Τό σενάριο lockstep τοῦ Ἱδρύµατος Ροκφέλλερ:
Προφητικές ἤ προγραµµατικές ἀσκήσεις ἐπί χάρτου;
Τό 2010 τό Ἵδρυµα Ροκφέλερ δηµοσίευσε µιά βαρύνουσας σηµασίας µελέτη, στήν ὁποία ἀναλύθηκαν τέσσερα σενάρια γιά τό µέλλον τῆς Τεχνολογίας καί τῆς Διεθνοῦς Ἀνάπτυξης (Scenarios for the Future of Technology and International Development).
Σύµφωνα µέ τό πιό ἐπίκαιρο γιά τήν ἐποχή µας σενάριο, ἐκεῖνο πού εἶχε τήν κωδική ὀνοµασία «lockstep» (ὑπό αὐτόν τόν ὅρο, ὁ ὁποῖος χρησιµοποιήθηκε γιά τούς κρατουµένους στίς ἀµερικανικές φυλακές τόν 19ο αἰώνα, νοεῖται ὁ ρυθµικός βηµατισµός σέ σφιχτή διάταξη), ὁ κόσµος µας ἐκτιµήθηκε ὅτι θά εἰσέλθει στήν ἐποχή τῆς αὐταρχικῆς διακυβέρνησης, χαρακτηριστικά γνωρίσµατα τῆς ὁποίας θά εἶναι ἡ ὁλική ἐπιτήρηση καί ὁ κρατικός καταναγκασµός.
Γιά νά κατανοήσουµε τί σηµαίνουν αὐτά τά δύο χαρακτηριστικά γνωρίσµατα τοῦ κοινωνικοῦ µοντέλου, πού οἱ συντάκτες τῆς σχετικῆς µελέτης ἀποφάνθηκαν ὅτι ἐνδέχεται νά ἐπιβληθεῖ στό µέλλον (καί πλέον ἔχει γίνει τό δικό µας παρόν), εἶναι σκόπιµο νά πληροφορηθοῦµε τί ἔγραφε ὁ καθηγητής πολιτικῆς φιλοσοφίας Frederic Gros στή µονογραφία του µέ τίτλο «Ἡ ἀρχή τῆς ἀσφάλειας» (µτφ.: Ἀλ. Κιουπκιολής, ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2016, σελ. 209): «Αὐτό εἶναι τό βασίλειο τῆς ἀσφάλειας στό ἔσχατο σηµεῖο της: ἡ διαρκής παρακολούθηση µιᾶς διαδικασίας, ἡ πλήρης ἀνιχνευσιµότητα».
Μάλιστα, ὁ ἴδιος συγγραφέας, ὁ ὁποῖος µᾶς θυµίζει ὅτι ἡ ἐπιβολή στήν Εὐρώπη ἑνός ἀνιχνευτικοῦ συστήµατος γιά τά βοοειδῆ ἦταν ἀπόρροια τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης τῶν τρελῶν ἀγελάδων, ἀναφέρεται στά πλεονεκτήµατα τῶν ὑποδορίως ἐµφυτευµένων κοριῶν, δηλ. τῶν µικροτσίπ:
«Ἕνας µειωµένης ἱκανότητας ἀσθενής µπορεῖ εὔκολα νά ξεχάσει τήν ἀσθένειά του ἤ ἀκόµα καί τήν ταυτότητά του. Ὅλο τό ἱστορικό του µπορεῖ νά περιληφθεῖ σέ ἕνα ὑποδόριο µικροτσίπ: ἀρκεῖ νά τό σκανάρουν ὅταν ὁ ἀσθενής εἰσαχθεῖ στό νοσοκοµεῖο. Τό µικροτσίπ ἀναπληρώνει τίς διανοητικές του ἱκανότητες. Ὁ θαµώνας τῶν κλάµπ δέν χρειάζεται πλέον νά κουβαλάει µέσο πληρωµῆς ἤ ταυτότητα: ἀρκεῖ νά τόν σκανάρουν στό πάνω µέρος τοῦ µπράτσου, στήν εἴσοδο καί µετά, κάθε φορά πού καταναλώνει. Εἶναι πιό “πρακτικό”, ἡ λειτουργικότητα δέν ἔχει ὅρια» (ὅ.π., σελ. 213).
