ὁ τόπος πού, ὅπως λέει καί μιά ὡραία ἱστορία, «ὁ Θεός τόν εἶχε κρατήσει γιά τόν ἑαυτό Του»!

Κατά συνέπεια, ἄν βλέποντας ὅσα μᾶς συμβαίνουν νομίζουμε πώς ὁ τόπος δέν πάει καλά, δέν φταίει ἄλλος κανείς παρά ὅλοι ἐμεῖς, ὁ λαός δηλαδή, γιατί ὁ τόπος εἶναι «καλός λίαν». Καί δέν πάει σίγουρα καλά γιατί ἁπλᾶ, ὅλοι ὅσοι θέλουν νά μᾶς κυβερνήσουν, διαχρονικά, σύνθημα ἔχουν τό ὅτι, θέλουν νά μᾶς ἀλλάξουν.

Ὅταν λοιπόν, προσπαθῶ νά ἑρμηνεύσω τήν κατ’ ἐξακολούθηση κακοτυχία μας, τά παθήματά μας δηλαδή, τότε εἶναι πού ἔρχεται στό νοῦ μου μιά ἀφήγηση τοῦ πατέρα μου, παραδομένη στή γενιά του ἀπ’ τούς παλαιότερους, βγαλμένη ἀπό τά βιώματα τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία θεωρῶ ὅτι αἰτιολογεῖ τό πώς διαμορφώθηκαν τά συλλογικά μας χαρακτηριστικά.

Ὅταν ὁ καθρέφτης τοῦ Θεοῦ στέκει ἀπέναντι...

Ὅταν ὁ καθρέφτης τοῦ Θεοῦ στέκει ἀπέναντι...

 

ἤ, Προσπαθώντας νὰ συντονιστεῖς μὲ τὴν πραγματικότητα,  καθὼς γράφεις…

 

κοῦς τὴν πέννα ποὺ γλυστράει πάνω στὸ λευκὸ χαρτί, ἥσυχα, σιωπηλὰ καὶ μὲ τὸ δικό της τὸ ρυθμό, ρυθμὸ ποὺ ἀφήνει μέσα στὴν ὅλη ἡσυχία μιὰ περίεργη μουσική, μονότονη ἴσως, ὅμως τόσο εὐεργετική. Γιατὶ καθὼς γράφεις νοιώθεις πὼς προσεύχεσαι. Καὶ ὅπως στὴν προσευχὴ κοιτάζεις νὰ λὲς οὐσιώδη καὶ εἰλικρινὴ λόγια, ἔτσι καὶ τώρα. Καθὼς γράφεις νοιώθεις ὅτι ἀντι-γράφεις τὴν ψυχή σου, τὴν καρδιά σου καὶ δὲν θὲς νὰ πεῖς παραπανίσια πράγματα ἤ κενὲς λέξεις γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσεις. Πρὸς τί, ἄλλωστε; Εἶναι, βλέπεις, τόσο ὑποκριτικό, δυσχερὲς καὶ θεατρικὸ τὸ κάθε τί ποὺ θὰ πεῖς, θὰ γράψεις, θὰ ἀναφέρεις, ἄν ἀπὸ τὸν πυρήνα του ἀφαιρέσεις τὴν ἀλήθεια, τὴν εἰλικρίνεια, τὴν βεβαιότητα πὼς ἐξομολογεῖσαι γράφοντας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖς, κάπου-κάπου νὰ στρέψεις τὸ βλέμμα σου πρὸς τὸν καθρέφτη τοῦ Θεοῦ, γιὰ συντονίζεσαι πλήρως μὲ τὸ θέλημά Του. Καὶ κυρίως γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ἔχεις ἥσυχη τὴν συνειδήσή σου, πὼς δὲν εἶπες, δὲν ἔγραψες τίποτε τὸ παραπανίσιο. Γιατὶ ξέρεις, ζεῖς καὶ βιώνεις καθημερινὰ, πὼς πάντα πλησιάζει ἡ ἀπολογία σου ἐπί τοῦ φοβεροῦ Του Βήματος….

«ΑΓΑΠΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΟΝΟΣ»

«ΑΓΑΠΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΟΝΟΣ»

 

Δύο εἶναι οἱ κορυφές τοῦ παγκόσμιου θεάτρου: Ἀρχαῖοι Ἕλληνες τραγικοί καί Σαίξπηρ. Κείμενα γιά ὅλες τίς ἀρχαῖες  Ἑλληνικές τραγωδίες ἔχουν δημοσιευθεῖ στήν ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ. Τελευταία ἡ τραγωδία τοῦ Εὐριπίδη «ΕΚΑΒΗ» στό τεῦχος Ἰουνίου-Ἰουλίου 2023.

