Δεκαπενταυγούστου Ἀποχαιρετισμός...-2
Δεκαπενταυγούστου Ἀποχαιρετισμός...
(Ποιμαντικὰ βιώματα)
Τὰ βιβλία ἔκλεισαν, μετὰ τὴν Παράκληση τὴ στερνὴ ποὺ ψάλλαμε στὴ Χάρη Της, τὰ κεριὰ ἕνα-ἕνα σβήνουν, χαμηλώνει τὸ φῶς μὲ τὴν «τοῦ ἡλίου δύσιν» καὶ σιωπηλὰ ὁ ναὸς ἐνδύεται τὸ νυχτωμένο του χιτῶνα, μὲ περισσὴ ἀκρίβεια καὶ ὑπομονή. Ἀδειανὸς πιὰ ὁ χῶρος ἀχνοφωτίζεται ἀπὸ τὸ κατανυκτικὸ τὸ φῶς τῶν κανδηλῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ συνεχίζουν τὰ δικά τους τὰ τροπάρια ἐμπρὸς ἀπὸ τὶς ἅγιες εἰκόνες.
Οἱ λίγοι φιλακόλουθοι ἐνορίτες ξεκίνησαν τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στὰ σπίτια τους, κομίζοντας, μαζὶ μὲ τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος, καὶ τὴν εὐλογία Της, ποὺ μετουσιώνεται σὲ αἰσιοδοξία, ζυμωμένη μὲ κείνη τὴ χαρμολύπη τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ ἀναμονή. Τὶ ἄλλο ἀπὸ τὴ Γιορτή. Αὐτὴ ποὺ προετοιμάζεται δεκαπέντε μέρες τώρα, μὲ νηστεία, σιωπὴ καὶ προσευχή. «Ὦ, Δέσποινα τοῦ Κόσμου γενοῦ μεσίτρια». Κι Ἐκείνη ἀφουγκράζεται, κάθε βράδυ, μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ διαβάζει ὁ παπᾶς στὶς Παρακλήσεις καὶ τὶς ἄλλες παρακλήσεις, αὐτὲς ποὺ ψιθυρίζει ἡ καρδιά κι ἀνεβαίνουν ὕστερα ἴσαμε τὰ μάτια, ὡς ἄλλο θάμπωμα...Ὡς ροὴ δακρύων, ποὺ Τὴν ἱκετεύουμε «μὴ ἀποποιήσῃ»...
Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου
Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κατά τούς ὑμνογράφους καί τoύς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, βρίσκεται ὑπεράνω τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν Ἁγίων: εἶναι ἡ Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων καί Κυρία καί Δέσποινα ὅλου τοῦ Κόσμου. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Στή θεομητορική φιλολογία (ὑμνογραφία καί πεζογραφία) βρίσκουμε ἀπέραντο λειμῶνα, γεμάτο ἄνθη, μέ τά ὁποῖα ἡ πίστη καί ἡ εὐλάβεια τῶν χριστιανῶν στεφανώνουν τό Πανάγιο πρόσωπό Της καί γεραίρουν τό ὑπερύμνητον ὄνομά Της, ζητῶντας παράλληλα τήν ἱκεσία καί τήν πρεσβεία της πρός τόν Χριστό γιά ἔλεος καί ψυχική σωτηρία. Ὅπως γλαφυρά περιγράφει ὁ Φώτης Κόντογλου: «Ἐσύ Θεοτόκε, τιμήθηκες περισσότερον ἀπό ὅλους καί ἀξιώθηκες νά δανείσεις σάρκα ἀπό τήν σάρκα σου εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦτο ἐξαιρέτως λέγεσαι Παναγία καί Ὑπεραγία καί, παρ’ ὅ,τι εἶσαι ἄνθρωπος γεννημένος ἀπό ἀνθρώπους, εἶσαι, ὅμως, κατά τά λόγια τοῦ ἀγγέλου τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».
Οἱ Πρόδροµοι τῆς Ἐπικείµενης Νέας Παγκόσµιας Ἐποχῆς: Πρός Μία Παγκόσµια Κυβέρνηση!
