Ἡ Γερµανία ἔχει φερθεῖ στὴν Ἑλλάδα ὅπως στὸν “σάκκο τοῦ µπόξ”!
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΗ
ΚΑΜΜΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΚΑΤΟΧΗ!
Οἱ συζητήσεις κατά τό διάστηµα τῶν τελευταίων ἑβδοµάδων, ἡ ἐπιµονή τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων καί κυρίως τῆς Γερµανίας γιά τήν ἔνταξη τῆς χώρας µας σέ νέο ἀπάνθρωπο καί ἐξευτελιστικό πρόγραµµα, καθώς καί ἡ θλιβερή ἐπέτειος τῆς κατάκτησης τῆς χώρας καί κυρίως τῆς “Μάχης τῆς Κρήτης” ἀπό τίς 20 Μαϊου µέχρι 2 Ἰουνίου 1941, µέ ὤθησαν νά χαράξω αὐτές τίς γραµµές.
Ἡ ἐµπλοκή τῆς χώρας µας στόν Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο δέν ἦταν τό θέληµά µας, ἀλλά ἀποτέλεσµα ἀπειλῶν καί τελεσιγράφων τῶν χωρῶν τοῦ Ἄξονος. Μετά τό ξεκίνηµα τῆς Ἰταλίας σύντοµα µπαίνει ἡ Ἑλλάδα καί στόν στόχο τῆς Γερµανίας, παρά τίς ἐπίσηµες δηλώσεις, ὅτι δῆθεν ἦλθε ἐξ ἀνάγκης, γιά νά βοηθήση τήν σύµµαχό της Ἰταλία. Δέν εἶναι ὅµως αὐτή ἡ ἀλήθεια, διότι ἤδη ἀπό τίς 12/11/1940, δηλ. πέντε µῆνες πρίν τό τυπικό τελεσίγραφο τῆς 6ης Ἀπριλίου 1941 καθόρισε ὁ Χίτλερ µέ διαταγή του: “Καταλαµβανοµένης τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος ὑπό τῶν Γερµανικῶν στρατευµάτων, ταῦτα θά καταστήσουν δυνατήν τήν χρησιµοποίησιν τῶν Γερµανικῶν ἐναερίων δυνάµεων ἐναντίον στόχων εἰς τήν Ἀνατολικήν Μεσόγειον”1.
Τίς ἐπίσηµες δηλώσεις τῶν Γερµανῶν, ὅτι δέν στόχευαν στήν κατάληψη τῆς Ἑλλάδος ἀπέδειξε ὡς ψευδεῖς καί ὁ διευθυντής τῆς ἐφηµερίδος Καθηµερινή, Γεώργιος Βλάχος, σέ ἀνοικτή ἐπιστολή “πρός τήν Α.Ε. τόν Ἀρχικαγκελλάριον τῆς Γερµανίας Ἀδόλφον Χίτλερ”. Γράφει µεταξύ ἄλλων2: “Δέν ὑπῆρξε, λοιπόν, ἀπ’ ἀρχῆς ἡ κατά τῆς Ἑλλάδος ἐπιχείρησις εἰς τόν Ἄξονα ἀναγκαία. Εἶναι λοιπόν τώρα; Ἀλλά διατί; Μήπως διά τό νά µή δηµιουργηθῆ Μέτωπον κατά τῆς Γερµανίας εἰς τά Βαλκάνια; Ἀλλ’ αὐτά εἶναι µυθιστορήµατα. Οὔτε ἡ µαχοµένη Ἑλλάς, οὔτε ἡ Ἀγγλία –τό λέγει σαφῶς τό ἐπίσηµο ἀνακοινωθέν τῆς προχθεσινῆς 6ης Μαρτίου, ἀλλά τό λέγει σαφέστερον ἀκόµη ἡ λογική –οὔτε ἡ Σερβία, οὔτε ἡ Τουρκία ἔχουν λόγον νά προκαλέσουν τήν ἐξάπλωσιν τοῦ πολέµου. Αὐτός πού εἶναι καί