ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΗΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΚΑΡΠΩΝ

ΜΗΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΚΑΡΠΩΝ

 

Ὁ Ἰούνιος ἦταν καί εἶναι πάντα ὁ τελευταῖος μήνας τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί ἡ ἔναρξη τῶν θερινῶν διακοπῶν. Πάντα τή συγκεκριμένη αὐτή χρονική περίοδο ὅλοι οἱ μαθητές-φοιτητές καί σπουδαστές τῆς Δευτεροβάθμιας καί Τριτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης βρίσκονται σέ ἑτοιμότητα καί καλοῦνται νά δώσουν –μέ ὅσες γνώσεις ἀποκόμισαν– τίς τελικές ἐξετάσεις αὐτῆς τῆς ἐξεταστικῆς περιόδου.

Ἐπίσης, τήν ἴδια χρονική στιγμή, ἐμεῖς οἱ ἐκπαιδευτικοί, τούς εὐχόμεθα ὁλόψυχα ὁ Κυριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά τούς δίνει Φώτιση, Διαύγεια Πνεύματος, ἰσχυρή  μνήμη ὅλων τῶν γνώσεων καί τεχνικῶν πού ἔμαθαν, γιά νά μπορέσουν νά ἀνταποκριθοῦν στά ὅποια θέματα Ἐξετάσεων ἔχουν νά λύσουν, νά βρίσκονται σέ καλή ψυχική κατάσταση καί, συνάμα μέ τήν Εὐχή τοῦ Πνευματικοῦ τους, νά πορευθοῦν στήν ζωή τους μέ ὄρεξη, τόλμη καί ἔμπνευση σέ κάθε ἀγώνα τῆς προσωπικῆς καί ἐπαγγελματικῆς τους πορείας καί ἐξέλιξης.

Αὐτοί πού φεύγουν

Αὐτοί πού φεύγουν

 

Ἄν τύχει νά ταξιδεύει κανείς νύχτα πρός κάποιον προορισμό στόν Θεσσαλικό κάμπο καί ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι διαυγής, ἐκεῖ μόλις ὁ δρόμος ἀρχίζει νά κατηφορίζει μετά τόν Δομοκό, μαγεύεται ἀπό τό θέαμα τῶν ἀμέτρητων φωτεινῶν στιγμάτων τοῦ Δημοτικοῦ φωτισμοῦ πού σηματοδοτοῦν τίς μικρές πολιτεῖες, τά χωριά καί τούς οἰκισμούς πού ἄλλα γεμίζουν τήν πεδιάδα καί ἄλλα εἶναι σκαρφαλωμένα μέχρι τίς κορυφές σχεδόν τῶν γύρω ὀρεινῶν ὄγκων. Ὅπως αὐτά λαμπυρίζουν, φαίνονται σά νά ἑνώνονται μέ τούς ἀστερισμούς τοῦ οὐρανοῦ. Καί αὐθόρμητα ἀναρωτιέται κανείς: Ἄραγε, πόση ζωή νά κρύβεται ἀνάμεσα σ’ αὐτά τά φωτεινά σημάδια, ἰδιαίτερα σ’ ἐκεῖνα πού ἀποτυπώνονται στά ψηλότερα σημεῖα τῆς εἰκόνας;

Ὅμως ἄν ὁ ταξιδιώτης θελήσει πράγματι νά ἀναζητήσει πόση ζωή ἀλήθεια ὑπάρχει ἐκεῖ πού τό βράδυ φανταζόταν ὅτι τά φῶτα δηλώνουν παρουσία ἀνθρώπων πολλῶν, μᾶλλον θά ἀπογοητευτεῖ. Ἐκεῖ πού πρίν χρόνια ὑπῆρχε ζωή τώρα ἐρημιά καί σιωπή. Διαβάτες λιγοστοί, γήπεδα χορταριασμένα, παιδικές χαρές παρατημένες, σχολικά κτήρια κλειστά, κοινοτικά γραφεῖα σφαλισμένα, ἐκκλησιές ἀλειτούργητες. Ὄχι μόνο στά ὀρεινά ἀλλά καί χαμηλότερα καί κοντά στίς πιό μεγάλες πολιτεῖες οἱ εἰκόνες δηλώνουν ἐγκατάλειψη. Καί ἄν ταξιδέψετε σέ κανέναν τόπο ἀκριτικό, θά μελαγχολήσετε σίγουρα.

