Ὅπως ἐδήλωσαν ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας μας!
Περιέχουν κατάρες καί παρωχημένες θρησκευτικές προλήψεις
τά ἐκκλησιαστικά καί σχολικά μας βιβλία καί χρειάζονται ‘‘γομολάστιχα’’;
Σέ ἕνα παλαιότερο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Χρονικά» , Ἰούλιος-Αὔγουστος 2001, σελ. 26 καί τήν στήλη Ἐπιστολές στά Χρονικά, βλέπουμε τόν τίτλο «Χριστιανικές κατάρες κατά τῶν Ἑβραίων», ὁ δικηγόρος κ.Γ. Σταρατζῆς - Ἀθήνα γράφει τά παρακάτω:
«(…) Ὅλη τή Μεγάλη Ἑβδομάδα - ἑβδομάδα τοῦ Θείου Δράματος - ὁ ἐκκλησιαζόμενος χαίρεται, ἀπολαμβάνει τή θεσπέσια ποίηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑμνογράφων ἀλλά καί τήν ἄμετρη ἀρά, τήν κατακραυγή καί τήν κατάρα κατά τῶν ‘‘ἀνόμων Ἑβραίων’’, τούς γεμάτους ὀργή καί ἐμπάθεια, ἀφορισμούς κατά τοῦ ‘‘θεοκτόνου ἔθνους’’.
Ἀνιξελέωτη – κατά τούς ὑμνογράφους – εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς φυλῆς αὐτῆς γιά τό Θεῖο Δράμα.
Ἀναρίθμητες εἶναι οἱ κατάρες πού ἀκούγονται μέχρι τή Μεγάλη Παρασκευή ἐναντίον ἑνός ὁλόκληρου Ἔθνους (…)
Ἐν συνεχείᾳ γράφει ὁ ἐπιστολογράφος ἐκεῖνος τῶν Χρονικῶν:
«…Μέ μελέτη πολλή τοῦ θέματος, ἔχω τή γνώμη ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μαζί μέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες πανεπιστημιακές σχολές πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τίς κατάρες αὐτές καί νά τίς παραλείψουν ὁριστικά πλέον ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ὑμνογραφία μας (…)».
Αὐτά, μεταξύ πολλῶν ἄλλων διαβάσαμε στό προαναφερθέν δημοσίευμα.
Ἡμέτερο σχόλιο; Οὐδέν ἐπί τοῦ παρόντος!
Ἔχουμε ὅμως σέ ἄλλο τεῦχος τοῦ ἰδίου Περιοδικοῦ τά χειρότερα.
Στό περιοδικό «Χρονικά», Μάϊος-Ἰούνιος 1998, σελ. 28, εἰς τήν στήλη αὐτοῦ Ἐπιστολές στά Χρονικά, διαβάζουμε ἕναν τίτλο καί ἕνα ὄνομα, ὡς ἀκολούθως: «Ἡ ἀναθεώρηση τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθόδοξης Θείας Λειτουργίας. Ὁ κ. Παν. Δημητράτος ἐκφράζει τίς παρακάτω ἀπόψεις».
Παρατίθεται ἀμέσως ἡ ἐπιστολή τοῦ κ. Δημητράτου στό ἑν λόγῳ περιοδικό ἔχουσα οὕτω στήν ἔναρξή της:
«Ἐφέτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ κράτους τῶν Ἑβραίων, ἑνός λαοῦ πού τόσο δοκιμάστηκε…».