Οἱ Πρόδροµοι
τῆς Ἐπικείµενης Νέας Παγκόσµιας Ἐποχῆς:
Πρός Μία Παγκόσµια Κυβέρνηση!
Ἡ πρόσφατη Ἱστορία τῶν κυβερνήσεων τοῦ κόσµου
Ἡ θεωρία µου τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (Country Life Cycle – CLC) προτείνει ὅτι µία χώρα περνᾶ ἀπό διαφορετικά στάδια ἐξέλιξης. Αὐτά εἶναι: Γένεση - Ἀνάπτυξη - Ὡριµότητα - Παρακµή - Ἀπολιθοποίηση. Οἱ ἰσχυρές χῶρες συνήθως ἀπολαµβάνουν ἐπιµήκεις περιόδους ἀνάλογα µέ τόν ἐνδηµικό τους χαρακτήρα καί τό ἀνταγωνιστικό τους περιβάλλον. Ἡ χαοτική συµπεριφορά τοῦ κόσµου µπορεῖ νά αὐξήσει ἤ νά µειώσει τό µῆκος σταδίων τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (CLC), καί κυρίως τό στάδιο ὡρίµανσης. Τό παράδειγµα τῆς Ἀµερικῆς εἶναι ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγµα. Λόγῳ τῶν ἐξελίξεων στήν τεχνολογία, τίς τηλεπικοινωνίες καί τίς µεταφορές, ἡ παγκοσµιοποίηση ἔχει αὐξηθεῖ, δηµιουργῶντας χαοτική συµπεριφορά. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα κολοσσιαῖες προκλήσεις γιά τήν παγκόσµια ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς. Πρίν ἀπό µερικά χρόνια, ὁ Lester C. Thurow, καθηγητής Διοίκησης καί Οἰκονοµίας στό Ἰνστιτοῦτο Τεχνολογίας τῆς Μασαχουσέτης καί κοσµήτορας τοῦ Sloan School of Management τοῦ MIT, εἶπε: «Ἡ Βυζαντινή αὐτοκρατορία ἐπιβίωσε γιά περίπου 1100 χρόνια, ἡ Βρετανική αὐτοκρατορία ὑπῆρξε γιά περίπου 400 χρόνια. Μετά ἀπό 70 περίπου χρόνια ἡ Αµερική ἀρχίζει νά παρακµάζει. Τί συµβαίνει στήν Ἀµερική; Σύµφωνα µέ τή θεωρία τοῦ Κύκλου Ζωῆς τῆς χώρας (CLC) ὁ ἱστορικός ἀγώνας τῶν χωρῶν, γιά παγκόσµια ἡγεσία, ἐπηρεάζει τήν διάρκεια τοῦ σταδίου Ὡριµότητος τῆς χώρας. Γιά παράδειγµα, ἀπό τό 1939 ἕως τό 1945 ἡ Γερµανία προσπάθησε νά διεκδικήσει τήν παγκόσµια ἡγεσία προκαλῶντας τόν 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο. Ἡ χώρα πού ἐνίκησε τή Γερµανία, ἦταν ἡ Ἀµερική ἡ ὁποία καί ἔγινε Παγκόσµια Δύναµη. Τώρα, ἡ Κίνα προτίθεται νά καταλύσει τήν ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς καί νά γίνει ἡ ἐπόµενη Παγκόσµια Δύναµη. Ἡ Κίνα εἶναι ἡ µόνη παγκόσµια δύναµη, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἀναδόµηση τῆς διεθνοῦς τάξης, χρησιµοποιῶντας τίς οἰκονοµικές, διπλωµατικές, στρατιωτικές, καί τεχνολογικές δυνατότητές της. Αὐτά τά γεγονότα νοµιµοποιοῦν τή θεωρία CLC. Ἄν καί µπορεῖ νά ἔχουµε ἀπεικονίσει τή διαδικασία ἐξέλιξης τοῦ κύκλου ζωῆς τῶν παγκοσµίων δυνάµεων, δέν µποροῦµε νά ἰσχυριστοῦµε ὅτι γνωρίζουµε περισσότερα ἀπό αὐτό.