ὅπου εἶναι, τούς φθάνει. Ἀλλά τότε; Μή διά νά σωθοῦν εἰς τήν Ἀλβανίαν οἱ Ἰταλοί; Ἀλλά περί ποίου εἴδους σωτηρίας θά πρόκειται; Οἱ Ἰταλοί δέν θά εἶναι ἡττηµένοι ὁριστικῶς, τελεσιδίκως, παγκοσµίως καί αἰωνίως µόλις καί εἷς µόνον Γερµανός στρατιώτης πατήση εἰς τήν Ἑλλάδα; Δέν θά φωνάζη ὅλος ὁ κόσµος ὅτι σαρανταπέντε ἑκατοµµύρια αὐτοί, ἀφοῦ ἐπετέθησαν ἐναντίον ἡµῶν πού εἴµεθα µόλις ὀκτώ, ἐζήτησαν τώρα τήν βοήθειαν ἄλλων ὀγδοήκοντα πέντε ἑκατοµµυρίων διά νά σωθοῦν; Καί εἰς τό τέλος, ἄν θέλουν νά σωθοῦν, διατί νά ἔλθουν ἄλλοι κατά τρόπον ἀπολύτως ἐξευτελιστικόν δι’ αὐτούς νά τούς σώσουν, ἀφοῦ τούς σώζοµεν εὐχαρίστως ἡµεῖς χωρίς ἐξευτελισµούς; Ἄς φύγουν µόνοι ἀπό τήν Ἀλβανίαν οἱ Ἰταλοί. Ἄς εἴπουν παντοῦ ὅτι µᾶς ἐνίκησαν, ὅτι ἐκουράθησαν νά µᾶς κυνηγοῦν, ὅτι ἐχόρτασαν ἀπό δόξα καί ἄς φύγουν. Ἡµεῖς τούς βοηθοῦµεν”.
Ἀπ’ ὅλα αὐτά φαίνεται ὅτι ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἐπιθυµία τῶν Γερµανῶν ἡ κατάκτηση τῆς Ἑλλάδος, καί ὄχι µόνο ἡ κατάκτηση, ἀλλά ἡ καταστροφή. Διαφορετικά ποῦ στηρίζεται ἡ ἰδιαιτέρα συµπεριφορά κατά τήν ἐπίθεσιν καί κατοχήν τῆς Ἑλλάδος; Ἀλλοῦ προσπάθησαν οἱ Γερµανοί νά ἀποσπάσουν κάποιες παραδοσιακά Γερµανόφωνες περιοχές ἀπό τά κράτη, στά ὁποῖα ἀνῆκαν µέ τό σύνθηµα “πίσω στήν αὐτοκρατορία (heim ins Reich)”, µόνο στή Γιουγκοσλαβία καί κυρίως στήν Ἕλλάδα προχώρησαν σέ αὐθαίρετο διαµελισµό.
Καί τό κύριο χαρακτηριστικό καθ’ ὅλην τήν περίοδον τῆς κατοχῆς ἦταν νά µή ὑπολογίζουν τόν ἄµαχο πληθυσµό καί τίς ἀθῶες ἀνθρώπινες ζωές. Αὐτό δέν ἦταν τυχαῖο, ἀλλά ἀπολύτως προγραµµατισµένο ὡς ἐντολή τοῦ ἰδίου τοῦ Χίτλερ, τήν ὁποία ἐξέφρασε σέ συγκέντρωση στρατηγῶν του στό Σάλτσµπουργκ τῆς Αὐστρίας στίς 22-8-1939: “Ἡ δύναµίς µας συνίσταται εἰς τήν ταχύτητα καί τήν θηριωδίαν µας. Ὁ Τσέγκις Χάν ὡδὴγησε ἑκατοµµύρια γυναῖκες καί παιδιά εἰς τήν σφαγήν ἐκ προµελέτης καί µέ ἐλαφράν τήν καρδίαν. Ἡ ἱστορία βλέπει εἰς τό προόσωπόν του µόνον τόν ἱδρυτήν ἑνός Κράτους. Μοῦ εἶναι τελείως ἀδιάφορον τί θά εἰπῆ δι’ ἐµέ ὁ ἀσθενής δυτικός πολιτισµός. Ἐξέδωκα διαταγήν καί ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θά τολµήση