Ἀφοῦ λοιπόν ἀναφέρει τά βάσανα αὐτοῦ τοῦ βιβλικοῦ λαοῦ, φθάνει στό σημεῖο πού μᾶς ἐνδιαφέρει περισσότερο (ὡς χριστιανούς) καί γράφει:
«…Μέ τήν εὐκαιρία δέ αὐτή, θά θέλαμε νά ἀναφέρουμε κάτι, πού θεωροῦμε σημαντικό καί πού τό ἀνέφερε πρίν ἀπό 30 περίπου χρόνια ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Θεολογίας Ἀμίλκας Ἀλιβιζάτος, ὁ ὁποῖος εἶχε διαπιστώσει σέ ἄρθρο του τήν «ἀνάγκη διορθώσεως λειτουργικῶν κειμένων», ἰδιαίτερα κατά τή Μεγάλη Ἑβδομάδα (Μ.Ε.). Συγκεκριμένα, ἔγραφε ὅτι θεωρεῖ ἐπιβεβλημένη τήν ἀναθεώρηση καί διόρθωση ὁρισμένων Λειτουργικῶν κειμένων «θιγόντων τήν ὑπόληψη καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἰσραηλινοῦ ἔθνους…».
Καί ὁ Δημητράτος αὐτός, μετά τήν ὑπ’ αὐτοῦ παράθεση ὅσων φέρεται νά ἔγραψε ὁ Ἀλιβιζάτος, συνεχίζει νά γράφει ὡς ἀκολούθως:
«…Εἶναι γεγονός ὅτι πολλά τροπάρια τῆς Μ.Ε. ἀναφέρονται ἐναντίον τῶν Ἑβραίων, ὅπως «τό συνέδριο τῶν παρανόμων» ἤ «Ἰούδας ὁ δόλιος» κλπ….».
Προσθέτει ἐν συνεχείᾳ ὁ Δημητράτος:
«…Καί κατέληξε ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής [Ἀλιβιζάτος]: ‘‘…μία πρωτοβουλία αὐτοῦ τοῦ περιεχομένου ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, θά ἦταν μιά πράξη γιά νά ἀποπλύνει ὁ Χριστιανισμός τό αἶσχος τῆς σκληρότητας πού ἐπέδειξε γιά αἰῶνες κατά τῶν Ἑβραίων (…). Ξεχνοῦν ὅτι τά τροπάρια καί τίς εὐχές τίς ἔγραψαν πρίν ἀπό ἑκατοντάδες χρόνια καί τώρα ἀρκετά πρέπει νά ἀλλάξουν’’ ».
Καί ἡ παρά τοῦ Δημητράτου παράθεση ὅσων φέρεται νά ἔγραψε ὁ ἄλλοτε στενότατος συνεργάτης τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἀλιβιζάτος αὐτός, συνεχίζεται ἀκάθεκτος ὡς ἑξῆς:
«…Τέλος, ἡ συνέχιση τῶν κειμένων (τροπάρια) ἀποτελεῖ αἰώνιο καί ἀνεξάντλητο στίγμα ἐπαισχυντίας στό χριστιανισμό τῆς ἐποχῆς μας…».
Σχόλιο τοῦ Μοναχοῦ Ἀβέρκιου ὑπό μορφήν διερωτήματος:
– Ποῖα, ἄραγε, καί πόσα ἐκκλησιαστικά Ἐπιτίμια ἐπεβλήθησαν στούς συντάκτες τῶν κειμένων πού πρίν ἀπό λίγο, μέ τρόμο, διαβάσατε;
Τί πικρό ἕνας ὑψηλότιτλος Ἐπίσκοπος τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου εἰσηγήθηκε!
Τί λοιπόν καί διά ποίους λόγους εἰσηγήθηκε - ὅσα εἰσηγήθηκε – εἰς Συνέδριο ὁ μακαρίτης Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός;
Ἄς τά δοῦμε μαζί, μέ τή σειρά τους:
Μέσα στό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν ἀτέλειωτων Διαθρησκειακῶν Διαλόγων, στίς 13-16 τοῦ Δεκεμβρίου 1998 ἔγινε εἰς τό Ἰσραήλ ἡ Δ΄ Ἀκαδημαϊκή Συνάντηση Ὀρθοδοξίας καί Ἰουδαϊσμοῦ. Τό θέμα ἦταν «Ἡ Ἀντιμετώπιση τοῦ Σύγχρονου Κόσμου ἀπό τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἰουδαϊσμό».
