Ἡ Ἐκκλησία στήν ἔρημο
Οἱ Πατέρες ἔχουν πεῖ πώς θά ἔρθει ἡ ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία θά φύγει στήν ἔρημο, καί κατά τά φαινόμενα, αὐτό δείχνει μᾶλλον ἀναπόδραστο. Καί πῶς νά μήν εἶναι, ὅταν ὁ ἴδιος, ὁ τῶν πάντων Δεσπότης, τό προανήγγειλε διά τοῦ στόματος τριῶν ἐκ τῶν Εὐαγγελιστῶν; Μάλιστα ἡ φυγή αὐτή προβλέπεται ὡς συνθήκη πού θά ἐκπληρωθεῖ πρίν Ἐκεῖνος ἔλθει καί πάλι, ὅπως τό ὑποσχέθηκε στούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί τό ἴδιο γεγονός συνιστᾶται ὡς προϋπόθεση σωτηρίας.
Ἡ φυγή αὐτή πάντα μέ παραξένευε, ὅταν προσπαθοῦσα νά ἑρμηνεύσω τίς συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες αὐτό μπορεῖ νά γίνει. Εἶναι δυνατόν νά βρίσκεται ὅλη μαζί ἡ Ἐκκλησία; Ποιά θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτή ἡ ἔρημος; Πῶς μπορεῖ νά συγκεντρωθοῦν στόν ἴδιο τόπο ὅσοι θά ἔχουν μείνει πιστοί ἀπό ὅλον τόν Πλανήτη;
Τό πότε καί ποιοί θά ζήσουν τίς ἡμέρες ἐκεῖνες φυσικά εἶναι ἄγνωστο, ἀλλά ἡ σκέψη πάντα γυρίζει γύρω ἀπό τέτοια γεγονότα πού τά περιβάλλει ἀρκετό μυστήριο. Εἶναι βλέπετε καί αὐτή ἡ ἐμπειρία πού ζοῦμε τά τελευταῖα δύο χρόνια, ἀλλά καί ἡ σπουδή μέ τήν ὁποία οἱ πρωταγωνιστές τοῦ δημόσιου βίου, σέ παγκόσμια κλίμακα, ἐπείγονται νά διαμορφώσουν τίς ἐξελίξεις πρός «ὁδούς σκληράς» πού μᾶς ὑποψιάζουν πολύ.
Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν, σέ καιρούς ἀβέβαιους καί στενάχωρους, φαντάζομαι θά σκέφτονταν περίπου μέ τόν ἴδιο τρόπο, δηλαδή θά ἀναρωτιόνταν μήπως πλησίαζε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἄν θά συνέβαιναν στίς ἡμέρες τους ἐκεῖνα τά γεγονότα τά προφητευμένα. Ὡστόσο, τό στοιχεῖο πού μπορεῖ νά μᾶς πονηρέψει λίγο περισσότερο σήμερα, εἶναι ἡ διαπίστωση πώς αὐτή τή φορά ὑπάρχει ἕνας σχεδόν παγκόσμιος συντονισμός πού κατευθύνει τά πράγματα ἀλλά καί τά μέσα πού θά χρειαστοῦν γιά νά ἐπιβληθεῖ μιά τέτοια κατάσταση.
Καί γιατί νά νοιαζόμαστε μόνο γιά τήν Ἐκκλησία; Οἱ ἄλλοι δέν ἔχουν ψυχή; Καί γιατί ὅσοι «φύγουν» θά πρέπει νά ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία; Δέν ἔχουν δικαίωμα σωτηρίας οἱ ἄλλοι; Νομίζω ὅτι μᾶλλον εἶναι προφανής ἡ ἀπάντηση γιά ὅσους ἔχουν ἔστω καί λίγη πνευματική ζωή.
