ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ.
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;
Ὁ θρύλος λέει1, ὅτι στήν Πρωσία τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ βασιλιάς Φρειδερίκος ὁ Β΄, ὁ ἐπονοµαζόµενος Μέγας, πού εἶχε τό θερινό του ἀνάκτορο στό Πότσδαµ, ἐνοχλοῦνταν ἀπό τό θόρυβο πού ἔκαναν τά ἱστία τοῦ παρακείµενου ἀνεµόµυλου. Κάλεσε λοιπόν τό µυλωνά στό παλάτι ζητῶντας του νά τοῦ πουλήσει τόν µύλο, ὥστε νά τόν κατεδαφίσει καί νά ἀποκατασταθεῖ ἔτσι ἡ γαλήνη του. Ὁ µυλωνάς ἀντέτεινε, πώς ὁ µύλος ἀποτελεῖ πατρική κληρονοµιά καί ἀρνήθηκε νά τόν πουλήσει. Ὁ βασιλιάς ὀργισµένος ἀπάντησε: «Δέν γνωρίζεις, ὅτι µπορῶ νά σοῦ πάρω τό µύλο χωρίς νά χρειαστεῖ νά σοῦ δώσω δεκάρα;» Καί ὁ µυλωνάς µέ παρρησία τοῦ διαµήνυσε: «Ναί, µεγαλειότατε, θά µποροῦσες, ἄν δέν ὑπῆρχε τό Δικαστήριο στό Βερολίνο».
Ὁ θρύλος πρωτοδηµοσιεύτηκε τό 1787, ἡ ρήση ὅµως τοῦ θρυλικοῦ µυλωνᾶ τοῦ Πότσδαµ χρησιµοποιεῖται ὡς τίς µέρες µας µέ τήν παροιµιώδη διατύπωση «ὑπάρχουν (ἀκόµα) δικαστές στό Βερολίνο», γιά νά δηλώσει, ὅτι ἡ κρατική αὐθαιρεσία µπορεῖ καί πρέπει νά ἐλέγχεται ἀπό τή δικαστική ἐξουσία.