Ἐκεῖνο ὅμως πού ἐνδιαφέρει περισσότερο τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς εἶναι τί ἀκριβῶς εἰσηγήθηκε ὁ δικός μας Ἐπίσκοπος, ὁ μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τῆς «Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπως συχνά λέγεται ἀπό μερικούς.
Ἰδού λοιπόν ἕνα περιεργότατο μέρος ἀπό τήν εἰσήγηση ΕΚΕΙΝΟΥ τοῦ ἱεράρχου (καί ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ὁ ἴδιος ἰσχυρίστηκε).
Διαβάζουμε μαζί, ὡς ἀκολούθως: «(…)Τό τρίτο θέμα (Σύγχρονα Ἐκπαιδευτικά συστήματα καί παλαιές θρησκευτικές προλήψεις) προσδιορίζει τό χῶρο, στόν ὁποῖο πρέπει νά ἐπικεντρωθεῖ ἡ προσπάθεια ὅλων γιά τή δημιουργία τῶν ἀναγκαίων προϋποθέσεων, ὥστε οἱ θετικές προτάσεις τοῦ διαθρησκειακοῦ μας διαλόγου νά εὕρουν τήν εὐρύτερη δυνατή ἀπήχηση στήν κοινωνία. Στόν ἱερό χῶρο τῆς Παιδείας [συνεχίζει ὁ Δαμασκηνός] μορφοποιοῦνται, μέσα ἀπό μιά πολυετῆ ἐκπαιδευτική διαδικασία, οἱ νέοι πολίτες [!] τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖοι πρέπει νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς παλαιές θρησκευτικές προλήψεις καί νά γαλουχηθοῦν μέ τίς νέες ἀρχές τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν. Ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν, ἡ ἄμεση ἀναμόρφωση τῶν ἀναλυτικῶν προγραμμάτων τῆς θρησκευτικῆς ὕλης καί ἡ ἀνακάθαρσή της ἀπό τίς παλαιές καί παρωχημένες θρησκευτικές προλήψεις θά προετοιμάσουν τούς νέους γιά νά δεχθοῦν τίς προτάσεις ἑνός ἐποικοδομητικοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου…».
(Πηγή: «Χρονικά, τόμος ΚΒ΄, ἀριθ. Φύλλου 160, Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1999, σελ. 5, εἰς ἄρθρο ὑπό τόν τίτλο Ἡ Ἀντιμετώπιση τοῦ Σύγχρονου Κόσμου ἀπό τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἰουδαϊσμό, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλβετίας Δαμασκηνοῦ»)
Ἡμέτερο σχόλιο
Αὐτά τά ἑωσφορικῆς ἔμπνευσης πονηρότατα σχέδια πρός ἐφαρμογήν εἰς τόν χῶρο τῆς Παιδείας εἰσηγήθηκε, ἐπρότεινε ἐπισήμως ἕνας ἱεράρχης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας!
Ἀλλά ἐάν – συλλογίστηκε ἕνας ἀθῶος «κανδηλανάπτης»– ἐάν ὁλοκληρωθοῦν οἱ μεθοδεύσεις αὐτές τοῦ βαθέως Σκοτεινοῦ Κόσμου, τότε τί θά ἀπομείνει στήν νεολαία γιά τήν αὐθεντία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας;
Ἀναγκαία ἐξήγηση: «πονηρότατα σχέδια» - ὅπως ἐγράψαμε ἀμέσως παραπάνω – ΟΧΙ ἐκ προθέσεως τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἀλλά γιά τήν βαθύτερη προέλευση τῶν μεθοδεύσεων αὐτῶν καί τό σκοπούμενο τελικό ἀποτέλεσμά τους. Αὐτό ἐννοοῦμε, δηλαδή τόν Τεκτονισμό καί τά - ὅποια – «μεγάφωνά» του.
Αὐτά ὡστόσο θά τά παρουσιάσουμε – σύν Θεῷ – ἐδῶ, προσεχῶς. Ἀναλυτικά!
Μοναχός Ἀβέρκιος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 258
Φεβρουάριος 2024