νά ἐκστοµίση ἔστω καί µίαν λέξιν ἐπικρίσεως θά τόν στείλω εἰς ἐκτελεστικόν ἀπόσπασµα. Οἱ σκοποί τοῦ πολέµου µας δέν συνίστανται εἰς τό νά φθάσωµεν εἰς ὡρισµένας γραµµάς, ἀλλ’ εἰς τήν καταστροφήν τῆς ἐχθρικῆς δυνάµεως. Συνεπῶς ἐτοποθέτησα τούς φέροντας ὡς ἔµβληµα τήν νεκροκεφαλήν σχηµατισµούς µου εἰς ἐπιφυλακήν καί πρός τό παρόν µόνον εἰς τήν Ἀνατολήν, µέ ρητάς διαταγάς, ὅπως ἐξαποστέλλουν ἀνηλεῶς εἰς τόν ᾍδην ἄνδρας, γυναῖκας καί παιδιά Πολωνικῆς γλώσσης καί καταγωγῆς”.3
Γιά νά ἰσχύση αὐτή ἡ ἐντολή ρητά καί γιά τήν Ἑλλάδα καί δή τήν Κρήτη, ἐξέδωσε τό Ἀνώτατον Γερµανικόν Στρατηγεῖον στίς 30 Μαϊου 1941 τό ἑξῆς ἀνακοινωθέν: “Κατά τάς ἐν Κρὴτῃ µάχας Γερµανοί στρατιῶται, ἐξ ὅσων δύναται νά κρίνη τις ἐκ τῶν τραυµάτων των, ἠκρωτηριάσθησαν τόσον κτηνωδῶς, ὥστε νά δύναται νά λεχθῆ ὅτι παρόµοιαι πράξεις µόνον κατά τήν ἐν Πολωνίᾳ ἐκστρατείαν συνέβησαν”4. Καί σέ ἄλλη δήλωση ἔλεγαν: “Ἐµεῖς ἔχοµεν ἀνάγκην τῆς Κρὴτης καί ὄχι τῶν Κρητῶν”.
Ὅπως ἀπεδείχθη, ἡ ἐξόντωση τοῦ Κρητικοῦ πληθυσµοῦ στηριζόταν σέ ἕνα ψέµµα, σέ µιά σκευωρία, ὅπως ὁµολόγησε ἕνας ἀπό τούς µεγάλους δηµίους τῆς Κρήτης, ὁ στρατηγός Μπόγερ κατά τήν ἀπολογία του στό δικαστήριο ἐγκληµατιῶν πολέµου: “Κακοποιὴσεις δέν ἔγιναν. Πολλά πτώµατα λόγῳ τῆς ὑπερβολικῆς ζέστης ὑπέστησαν ἀλλοιώσεις, διότι παρέµειναν ἄταφα ὑπέρ τό δεκαήµερον, ἄλλα δέ κατεκρεουργήθησαν ὑπό ὀρνέων. Καί αὐτό ἐθεωρήθη ἐσφαλµένως ὅτι προήρχετο ἀπό Κρήτας”.
Ἡ συστηµατική δίωξη τοῦ πληθυσµοῦ ἄρχισε ἀµέσως µετά τήν κατάκτησιν τῆς Κρήτης ἀπό τούς Γερµανούς µετά ἀπό 12ήµερες µάχες. Ἔτσι ἤδη στίς 3 Ἰουνίου 41 κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς τήν Κάνδανον γκρεµίζοντες ἀκόµα καί τούς τοίχους πού ἀπέµειναν µετά τήν πυρπόληση. Κατόπιν τοποθέτησαν χειρόγραφη πινακίδα στήν εἴσοδο τοῦ χωριοῦ µέ τήν ἐπιγραφή: “Διά τήν κτηνώδη δολοφονίαν Γερµανῶν Ἀλεξιπτωτιστῶν, Ἀλπινιστῶν καί Μηχανικῶν ἀπό ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά µαζί µέ τόν Παπᾶ, καί ἐπειδή ἐτόλµησαν νά ἀντισταθοῦν κατά τοῦ Μεγάλου Γερµανικοῦ Ράϊχ, κατεστράφη τήν 3-6-41 Η ΚΑΝΔΑΝΟΣ ἐκ θεµελίων, διά νά µή ἀνοικοδοµηθῆ ποτέ”5.
