ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ π. ΣΙΜΩΝΑ!
Καὶ τώρα ἐμεῖς τί νὰ ποῦμε; Ἐμεῖς; Ποιοὶ ἐμεῖς; Ἐμεῖς. Ἐμεῖς τῆς ‘‘περίφημης’’ καὶ ‘‘σπουδαίας’’ γενιᾶς τοῦ ΄60, τοῦ ΄70, ἴσως καὶ τοῦ ΄80. Τὰ τότε ἀτίθασα καὶ ὀργισμένα νιάτα! Οἱ ἐπαναστάτες μὲ ἢ χωρὶς αἰτία. Οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν κατὰ κόσμο δικαιοσύνη. Οἱ ὁραματιστὲς ἰδεολόγοι ἑνὸς κόσμου χωρὶς ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο... Τί νὰ ποῦμε οἱ σημερινοὶ ἐνήλικες, μεσήλικες καὶ ἴσως ὑπερήλικες ἀντικρύζοντας καὶ διαβάζοντας τήν ἁγία –συγνώμη ἂν ὑπερβάλλω– ἀλλὰ καὶ διαχρονικὴ ἐπίσης ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Γέροντος π. Σίμωνος Ἀρβανίτη, μέ τίτλο «Παράκλησιν ποιοῦμεν»; (Βλ. π. Βασιλείου Βολουδάκη, «Ὁ Γέροντάς μας ὁ π. Σίμων», σελ. 170-175).
Κυρίως ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς χάριτι Θεοῦ βρήκαμε ἤ καὶ ξαναβρήκαμε τὸν δρόμο μας, ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τὸν δρόμο Του... Τὸν δρόμο Ἐκείνου ποὺ τότε ἀνοήτως εἴχαμε ἀπορρίψει... Ἀλλὰ -γιατί ὄχι- ἀκόμα καὶ ὅσοι δὲν ἀλλάξανε ἀκόμα ρότα καὶ ζοῦν μὲ τέτοιου εἴδους ψευδαισθήσεις. Καὶ, κυρίως, ὅσοι τυχὸν ἔχουν βάλει τό χέρι «ἐπ’ ἄροτρον» καί ἐξακολουθοῦν νὰ κοιτάζουν ὄπισθεν μετὰ χαρᾶς τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀπάτη δουλεύοντας ἔτσι δύο κυρίους, γιατί, κατ’ αὐτούς, ἄλλο ἡ πίστη καὶ ἄλλο ἡ πολιτική... Τί νὰ ποῦμε λοιπόν ὅλοι ἐμεῖς, ὄχι ἀσφαλῶς γιὰ τὴν ρήση τοῦ Γέροντα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ξαναδώσει τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὄχι, ὄχι ἄς μὴν σταθοῦμε τώρα ἐκεῖ. Νομίζω ὅτι θὰ ἀδικήσουμε τὸν Ἅγιο Γέροντα καὶ τὴν ἐπιστολή του ἂν μείνουμε μόνο ἐκεῖ. Ἄν αὐτό εἶναι εὐλογημένο νὰ γίνει ἄς γίνει, ἀλλὰ γιὰ αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ μᾶς ἐλέγχει γιὰ τὰ τότε κατορθώματά μας. Τότε, ποὺ ζητῶντας ὑψηλὰ πράγματα αὐτὰ ποὺ διψάει κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ ὡς θεοδὴς ποὺ εἶναι, κλωτσήσαμε τά ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πατρίδος μας, τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς ἁγίους μας καὶ τὴν ἔνδοξη ἱστορία της, στρεφόμενοι καὶ τρεφόμενοι μὲ τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἄθεης Εὐρώπης. Μὰ πρέπει λοιπὸν νὰ ποῦμε τώρα κάτι; Πενῆντα χρόνια μετά; Δὲν ἀρκεῖ πού σήμερα εἴμαστε ἀλλοῦ; Ποὺ ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας καὶ τώρα προσπαθοῦμε νὰ ζήσουμε ἐν μετανοίᾳ; Μήπως ἔτσι ξύνουμε πληγὲς τοῦ παρελθόντος; Μήπως περασμένα ξεχασμένα; Ποιὰ ἄραγε ἡ ὠφέλεια ἀπὸ μιὰ τέτοια κουβέντα σήμερα; Εἰλικρινὰ δὲν ξέρω τί ὠφελεῖ ἤ τί δὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ ὁ Γέροντας ὡς ἐκπρόσωπος τῶν τότε πνευματικῶν Πατέρων ζητάει στὴν ἐπιστολή του ἀπὸ ἐμᾶς ἀπαντήσεις. Ἀλλὰ καὶ τῶν σαρκικῶν μας πατέρων καὶ μητέρων ἐκπρόσωπος, ὅσων δὲν ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὶς τρέλες μας ἤ καὶ δὲν μᾶς ἔσπρωχναν οἱ ἴδιοι στὸ γκρεμό... Δέν ξέρω ἄν ἔχουν ὅλοι αὐτοὶ πάρει ἀπαντήσεις καὶ μάλιστα πειστικές. Δὲν μπορεῖ λοιπὸν ἐμεῖς, ποὺ κάποτε δὲν ἀφήναμε τίποτα νὰ πέσει κάτω, καμία πρόκληση νὰ μὴν μείνει ἀναπάντητη τώρα νὰ σιωπήσουμε. Στὸ κάτω -κάτω δέν πρέπει νὰ θυμόμαστε οἱ παλιοὶ καὶ νὰ μαθαίνουν οἱ νέοι; Ἔτσι δὲν λέει ὁ λαός μας; Νὰ θυμόμαστε ἁμαρτίες καὶ συμπεριφορές πού στοίχισαν σὲ ἐμᾶς καὶ σὲ ἄλλους καὶ ἄφησαν πληγὲς -στὸ σῶμα τῆς πατρίδας μας... Ποιοὶ ἔκαναν π.χ. σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια γιά λύπηση; Ποιοὶ ἔμαθαν σὲ 15χρονα μαθητούδια νά συνδικαλίζονται καὶ νὰ ἐπιδίδονται στὸ «ἄθλημα» τῆς κατάληψης; Ποιοὶ εἶναι σήμερα ὡς ἐπί τό πλεῖστον οἱ δάσκαλοι τῆς νεολαίας, νταντάδες, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τόν ποιητὴ Μπρέχτ, σύμβολο τῆς γενιᾶς ἐκείνης... Δὲν εἶναι οἱ τότε φοιτητὲς παιδαγωγικῶν ἀκόμα καὶ Θεολογικῶν σχολῶν; Ἀλήθεια οἱ σημερινοὶ μεταπατερικοὶ φιλόσοφοι -καὶ ὄχι θεολόγοι γιά τήν ἀκρίβεια - μήπως ἔχουν καμία σχέση μὲ ἐκείνη τὴν γενιά; Ἔστω καὶ σὲ πιὸ χαλαρὴ ἔκδοση; Νὰ μαθαίνουν ὅμως καὶ οἱ σημερινοὶ νέοι μας γιὰ νὰ γίνουν πιὸ ὑποψιασμένοι ἀπέναντι σέ ἰδεολογίες, ποὺ ὑπόσχονται ἐπίγειους παράδεισους καὶ συστήματα γενικῆς εὐτυχίας... Δὲν ὑπῆρξαν ποτέ, οὔτε πρόκειται νὰ ὑπάρξουν τέτοιες καταστάσεις, ἄς μὴν αὐταπατώμεθα, παρὰ μόνο σὲ μυαλὰ ἀσόφων φιλοσόφων, ποὺ ὄχι μόνο δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμο ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τὸν ἑρμηνεύσουν... Ἔμποροι ἐλπίδας νά ὑπάρχουν ποὺ ἐμπορεύονται τὴν πεῖνα καὶ τὴν δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἀπόλυτο, γιὰ τὸν χαμένο του παράδεισο, γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Θεό... Ἄπονες καὶ ἀπάνθρωπες ἐξουσίες ποὺ δίνουν ἕνα κομμάτι ψωμὶ -ναὶ αὐτὸ τὸ δίνουν, εἶναι ἀλήθεια- τὸ δίνουν ὅλοι οἱ πάσης φύσεως σωτῆρες -τύραννοι ἀνεξαρτήτου χρώματος, καὶ στεροῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ μας τὸ αὐτεξούσιο. Ἔτσι λοιπὸν Ἅγιε Γέροντα καὶ Ἅγιοι Πατέρες τολμᾶμε καὶ λέμε. Ἡμάρτομεν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σας! Ἄμυαλοι ἤμασταν. Τί μνήμη νὰ ἔχουν ἄραγε οἱ ἄμυαλοι; Τί νὰ σκεφτοῦν οἱ ἀφιονισμένοι; Ποιὰ θρησκεία καὶ ποιὰ Πατρίδα νὰ φέρναμε στὸν νοῦ μας; Ποιά Ἁγ. Γραφὴ νὰ διαβάζαμε καὶ ποιὰ ἱστορία νὰ ἐνθυμούμαστε; Ποιοὺς Ἁγίους καὶ ποιοὺς ἥρωες νὰ βλέπαμε; Ἐμεῖς λέγαμε τότε τό γλυκὸ πικρὸ καὶ τὸ πικρὸ γλυκό... Τὸ φῶς σκοτάδι, τὸ καλό, κακό... Δὲν τὰ ἀκοῦτε ἄλλωστε καὶ σήμερα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ποὺ εἶστε, πῶς λένε οἱ σημερινοί συνεχιστές μας τὰ Θεῖα, τά ὑψηλὰ καὶ τὰ ὄμορφα; Τὴν Πίστη, τὴν Θρησκεία τὴν Πατρίδα, τὴν οἰκογένεια; Σκοταδισμός, Μεσαίωνας... Θρησκεία μας ἦταν τότε ἡ ἰδεολογία, ἡ νέκρα τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ, ἐκκλησία ἦταν τὸ κόμμα καὶ τὰ κόμματα, αὐτὰ εἶχαν τὴν πᾶσαν ἀλήθεια καὶ ἤξεραν, πάντα