Ἡ «Magna Carta» καί τό «Ἱερόν Πηδάλιον»
Ἡ «Magna Carta» καί τό «Ἱερόν Πηδάλιον»
Στά δύο προηγούµενα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ εἴχαµε ἀναφερθεῖ στήν ἰδιαίτερη σηµασία πού ἔχει γιά τήν προστασία τῆς ἐλευθερίας καί µάλιστα τῆς θρησκευτικῆς, στό πλαίσιο ἑνός κράτους, ἡ θέσπιση τῶν κατάλληλων νοµικῶν ἐγγυήσεων. Ὅταν αὐτές οἱ θεσµικές ἐγγυήσεις ἔχουν θεσπισθεῖ, τότε µπορεῖ κανείς νά ἀναµένει ὅτι τό κράτος αὐτό παρέχει στούς πολῖτες του τήν ἐλευθερία νά ἐπιλέξουν τόν τρόπο τῆς ζωῆς πού τούς ἐκφράζει καί νά ἀναπτύξουν τήν προσωπικότητά τους, ὅπως αὐτοί ἐπιθυµοῦν. Ὅταν ἀντιθέτως, οἱ ἐγγυήσεις αὐτές ἀπουσιάζουν, πρᾶγµα πού συνήθως σηµαίνει ὅτι οἱ κρατικοί ἄρχοντες ἀντιµετωπίζουν τούς πολῖτες ὡς ἁπλούς ὑπηκόους ἤ ἀκόµη καί ὡς «πρώτη ὕλη» γιά τήν κατασκευή µιᾶς τεχνοκρατικῆς οὐτοπίας, τότε παρουσιάζονται φαινόµενα διώξεων καί καταπίεσης, ὅπως αὐτά πού περιγράψαµε στό προηγούµενο τεῦχος σχετικά µέ τόν συστηµατικό διωγµό τῶν Χριστιανῶν στή πρώην Σοβιετική Ἕνωση.
Εἶναι ἀναµφίβολο ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε θεσµικές ἐγγυήσεις, ὁσοδήποτε σοφές καί µελετηµένες καί ἄν εἶναι, δέν ἀρκοῦν ἀπό µόνες τους νά προστατεύσουν ἀπό τήν αὐθαιρεσία ἤ τήν τυραννία. Διότι, ὅσο δηµοκρατικό καί ἐάν εἶναι ἕνα κράτος, ὅσες θεσµικές ἐγγυήσεις καί ἐάν εἶναι ἐνσωµατωµένες στό δίκαιό του, ἐάν οἱ πολῖτες του γενικά, καί, ἰδιαιτέρως, ὅσοι τυχαίνει νά ὑπηρετοῦν στίς πιό καίριες θέσεις τοῦ κρατικοῦ µηχανισµοῦ, δέν φροντίσουν τήν κρίσιµη ὥρα γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας, θά ἀποδειχθεῖ ὅτι οἱ νοµικές προβλέψεις ἀπό µόνες τους δέν ἀποτελοῦν ἰσχυρά ἐµπόδια, ἀλλά ἁπλῶς καί µόνο «φράχτες φτιαγµένους ἀπό χαρτί». Ὅµως, µέ τήν ἐπιφύλαξη πού προαναφέραµε, ἡ σηµασία τῆς πρόβλεψης τῶν κατάλληλων θεσµικῶν ἐγγυήσεων ἀπέναντι στήν τυραννία εἶναι µεγάλη, διότι θέτει ἐνώπιον τῶν πολιτῶν ἕνα πρότυπο ἐλευθερίας καί αὐτονοµίας καί τούς διαπαιδαγωγεῖ, ὥστε νά ἔχουν ἐλεύθερο φρόνηµα καί συµπεριφορά.