Μήν ἀρκεστεῖτε στά ξερά στατιστικά στοιχεῖα περί τοῦ δημογραφικοῦ. Ἄν περιδιαβεῖτε τήν ἐπαρχιώτικη χώρα θά ἐκπλαγεῖτε. Ἡ πατρίδα ἔσβησε! Ἡ εἰκόνα ἔχει ἀλλάξει γιά πάντα. Μᾶλλον οὔτε θαῦμα μπορεῖ νά διορθώσει τά πράγματα, ἄν πράγματι τό ζητούσαμε. Καί ξέρετε γιατί; Γιατί ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι, καί δέν ἔφυγαν μόνο ἀπ’ τά χωριά ἀλλά καί ἀπό αὐτή τή ζωή. Πέρασαν βλέπετε τά χρόνια καί ὅπως εἶπε καί ὁ προηγούμενος Πρωθυπουργός, οἱ μεγάλοι θά πεθάνουν καί ἔτσι συμβαίνει ὄντως. Ἄλλωστε δέν θά ἔμεναν γιά πάντα.

Ἡ Πεντηκοστή στό χθές καί στό σήμερα

Ἡ Πεντηκοστή στό χθές καί στό σήμερα

 

Τά ἔθνη ἔχουν διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα, ἱστορία ἤ θρησκεία. Μάλιστα, αὐτή διαφορετικότητα καί ἡ ἑτερότητα εἶναι γνωστικό ἀντικείμενο μελέτης, τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀνθρωπολογίας. Μέ τήν ἐπιστήμη, οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά κατανοήσουν τά διακριτικά γνωρίσματά τους. Στόν ἀντίποδα, οἱ Λαοί μέ κοινά στοιχεῖα προσπαθοῦν νά ἑνωθοῦν, μέσῳ διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἑνώσεων καί συνθηκῶν. Ὅμως, δέν τά καταφέρνουν στό βαθμό πού ἐπιδιώκουν. Γιατί ἄραγε; Δίχως Χριστό εἶναι ἀδύνατο νά γνωριστοῦν οἱ ἄνθρωποι καί νά ἑνωθοῦν. Ὁτιδήποτε οἰκουμενικό καί ἄν ἐπινοήσει ἡ ἀνθρωπότητα γιά νά ἀμβλύνει τό ἐθνικό,  πάντα θά εἶναι χωρισμένη.

Βέβαια, εἶχε προηγηθεῖ ἡ παλαιά ἐντολή τοῦ Θεοῦ «δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλῶσσαν, ἵνα μή ἀκούσωσιν ἕκαστος τήν φωνήν τοῦ πλησίον», ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Γεν. 7). Εὐτυχῶς, γιά τήν ἀνθρωπότητα, στό ἀναστάσιμο Εὐαγγέλιο ἀκοῦμε τή χαρμόσυνη νέα ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.  Ἀμήν (Ματθ. 28,19).

Ἐμπειρική ἐπαλήθευση καί πρακτική τεκμηρίωση τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ, γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν ξανά, ὁ ἕνας τή γλώσσα τοῦ ἄλλου, μποροῦν νά γνωριστοῦν ξανά, οἱ ἀλλογενεῖς βαπτίζονται σηματοδοτῶντας τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Ἔτσι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀφορᾶ μόνο τούς Ἕλληνες, τούς Σλάβους καί τούς Ἄραβες, ἀλλά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξάρτητα, ἀπό ἐθνικότητα, φυλή, γλώσσα ἤ θρησκεία.

Ὁ «ἄγνωστος πόλεμος» μεταξύ Ἐκκλησιαστικῶν καί Τεκτόνων

Ὁ «ἄγνωστος πόλεμος»
μεταξύ Ἐκκλησιαστικῶν καί Τεκτόνων

 

Τότε πού πῆγαν νά κόψουν τά γένεια ἑνός Ἀρχιεπισκόπου

τί χειρότερο θά τοῦ ἔκαναν ἄν ἤξεραν πώς ἦταν ΚΑΙ Τέκτων!

 

Γιατί ἡ Μασονία δέν ἀποκαλύπτει τά ὀνόματα τῶν ἐν ζωῇ Κληρικῶν Τεκτόνων, παρά μόνο ἐκεῖνα τῶν κεκοιμημένων; Αὐτή εἶναι κάθε φορά καί συνήθως ἡ «ἔνσταση» τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων Κληρικῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νά δεχθοῦν τήν «πτώση» αὐτή τῶν ἀδελφῶν τους. Μιά ἄλλη ὡστόσο μερίδα Κληρικῶν, κυρίως ἐπισκόπων, τήν ἔνσταση αὐτή τήν προβάλλει γιά νά «κουκουλώσει» «φιλαδέλφως» τούς μασόνους συνεπισκόπους της. Καί τοῦτο τό κάνουν οἱ ἀθωότεροι ἐκ τῶν ἐπισκόπων, γιά νά μήν πληγεῖ τό ἐπισκοπικό κῦρος! Διερώτημα: Εἶναι, πάντα, ἔτσι;

-Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἐδῶ νά μιλήσουμε γιά συγνωστόν  –ἤ καί ὄχι!– στρουθοκαμηλισμό, δικαιολογοῦντα τά ἀδικαιολόγητα αὐτά μερικῶν Κληρικῶν μας, γιά νά καλύψουν ἔνοχα τούς ἐνόχους.