Αὐτές οἱ καταστροφικές θηριωδίες κράτησαν καθ’ ὅλην τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς, µέ µικρή κάµψη λόγῳ τῶν ὑπερανθρώπων προσπαθειῶν, µεσολαβήσεων καί διπλωµατικῶν ἱκανοτήτων τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Ἀγαθαγγέλου Χηρουχάκη, ὁ ὁποῖος τόν Σεπτέµβριο 44 διορίσθηκε καί Ὑπουργός Γενικός Διοικητής Κρήτης, ζητῶντας καί τήν ὑποστήριξη ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Κρήτης: “Πρός τούς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους τῆς Νὴσου καί Τοποτηρητήν Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κρὴτης. Ἔχοµεν τήν τιµήν νά γνωρίσωµεν ὑµῖν, ὅτι, ἀναχωρήσαντος ἐκ Κρὴτης τοῦ Ὑπουργοῦ Γ.Δ.Κ. Ἰ. Πασσαδάκη, ἀνελάβοµεν ἀπό τῆς πρωΐας τῆς χθές προσωρινῶς τά καθὴκοντα τοῦ Γενικοῦ Διοικητοῦ Κρὴτης. Ἀποβλέποντες µόνον εἰς τήν ἐπιτακτικήν ἀνάγκην ἐξυπηρετήσεως τοῦ Κρητικοῦ λαοῦ, ἐδέχθηµεν, παρά τήν ἡλικίαν ἡµῶν καί τάς ἐκκλησιαστικάς κ.λ.π. ἀσχολίας µας, νά ἐπωµισθῶµεν τό βάρος τῆς διοικὴσεως τῆς Νὴσου, εἰς τόσον δύσκολας στιγµάς. Εὐελπιστοῦµεν δέ, ὅτι ἅπαντες, καί ὅλως ἰδιαιτέρως οἱ Θεοφιλέστατοι µετά τοῦ Κλὴρου των, θέλουσι συντρέξει, πάσῃ δυνάµει, ἡµᾶς εἰς τό βαρύτατον ἔργον µας. Ὁ Γενικός Διοικητής Κρὴτης. Ὁ Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Ἀγαθάγγελος”6. Ἀπό τήν θέση αὐτή κατόρθωσε νοµοθετικές ρυθµίσεις –ἐγγυήσεις τῶν κατοχικῶν δυνάµεων, ὅτι δέν θά πειραχθῆ πλέον ὁ ἄµαχος πληθυσµός, καί µερικῶς ἔπεισε καί τούς ἀντάρτες νά µή ἐπιτεθοῦν σέ ἀποχωροῦντες Γερµανούς στρατιῶτες, “διότι τό κέρδος θά εἶναι δυσανάλογον τοῦ διατρεχοµένου κινδύνου ἀντιποίνων, τοσούτω µᾶλλον, καθ’ ὅσον ἡ τύχη τῶν Γερµανῶν τούτων ἔχει ἤδη ὑπό τοῦ Στρατηγείου κριθῆ”7.
Ὡστόσο ἡ συνολική θυσία ἀνέρχεται σέ 8580 ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά. Περίπου 17000 παιδιά ἔµειναν ὀρφανά ἀπό ἕναν ἤ καί τούς δύο γονεῖς. Καί αὐτά µόνο στό διάστηµα 1941 –1945 καί µόνο στήν Κρήτη. Ἄν λάβουµε ὑπ’ ὄψιν καί τά ἐκτός Κρήτης ἐγκλήµατα σέ ὅλο τόν Ἑλλαδικό χῶρο µέ ἀποκορύφωµα τίς σφαγές στά Καλάβρυτα καί στό Δίστοµο, διαπιστώνουµε, ὅτι σέ Καµµία περίοδο τῆς µακρόχρονης ἱστορίας τῆς Ἑλλάδος δέν εἴχαµε τόσα ἀθῶα θύµατα. Ἀκόµα καί ὁ Ὀθωµανικός ζυγός τῶν 400 ἐτῶν ὑπολείπεται σέ βία καί ὠµότητα τῶν 4 ἐτῶν Γερµανικῆς Κατοχῆς. (Ἴσως νὰ συγκρίνεται µέ τά πρόσφατα στή Μέση Ἀνατολή καί στή Συρία).
