ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Παιδιά τῆς ... Ἑλλάδος(;), παιδιά!

Στίς ἀρχές τῆς ἐφετεινῆς χρονιᾶς βρέθηκα στό κυλικεῖο μιᾶς Πανεπιστημιακῆς Σχολῆς καί περιμένοντας τή σειρά μου νά ἐξυπηρετηθῶ μέ ἐντυπωσίασε τό γεγονός πώς ὁ νεαρός φοιτητής πού προηγοῦνταν πλήρωσε γιά τό μικρό μπουκάλι νερό πού ἀγόρασε μέ πιστωτική κάρτα. Ἀπόρησα γιά τό ἄν ὁ νεαρός δέν εἶχε μαζί του οὔτε 30 λεπτά γιά νά πληρώσει μέ μετρητά καί ρώτησα τήν κυρία πού διαχειρίζεται τό κυλικεῖο καί ἐκείνη μου ἀπάντησε πολύ ἁπλᾶ: «οἱ περισσότεροι ἔτσι κάνουν!». Γρήγορα-γρήγορα ἔκανα τό συνειρμό ὅτι τά παιδιά μας, τά πανέξυπνα ὄντως, δέν βαθαίνουν καθόλου τή σκέψη τους καί κατά συνέπεια δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τή δύναμη πού δίνει τό χρῆμα, τό πραγματικό χρῆμα, σ’ αὐτόν πού τό διαθέτει, ἐνῶ θά ἀρκοῦσε καί μόνο ἡ παρατήρηση πώς γιά νά ὁλοκληρωθεῖ μιά τέτοια συναλλαγή, ἔστω καί «ἀνέπαφα», ἐκτός τοῦ ὅτι ἀπαιτεῖται κατ’ ἀρχήν ἡ ὕπαρξη διαδικτυακῆς σύνδεσης καί ἑπομένως δέσμευση,  προϋποτίθεται ὁπωσδήποτε καί ἡ ἔγκριση τῆς Τράπεζας στήν ὁποία ἀνήκει ἡ κάρτα ἤ καί ἡ ἐφαρμογή πού ἔχουμε «κατεβάσει» στό κινητό μας τηλέφωνο. Καί ἀκόμη περισσότερο δέν ὑποψιάζονται κἄν πώς καί μόνο ἡ δυνατότητα ἰχνηλάτησης τῶν συναλλαγῶν μας περιορίζει τήν ἰδιωτικότητά μας καί διαμορφώνει μιά ἀπόλυτα ἐλεγχόμενη κοινωνία. Καί ὅλα αὐτά ἀντί τοῦ ἀφήσαμε δύο κέρματα στό ταμεῖο καί φύγαμε!

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Μέ μεγάλη λύπη πληροφορούμαστε καθημερινά, μέσῳ διαδικτύου, Τύπου καί τηλεόρασης, τό ἀρνητικό γεγονός πού χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας, ἤτοι συνέχεια τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία, ἐγκληματικές ἐνέργειες, παιδεραστία, κακοποιήσεις ζώων κ.ο.κ., καί ἀναρωτιέμαι τούς λόγους πού συμβαίνει.

Πάντοτε στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ὑπῆρχαν μαῦρες σελίδες, ἀλλά τά γεγονότα τῶν τελευταίων χρόνων θυμίζουν τίς ἔσχατες ἡμέρες τοῦ πλανήτη μας, ὅπως ὅλοι ἔχουμε διαβάσει.

Κατά τή δική μου γνώμη, καθώς καί τήν ἄποψη ἄλλων ἀνθρώπων, ὑπάρχει κάποιος κοινός τόπος στά προαναφερθέντα γεγονότα. Καί αὐτός εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ὅσα δίδαξε ὁ Χριστός μας, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Ὁ «µοναχός Κ. στεκόταν καταµεσίς τοῦ περιτριγυρισµένου ἀπό ψηλό µαντρότοιχο βοτανόκηπου. Κοίταζε σκεφτικά γύρω του, τό µελαγχολικό ἀλλά εὐχάριστο θέαµα τῶν φυτῶν, πού τέντωναν τά σχεδόν γυµνά καί χωρίς χρῶµα κλαδάκια τους. Τά περισσότερα φύλλα εἶχαν πέσει καί τά κοτσανάκια τους σκούρυναν καί σφίχτηκαν ζαρωµένα, σάν ἀποσκελετωµένα δάχτυλα πεισµατικά γαντζωµένα στά τελευταῖα ἀποµεινάρια τοῦ καλοκαιριοῦ. Ὅλα τά ἀρώµατα εἶχαν συµπυκνωθεῖ σέ ἕνα, στό ἄρωµα τῆς ὡριµότητας καί τῶν σάπιων φύλλων, γλυκό ἀκόµα, ἀλλά µέ τήν ὑγρή γλυκύτητα τοῦ τέλους τῆς συγκοµιδῆς, τῆς συνδυασµένης µέ τήν ἀρχή τῆς ἀποσύνθεσης.

   Τό κρύο δέν εἶχε κάνει αἰσθητή τήν παρουσία του ἀκόµα. Ἡ ἥπια µελαγχολία τοῦ Νοέµβρη κρατοῦσε ἀκόµα τό ὑγρό χρυσάφι της γιά νά το ἁπλώσει πάνω στά πεσµένα φύλλα καί στίς λοξές ἡλιαχτῖδες πού γλιστροῦσαν ἀνάµεσα στά φυλλώµατα.

   Ὅλα τά µῆλα βρίσκονταν µαζεµένα στίς ἀποθῆκες, ὅλο τό καλαµπόκι ἀλεσµένο στούς µύλους, τό ἄχυρο τακτοποιηµένο σέ δεµάτια, µέ τά πρόβατα νά καθαρίζουν ἐλεύθερα ὅ,τι λίγο εἶχε ἀποµείνει στά χωράφια.