Ὁ ἅγιος Δημήτριος:
Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρο τὴν ἐπίγεια ζωή του
Μία φορὰ ἔρχεται στὴν ὕπαρξη κάθε ἄνθρωπος, χάριτι Θεοῦ, γι’ αὐτὸ ἔχει πολλὴ μεγάλη σημασία καὶ ἀξία τὸ πῶς θὰ ἀξιοποιήσει κανείς, τί θὰ διαλέξει, τὸ πῶς θὰ σταθεῖ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή.
Ὅλοι ὅσοι πέτυχαν τὸν προορισμό τους, δηλαδὴ ἀξιοποίησαν τὸ «κατ’ εἰκόνα», τὸ θεοειδὲς τῆς ψυχῆς τους, οἱ ἅγιοι, εἶναι οἱ ζωντανὲς ἀποδείξεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει Θεία καταγωγή. Ἔρχεται στὴν ὕπαρξη, χάριτι Θεοῦ, καὶ σ’ Αὐτὸν καλεῖται νὰ ἐπανέλθει, ὅταν ὁλοκληρώσει τὸν κύκλο τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ὁλοκληρώνοντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐργασία ποὺ τοῦ εἶχε Ἐκεῖνος ἀναθέσει.
Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρο τὴν ἐπίγεια ζωή του, εἶναι ὁ ἅγιος Δημήτριος.
Τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γι’ αὐτόν; Πῶς νὰ περιγράψει τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ;
Σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία κατόρθωσε νὰ συγκεντρώσει ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂν καὶ δὲν ἀσκήτεψε, εἶχε τὴ χάρη ἑνὸς Ὁσίου, ἂν καὶ ἦταν νέος εἶχε ὅλη τὴ σοφία, ἂν καὶ δὲν ἦταν Ἱερεύς, εἶχε τὴν ἀποστολικὴ ζέση καὶ εὐλογία. Παρθένος στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα, μιμητὴς σὲ ὅλα Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι Αὐτοῦ». Μάρτυρας, Μεγαλομάρτυρας γιατί «ἐξέχεε τὸ αἷμα αὐτοῦ, δι’ Αὐτὸν τὸν κενώσαντα Ἑαυτὸν καὶ μορφὴν δούλου λαβόντα. Ἐταπεινώθη ἕως θανάτου, τὴν πτωχείαν Του μιμούμενος».
Ἡ στρατιωτικὴ στολὴ καὶ τὸ δαχτυλίδι στὸ χέρι του καὶ τὸ ὠμοφόριο τοῦ ὑπάτου, ποὺ φοροῦσε ὁ ἅγιος Δημήτριος ὅταν ἔλαβε τὸ ἀξίωμα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀπὸ τὸ βασιλιά, ἦταν σύμβολα τοῦ ἀξιώματος τοῦ δασκάλου καὶ τοῦ ἀρχηγοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε δώσει μυστικὰ ὁ Ἀληθινὸς Βασιλεύς, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων.
Πρὶν φθάσει στὸ στάδιο τοῦ μαρτυρίου ὁ χαριτωμένος ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, ὁ σοφὸς σὲ ὅλα καὶ δίκαιος καὶ ὅσιος καὶ ἀπόστολος καὶ παρθένος καὶ πάναγνος καὶ φίλος, μαθητὴς ἠγαπημένος καὶ πολὺ στενός τοῦ Χριστοῦ, ἔφτασε σὲ ὅλα τὰ ἀρεστὰ στὸ Θεὸ καὶ τὶς σκέψεις καὶ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα.
Ὁ Προφήτης Δαυῒδ εἶπε: «Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν… καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὁ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται…». Ὁ προφήτης ποὺ προέβλεπε τὸ μέλλον μακάρισε καὶ ἐξύμνησε τὸν ἅγιο Δημήτριο. Πράγματι!
Ἦταν τόση ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Χριστὸ ὥστε, εἰ δυνατὸν νὰ περνοῦσε ἄπειρα μαρτύρια.
Περιγράφει κάποιος συγγραφέας καὶ λέει: «Ὅταν παρουσιάστηκαν οἱ φονιάδες λογχοφόροι, ποὺ τοὺς ἔστειλε ὁ τύραννος, τοὺς δέχτηκε μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες γιὰ νὰ δεχτεῖ σ’ αὐτὲς τὸ καίριο καὶ τελειωτικὸ χτύπημα καὶ ἄλλα χτυπήματα ποὺ διαπερνοῦσαν ὅλα τα σημεῖα τοῦ ἱεροῦ σώματος, σπλάγχνα, ὀστᾶ, σάρκες, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ κάθε μία πλευρὰ καὶ ἡ ἐξωτερικὴ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ νὰ δεχτοῦν τὰ τρυπήματα ἀπὸ τὶς αἰχμές».
Ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὅπως ὁ Χριστός μας, «συνίστησι τὴν Ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὅτι ἔτι ἀσεβῶν ἡμῶν ὄντων, κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε» ἔτσι καὶ ἐκεῖνος κινδύνευσε καὶ μαρτύρησε γιὰ τὴν εὐσέβεια σὲ δύσκολους καιροὺς γι’ αὐτὸ τοῦ χρεωστοῦμε εὐγνωμοσύνη ὅλοι οἱ πιστοί.
Καὶ ἀφοῦ ἔχυσε ὅλο τὸ αἷμα του καὶ δὲν εἶχε κάτι ἄλλο νὰ δώσει, ὁ Θεὸς μας τὸ ἀθλητικότατο σῶμα Του τὸ ἔκανε πηγὴ μύρου, ἀτελείωτου μύρου, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἐκεῖνα τὰ λόγια ποὺ λέει καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ νυμφεύθηκε τὸ Θεὸ σ’ ἐκεῖνο τὸ Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων: «Ἐξεγείρου βορρᾶ καὶ ἔρχου νότε· διάπνευσον κῆπον μου, καὶ ρευσάτωσαν ἀρώματά μου».
Ὁ ἅγιος εἶχε τέτοια χάρη καὶ δύναμη ὥστε κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ἀναμετρηθεῖ μαζί του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἀναθέτουμε δι’ Αὐτοῦ τὰ αἰτήματα τῆς καρδιᾶς μας πρὸς «τὸν Δόντα τῷ ἁγίῳ τὸ κράτος ἀήττητον καὶ Περιέποντα τὴν Πόλιν του ἄτρωτον». Αὐτῆς, καὶ ὄχι μόνον αὐτῆς, ὑπάρχει τὸ στήριγμα.
Δ. Νεαπολίτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 158
Ὀκτώριος 2015