Ἰδιαίτερη δέ ἀξία µεταξύ τῶν θεσµῶν γιά τή διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας ἀπέναντι στήν κρατική αὐθαιρεσία ἔχει προσδοθεῖ κατά τούς Νέους Χρόνους στήν ὕπαρξη «κράτους δικαίου» (rule of law) καί συναφῶς στήν θέσπιση «Συντάγµατος», τά ὁποῖα µάλιστα θεωροῦνται ὡς ἐπιτεύξεις σύγχρονες, οἱ ὁποῖες σηµειώνουν τή µετάβαση ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεσαίωνα στήν ἐποχή τοῦ Διαφωτισµοῦ.
«ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ»
«ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ»
Ἕνα ἀπό τά λιγώτερο γνωστά ἔργα τοῦ ἀρχαίου δράματος ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Σοφοκλῆ (496-406 π.Χ.).
Ἡ ὑπόθεσή του ἐκτυλίσσεται μπροστά στό ἀνάκτορο τῆς ἀρχαίας πόλεως Τραχίνα, κοντά στίς Θερμοπύλες (στίχος 638). Τόν πρόλογο ἀρθρώνει ἡ Δηιάνειρα, γυναῖκα τοῦ Ἡρακλῆ. Περιγράφει τήν πρό τοῦ γάμου της δυσάρεστη κατάσταση. Κόρη τοῦ βασιλέα τῆς Πλευρώνας Οἰνέα τήν ζητοῦσε σέ γάμο ὁ Ἀχελῶος πού ἔπαιρνε τίς ἀκόλουθες μορφές. Ἄλλοτε σάν ταῦρος, ἄλλοτε σάν φίδι καί ἄλλοτε μέ ἀντρική κορμοστασιά καί πρόσωπο βοδιοῦ. Μετά ἀπό πολλά ἐμφανίστηκε ὁ ξακουστός Ἡρακλῆς, γιός τοῦ Δία καί τῆς θνητῆς Ἀλκμήνης. Ἐνίκησε τόν Ἀχελῶο καί τήν νυμφεύθηκε. Τήν ἐπῆρε καί ἔφευγαν ἀπό τήν Αἰτωλία. Περνῶντας τόν ποταμό Εὔηνο - ὁ Ἡρακλῆς προηγεῖτο – τήν Δηιάνειρα μετέφερε ὁ κένταυρος Νέσσος. Ἀπρεπής χειρονομία του προκάλεσε κραυγή τῆς Δηιάνειρας. Ὁ Ἡρακλῆς ἐτόξευσε τόν Νέσσο. Ἐκπνέοντας ἐκεῖνος ἔδωσε στή Δηιάνειρα χιτῶνα ἐμποτισμένο μέ τό αἷμα του, γιά νά τόν δίνει στόν ἄντρα της νά τόν φοράει προκειμένου νά τῆς εἶναι πιστός.
Ὁ Ἡρακλῆς ἀπουσιάζει δέκα πέντε μῆνες καί δέν ἔχει δώσει σημεῖα ζωῆς. Συζητῶντας μέ τήν Τροφό, ἡ Δηιάνειρα ἐκφράζει στεναχώρια, ἀγωνία καί φόβους. Ἡ Τροφός τήν συμβουλεύει νά στείλει τόν γιό της Ὕλλο νά πάρει πληροφορίες γιά τήν τύχη τοῦ πατέρα του. Ὁ Ὕλλος ἔχει ἀκούσει ὅτι ὁ Ἡρακλῆς ὑπηρετεῖ μιά γυναίκα Λυδή, τήν Ὀμφάλη. Μετά τήν θητεία του αὐτή θά πολιορκήσει τήν πόλη τῆς Εὔβοιας Οἰχαλία. Ὁ Ὕλλος φεύγει γιά νά πάρει πληροφορίες γιά τόν πατέρα του Ἡρακλῆ.
ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΛΟΑΤΚΙ
ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΛΟΑΤΚΙ
Τά τελευταῖα χρόνια ἀπασχολεῖ τήν κοινή γνώμη τό κίνημα διαφόρων περιθωριακῶν ὁμάδων ΛΟΑΤΚΙ, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν ὅτι τό φῦλο δέν εἶναι γενετικά καθορισμένο. Ἐπίσης, ὑπάρχουν ἐκπομπές στήν τηλεόραση καί στό ραδιόφωνο πού προβάλλουν, ἤ μᾶλλον, διαφημίζουν τό «ἐνδιάμεσο φῦλο» ὡς φυσιολογικό καί κανονικό, παρουσιάζοντας γνωστές τηλεπερσόνες gay πού μέ τή συνεχῆ ἐπανάληψη ἐκπομπῶν κ.ο.κ. προσπαθοῦν νά κοιμίσουν τήν κοινή γνώμη καί νά ἐπιβάλλουν μιά παρέκκλιση ὡς φυσιολογική κανονικότητα.
Κατά σύμπτωση οἱ ἀνήκοντες στήν περιθωριακή ὁμάδα τῶν ΛΟΑΤΚΙ εἶναι κατά πλειοψηφία ἐθνομηδενικοί καί ἄθεοι, καθώς ἐπίσης, μεγάλος ἀριθμός αὐτῶν ἔχει ροπή πρός τήν ἀλητεία καί τίς ἀντικοινωνικές πράξεις, παρουσιάζοντας, ἐπίσης, βαριά ψυχοπαθολογία τοῦ τύπου τῶν σοβαρῶν διαταραχῶν τῆς προσωπικότητας (κυρίως μεθοριακοῦ καί ψυχοπαθολογικοῦ τύπου), οἱ ὁποῖες εἶναι δυσίατες, ἤ καί ἀνίατες, στήν περίπτωση πού ὑπάρχει παντελής ἀπουσία κινήτρου γιά θεραπεία, κάτι πού εἶναι γεγονός.
Ἡ Ἐκκλησία στήν ἔρημο
Ἡ Ἐκκλησία στήν ἔρημο
Οἱ Πατέρες ἔχουν πεῖ πώς θά ἔρθει ἡ ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία θά φύγει στήν ἔρημο, καί κατά τά φαινόμενα, αὐτό δείχνει μᾶλλον ἀναπόδραστο. Καί πῶς νά μήν εἶναι, ὅταν ὁ ἴδιος, ὁ τῶν πάντων Δεσπότης, τό προανήγγειλε διά τοῦ στόματος τριῶν ἐκ τῶν Εὐαγγελιστῶν; Μάλιστα ἡ φυγή αὐτή προβλέπεται ὡς συνθήκη πού θά ἐκπληρωθεῖ πρίν Ἐκεῖνος ἔλθει καί πάλι, ὅπως τό ὑποσχέθηκε στούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί τό ἴδιο γεγονός συνιστᾶται ὡς προϋπόθεση σωτηρίας.
Ἡ φυγή αὐτή πάντα μέ παραξένευε, ὅταν προσπαθοῦσα νά ἑρμηνεύσω τίς συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες αὐτό μπορεῖ νά γίνει. Εἶναι δυνατόν νά βρίσκεται ὅλη μαζί ἡ Ἐκκλησία; Ποιά θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτή ἡ ἔρημος; Πῶς μπορεῖ νά συγκεντρωθοῦν στόν ἴδιο τόπο ὅσοι θά ἔχουν μείνει πιστοί ἀπό ὅλον τόν Πλανήτη;
Τό πότε καί ποιοί θά ζήσουν τίς ἡμέρες ἐκεῖνες φυσικά εἶναι ἄγνωστο, ἀλλά ἡ σκέψη πάντα γυρίζει γύρω ἀπό τέτοια γεγονότα πού τά περιβάλλει ἀρκετό μυστήριο. Εἶναι βλέπετε καί αὐτή ἡ ἐμπειρία πού ζοῦμε τά τελευταῖα δύο χρόνια, ἀλλά καί ἡ σπουδή μέ τήν ὁποία οἱ πρωταγωνιστές τοῦ δημόσιου βίου, σέ παγκόσμια κλίμακα, ἐπείγονται νά διαμορφώσουν τίς ἐξελίξεις πρός «ὁδούς σκληράς» πού μᾶς ὑποψιάζουν πολύ.
