Ὄχι Καλένδες! Ὄχι Χειµερινό Ἡλιοστάσιο!
Ὄχι Χρόνια Πολλά & Καλά!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ! ΔΟΞΑΣΑΤΕ!
Περπατοῦσα σέ ἕναν δρόµο χαζεύοντας τό πλῆθος καί τίς βιτρίνες. Αὐτό πού µοῦ ἔκανε τή µεγαλύτερη ἐντύπωση ἦταν ὅτι οἱ διαβάτες, ὅταν διασταυρώνονταν, ἀπέφευγαν νά κοιτάξουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί, µάλιστα, ἀπέστρεφαν ἐλαφρά τό κεφάλι ἀπό ὅποιον περνοῦσε δίπλα τους, σάν ἡ παρουσία του νά τούς ἦταν ἐνοχλητική. Ἀκόµα κι οἱ καταστηµατάρχες -ἤ οἱ ὑπάλληλοι-ἔρριχναν ἕνα βιαστικό καί δυσαρεστηµένο βλέµµα σέ ὅποιον ὑποψήφιο πελάτη κοντοστεκόταν στό κατώφλι τους, λές καί παρακαλοῦσαν νά µήν µπεῖ µέσα…
Μιά παρέα νεαρῶν -τρία κορίτσια κι ἕνα ἀγόρι- κατέβαιναν µπουλουκηδόν στό πεζοδρόµιο, ἐπελαύνοντας µέ τέτοια ὁρµή, πού θά τήν ζήλευαν καί οἱ Μύριοι, στήν περίφηµη Κάθοδό τους. (Ἄραγε, ἄν τούς σταµατοῦσα καί τούς ἔλεγα ὅτι µοῦ ἔφεραν στό νοῦ τήν «Κάθοδο τῶν Μυρίων», θά ἤξεραν γιά ποιό πρᾶγµα τούς µιλάω;) Τό ἀγόρι µιλοῦσε στό τηλέφωνο µέ φωνή τόσο δυνατή, πού ἀντηχοῦσε σέ ὅλο τό δρόµο. Ἄν ἦταν καλοκαῖρι, θά µποροῦσε νά πουλάει καρπούζια σέ φορτηγάκι καί οἱ ὑποψήφιοι πελάτες θά τόν ἄκουγαν ἀκόµα καί στό τελευταῖο ρετιρέ, χωρίς νά τοῦ χρειάζεται µεγάφωνο. Εἶχε τόν συνοµιλητή του σέ ἀνοιχτή ἀκρόαση, καί οἱ κοπέλες συµµετεῖχαν στή συζήτηση, χαχανίζοντας ξεκαρδισµένες. Κανόνιζαν νά συναντηθοῦν κάπου, µέ τούς ὑπόλοιπους τῆς παρέας. Κάθε δύο µέ τρεῖς λέξεις στόλιζαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί ὅλοι ὅλους µέ τέτοια “εὐγενικά χαϊδευτικά”, πού δέν µπορῶ νά σᾶς τά µεταφέρω, γιατί θά µέ κόψει ἡ λογοκρισία. Ἡ φράση µιᾶς κοπέλας, ὅµως, µοῦ ἔµεινε στό µυαλό: “Μήν εἶσαι… (χαϊδευτικό)… ρέ καί χαλάσεις τήν παρέα! Θά µποῦµε σέ γιορτινό mood”(!)
Παραµέρισα νά περάσει τό ἀγγλοµαθές µπουλούκι καί στάθηκα µπροστά στήν πρώτη βιτρίνα πού βρέθηκε. Πολυκατάστηµα, ὅπου εὕρισκες ὅ,τι ἐπιθυµοῦσες. Ροῦχα, παπούτσια, καλλυντικά, ἀρώµατα, κοσµήµατα, ἀξεσουάρ, εἴδη σπιτιοῦ, δῶρα, ὅ,τι τραβάει ἡ ψυχή σου, γιά νά µπεῖ σέ …γιορτινό mood! Καί στολισµένα σέ …γιορτινό mood! Μέ ψεύτικα φῶτα, ψεύτικα χιόνια, ψεύτικα χρυσάφια, ψεύτικες µπάλες, ψεύτικο…mood!