Ἡ ἀνησυχία τοῦ πολίτη ἀπό τήν ἀνάγνωση τέτοιων χωρίων θά γίνει µεγαλύτερη, µόλις διαβάσει τί ἔγραφε τό 2017 ὁ Mark O’Connell στό βιβλίο του «Ὁ ἄνθρωπος τοῦ µέλλοντος. Ἡ προσπάθεια νά ἐπιµηκύνουµε τή ζωή µας καί νά λύσουµε τό πρόβληµα τοῦ θανάτου» (µτφ.: Γ. Στάµου, ἐκδ. Κλειδάριθµος, Ἀθήνα 2020, σελ. 23):
«Εἶδα τό στίγµα τοῦ διανθρωπισµοῦ σέ δηλώσεις ὅπως αὐτή τοῦ γενικοῦ διευθυντῆ τῆς Google, τοῦ Ἔρικ Σµίντ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι «τελικά ὅλοι θά ἔχουµε ἕνα ἐµφύτευµα· ἐσύ ἁπλῶς θά σκέφτεσαι κάτι καί ἐκεῖνο θά σοῦ δίνει τήν ἀπάντηση».
Οἱ συντάκτες τῆς προαναφερθείσας µελέτης τοῦ Ἱδρύµατος Ροκφέλερ ἐκτίµησαν ὅτι ὁ Ὀργουελικός κόσµος τῆς ὁλικῆς ἐπιτήρησης καί τοῦ κρατικοῦ καταναγκασµοῦ θά λάβει σάρκα καί ὀστᾶ, ἄν ξεσπάσει µιά µεγάλη πανδηµία γρίπης, ἡ ὁποία ἐκτιµήθηκε ὅτι θά ἐµφανιζόταν τό 2012, θά µόλυνε περίπου τό 20% τοῦ παγκόσµιου πληθυσµοῦ καί θά σκότωνε 8 ἑκατοµµύρια ἀνθρώπους µέσα σέ διάστηµα ἑπτά µηνῶν. Τό µοντέλο διαχείρισής της ὁµοιάζει ἐντυπωσιακά µέ ὅ,τι βιώνουµε ἐν ἔτει 2021!
Σύµφωνα µέ τήν ἴδια µελέτη, τό διαχειριστικό πρότυπο πού θά υἱοθετηθεῖ θά εἶναι τό Κινεζικό. Ἀπό αὐτό θά ἀντιγραφοῦν τά αὐταρχικά µέτρα προστασίας, πού ἐφαρµόζει ἡ Κίνα σέ τέτοιες περιπτώσεις. Στά ἐπιβληθέντα ὑγειονοµικά µέτρα συγκαταλέγονται ἡ θερµοµέτρηση στίς εἰσόδους χώρων προσπελάσιµων σέ ἀόριστο ἀριθµό προσώπων, ὅπως σέ σιδηροδροµικούς σταθµούς καί σοῦπερ-µάρκετ, καθώς καί ἡ ὑποχρεωτική χρήση µάσκας. Τό ἀνησυχητικό συµπέρασµα στό ὁποῖο καταλήγει ἡ µελέτη εἶναι τό ἑξῆς:
«Ἀκόµη καί µετά τήν ὕφεση τῆς πανδηµίας, ἔνας πιό αὐταρχικός ἔλεγχος σέ συνδυασµό µέ τήν ἐπιτήρηση τῶν πολιτῶν καθώς καί τῶν δραστηριοτήτων τους, δέν διατηροῦνται ἁπλῶς, ἀλλά ἐπιτείνονται. Προκειµένου νά προστατευθοῦν ἀπό προβλήµατα πού ἐξαπλώνονται ὁλοένα καί περισσότερο σέ παγκόσµια κλίµακα –ἀπό τίς πανδηµίες καί τή διεθνῆ τροµοκρατία µέχρι τίς περιβαλλοντικές κρίσεις καί τά φαινόµενα αὐξανόµενης φτώχειας–, οἱ ἡγέτες τῶν λαῶν γαντζώνονται ἀκόµη πιό σφιχτά στήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας (took a firmer grip on power). […] Ἀρχικά, ἡ ἰδέα ἑνός κόσµου στόν ὁποῖο ἐπικρατεῖ αὐξηµένος ἔλεγχος (more controlled world) κέρδισε τήν εὐρεῖα ἀποδοχή καί συναίνεση. Οἱ πολῖτες παραχώρησαν οἰκειοθελῶς µέρος τῆς κυριαρχίας τους –καί τῆς ἰδιωτικότητας τους– σέ πιό πατερναλιστικά κράτη (more paternalistic states), µέ ἀντάλλαγµα τή µεγαλύτερη ἀσφάλεια καί σταθερότητα. Οἱ µέν πολῖτες ὑπῆρξαν πιό ἀνεκτικοί καί µάλιστα ἰδιαιτέρως πρόθυµοι νά δεχθοῦν ἐντολές καί ἐπιτήρηση ἀπό τά ὑψηλότερα κλιµάκια τῆς ἐξουσίας, οἱ δέ ἐθνικοί