Ὁμολογία Πίστεως ἀπό τόν χῶρο τῆς δογματικῆς Ἀριστερᾶς!
Ὁμολογία Πίστεως
ἀπό τόν χῶρο τῆς δογματικῆς Ἀριστερᾶς!
Τά παιδικά μου χρόνια χωρίς ἰδιαίτερα βιώματα ἀπό ἐκκλησιαστική ζωή.
Στή διάρκεια τῶν σπουδῶν μου, ἔνταξη στό χῶρο τῆς δογματικῆς ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία –τουλάχιστον τότε– περιλάμβανε στό “πακέτο” καί τή μαχητική ἀθεΐα.
Μέ κλονισμένη τήν πίστη, γνωρίζω ἕναν ὁμοϊδεάτη συνάδελφο καί παντρεύομαι….
Γεννιέται ἡ κόρη μας μέ σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα.
Μεγάλος πόνος, πού δίνει καί τή χαριστική βολή στά τελευταῖα ψίχουλα τῆς Πίστης μου.
Πῶς νά χωρέσει τό μυαλό μου ὅτι αὐτό τό πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα ἔχει μόνο μερικούς μῆνες ζωῆς;
Στό κόμμα μοῦ λένε: Τά βλέπεις; Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;
Φυσικά τό παιδί μας δέν τό βαφτίσαμε καί ἤμασταν περήφανοι μέ τόν πατέρα του ὅτι σταθήκαμε συνεπεῖς στίς ἀρχές μας!
Τοῦ δώσαμε τό ὄνομα Μαρία, ὅταν τό δηλώσαμε στό ληξιαρχεῖο.
«Τιµή σ’ ἐκείνους ὅπου στήν ζωήν των ὥρισαν καί φυλάγουν Θερµοπύλες»
«Τιµή σ’ ἐκείνους ὅπου στήν ζωήν των
ὥρισαν καί φυλάγουν Θερµοπύλες»
«Τό Κράτος µεριµνᾶ γιά τή διασφάλιση συνθηκῶν ἀξιοπρεποῦς διαβίωσης ὅλων τῶν πολιτῶν µέσῳ ἑνός συστήµατος ἐλάχιστου ἐγγυηµένου εἰσοδήµατος, ὅπως ὁ νόµος ὁρίζει».
Αὐτή εἶναι ἡ ἀκριβής διατύπωση τῆς παραγράφου 1 ἐδάφιο β΄ τοῦ ἄρθρου 21 τοῦ Συντάγµατος, ὅπως ἀναθεωρήθηκε µέ τό Ψήφισµα τῆς 25ης Νοεµβρίου 2019 τῆς Θ’ Ἀναθεωρητικῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἐπί τῆς σηµερινῆς Κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη. Ὁ πρωθυπουργός µας µάλιστα καµάρωνε στά τηλεοπτικά δίκτυα γιά τήν εἰσαγωγή τῆς διάταξης αὐτῆς στόν Καταστατικό Χάρτη τῆς χώρας µας, ἐνῷ οἱ Ἕλληνες πολῖτες ἀφεθήκαµε νά πιστέψουµε, ὅτι ἔφτασε τό τέλος τῆς «οἰκονοµικῆς κρίσης» καί τῆς µνηµονιακῆς φτώχειας.
Καί ὅµως σήµερα, ἐν ἔτει 2022, ἡ ἐξεταζόµενη διάταξη δέν ἰσχύει γιά ὅλους. Ὑπάρχουν ἑπτάµιση χιλιάδες συµπολίτες µας πού µαζί µέ τίς οἰκογένειές τους ὁδηγήθηκαν σέ συνθῆκες ἐσχάτης ἀνέχειας, ὄχι δυνάµει τοῦ Συντάγµατος, ἀλλά δυνάµει τῆς σηµερινῆς «νόµῳ κρατούσης βίας». Μιλοῦµε, φυσικά, γιά τούς ὑγειονοµικούς ὑπαλλήλους, πού τέθηκαν σέ ἀναστολή µόνο καί µόνο ἐπειδή, ἐπικαλούµενοι τό αὐτεξούσιό τους, ἀρνήθηκαν τόν ὑποχρεωτικό ἐµβολιασµό µέ τά πειραµατικά ἐµβόλια κατά τοῦ κορῶνα-ἰοῦ.