Κείμενα γιά τά ἀκόλουθα ἔργα τοῦ σπουδαίου Ἄγγλου δραματουργοῦ Οὐίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) ἔχουν δημοσιευθεῖ στήν ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ: «ΑΜΛΕΤ», «ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ», «ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ Γ΄», «ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ Β΄», «ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΝΥΧΤΑ», «Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ», «ΜΑΚΒΕΘ», «ΠΕΡΙΚΛΗΣ», «ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ» (μυθιστορηματική σύλληψη μέ τόν τίτλο «ΚΑΤΟΠΙΝ ΚΗΔΕΙΑΣ») καί «Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ». Φιλοδοξοῦμε νά δημοσιεύσουμε καί γιά τά πιό σημαντικά.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ ἔργου «Ἀγάπης Ἀγώνας Ἄγονος» ἐκτυλίσσεται στή Ναβάρρα. Κατά τόν Μεσαίωνα ἡ Ναβάρρα ἦταν ἀνεξάρτητο βασίλειο στήν βόρεια Ἱσπανία καί εἶχε πρωτεύουσα τήν Παμπλόνα. Ὁ βασιλέας της Φερδινάνδος καί τρεῖς φίλοι του οἱ ἄρχοντες Μπιρόν, Λογκαβίλ καί Ντιουμέν ἀποφασίζουν νά ἀφοσιωθοῦν στήν μελέτη καί στήν περισυλλογή ἐπί τρία χρόνια. Φαγητό θά τρῶνε μιά φορά τήν ἡμέρα, μιά ἡμέρα τήν ἑβδομάδα θά περνοῦν χωρίς φαγητό. Θά περιορίσουν τόν ὕπνο σέ τρεῖς ὧρες. Δέν θά ἰδοῦν γυναῖκα. Ὄχι λοῦσα, ἀλλά φιλοσοφία. Βέβαια διασκέδαση θά ὑπάρχει. Ἔχουν δώσει ὅρκο καί ὑπογράφουν σχετική συμφωνία. Ὁ Μπιρόν ἔχει ἐπιφυλάξεις, διατυπώνει ἀντιρρήσεις καί ἐπιχειρήματα, ἀλλά τελικά δέχεται νά ὑπογράψει.

Δεκαπενταύγουστος 2023

Γιά τούς μικρούς μας φίλους

Δεκαπενταύγουστος 2023

 

Ἀγαπητά μας παιδιά, χαίρετε πάντοτε!

σως νά ἔχετε ἀκούσει, ὅτι ὅταν πρωτο-δημιουργήθηκε καί πρωτο-εφευρέθηκε καί ἐμφανίστηκε ὁ κινηματογράφος, ἦταν βέβαια ὄχι μόνο πολύ ἁπλός καί πρωτόγονος, ἀλλ’ ἦταν καί βουβός! Δηλαδή, οἱ ἠθοποιοί δέν μιλοῦσαν· ἔπαιζαν τούς ρόλους τους βουβά, ἀμίλητα, χωρίς λόγια. Ἀργότερα, σιγά-σιγά, ἄρχιζαν νά μπαίνουν κάποιοι «ὑπότιτλοι» στό κάτω μέρος τῆς εἰκόνας, μέ τά στοιχειώδη λόγια πού οἱ ἠθοποιοί - ὑποτίθεται - ἔλεγαν. Καί πολύ ἀργότερα φθάσαμε στήν «ὁμιλοῦσα» ταινία. Λοιπόν, οἱ ἠθοποιοί τοῦ βωβοῦ κινηματογράφου, προσπαθοῦσαν νά ἀναπληρώνουν καί νά ἀντικαθιστοῦν τά ἀνύπαρκτα λόγια, μέ ἔντονες χειρονομίες, κινήσεις καί κυρίως μέ ἐκφράσεις τοῦ προσώπου τους, τέτοιες πού νά ὑποδηλώνουν τήν χαρά τους, τήν λύπη τους, τό θαυμασμό τους, τά παρακάλια τους καί ὅλα τά σχετικά.

Κάποτε λοιπόν, στά σχολικά μας χρόνια, ὅταν ἀκόμα ἐπρόκειτο νά περάσουν δεκαετίες μέχρι νά γεννηθεῖτε, καί πού - εὐτυχῶς - ἡ τηλεόραση, στίς τότε παιδικές ἐκπομπές, ἔδειχνε πολλά πράγματα τῆς προκοπῆς, προβλήθηκε ἡ πρώτη κινηματογραφική ταινία πού εἶχε γυριστεῖ - πολλά χρόνια πρίν καί ἀπό τή δική μας γέννηση – μέ θέμα τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