Ἄν οἱ φιλίες τῶν ἀνθρώπων
µοιάζουν µέ τίς φιλίες τῶν λαῶν,
ἐµεῖς, τί εἴδους φίλοι εἴµαστε;
Ἐντύπωση προκαλεῖ τόν τελευταῖο καιρό, ἡ υἱοθέτηση τοῦ ὅρου Δύση, ἀπό λαούς οἱ ὁποῖοι πρίν κάποιους αἰῶνες, θεωροῦσαν ὑποτιµητικό τόν χαρακτηρισµό. Ἰδίως στήν κοινή Εὐρωπαϊκή πολιτική συσπείρωση ἐναντίον τῆς Ρωσίας, ὁ ὅρος Δύση, κραδαίνεται σάν φλάµπουρο τοῦ Καλοῦ, τοῦ Δικαίου, τοῦ Φιλάνθρωπου, ἐναντίον τῆς ‘‘ Ἀνατολικῆς πολιτικῆς κρυψίνοιας, διαφθορᾶς καί ἀνισότητας’’!
Ἐπίσης µεγάλη ἐντύπωση µοῦ προκάλεσε ἕνα podcast τῆς Ρωσικῆς Ἱστορίας, γραµµένο ἀπό Δυτικό Ἱστορικό, τό ὁποῖο παρακολούθησα (πρίν τήν ἐχθρική πολιτική πόλωση) ὅπου, µετά τήν γενική ἀνάλυση τῆς Ρωσικῆς Ἱστορίας (πάντα σέ σχέση µέ τή Δυτική Ἱστορική ἄποψη τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ) ὁ ὁµιλητής κατέληξε στήν σηµερινή πολιτική κατάσταση τῆς Ρωσίας, µετά τήν πτώση τοῦ Κοµµουνισµοῦ. «Ἡ Ρωσική κοινωνία, εἶπε, ἐπουλώνει τίς πληγές της, ἐπιστρέφοντας στίς παραδοσιακές Ἀξίες της καί στήν ἐθνική της συνείδηση, πράγµατα συνδεδεµένα µέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη της, µετά ἀπό τόν διωγµό πού ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία της κατά τή διάρκεια τῶν ἑβδοµῆντα περίπου χρόνων τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος. «Ὅµως, κατέληξε µέ ἀπροκάλυπτο κυνισµό, τώρα πού ἄνοιξαν τά σύνορα, θά δοῦµε πόσο θά ἀντέξουν αὐτές οἱ ἀξίες, στήν εἰσβολή τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς, δηλαδή, στόν καπιταλισµό, στίς ἀπαιτήσεις τῶν νέων γιά ἕναν ἐλεύθερο τρόπο ζωῆς καί διασκέδασης, ὅπως καί στίς ἀπαιτήσεις καί στήν πίεση τῶν ὁµοφυλοφίλων γιά ἐπίσηµη κρατική καί Ἐκκλησιαστική ἀναγνώριση. Πόσο θά ἀντέξουν οἱ Ἀξίες τους στήν εἰσβολή τῶν νέων ἠθῶν;»!
Μπροστά, λοιπόν, σέ αὐτή τήν κυνική ὁµολογία τῆς, φαινοµενικά, ὄχι ἐχθρικῆς -τότε- ἀλλά ὑποτιθέµενης φιλικῆς προσέγγισης καί µέ τήν εὐκαιρία τῶν γενεθλίων στίς 2 Ἀπριλίου τοῦ ἱδρυτῆ τῆς Δύσης, τοῦ Καρλοµάγνου, δέν µπόρεσα νά ἀποφύγω µιάν ἐθνική καί συνειδησιακή αὐτοκριτική.
Τετρακόσια χρόνια µετά τήν ὁριστική κατάλυση τῆς Δυτικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἀπό Γερµανικά φῦλα, ἔρχεται ἕνας Γερµανός, γεννηµένος στό Ἄαχεν, νά αὐτοκηρυχθεῖ Imperator Romanorum, βάζοντας τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό τόν αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τοῦ ὁποίου τόν τίτλο ὑποβίβασε σέ Imperator Graecorum. Αὐτός εἶναι ὁ πατέρας τῆς Δύσης!