Ἀπό τόν Ubermensch στόν Transhumanism
Ἀπό τόν Ubermensch στόν Transhumanism
Ἡ Δυτική ἐπιστήμη
ἀποκαλύπτει τό πραγματικό (καί) ἀπάνθρωπο πρόσωπό της
Τranshumanism ἤ διανθρωπισμός, ὅπως μεταφράζεται στά Ἑλληνικά –μᾶλλον ἀτυχῶς, καθώς αὐτή ἡ λέξη οὔτε ὑπάρχει στό λεξιλόγιό μας, οὔτε ἔχει κάποιο νόημα– εἶναι, σύμφωνα μέ τόν ὁρισμό τῆς ἐγκυκλοπαίδειας Britannica1, «ἕνα κοινωνικό καί φιλοσοφικό κίνημα, πού προωθεῖ τήν ἔρευνα καί τήν ἀνάπτυξη ἰσχυρῶν τεχνολογιῶν, πού βελτιώνουν τόν ἄνθρωπο. Αὐτές οἱ τεχνολογίες θά ἐπεκτείνουν ἤ θά αὐξήσουν τά ἀνθρώπινα ἐρεθίσματα μέσῳ τῶν αἰσθήσεων, τή συναισθηματική ἤ τή γνωστική ἱκανότητα, καθώς καί θά βελτιώσουν ριζικά τήν ὑγεία ἐπεκτείνοντας καί τή διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τέτοιες τροποποιήσεις, πού προκύπτουν ἀπό τήν προσθήκη βιολογικῶν ἤ φυσικῶν τεχνολογιῶν θά εἶναι περίπου μόνιμες καί ἐνσωματωμένες στό ἀνθρώπινο σῶμα».
Δέν πρόκειται γιά νεωτερισμό τοῦ 21ου αἰῶνα ἤ κάποιο ρεῦμα, πού ξεκίνησε σήμερα, οὔτε ὁ ὅρος transhumanism ἐπινοήθηκε ἀπό τόν Ἄγγλο βιολόγο καί φιλόσοφο Sir Julian Sorell Huxley2 στό δοκίμιό του μέ τίτλο «New bottles for new wine», δηλαδή «νέοι ἀσκοί γιά νέο κρασί» –πού ἔγραψε τό 1957– ὅπως γράφουν λανθασμένα τόσο ἡ Britannica, ὅσο καί ἡ (παντελῶς) ἀναξιόπιστη wikipedia. Ὁ Huxley ἀναφερόταν, κυρίως, στή βελτίωση τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῆς κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς ἀλλαγῆς, ἀλλά τό δοκίμιο καί τό ὄνομα ἔχουν υἱοθετηθεῖ ὡς θεμελιώδη στοιχεῖα ἀπό τό διανθρωπιστικό κίνημα, πού δίνει ἔμφαση στήν ὑλική τεχνολογία. Ὁ Huxley ὑποστήριξε ὅτι, παρ’ ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα εἶχε ἐξελιχθεῖ φυσικά, οἱ κοινωνικοί θεσμοί ἔχουν τήν δυνατότητα νά ὑποκαταστήσουν τήν ἐξέλιξη στόν ἐξευγενισμό καί στή βελτίωση τοῦ εἴδους. Στό πνεῦμα τοῦ δοκιμίου τοῦ Huxley –ἄν ὄχι στό γράμμα του– μποροῦμε νά διακρίνουμε τή δέσμευση τοῦ μεταανθρωπισμοῦ, νά ἀναλάβει τό ἔργο τῆς ἐξέλιξης, ἀλλά μέσῳ τῆς τεχνολογίας καί ὄχι τῆς κοινωνίας.