Γιά τήν ἀνωτερότητα καί τήν συγχώρηση ἐκ µέρους τῶν Ἑλλήνων, ἀκόµα καί συγγενῶν τῶν θυµάτων, στό περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» στό τεῦχος τοῦ Νοεµβρίου 2003. Καί αὐτή ἡ στάση εἶναι θαυµαστή, εἶναι ἡ µόνη σωστή καί ὄντως χριστιανική. Εἶναι ἡ ἀνθρώπινη στάση, αὐτή πού τηροῦν οἱ πολῖτες ἔναντι τῶν πολιτῶν τοῦ ἄλλου κράτους. Γιατί µόνο µέ αὐτή τή στάση µποροῦν νά διδαχθοῦν ἐκεῖνοι, νά προβληµατισθοῦν καί νά ἀποστασιοποιηθοῦν ἀπό τά ἐγκλήµατα τῶν προγόνων τους. Εἶναι ἡ στάση τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Αὐτή ἡ σταση ὅµως, δέν µπορεῖ νά τηρηθεῖ στίς διακρατικές σχέσεις σέ ἐπίπεδο κυβερνήσεων, ἰδίως ἄν οἱ κυβερνήσεις καλλιεργοῦν τήν ἀθεΐα, καί µάλιστα ἄν οἱ κυβερνήσεις τῶν πρώην σφαγέων καί µετέπειτα ἡττηµένων, ἀντί νά ταπεινωθοῦν καί νά ζητήσουν ἐµπράκτως συγγνώµη, ἐπιµένουν στήν ἴδια Μπισµαρκική καί Χιτλερική νοοτροπία καί ὑπεροψία, ἁπλῶς –γιά τήν ὥρα– χωρίς τήν χρήση ὅπλων. Ἐκεῖ πρέπει νά ἐφαρµοσθῆ ἡ Παλαιά Διαθήκη.
Τίς ἰδιαίτερες θυσίες τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τόνισε ἤδη πρός τό τέλος τοῦ πολέµου ὁ Ὑπουργός Ἐθνικῆς Οἰκονοµίας τοῦ Γ΄ Ραϊχ, Φούνγκ, λέγοντας ὅτι δοκίµασε ἡ Ἑλλάδα τά δεινά τοῦ πολέµου καί ὑπέστη τίς συνέπειές του ὅπως ἴσως Καµµία ἄλλη χώρα τῆς Εὐρώπης.
Δέν εἶναι λογικό νά ἀποζηµιωθῆ γιά αὐτά τά µοναδικά παθήµατα; Οἱ ζηµιές ἦταν ἀνυπολόγιστες. Σύµφωνα µέ εἰδικές µελέτες8 τά χρέη τῆς Γερµανίας ἀνήκουν σέ δύο κατηγορίες: α) τίς ἐπανορθώσεις γιά ζηµιές πού ὑπέστησαν τόσο τό Ἑλληνικό δηµόσιο ὅσο καί ἰδιῶτες, ὕψους 7,1 δισεκ. δολ. ἀγοραστικῆς ἀξίας τοῦ 1938, ἄρα 108 δισεκ. Εὐρώ, καί β) τό ἀναγκαστικό κατοχικό δάνειο 3,5 δισεκ. δολ., ἄρα 54 δισεκ. Εὐρώ.
Αὐτά εἶναι µόνο τά σέ ἀπολύτους ἀριθµούς µετρηµένα ποσά, τά ὁποῖα εἶναι σαφῶς κατώτερα ἀπό τίς πραγµατικές ἀνάγκες ἀνορθώσεως, χωρίς τυχόν ἠθικές ἀποζηµιώσεις γιά τήν σωµατική καί ψυχική ὀδύνη πού ὑπέστησαν πολλοί τῶν ἐπιζώντων.