Δέν εἶναι σκοπός µου νά µιλήσω ἱστορικά, γιατί θά πρέπει νά γράψω πολλά. Σκοπός µου εἶναι νά µιλήσω γιά τούς ἀνθρώπινους χαρακτῆρες, γιατί τά ἔθνη, στό σύνολό τους, ἔστω καί ἄν ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις στούς πολῖτες τους, ἐκφράζουν ἀπό ἕναν ἀνθρώπινο χαρακτῆρα. Ἔρχεται, ἑποµένως, ἡ Δύση (ἡ ὁποία, τότε, σάν στόχο, στή θέση, πού σήµερα βρίσκεται ἡ Ρωσία, εἶχε τήν Ἀνατολική Ρωµαϊκή αὐτοκρατορία) καί λέει: Ἐγώ εἶµαι ἡ Ρωµαϊκή αὐτοκρατορία! Δέν ἔχει σηµασία ἄν σέ ὅλα της τά χρόνια ἐγώ τήν πολεµοῦσα, δέν ἔχει σηµασία ἄν ἐγώ τήν διέλυσα, τήν διέλυσα γιά να γίνω ἐγώ αὐτή. Καί δέν ἔχω ἐπικυρίαρχο! Δέν θά ἀναγνωρίσω οὔτε κἄν συναυτοκράτορα. Δέν ἀναγνωρίζω καί δέν νοµιµοποιῶ αὐτούς πού συνέχισαν τήν αὐτοκρατορία, πού ἐγώ κατέλυσα! Τούς ἀνακηρύσσω ἐχθρούς µου καί ἀρχίζω τόν πόλεµο. Ὅσο κι ἄν βλέπω ὅτι ὑστερῶ, ποτέ µου δέν θά τό παραδεχτῶ. Θά πολεµήσω σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Θά ἁρπάξω τά ἐδάφη τους, θά ἁρπάξω τίς γνώσεις τους, θά ἁρπάξω τόν πλοῦτο τους, θά ἁρπάξω τή φήµη τους, θά ἁρπάξω τόν θαυµασµό τῶν ἄλλων λαῶν γιά αὐτούς, θά ἁρπάξω τή θέση τους, ὅπως ἀκριβῶς ἅρπαξα τή θέση τῶν Ρωµαίων. Ὅ,τι δέν µπορῶ νά τό ἁρπάξω, θά τό καταστρέψω!
Ὅλοι λίγο-πολύ ξέρετε πῶς τό πέτυχε, τελικά, ἡ Δύση νά µᾶς κάνει Γραικούς καί ραγιάδες καί νεοέλληνες. Καί, τό χειρότερο, πῶς πέτυχε νά µᾶς κάνει νά εἴµαστε καί εὐχαριστηµένοι γιά τήν κατάντια µας. Ἔχει τήν πεποίθηση ὅτι θά καταφέρει νά ἰσοπεδώσει τή Ρωσία, γιατί ἔχει τήν πεῖρα τοῦ πῶς ἰσοπέδωσε µιά αὐτοκρατορία χιλίων καί παραπάνω χρόνων, ἕναν λαό πού, ἄν καί εἶχε ἐλαττώµατα καί κάποιες φορές ἔδειξε ἄθλια συµπεριφορά, στήν πλειοψηφία του ἦταν µεγάλος ἀκόµα καί στή µικρότητά του καί γενναῖος καί Ἅγιος!
Καί µᾶς ἔφτασε στή σηµερινή κατάντια µας, πού χειρότερη δέν γίνεται. Μᾶς ἔφερε στή θέση νά τούς προσκυνᾶµε καί να τούς ἀναγνωρίζουµε σάν ἐπικυρίαρχους καί ἀφέντες µας καί νά λέµε µόνοι µας ὅτι «ἀνήκοµεν εἰς τήν Δύσιν»! Καί νά πουλᾶµε τούς ἀδερφούς µας, πού µᾶς ἀγαποῦν καί µᾶς ἐκτιµοῦν ἀκόµη, παρά τά χάλια µας. Ἐµεῖς ξεχάσαµε «τί χάσαµε, τί ἔχουµε, τί µᾶς πρέπει», κατά τόν ποιητή, ἐκεῖνοι ὅµως δέν ξέχασαν ὅτι πῆραν τήν Ὀρθοδοξία καί τή γλῶσσα τους ἀκόµη καί τόν πολιτισµό τους ἀπό τήν Ἁγία Ἀνατολική Ρωµαϊκή Αὐτοκρατορία, πού εἴµαστε κάποτε, προτοῦ γίνουµε Δύση.