 

Ἡ ἕως ἑνός σημείου σιωπή τῶν Τεκτόνων

 

Οἱ Τέκτονες βέβαια σιωποῦν. Ἄν ὅμως τυχόν ἀπειληθοῦν γιά ἐπιβολή ἐκκλησιαστικῶν ἐπιτιμίων ἐναντίον τους, τότε προβαίνουν σέ νύξεις περί ἀποκαλύψεων ἐκ μέρους αὐτῶν γιά συμμετοχές Κληρικῶν στόν Τεκτονισμό, πού θά κοστίσουν στήν Ἐκκλησία. Θά τρίξουν θρόνοι, ἔτσι, καί θά σεισθοῦν ἀγάλματα ὑψηλόβαθμων Κληρικῶν εἰς τά βάθρα τους πού κοσμοῦν εἰσέτι τίς ἐκκλησιαστικές πλατεῖες. Αὐτά περίπου ἔγραψαν παλαιότερα σέ ἔντυπά τους οἱ Τέκτονες – καί ὅλοι ἐν συνεχείᾳ ἐσίγησαν…

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἠλιού

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἠλιού

 

Ὁ Προφήτης πρός τόν Θεόν:

«Ἐγκατέλιπόν σε οἱ υἱοί Ἰσραήλ καί ὑπολέλειμμαι ἐγώ μονώτατος».

 

Ὁ Θεός πρός τόν Προφήτην:

«Καταλείψεις ἐν Ἰσραήλ ἑπτά χιλιάδας ἀνδρῶν, πάντα γόνατα, ἅ οὐκ ὤκλασαν γόνυ τῷ Βάαλ, καί πᾶν στόμα, ὅ οὐ προσεκύνησεν αὐτῷ».

 

(Βιβλίον: Γ ΄ Βασιλειῶν, κεφάλαιον 19, στῖχοι 10 καί 18).

 

Εἰσαγωγικά:

 

Στό πρωτότυπο ἑβραϊκό κείμενο, τό ἀνωτέρω ρῆμα «καταλείψεις» εἶναι σέ πρῶτο πρόσωπο: «καταλείψω» (δηλαδή, ἐγώ ὁ Θεός· ὅπερ καί τό σωστότερο). Ἐπίσης, ὑπάρχει καί ἄλλη γραφή τοῦ ἰδίου στίχου, πού ἀναφέρει: «καί κατέλιπον ἐμαυτῷ (ἐγώ ὁ Θεός), ἑπτά χιλιάδας ἀνδρῶν, οἵτινες οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ».

Τό νόημα βεβαίως εἶναι τό ἴδιο.

 

Μία ἀπό τίς ὡραιότερες ἁγιολογικές ἑορτές τοῦ καλοκαιριοῦ εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἠλιού, στίς εἴκοσι (20) Ἰουλίου. Μάλιστα, ἐπειδή δέν πρόκειται γιά κοίμηση τοῦ Προφήτου, δηλαδή γιά «μνήμη» αὐτοῦ, τό Συναξάριον τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἔχει τήν ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτη ἀναγραφή: «Τῇ εἰκοστῇ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς ὡς εἰς οὐρανούς πυρφόρου ἀναβάσεως τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου».

Τό πρωτότυπο (original) ἑβραϊκό ὄνομα, δηλ. Ἐλιγιάχου, σημαίνει κατά λέξιν: Ὁ Θεός μου εἶναι ὁ Γιαχβέ (=ὁ Κύριος).

Ὅλοι γνωρίζουμε τίς διηγήσεις σχετικῶς μέ τόν βίο καί τήν θαυμαστή πολιτεία τοῦ ἑορταζομένου Προφήτου. Εἶναι μάλιστα τιμή γιά τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου μας Νικολάου Πευκακίων τό γεγονός, ὅτι τό ἀριστερό παρεκκλήσιο-παστοφόριο τοῦ Ἱεροῦ Βήματος εἶναι ἀφιερωμένο στόν Προφήτη Ἠλία καί, φυσικά, τελεῖται σ’ αὐτό ἡ Θεία Λειτουργία τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του.