Καµµία κυβέρνησις δέν ἔχει τό δικαίωµα νά παραιτηθῆ ἀπό τήν ἀπαίτησιν τοὐλάχιστον αὐτῶν τῶν ποσῶν, ὅπως καὶ καµµία κυβέρνησις τῆς ἄλλης πλευρᾶς δέν ἔχει δικαίωµα νά ἀρνηθῆ τήν καταβολή τοῦ ποσοῦ, ἀλλιῶς αὐτοµάτως παραµένει casus belli!
Ἐκτός ἀπό τήν δόλια προσπάθεια –στήν οὐσία καθαρή δωροδοκία καί ληστεία –συµψηφισµοῦ τῶν χρεῶν τῆς Γερµανίας µέ τά λύτρα ὕψους 115 ἑκατ. µάρκων γιά τήν παράνοµη ἀποφυλάκιση καί ἔκδοση τοῦ “τρόµου τῆς Θεσσαλονίκης” Μάξ Μέρτεν τό 1959, τόν ὁποῖον συµψηφισµό πρός τιµήν του δέν ὑπέγραψε ὁ τότε πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος στή Βόννη, Θωµᾶς Ὑψηλάντης, χάνοντας βέβαια τήν θέση του, δέν ἔγινε καµµία προσπάθεια καταβολῆς. Αὐτή ἡ προσπάθεια συµψηφισµοῦ ἦταν πέρα γιά πέρα ἀνήθικη διότι, πρῶτον, τό ποσό δέν ἔχει Καµµία σχέση µέ τά χρεωστούµενα καί, δεύτερον, θά ἦταν τό πολύ ἡ ἐπιστροφή τοῦ “θησαυροῦ τοῦ Μέρτεν”, δηλ. τῶν κλαπέντων κοσµηµάτων, χρηµάτων καί χρυσαφικῶν 54000 Ἑβραίων, τούς ὁποίους ἔστειλε στά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ἐπίσηµα προοριζόταν αὐτό τό ποσό γιά τούς συγγενεῖς τῶν ἐκτελεσθέντων Ἑβραίων δηλ. 36000 δρχ. ἀνά δικαιοῦχο. Στήν πραγµατικότητα πῆρε κάθε δικαιοῦχος – οἰκογένεια µόνο 18000 Δραχµές, ἐπειδή δόθηκε µόνο ἡ 1η δόσις, 65 ἑκ. Μάρκα.
Ἔκτοτε συµφωνήθηκαν (ἤ καί ὄχι; Πάντως ὄχι φανερά) ἀλλεπάλληλες ἀναβολές µέ τήν δικαιολογία ὅτι δέν πρόκειται γιά χρέη µόνο τῆς Δ. Γερµανίας, ἀλλά καί τῆς Ἀνατολικῆς, ἐπειδή κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέµου τά δύο Γερµανικά κράτη ἦταν ἕνα.
Αὐτό τό status quo σταµάτησε µέ τήν συνθήκη 2+4 στή Μόσχα καί τήν ἐπανένωση τῶν δύο Γερµανικῶν κρατῶν τό 1990. Ἔκτοτε δέν µπορεῖ νά δικαιολογηθῆ καµµία ἀναβολή καί κυρίως καµµία ἄρνηση! Ἀφοῦ ἡ κατάρα στήν πινακίδα τῆς Κανδάνου ἐγράφη «ἐσαεί», πῶς µπορεῖ νά λήξη ἡ ὑποχρέωση γιά ἐπανόρθωση;
Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Οἰκονοµολόγος Ἰωάννης Χολέβας στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου του9: “Στήν περίπτωση τῆς Γερµανίας πράγµατι ὑπάρχουν οἰκονοµικές διεκδικήσεις ἐκ µέρους τῆς Ἑλλάδος σοβαρές καί ἀπόλυτα τεκµηριωµένες, τίς ὁποῖες δέν ἔχουµε δικαίωµα νά λησµονοῦµε ἤ νά τίς παραγράψουµε. Γιά διαφόρους λόγους καί γιά τήν ἐξυπηρέτηση διαφόρων σκοπιµοτήτων µπορεῖ νά τίς παραµερίσαµε. Ἀλλά δέν τίς διαγράψαµε. Καί εἶναι λάθος ἡ ἄρνηση τῶν Γερµανῶν, γιατί µέ αὐτή τους τήν συµπεριφορά µᾶς ἐξωθοῦν νά θυµηθοῦµε πρωτάκουστα ἐγκλήµατα, καταστροφές καί ἁρπαγές, πού τίς φορτώσαµε ὅλες στόν Χίτλερ καί στούς Ναζί, σάν νά µή εἶναι γνωστό ὅτι στόν πόλεµο εἶχε πάρει µέρος, µᾶλλον µέ τή θέλησή του, τό πλεῖστο τοῦ Γερµανικοῦ λαοῦ. Ἄς µή µᾶς ὁδηγοῦν, λοιπόν, στό ξύσιµο τέτοιων πληγῶν”.