ἡγέτες εἶχαν µεγαλύτερο περιθώριο νά ἐπιβάλλουν τήν τάξη µέ τούς τρόπους πού ἔκριναν κατάλληλους. Στίς ἀνεπτυγµένες χῶρες, ἡ αὐξηµένη ἐπιτήρηση εἶχε πολλές µορφές: ἐπί παραδείγµατι, βιοµετρικές ταυτότητες γιά ὅλους τούς πολῖτες καί αὐστηρότερο ἔλεγχο τῶν σηµαντικότερων βιοµηχανιῶν, ἡ σταθερότητα τῶν ὁποίων κρίθηκε ζωτικῆς σηµασίας γιά τά ἐθνικά συµφέροντα. Σέ πολλές ἀνεπτυγµένες χῶρες, ἡ ἐπιβαλλόµενη συνεργασία µέ µιά σειρά νέων κανονισµῶν καί συµβάσεων ἀποκατέστησε, ἀργά ἀλλά σταθερά, τόσο τήν τάξη ὅσο καί –τό σηµαντικότερο– τήν οἰκονοµική ἀνάπτυξη.
Ὁ Paul Schreyer στό βιβλίο του µέ τίτλο «Χρονικό µιᾶς προαναγγελθείας κρίσης. Πῶς ἕνας ἰός µπόρεσε νά ἀλλάξει τόν κόσµο» («Chronik einer angekundigten Krise. Wie ein Virus die Welt verandern konnte», ἐκδ. Westend, Frankfurt/Main, 4η ἔκδ., 2020», σελ. 81) τονίζει ὅτι, ἐδῶ καί δέκα τοὐλάχιστον χρόνια, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς παγκόσµιας ἐλίτ προβληµατίζονται σέ σχέση µέ τίς πολιτικές καί κοινωνικές προκλήσεις πού θά προκύψουν ἀπό τροµακτικές πανδηµίες. Παραθέτει µάλιστα µιά δηµόσια τοποθέτηση τοῦ Jacques Attali, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν µόνο ἐπί χρόνια σύµβουλος τοῦ Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, ἀλλά καί ἐκεῖνος πού ἀνέδειξε τόν σηµερινό Γάλλο Πρόεδρο Ἐµανουέλ Μακρόν. Τόν Μάϊο τοῦ 2009, µόλις εἶχε ξεσπάσει ἡ ἐπιδηµία τῆς γρίπης τῶν χοίρων, εἶχε δηλώσει τά ἑξῆς:
«Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἐξελίσσεται σηµαντικά, µόνο ὅταν νιώθει πραγµατικό φόβο. […] Ἡ πανδηµία πού ξεκίνησε θά µποροῦσε νά προκαλέσει ἕναν τέτοιον διαρθρωτικό φόβο. […] Μιά µεγαλύτερη πανδηµία θά ἀφυπνίσει τούς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι θά συνειδητοποιήσουν τήν ἀνάγκη νά ἐπιδείξουν ἀλτρουϊσµό µέ ἕναν τρόπο πολύ πιό ἀποτελεσµατικό ἀπ’ ὅ,τι ἄν διεξαγόταν ἕνας δηµόσιος διάλογος µέ ἀντικείµενο τόν ἀνθρωπισµό ἤ τήν οἰκολογία. Ἀκόµη καί ἄν ἡ τρέχουσα ὑγειονοµική κρίση δέν εἶναι τόσο σοβαρή, ὅπως θέλουµε νά ἐλπίζουµε, δέν πρέπει νά κάνουµε τό ἴδιο λάθος µέ ἐκεῖνο πού κάναµε ἐπί οἰκονοµικῆς κρίσεως, δηλ. νά µήν πάρουµε τό µάθηµά µας, ὥστε ἐνόψει τῆς ἑπόµενης, ἀναπόφευκτης ὑγειονοµικῆς κρίσης, νά στήσουµε µηχανισµούς ἐπιτήρησης καί ἐλέγχου, καθώς καί ἐφοδιαστικές ἁλυσίδες γιά τήν δίκαιη κατανοµή φαρµάκων καί ἐµβολίων. Πρός τόν σκοπό αὐτόν, πρέπει νά ἀκολουθήσουµε µιά παγκόσµια πολιτική, µεριµνώντας γιά παγκόσµια ἀποθήκευση καί φορολόγηση. Ἔτσι θά µπορέσουµε, πολύ γρηγορότερα ἀπ’ ὅ,τι ἄν ὑπῆρχαν µόνο οἰκονοµικοί λόγοι, νά χτίσουµε τά θεµέλια γιά µιά πραγµατικά παγκόσµια κυβέρνηση».
