Συνέπεια
Οἱ νόμοι τῆς φύσης, μᾶς λένε οἱ ἐπιστήμονες, ὑπάρχουν γιά νά συγκρατοῦν τόν κόσμο πού βλέπουμε, στή θέση του. Ὅλα εἶναι βαλμένα μ’ ἕνα θαυμαστό τρόπο κι ὅλα ἐξηγοῦνται σ’ ἕνα ἐπιστημονικό καί θεολογικό πλαίσιο! Καί παρά τίς διαφοροποιήσεις κατά καιρούς, καί τίς νέες ἔρευνες καί θεωρίες πού ἔρχονται νά προστεθοῦν, ὁ κόσμος μας στέκει ἐκεῖ πού τόν βλέπουμε αἰῶνες ἐπί αἰώνων γιά νά μαρτυρᾶ ὅτι τίποτα δέν εἶναι τυχαῖο καί τίποτα δέν τοποθετήθηκε λάθος ἀπό τόν Δημιουργό μας!
Ἀναρωτήθηκα, κοιτῶντας γύρω μου, ἄν οἱ νόρμες, οἱ κανόνες πού συντηροῦν τό σύμπαν εἶναι ἀπαραίτητοι γιά τήν ὁμαλή λειτουργία τῆς ὕπαρξής μας σέ ὑλιστικό ἐπίπεδο, μπορεῖ νά εἶναι σημαντικοί καί σέ ἐπίπεδο ψυχικό καί πνευματικό.
Οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν συνεχῶς καί διακαῶς νά ξεφύγουν ἀπό ὁ,τιδήποτε ἔχει πλαίσιο. Ἔχουμε ἀκούσει ὅλοι μας τήν ἔκφραση: «τά πιό ὡραῖα εἶναι τ’ ἀπαγορευμένα» καί ὅλοι μας ἔχουμε ὑπάρξει παιδιά προσπαθῶντας νά ξεφύγουμε ἀπό τά “πρέπει” τῶν μεγάλων καί τά ὅρια πού μᾶς ἔθεταν. Καί μεγαλώνουμε, πηγαίνουμε σχολεῖο καί προσπαθοῦμε νά ξεφύγουμε ἀπό τίς ὑποχρεώσεις μας! Δέν μᾶς τό εἶπαν, δέν τό καταλάβαμε ἐμεῖς καλά, σημασία ἔχει ὅτι ἡ ζωή μας μοιάζει μ’ ἕνα κυνηγητό ν’ ἀποφύγουμε συνεχῶς τά “πρέπει” καί ὅταν αὐτό δέν γίνεται… γίνεται ἡ ρουτίνα πού μᾶς σκοτώνει. Μεγάλο θέμα γιά συζήτηση! Κι αὐτό! Κι ἕνα ἀκόμα μεγαλύτερο εἶναι πώς ὅλα αὐτά δένουν μεταξύ τους! Ὁ συνειρμός μου μέ ὁδηγεῖ σέ μιά σύνδεση, ἤ, μᾶλλον, σέ μία ἀσύνδετη σχέση.
Ἡ ζωή μας μοιάζει νά ἀποτελεῖται ἀπό κομμάτια πού προσπαθοῦμε καθημερινά νά ἑνώσουμε καί, εἴτε κουραζόμαστε γιά νά τό ἐπιτύχουμε, εἴτε τό κάνουμε χαρούμενοι, δέν παύει νά εἶναι κομμάτια πού δυσκολευόμαστε νά τά δέσουμε ἁρμονικά μεταξύ τους!
Μέσα σ’ ὅλη αὐτή τήν κατάσταση ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει σάν σύμμαχό του τά χαρίσματα, τίς ἀρετές πού μᾶς δώρισε ὁ Δημιουργός μας. Ἄλλος λιγότερες ἄλλος περισσότερες, μά ὅλοι μας ἔχουμε μέσα μας μιά πολύτιμη ἀξία, τήν πνοή τοῦ Θεοῦ.
Ἀναρωτήθηκα γιά τήν εὐθύνη πού ἔχουμε νά τίς περιφρουρήσουμε, νά τίς ἀναπτύξουμε καί τέλος νά τίς προσφέρουμε σ’ ὅσους μᾶς συναναστρέφονται. Πολλές οἱ ἀρετές, μά στάθηκα σέ μία. Αὐτή τήν «ξεχασμένη» ἀρετή πού λέγεται συνέπεια.