Εἶναι πλέον καιρός νά καταλάβουν οἱ πολιτικοί, ὅτι ἐκπροσωποῦν µίαν χώραν καί ἕνα λαόν καί ὅτι δέν εἶναι µέλη µιᾶς κάστας, πού θά τά βροῦν µεταξύ τους εἰς βάρος τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῶν συµφερόντων τῶν λαῶν τους. Εἶναι εὐκαιρία οἱ δικοί µας νά ἐγκαταλείψουν τά κόµπλεξ µειονεξίας καί νά σταθοῦν στά πόδια τους, ἄν χρειασθῆ προσωρινῶς καί ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς Ἐκκλησίας, καί οἱ Γερµανοί νά ταπεινωθοῦν, νά ζητήσουν συγγνώµη καί νά ἀνταποκριθοῦν στά ἠθικά καί ὑλικά χρέη ἀπέναντί µας.
Τρόποι ὑπάρχουν, ἀρκεῖ νά ὑπάρχη καί θέληση. Ἐδῶ καί δεκαετίες δέν εἴµαστε ἐχθροί. Ἄς παρακαλέση ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιά βοήθεια εἰλικρινῆ καί ὅλα λύνονται. Ἄς ἐξοφλήσουν οἱ Γερµανοί τά χρέη µας στούς Εὐρωπαίους ἑταίρους, κερδισµένοι θά εἶναι, διότι ἄλλα ποσά θά δώσουν ἀπ’ αὐτά πού ζητοῦν ἀπό µᾶς, καί τό ξέρουν πολύ καλά! Ἄς µᾶς ζητήσουν τήν ἔκδοση ἐκείνων, τούς ὁποίους δωροδόκησαν καί ἐξαγόρασαν, γιά νά πάρουν πίσω τά ἀργύρια πού τούς ἔδωσαν. Δέν τά πῆρε ὁ Ἑλληνικός λαός, καί δέν θά δεχθῆ νέα κατοχή οἱασδήποτε µορφῆς.
π. Γεώργιος Χάας*
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 153
Μάϊος 2015
* Ὁ π. Γεώργιος Χάας εἶναι Γερµανικῆς καταγωγῆς.
1. Στυλιανοῦ Καλλονᾶ, Ἡ ἀπό ἀέρος εἰσβολή εἰς Κρήτην, Ἀθῆναι 1957, σελ. 103 2. Καλλονᾶ, παράρτηµα 1, σελ. 331 3. Δ. Κόκκινου, Οἱ δύο πόλεµοι 1940 –1941, τοµ.Α, σελ. 309 4. Καλλονᾶ, ὅ.ἀ. σελ. 278 5.Μανώλη Γλέζου, Καί ἕνα Μάρκο νά ἦταν, ἐκδ. Λιβάνη, Ἀθῆναι 2012, σελ. 54, ὅπου καί φωτογραφία τῆς πινακίδας. 6. Στεφάνου Μυλωνάκη, Ἐκκλησία Κρήτης καί Γερµανική Κατοχή, Χανιά 1948, σελ. 216 7. Μυλωνάκη ὅ.ἀ. σελ. 218 8. Γλέζος Ἰωάννου Χολέβα, Οἱ πολεµικές ἀποζηµιώσεις, ἐκδ. Πέλαγος, Ἀθῆναι 1995 9.Χολέβας ὅ.ἀ. σελ. 14-15