Τό θέμα βέβαια εἶναι ἄλλο. Ἄντε καί πλησιάζει ἡ ὥρα, ἄντε καί τά σημεῖα προειδοποιοῦν. Τί γίνεται τότε; Φεύγεις μόνος; Ψάχνεις καί ἄλλους; Τί παίρνεις μαζί; Ὄντως πρέπει νά φύγεις; Καί ἄν ξεγελαστεῖς; Ἔτσι ἀφήνεις τή ζωή σου καί φεύγεις; Ποῦ θά εἶναι οἱ δικοί σου ἄνθρωποι, τί θά γίνει μ’ αὐτούς; Δύσκολα τά πράγματα. Ποιός θά μᾶς πεῖ τί θά κάνουμε;
Παρ’ ὅτι αἰσθάνομαι ἐντελῶς ἀναρμόδιος νά συστήσω ὁτιδήποτε, φέρνω στό μυαλό μου αὐτά πού ζήσαμε καί ζοῦμε αὐτόν τόν καιρό τῆς «νέας κανονικότητας». Μᾶς εἶπε κανείς ποιά στάση νά κρατήσουμε; Συνιστοῦσαν οἱ «εἰδικοί», ἔλεγε καί παρήγγειλε ἡ Πολιτεία, συμφωνοῦσε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία καί κάποιοι ἔκαναν ἄλλα. Γιατί ἐκεῖνοι ἔπρατταν ἀλλοιῶς; Προφανῶς γιατί ἄλλα τούς ἔλεγε ἡ συνείδησή τους καί ἡ ἀντίληψή τους γιά τό τί εἶναι λογικό καί πρέπον καί τί ὄχι.
Νά λοιπόν σέ τί ὠφέλησε ἡ «προπόνηση» ἤ ἡ «ἄσκηση» αὐτῆς τῆς στενάχωρης ἐμπειρίας πού ζοῦμε δυό χρόνια τώρα. Μᾶς ἔμαθε νά ψάχνουμε τά πράγματα «μή τις ἡμᾶς πλανήσῃ».
Δεῖτε τί ἄλλο μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός αὐτόν τόν καιρό, παραδείγματα.
Μέ τήν ἐπιφύλαξη νά μοῦ διαφεύγει κάτι, θεωρῶ ὅτι ἡ τηλεοπτική σειρά πού παρακολουθήσαμε, τή φετεινή χρονιά, γιά τήν ζωή τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἦταν μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, γιά ὅσους τήν παρακολούθησαν καί γιά πολλούς λόγους. Ἕνας ἀπό αὐτούς νομίζω πώς ἦταν καί ἡ βίωση τοῦ ξεριζωμοῦ τῶν Φαρασιωτῶν καί οἱ συμπεριφορές τους, ὅπως μᾶς τίς ἔδειξε ὁ σκηνοθέτης τῆς σειρᾶς. Εἴδαμε πόσο ἀναπάντεχα ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν τόπο τους, παρ’ ὅτι θά ἔπρεπε νά τό περιμένουν ἀφοῦ ἔβλεπαν πώς γύρω τους ἐπικρατοῦσε πόλεμος. Εἴδαμε τί προτίμησαν νά πάρουν μαζί τους ἐκεῖνοι οἱ δυστυχεῖς πρόσφυγες ἀντί γιά τρόφιμα καί περιουσίες. Καί εἴδαμε φυσικά τόν Ἅγιο Ἀρσένιο ὡς τόν καταλύτη τῆς ζωῆς ὅλων καί ὡς τόν ἀξιόπιστο ὁδηγό στήν στενάχωρη αὐτήν πορεία.
Δέν ξέρουμε ἀδελφοί μου πότε θά φύγει ἡ Ἐκκλησία καί ποῦ θά πάει, οὔτε γνωρίζει κανείς μας ποιός θά ζήσει τέτοιες μέρες, οἱ καιροί ὅμως εἶναι πονηροί.
Ὁ ἄνθρωπος, καί ἰδιαιτέρως ὁ πιστός, πρέπει νά ἔχει ἐλπίδα καί νά εἶναι αἰσιόδοξος καί ἐφ’ ὅσον ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ἔχει ζωή, ὀφείλει νά ὀνειρεύεται ὄμορφα ὄνειρα καί νά κάνει σχέδια μέ τόνους ἀγαθούς καί εὐχάριστους, ἐπειδή ὅμως πρόσφατα ζήσαμε πολλές στιγμές μέ τήν ψυχή τρεμάμενη ὑπό «τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων» ἄς ἔχουμε κάπου στό μυαλό μας ὅτι ἐφ’ ὅσον τό ἐπιβάλλουν οἱ περιστάσεις, πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά κάθε ἐνδεχόμενο.
Καί νά ἔχουμε μαζί μας τά ἀπαραίτητα, τά ὁποῖα δέν θά εἶναι «τά σκεύη ἐν τῇ οἰκία» τά ὁποῖα λέει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς «μή καταβάτω ἄραι αὐτά», «ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ» (Λκ. κζ΄31) καί αὐτά δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλα ἀπό τήν ἀπόφαση τήν ἀκλόνητη, τή διάκριση ὥστε μή μᾶς πλανήσει κανείς, καί τόν ὁδηγό τόν γνήσιο καί ἀξιόπιστο!
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Ἄρθρου 238-239
Ἰούνιος - Ἰούλιος 2022