Συνέπεια εἶναι ἡ καλλιέργεια μιᾶς σχέσης. Εἶναι ἡ ἐπανάληψη. Συνέπεια εἶναι ἡ συνεχής παρακολούθηση τῶν σχέσεων, ἡ ὑπομονή πού πρέπει νά κάνεις ἀκόμα κι ὅταν δέν συμφωνεῖς. Εἶναι ἕνα ἄτυπο συμβόλαιο ἀφιέρωσης προσωπικοῦ χρόνου, ἡ παρουσία σου ἀκόμα κι ὅταν δέν ὑπάρχουν λέξεις ἀνάμεσα σέ σένα καί τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἀφοσίωση στά πρόσωπα πού εἶναι γύρω μας καί μέσα στή ζωή μας. Εἶναι ἡ εὐκαιρία γιά πραγματική γνωριμία. Προσωπικά θεωρῶ ὅτι ἔτσι ἔρχεται ἡ σχέση. Μά μέ θλίψη παρατηρῶ ὅτι ἔχει ἀδυνατήσει ἡ διάθεση αὐτή, ἡ ἀρετή αὐτή. Γιατί, θά τό ξαναπῶ, εἶναι ἀρετή νά εἶσαι συνεπής. Νά εἶσαι στήν ὥρα σου δίπλα σ’ αὐτόν πού ἔκανες σύζυγο, πού διάλεξες γιά φίλο, πού εἶχες τήν τιμή νά ἔχεις παιδί σου. Νά εἶσαι, ὄχι ὡς εἴθισται, περίεργος ἀλλά φιλεύσπλαχνος, συμπαραστάτης. Νά λές ἀλήθεια, νά κρατᾶς τό χέρι τοῦ πάσχοντα. Νά εἶσαι… παιδί! Νά ἔχεις δηλ. ἐκεῖνα τά χαρακτηριστικά πού εἶχες ὅταν ἤσουν παιδί. Πού τσακωνόσουν καί ξεχνοῦσες τό λόγο μέχρι νά χτυπήσει τό κουδούνι! Πού ἤσουν δίπλα στό φίλο σου κι ἄς μήν εἶχες τή δύναμη ἤ τή δυνατότητα νά τόν ἀπαλλάξεις ἀπ’ ὅ,τι τόν στεναχωροῦσε παρά μόνο νά τ’ ἀπαλύνεις. Κι αὐτό ἔφτανε!
Τώρα πιά μεγαλώσαμε καί, λίγο πολύ, ὅλοι μας κρατᾶμε τίς ἀποστάσεις μας. Κι ὅταν δέν τίς κρατᾶμε εἶναι γιατί θέλουμε νά δοῦμε τί ἔγινε, τί συνέβη γιά νά μποροῦμε νά τό διηγηθοῦμε παρακάτω! Ὅταν δέν καλλιεργοῦμε, δέν θερίζουμε. Ὅταν δέν προσφέρουμε, δέν λαμβάνουμε καί δέν ἀπολαμβάνουμε καρπούς προσφορᾶς. Ἡ πραγματικότητα δείχνει ὅτι ὁ καθένας μας λειτουργῶντας αὐτόνομα καί αὐτεξούσια, θέλει νά κάνει τή δουλειά του. Νά φέρει εἰς πέρας τίς ἐργασίες του καί κατ’ ἐπέκταση τίς ἀνάγκες του. Θυμόμαστε κάποιον ὅταν τόν χρειαζόμαστε. Καί μήπως κάπως ἔτσι δέν εἶναι καί οἱ προσευχές μας; Κατατρέχουμε στήν παρήγορη ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ μας γιά νά Τοῦ ποῦμε τόν πόνο μας. Καί μένουμε ἐκεῖ ὅσο κρατάει αὐτός ὁ πόνος στήν ψυχή! Καί μετά τί; Καί μετά ποῦ; Κι ἐνῶ Ἐκεῖνος δέν πρόκειται ποτέ νά παραπονεθεῖ, τό ἐρώτημα εἶναι, ἐμεῖς πόσο «ἐντάξει» νιώθουμε μέ αὐτή τή συμπεριφορά μας.
Ἀκούγεται στενάχωρο μά πάντα ὑπάρχει κάποιος δίπλα μας γιά νά παραδειγματιζόμαστε, γιά νά κάνουμε… ἐπανεκκίνηση. Γιά νά θυμόμαστε ὅτι, ὄχι τ’ ἀπαγορευμένα ἀλλά τά ἁπλᾶ πράγματα εἶναι τά πιό ὄμορφα! Ὅτι ἕνα χαμόγελο συμπαράστασης ἀπέναντι στό πονεμένο βλέμμα τοῦ διπλανοῦ μας μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀρχή γιά τή Σωτηρία τῆς ψυχῆς καί τῶν δύο!