ἤξεραν, τὰ πάντα ἤξεραν. Πατρίδα μας ἡ χώρα τῶν Σοβιέτ, ναὶ τὸ φωνάζαμε, ζήτω ἡ χώρα τῶν Σοβιέτ, ἥρωες καὶ ἅγιοι οἱ προλετάριοι... Ξέρετε τί σημαντικὸ πρᾶγμα ἦταν, νὰ ἦταν κάποιος ἐργάτης, βιομηχανικὸς ἐργάτης προλετάριος; «Ὅλη ἡ δόξα ὅλη ἡ χάρη»... Ποιὰ εὐσεβῆ οἰκογένεια νά κοιτάζαμε; Τὰ... ἀστικὰ καὶ μικροαστικὰ κατάλοιπα; Μήπως τελικὰ εἶχε δίκιο κάποιος Γέροντας πού εἶχε πεῖ ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἄθεοι παρὰ μόνο εἰδωλολάτρες; Ναὶ, καὶ ἐμεῖς εἰδωλολάτρες εἴμασταν Γέροντα. Ποιοῦμεν, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς παράκληση, ὅπως εὔχεστε γιὰ ἐμᾶς νὰ στερεωθοῦμε σήμερα στὴν ἁγία Πίστη μας καὶ στήν μετάνοιά μας... Δὲν εἴμαστε λίγοι ποὺ λέμε σήμερα μὲ βαθὺ ἀναστεναγμό. Ἂχ καὶ νὰ ξέραμε τότε! Νὰ ξέραμε, ὄχι μόνο γιὰ τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα, ἀλλὰ κάτι τις ἀπὸ αὐτὸν, τὸν ἄλλο κόσμο, ποὺ ὄντως εἶναι ἐφικτὸς, τὸν κόσμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων μας! Ὄχι συνθήματα καὶ ἠθικολογίες ἀλλὰ τὰ βαθύτερα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Πίστεως μας. Πικρὲς ἀλήθειες οἱ ἀναστεναγμοί μας, ἄραγε, ἤ φτηνὲς δικαιολογίες; Ὁ Θεὸς ξέρει γιὰ τὸν καθένα μας... Εὔχεσθε περισσότερο γιὰ ὅσους μικρούς ἤ μεγάλους βρίσκονται σήμερα στὶς γραμμές τοῦ... τίποτα, «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». Ναὶ, πλάνη καὶ τίποτα! Μᾶς μάθατε τώρα ἐσεῖς νά τὸ βλέπουμε, ὅτι εἶναι οἱ ἀνθρώπινες ἰδέες καὶ τὰ ὁράματα, «πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα»... Ναὶ, τώρα τὸ εἴδαμε καὶ τὸ μάθαμε, χάριτι Θεοῦ, ὅτι δὲν ἀλλάζουν οἱ κοινωνίες μὲ τὴν βία. Ἡ βία φέρνει βία... Ὑπάρχει ὅμως κοινωνία ἡ ἀληθινὴ κοινωνία ὅπου «οὐκ ἕνι ἄρσεν ἤ θήλυ, ἐλεύθερος ἤ δοῦλος», ἡ Θεία Κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους μας, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὁ ὑπαρκτὸς Χριστιανισμός, ποὺ ἀλλάζει τούς ἀνθρώπους, ἐκμεταλλευτὲς καὶ ἐκμεταλλευόμενους, πόρνες, ληστές καὶ τελῶνες καὶ τοὺς κάνει Ἁγίους!... Ἂχ καὶ νὰ τὰ ξέραμε αὐτὰ καὶ νὰ τὰ ζούσαμε καὶ νὰ τὰ γευόμαστε λιγάκι τότε! Ἂχ καὶ νὰ ξέραμε ὅτι ἡ ὄντως εἰρήνη σὺ Χριστέ, καὶ «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς». Μάθετε, ὄχι ἐπιβάλλετε... Εὔχεσθε ἀκόμα καὶ γιὰ ὅσους θορυβοποιούς καὶ ζωγράφους σφυροδρέπανων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού ἔγιναν σήμερα οἱ καλύτεροι ‘‘ἁγιογράφοι’’ καὶ στυλοβάτες τοῦ σημερινοῦ πολιτικοῦ συστήματος... Ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς σημερινούς νέους μας καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο νὰ εὔχεσθε, ποὺ διαβαίνει «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν». Οἱ θλίψεις τῶν ἡμερῶν ποὺ ζοῦμε, ἀλλὰ κυρίως ἐκείνων πού ἕπονται νὰ μᾶς κάνουν ὅλους μας νὰ μὴν στραφοῦμε ξανὰ σὲ παλιὰ καὶ νέα εἴδωλα, ἀλλὰ μόνο στὴν Ἀλήθεια καὶ μόνο σὲ Αὐτήν!
Γεώργιος Διονάς
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 243
Νοέμβριος 2022