Ἐξοµοιωθήκαµε καί στό ἦθος τους. Πρίν λίγα χρόνια βοµβάρδιζαν τούς ἀδερφούς µας τούς Σέρβους, τούς δυσφηµοῦσαν σάν δολοφόνους καί ἐγκληµατίες πολέµου κι ἐµεῖς δέν ξεσηκωθήκαµε νά τούς ὑπερασπίσουµε. Τούς ἀδερφούς µας τούς Ρώσους ὄχι µόνον δέν τούς ὑπερασπιζόµαστε, ἀλλά τούς ἀποµονώνουµε χωρίς κἄν νά κάνουµε διάλογο µαζί τους καί νά τούς ἐλέγξουµε γιά ὅ,τι ἄδικο ἤ ἱστορικά ἀπαράδεκτο κάνουν. Ἔχουµε τήν ἴδια Πίστη, ἔχουµε δεσµούς πού δέν σπᾶνε. Οἱ γνήσιοι φίλοι δέν χωρίζονται ἀπό τούς φίλους τους, δέν τούς ἐγκαταλείπουν ὅταν οἱ ἄλλοι τούς κατηγοροῦν. Στέκονται δίπλα τους καί τούς βοηθοῦν νά δοῦν ἀκόµα καί τό λάθος τους καί γίνονται γέφυρα ἀνάµεσα σέ αὐτούς καί στούς κατηγόρους τους. Τί φίλοι εἴµαστε ἐµεῖς; Ἐµεῖς προσπαθοῦµε νά µποῦµε καί στά ἐσωτερικά τους καί νά τούς διαιρέσουµε καί νά τούς ὑποσκάψουµε καί νά κλονίσουµε ἀκόµα καί τήν Πίστη τους στήν Ἐκκλησία τους. Ξεπεράσαµε τά ἀφεντικά µας σέ σκληρότητα καί ὑποκρισία. Θρηνοῦµε τούς Οὐκρανούς νεκρούς. Γιατί δέν θρηνοῦµε καί τούς Ρώσους νεκρούς; Αὐτούς δέν τούς γέννησαν µητέρες; Αὐτοί δέν εἶναι ἀδερφοί µας Ὀρθόδοξοι;
Βγάλαµε δίσκο στίς ἐκκλησίες µας καί µαζέψαµε τρόφιµα καί ἄλλα εἴδη γιά νά στείλουµε βοήθεια στούς Τούρκους σεισµόπληκτους –καί καλά κἄναµε. Καί, µάλιστα, Ἐπίσκοπός µας καυχήθηκε γιά τήν φιλανθρωπία µας στούς ὄχι τόσο φιλικούς γείτονές µας! Γιά τούς φίλους µας, ὅµως, δείχνουµε τήν ἴδια στοργή; Ποιός φίλος ἀδιαφορεῖ γιά τούς φίλους του καί καλοπιάνει τούς ἐχθρούς του; Ἤ ἠλίθιος πρέπει νά εἶναι, ἤ ἀπίστευτα κακός!
Δέν θέλω νά σκεφτῶ οὔτε ὅτι εἴµαστε λαός ἠλιθίων, οὔτε ὅτι εἴµαστε λαός κακῶν ἀνθρώπων. Πιστεύω ὅτι εἴµαστε λαός ὡραίων ἀνθρώπων, µεγάλων ἀνθρώπων, πού, γιά κάποιους λόγους ἔχουν ἀποπροσανατολιστεῖ καί ἔχουν χάσει τήν καθαρή κρίση τους. Ἦρθε ὅµως ἡ ὥρα νά τά βροῦµε. Ἦρθε ἡ ὥρα νά δοῦµε ὅτι δέν ἀνήκουµε στή Δύση. Οὔτε στήν Ἀνατολή. Οὔτε στό Βορρᾶ. Οὔτε στό Νότο. Ἀνήκουµε στό χῶµα πού πότισε µέ τό αἷµα Ἁγίων καί Μαρτύρων! Ἀνήκουµε στή γενεά αὐτῶν πού κατανόησαν ὅλους τούς λαούς καί γιά αὐτό ἔδωσαν τή γλῶσσα τους γιά νά περιχωρήσει τήν ἀπεριχώρητη Ἀλήθεια. Καί ἔδωσαν καί τούς ἑαυτούς τους γιά νά περιγραφοῦν οἱ ἀπερίγραπτες Ἀρετές. Καί ἔδειξαν στούς λαούς τί θά πεῖ Φιλία, τί θά πεῖ Ἀδερφικότητα, τί θά πεῖ Ἰσότητα, τί θά πεῖ Γενναιότητα, τί θά πεῖ Ἀλήθεια! Τί θά πεῖ, ἀπό ἐκεῖ πού εἶσαι «οὐ λαός», νά γίνεις «Λαός τοῦ Θεοῦ”»!
Ἄν δέν τό δείξουµε αὐτό, θά σβήσουµε ἀπό τόν κόσµο -καί καλά θά πάθουµε! ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 248
Ἀπρίλιος 2023