Πολλά σηµάδια δείχνουν ὅτι βρισκόµαστε στήν τελική εὐθεῖα γιά τή δηµιουργία µιᾶς παγκόσµιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἐξ ὁρισµοῦ δέν µπορεῖ νά εἶναι δηµοκρατική. Ἡ ρητορική περί προβληµάτων πού ἔχουν παγκόσµια διάσταση, ὅπως ἡ τροµοκρατία, ἡ πανδηµία καί ἡ κλιµατική ἀλλαγή, πηγαίνει πακέτο µέ τήν ἀπό πολλῶν ἐτῶν καλλιεργούµενη ἰδέα τῆς παγκόσµιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἡ µόνη πού προσφέρεται ἰδανικά γιά τήν «καταπολέµηση» τῶν παγκόσµιων ἀπειλῶν. Ἄν ὅµως οἱ ἀπειλές αὐτές εἶναι κατασκευασµένες, τότε ἡ ὑπό προετοιµασία παγκόσµια κυβέρνηση ἀποτελεῖται ἀπό ἐµπρηστές πού µεταµφιέσθηκαν σέ πυροσβέστες. Ἄρα, µελέτες σάν ἐκείνη τοῦ «φιλανθρωπικοῦ» Ἱδρύµατος Ροκφέλερ, πού παρουσιάσθηκε παραπάνω, δέν ἀποτελοῦν προφητικές ἀλλά προγραµµατικές ἀσκήσεις ἐπί χάρτου.
Προσοχή: Γιά νά λειτουργήσει µιά παγκόσµια κυβέρνηση χρειάζεται, µεταξύ ἄλλων, δύο βοηθητικές τουρµπίνες: Ἀφ’ ἑνός τήν «ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν σέ ἕνα τερατῶδες κατασκεύασµα, σέ µία Πανθρησκεία», ὅπως σηµειώνει ὁ ἀείµνηστος π. Χαράλαµπος Βασιλόπουλος στό ἐξαιρετικό βιβλίο του «Ὁ οἰκουµενισµός χωρίς µάσκα» (ἐκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήνα 2020, σελ. 26/27). Ἀφ’ ἑτέρου, ἕνα παγκόσµιο νόµισµα. Ἡ ἄφιξη τοῦ Πάπα στήν Ἑλλάδα, ἐπί ἐδάφους παγκόσµιας ὑγειονοµικῆς δικτατορίας, εἶναι ἕνα ἀκόµη σηµάδι ὅτι τό µαγείρεµα τῆς παγκόσµιας κυβέρνησης ἀλλά καί τοῦ παγκόσµιου κυβερνήτη βρίσκεται σέ τελικό στάδιο. Ἄς κρατήσουµε τήν ἀνάσα µας, ὅση µᾶς ἔχει ἀποµείνει ἀπό τήν πολλή χρήση τῆς µάσκας, ὄντας προετοιµασµένοι γιά τά δαιµονικά ἀποκαλυπτήρια!
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης
τ. Ἀναπλ. Καθηγητὴς
Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 232
Δεκέμβριος 2021
Σηµείωση:
Τό περιοδικό µας εἶχε καί στό πρόσφατο παρελθόν ἀναφερθεῖ στό «Scenarios for the Future of Technology and International Development» τοῦ Ἱδρύµατος Rockfeller, στά τεύχη του 213 (Μάϊος 2020) καί 218 (Ὀκτώβριος 2020), µέ τά ἄρθρα τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη, «Πολυετής ὁ σχεδιασµός τῆς Πανδηµίας» καί «Ὁ Κορώνα-’Ιός ἔχει ἐπιπτώσεις στή Λογική, στήν Ψυχολογία καί στήν Πίστη τῶν θρησκευοµένων».