Καί σκέφτηκα µέ καθόλου γιορτινή θλίψη: Ὅλα καλά. Τά φῶτα καί τά δέντρα καί τά χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια καί τά καµπανάκια κι οἱ κορδέλλες. Καλά καί τά χιονισµένα παραµύθια τοῦ Βορρᾶ, µέ τά ξωτικά καί τίς νεράϊδες καί τίς βασίλισσες τοῦ χιονιοῦ και τά µυθικά πλάσµατα, τά κρυµµένα στήν ὁµίχλη. Ὅλα καλά καί ἀτµοσφαιρικά καί σέ γιορτινό …mood! Ὅµως, ἐκεῖνο τό Παραµύθι, πού δέν ἦταν παραµύθι, ἀλλά πραγµατικότητα, γιά µιά Μεγάλη Ἐκκλησιά µέ χίλιες καµπάνες καί χίλιους ψάλτες, πού βροντοφώναζαν: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε…»! Κι ἔλεγαν ἀκόµα: «Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυµνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται». Καί τότε ἡ φωνή τους καί οἱ καµπάνες συντάραζαν «πᾶσαν» τήν οἰκουµένη καί πάντας τούς λαούς, γιατί… «δεδόξασται»!…
Τώρα οἱ λαοί ἀντάλλαξαν τούς ἀγγέλους µέ τά ξωτικά. Τό φῶς τοῦ Ἀστέρα µέ τά φωτάκια σέ γιρλάντες. Τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, µέ τό χειµερινό ἡλιοστάσιο. Τούς ψάλτες, µέ τούς δρυΐδες. Ξέχασαν οἱ λαοί ὅτι ἔχουν ἤδη περάσει ἀπό τό σκοτάδι καί τήν ἀπόγνωση καί βγῆκαν στό Φῶς. Νοστάλγησαν ξανά τό σκοτάδι καί τό …mood του. Καί λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔκλεψε ἀπό αὐτούς τίς γιορτές τους, γιατί ξέχασαν ὅτι αὐτοί γύρισαν πίσω, τότε πού οἱ λαοί, ἔστω καί στό σκοτάδι τους, ἀτένιζαν τήν ἐλπίδα µπροστά τους. Δέν τήν γνώριζαν, ἀλλά ὁ σπόρος της ὑπῆρχε σάν ἀνάµνηση, σάν σκιά, σάν παραµύθι, πού κάποτε θά γινόταν πραγµατικότητα!
Στό δικό µας λαό, ὅµως, γιά κάποιους, ἴσως λίγους, ἴσως καί πολλούς, οἱ καµπάνες τῆς Μεγάλης Ἐκκλησιᾶς ἄν σωπάσεις κι ἀκούσεις προσεχτικά µέσα σου, ἀντηχοῦν ἀκόµα. Ὁ δικός µας λαός, ἀκόµα καί στήν εἰδωλολατρεία, ἄκουγε τόν ἦχο ἀπό τά σφυριά πού σφυρηλατοῦσαν τίς χρυσές καµπάνες, µέσα στήν ὁµίχλη τοῦ χρόνου πού θά ἐρχόταν. Καί ἡ ἠχώ τους δέν ἔχει σωπάσει οὔτε τώρα, κι ἄς µήν τήν ἀκούει ἡ οἰκουµένη.
Κι ἐµεῖς, αὐτά τά Χριστούγεννα, στή γιορτή µας, πού θά γίνει γιά δεύτερη χρονιά διαδικτυακά, σκεφτήκαµε νά σᾶς βάλουµε, ὄχι σέ …γιορτινό mood, ἀλλά νά σᾶς πάρουµε µαζί µας σέ ἕνα νοσταλγικό ταξίδι καί νά σᾶς θυµίσουµε µιά ἐποχή ἀθῳότητας τοῦ λαοῦ µας. Ὅταν ὁ ἦχος ἀπό τίς καµπάνες µιλοῦσε στίς ψυχές µας καί ἦταν καλόδεχτος µέσα στά σπίτια µας, ὄχι µόνο τά Χριστούγεννα, ἀλλά ὁλόκληρο τό χρόνο.
Θά σᾶς θυµίσουµε λίγο ἀπό τό ἔργο ἑνός ξεχασµένου λογοτέχνη, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπό τούς µεγάλους καί γνήσιους καί πολυτάλαντους λογοτέχνες τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ µας. Θά σᾶς θυµίσουµε τόν Παῦλο Νιρβάνα.
Ἐλᾶτε µαζί µας, τήν τελευταία ἑβδοµάδα πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, κάθε ἀπόγευµα, ἀπό τήν Κυριακή 19 Δεκεµβρίου, µέχρι τήν παραµονή, Παρασκευή 24 Δεκεµβρίου, στίς 7.00 τό ἀπόγευµα, στό κανάλι τῶν Ἐκδόσεων ΥΠΑΚΟΗ, στό YouTube καί στό www. ypakoh.gr.
Γιατί, ὅπως κι ἄν ζεῖ ὁ κόσµος, ἐµεῖς θά σᾶς θυµίσουµε κάτι πού ἔγραψε κάποτε ἕνας σοφός συγγραφέας: «Τό µόνο πού ἐµεῖς ἔχουµε νά ἀποφασίσουµε, εἶναι τό πῶς θά ἀξιοποιήσουµε τό χρόνο πού µᾶς δίνεται».
Ἄρα, ἡ ἐπιλογή τῆς ζωῆς µας εἶναι δική µας, ὅπως καί ἡ ἐπιλογή τοῦ ποῦ θέλουµε νά ἀνήκουµε.
Καλά Χριστούγεννα σέ ὅλους σας!
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 232
Δεκέμβριος 2021