ΟΧΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ: ΟΜΟ-ΑΗΔΙΑ!
Ὅλες οἱ γλῶσσες ἐξελλίσονται καθώς οἱ νοοτροπίες τῶν λαῶν ἀλλάζουν καί χρειάζεται ἡ τροποποίηση ἤ ὁ συνδυασµός κάποιων λέξεων, προκειµένου νά ἀποδοθοῦν σύγχρονα νοήµατα. Κάποιοι συνδυασµοί εἶναι επιτυχηµένοι, κάποιοι εἶναι ἀτυχεῖς, κάποιοι τελείως ἄσχετοι.
Ἕνας ἀπό τούς τελείως ἄσχετους ὅρους, εἶναι ὁ ὅρος ὁµοφοβία -ὁµοφοβικός. Πού θά πεῖ τί; Ὁ φόβος γιά τό ἴδιο; Ὁ φόβος γιά τούς “homo”, δηλαδή τή σύντµηση τῆς ἀγγλικῆς λέξης homosexual; Ἀλλά τί σηµαίνει αὐτό; Ποιός καί γιατί νά φοβᾶται µιά ταλαίπωρη µειοψηφία ἄρρωστων ψυχικά ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ κατακερµάτισαν τήν ψυχή τους, τή φύση τους, τό εἶναι τους, κατακερµατίζουν καί διαστρέφουν καί τό σῶµα τους; Μόνο λύπη καί συµπόνοια µπορεῖ κανείς νά αἰσθανθεῖ γιά αὐτούς. Σέ καµµία περίπτωση, ὅµως, φόβο!
Ἴσως γιά κάποιους τραγικούς καί διχασµένους ταλαίπωρους ἀνθρώπους, µέ ἰδιαίτερα χαρίσµατα, τά ὁποῖα συµβάλλουν στήν ἔντονη αἴσθηση τῆς τραγικότητάς τους, µπορεῖ νά ἑνώσει κανείς µέ τή συµπόνοια καί τόν θαυµασµό καί νά συµπάσχει µαζί τους. Γιατί, ποιός θά µείνει ἀσυγκίνητος µπροστά στήν ἀξιοπρέπεια καί τήν εὐγένεια τοῦ Καβάφη; Ἤ, ποιός δέν θά ταὐτιστεῖ µέ τήν ἀπόγνωση τῆς κραυγῆς τοῦ Λαπαθιώτη, στό περίφηµο De Profundis, ὅταν, τό ξηµέρωµα, µετά ἀπό µιά νύχτα κραιπάλης, στάθηκε µπροστά στον Δηµιουργό του, γράφοντας:
«Λυπήσου µε, Θεέ µου, στό δρόµο πού πῆρα,
Χωρίς ὡς τό τέλος Νά ξέρω τό πῶς…»
Αὐτοί ἦσαν ἄνθρωποι πράγµατι τραγικοί, διχασµένοι, ἄξιοι τῆς συµπόνοιας καί τῶν δακρύων συµπάθειας, ἄνθρωποι πού διέσωζαν ἀκόµη καί µέσα στό πέλαγος τῶν ἁµαρτιῶν τους τή σκιά τῆς Εἰκόνας πού τούς δόθηκε, ὅπως ἔγραψε καί πάλι χαρακτηριστικά ὁ Λαπαθιώτης, σέ ἕνα ποίηµά του, «εἴµαστε σάν κάποια ρόδα» πεσµένα στή λάσπη, ποδοπατηµένα µέν, ἀλλά:
«…ἄν καί πεσµένα κι ὅλο χῶµα καί κυλισµένα καταγῆς,
δέν ξέρω τί θυµίζει ἀκόµα, πώς ἦσαν ἄνθια τῆς αὐγῆς…»!
Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶχαν τίποτα νά τούς φοβηθεῖς, οὔτε να τούς ἀηδιάσεις, ἀλλά µόνο νά τούς πιάσεις ἀπό τό χέρι καί νά κλάψεις µαζί τους µποροῦσες. Οἱ σηµερινοί ὅµως gay καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι παραλλαγµένοι, µπορεῖ νά µήν ἔχουν τίποτα νά τούς φοβηθεῖς, ἀλλά δέν ἔχουν καί τίποτα νά συµπαθήσεις, οὔτε τίποτα πού νά θυµίζει «ἄνθη τῆς αὐγῆς». Οἱ σηµερινοί αὐτοδικαιωµένοι καί ἀποθρασυµένοι παραλλαγµένοι ὅλων τῶν εἰδῶν, ἔχουν ἀποβάλει κάθε εὐγένεια, κάθε αἰδώ, κάθε τραγικότητα καί ἔχουν κρατήσει µόνο τήν σφοδρή µανία ἀφανισµοῦ κάθε ὡραιότητας, ἐκχυδαϊσµοῦ κάθε εὐγένειας καί τῆς ἀπόλυτης καταστροφῆς τῆς ἀθωότητας. Δέν ὑπάρχει µορφή καθαρῆς καί εὐγενικῆς ἀγάπης πού δέν τήν ἔχουν βρωµίσει.
Ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἔρωτα, τόν -κατά τόν Οὑγκώ- «ἀσπασµό τῶν ἀγγέλων πρός τά ἄστρα», στήν ἐξιδανικευµένη του µορφή. Ἀλλά καί στήν µή ἐξιδανικευµένη του µορφή, στό ἰσχυρότερο συναίσθηµα, πού µπορεῖ νά χρησιµεύσει σάν ἀνθρώπινη ὑπενθύµιση τῆς σφοδρότητας µέ τήν ὁποία ἡ ταλαίπωρη πεπτωκυῖα φύση µας πρέπει νά ποθήσει τήν ἕνωσή της µέ τόν Λόγο τῆς ὕπαρξής της. Καί µᾶς βοηθάει, µέσα ἀπό τό Μυστήριο τοῦ γάµου, νά ξαναβροῦµε τήν διχασµένη ἀπό τήν πτώση προσωπικότητά µας καί νά τήν ἑνώσουµε στήν αἰώνια ἁρµονία τῆς συνύπαρξης µέ τό ἐρώµενο ἄλλο µας ἥµισυ, ὅπως καί µέ τόν Ἔρωτα ὅλων τῶν ψυχῶν, κατά τόν ψαλµῳδό: «Σύ εἶ Φῶς, Ἔρως, Ζωή, Σύ Βασιλεύεις εἰς τούς Αἰῶνας»!
Μετά τόν ἔρωτα, βρώµισαν τήν γονική ἀγάπη, τήν στοργή, τή φροντίδα, πού φυσικά καί ἀπεριόριστα αἰσθάνεται κάθε ἄνθρωπος πού γεννᾶ, µέ κόπους καί πόνους, νέους ἀνθρώπους, νέες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, νέους ἐν δυνάµει Ἁγίους πολῖτες τοῦ Παραδείσου.
Βρώµισαν τήν φιλία, τήν κατά τόν ἅγιο Νεκτάριο, σχέση «ψυχῆς ὑγιαινούσης πρός ψυχήν ὑγιαίνουσαν». Ἐδῶ, ἀκόµα καί δύο ἀδελφοί, ἤ δύο ἀδελφές, πού τυχαίνει νά φοιτοῦν σέ πανεπιστήµια µακριά ἀπό τό σπίτι τους, ἄν συγκατοικοῦν, ἑλκύουν ὑπόνοιες ὅτι εἶναι ὁµόφυλο ζευγάρι!…
Ἀλλά, τέλος πάντων, πάει καλά ὡς ἐδῶ. Δέν σταµατοῦν ὅµως. Τό ἑπόµενο βῆµα τους προκειµένου νά δικαιώσουν καί νά δικαιολογήσουν τήν ἄθλια παραλλαγµένη ὕπαρξή τους, εἶναι νά βεβηλώσουν τό ἄσπιλο πρόσωπο τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Τόλµησαν οἱ Ἱσπανοί παραλλαγµένοι, νά παρουσιάσουν µιά -δέν τήν ὀνοµάζω εἰκόνα, δέν τήν ὀνοµάζω κἄν ζωγραφική- εἰδωλοποιηµένη γυµνή χυδαιότητα, ἀναισχυντία καί αἰσχρότητά τους.
Ὁ ὑποτιθέµενος καλλιτέχνης, ὑπόδειγµα παραλλαγµένου ξετσίπωτου ὑπανθρώπου, ὁνόµατι Salustiano Garcia, ἰσχυρίζεται ὅτι χρησιµοποίησε σάν πρότυπο τόν γιό του καί τή µνήµη τοῦ προσώπου τοῦ νεκροῦ ἀδερφοῦ του γιά να κατασκευάσει τό µίασµά του. Κι αὐτό, πλησιάζοντας τό πάσχα τῶν παπικῶν, γιά τή Μεγάλη τους Ἑβδοµάδα! Τό συνάφι τῶν παραλλαγµένων χαιρέτισε, βέβαια, σάν σπουδαία καινοτοµία τήν ἔµπνευση τοῦ µέλους τοῦ ἀδελφάτου τους.
Καί εἶναι καινοτοµία! Γιατί, µέχρι σήµερα, ἡ ἀνθρωπότητα κατασκεύαζε εἴδωλα µέ τήν µορφή τῶν δαιµόνων, πού λάτρευαν καί τά χρησιµοποιοῦσε γιά τή λατρεία τους. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη φορά, ὅµως, πού χρησιµοποιεῖται ἡ προσοµοίωση τῆς µορφῆς τοῦ Κυρίου µας γιά νά ἀνοίξει ὁ δρόµος τῆς λατρείας –τίνος ἄλλου;– τοῦ Ἀντιχρίστου!
Ἔχω τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος, πού ποτέ δέν ἀνέχτηκε τήν παραµικρή προσβολή στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου του καί Κυρίου µας, θά δώσει ἕνα τέτοιο χαστούκι σέ αὐτό τό θλιβερό ἀνθρωπάριο, πού αὐτοαποκαλεῖται καλλιτέχνης, πού θά ἀντηχήσει, ὄχι µόνον ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἀλλά ὅλη ἡ οἰκουµένη!
Καί, παρακαλῶ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού θέλουν νά παραστήσουν τούς πιό “δικαίους” ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο καί τούς πιό “προοδευτικούς” ἀπό τούς ἁγίους µας, νά σταµατήσουν τίς γελοιότητες καί νά ἀνοίξουν τά µάτια τους στήν Ἀλήθεια. Γιατί, ἄν εἶναι ὄντως Χριστιανοί, δέν µπορεῖ νά µήν ἔχουν ἀκούσει ποτέ τούς Ἀναβαθµούς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη:
«Ἁγίῳ Πνεύµατι, θεολογοῦντες φῶµεν· Σύ εἶ Θεός, Ζωή, Ἔρως, Φῶς, Νοῦς, Σύ Χρηστότης, Σύ Βασιλεύεις εἰς τούς Αἰῶνας»! Ἀµήν!
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 258
Φεβρουάριος 2024