Ἡ Πεντηκοστή στό χθές καί στό σήμερα
Τά ἔθνη ἔχουν διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα, ἱστορία ἤ θρησκεία. Μάλιστα, αὐτή διαφορετικότητα καί ἡ ἑτερότητα εἶναι γνωστικό ἀντικείμενο μελέτης, τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀνθρωπολογίας. Μέ τήν ἐπιστήμη, οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά κατανοήσουν τά διακριτικά γνωρίσματά τους. Στόν ἀντίποδα, οἱ Λαοί μέ κοινά στοιχεῖα προσπαθοῦν νά ἑνωθοῦν, μέσῳ διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἑνώσεων καί συνθηκῶν. Ὅμως, δέν τά καταφέρνουν στό βαθμό πού ἐπιδιώκουν. Γιατί ἄραγε; Δίχως Χριστό εἶναι ἀδύνατο νά γνωριστοῦν οἱ ἄνθρωποι καί νά ἑνωθοῦν. Ὁτιδήποτε οἰκουμενικό καί ἄν ἐπινοήσει ἡ ἀνθρωπότητα γιά νά ἀμβλύνει τό ἐθνικό, πάντα θά εἶναι χωρισμένη.
Βέβαια, εἶχε προηγηθεῖ ἡ παλαιά ἐντολή τοῦ Θεοῦ «δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλῶσσαν, ἵνα μή ἀκούσωσιν ἕκαστος τήν φωνήν τοῦ πλησίον», ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Γεν. 7). Εὐτυχῶς, γιά τήν ἀνθρωπότητα, στό ἀναστάσιμο Εὐαγγέλιο ἀκοῦμε τή χαρμόσυνη νέα ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν (Ματθ. 28,19).
Ἐμπειρική ἐπαλήθευση καί πρακτική τεκμηρίωση τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ, γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν ξανά, ὁ ἕνας τή γλώσσα τοῦ ἄλλου, μποροῦν νά γνωριστοῦν ξανά, οἱ ἀλλογενεῖς βαπτίζονται σηματοδοτῶντας τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Ἔτσι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀφορᾶ μόνο τούς Ἕλληνες, τούς Σλάβους καί τούς Ἄραβες, ἀλλά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξάρτητα, ἀπό ἐθνικότητα, φυλή, γλώσσα ἤ θρησκεία.