Χειροτονία διακόνου π. Γερασίμου Βουρνά
Την Κυριακή Δ' Νηστειών, 14 Απριλίου 2024, στον Ναό μας εχειροτονήθη εις διάκονον ο Γεράσιμος Βουρνάς, υπό του Θεοφιλεστάτου Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κ.κ. Αλεξίου.
Τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 24 Μαρτίου 2024, ετελέσθη στον Ναό μας το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, πνευματικού Πατρός της ενορίας μας, χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κ.κ. Αλεξίου.
ΕΚΟΙΜΗΘΗ ο Προιστάμενος και Πνευματικός Πατέρας της ενορίας μας, πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Η ενορία μας πενθεί τον Προιστάμενον και Πνευματικόν Πατέρα της, πρωτοπρεσβύτερον π. Βασίλειον Ε. Βολουδάκη.
Ο π. Βασίλειος εκοιμήθη αιφνιδίως την Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024, σε ηλικία 72 ετών.
Από τις μεσημβρινές ώρες της Δευτέρας το σκήνωμά του ετέθη εις προσκύνησιν στον Ναό μας και το βράδυ έγινε Ιερά Αγρυπνία.
Την επομένη, Τρίτη 20 Φεβρουαρίου, στις 9:00 π.μ. εψάλη η Νεκρώσιμος Ακολουθία εις Ιερείς και στις 12:00 μ.μ. εψάλη η Νεκρώσιμος Ακολουθία με τη συμμετοχή 4 Αρχιερέων, του Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πολλών κληρικών και πλήθους πιστών, οι οποίοι παρηκολούθησαν την Νεκρώσιμο Ακολουθία με άκρα τάξη και ευλάβεια, παρά το μεγάλο συνωστισμό.
Υπέρ Αναπαύσεως της ψυχής Του και προς παρηγορίαν όλων ημών θα τελείται στον Ναό μας κάθε ημέρα Θεία Λειτουργία μέχρι την Κυριακή της Τυρινής, ενώ δεν συμπληρώνεται το σαρανταλείτουργο, επειδή συμπίπτει η πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής κατά την οποία δεν τελούνται καθημερινές Θείες Λείτουργίες, αλλά μόνον οι δύο Προηγιασμένες .
Οι σαράντα ημέρες από της κοιμήσεώς Του συμπληρώνονται την 29η Μαρτίου, για αυτό το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του θα τελεσθή την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 24 Μαρτίου 2024.
Να έχουμε την ευχή Του.
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
«ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΝΤΕΣΣΑΣ ΒΑΛΕΡΑΙΝΑΣ»
«ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΝΤΕΣΣΑΣ ΒΑΛΕΡΑΙΝΑΣ»
Μιά παλιά ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Ζακύνθου ἔχει ξεπέσει καί ἀντιμετωπίζει οἰκονομικές δυσκολίες. Τό παλιό ἀρχοντικό ἔχει πωληθεῖ καί ζοῦν σέ ἕνα φτωχικό χαμόσπιτο. Καί ἄλλα περιουσιακά στοιχεῖα ἐκποιήθηκαν γιά καταναλωτικούς σκοπούς. Καί τώρα καταφεύγουν στόν δανεισμό γιά νά ἐπιβιώσουν. Ὁ Μανώλης Βαλέρης δέν ἔχει καμία βιοποριστική δραστηριότητα. Ἐπιδιώκει νά διορισθεῖ στό Δημόσιο.
Οἱ δυσκολίες δέν τούς ἐνεργοποιοῦν, ἀλλά στρέφονται πρός εὔκολη λύση. Ἀποφασίζουν νά πωλήσουν τό μυστικό τῆς χήρας ἡλικιωμένης μητέρας τοῦ Μανώλη. Ἡ Κοντέσσα Βαλέραινα ξέρει τό μυστικό νά παρασκευάζει μιά σκόνη πού θεραπεύει τήν θέλα, ἀρρώστια τῶν ματιῶν. Τήν χρησιμοποιεῖ καί τήν δίνει σέ ὅσους πάσχουν καί θεραπεύονται. Τήν προσφέρει δωρεάν, «γιά ψυχικό».
Ἱερέας κατέλυσε Θεία Κοινωνία µέ χλωρίνη!
Ἱερέας κατέλυσε Θεία Κοινωνία µέ χλωρίνη!1
Ὁ π. Ἐμμανουήλ Κεντρωτάς, Ἱερέας τῆς Μήλου τή δεκαετία τοῦ 80, διηγήθηκε στό βαφτιστήρι του, ἀργότερα Ἱερέα τῆς βορείου Ἑλλάδας, τό ἑξῆς θαυμαστό Λειτουργικό γεγονός. Εἶχε πάει κάποτε νά Λειτουργήσει σέ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ νησιοῦ. Πρίν πάει, ἔστειλε κάποιες γυναῖκες νά τό καθαρίσουν. Κατά λάθος, ὅμως, κάποια κυρία φεύγοντας ξέχασε τό μπουκάλι τῆς χλωρίνης στήν προσκομιδή, ἐκεῖ ὅπου ἑτοιμάζονται τά Τίμια Δῶρα. Οἱ ἱερεῖς στή Θεία Κοινωνία ἐκτός ἀπό Ἄρτο καί Οἶνο χρησιμοποιοῦν συμβολικά καί λίγο νερό ἐπειδή ὅταν λογχίστηκε ἡ πλευρά τοῦ Κυρίου, κατά τή Σταύρωση, βγῆκε αἷμα καί ὕδωρ. Ὁ π. Ἐμμανουήλ ὡς διαβητικός πού ἦταν, ἀραίωνε πολύ τόν Οἶνο, μέ ἀποτέλεσμα νά ρίξει πολύ ἀπό τό περιεχόμενο τοῦ μπουκαλιοῦ τῆς χλωρίνης, νομίζοντας ὅτι περιεῖχε νερό. Μετά τά Σά ἐκ τῶν Σῶν καθώς ἔριξε, ὡς εἴθισται, τό ζέον, δηλαδή τό βραστό νερό, μέσα στή Θεία Κοινωνία, ἡ χλωρίνη ἔβρασε μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο. Ὁ Ἱερέας παραξενεύτηκε καί μυρίζοντας τή Θεία Κοινωνία κατάλαβε ὅτι εἶχε ρίξει χλωρίνη. Μύρισε καί τό μπουκάλι τῆς χλωρίνης καί ἐπιβεβαιώθηκε. Πῶς θά κοινωνοῦσε τώρα τόν κόσμο; Ἐπιπλέον δέν ἔπρεπε νά πεταχθεῖ ἡ Θεία Κοινωνία. Βγῆκε τότε στήν Ὡραία Πύλη καί ἐνημέρωσε τούς πιστούς ὅτι δέν θά μποροῦσε σήμερα νά κοινωνήσει κανέναν. Ὁ π. Ἐμμανουήλ, μετά τή λήξη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἔμεινε μόνος μέσα στό Ἱερό καί κατέλυσε ὅλη τή Θεία Κοινωνία πού περιεῖχε χλωρίνη. Μετά πῆγε στό σπίτι του, χωρίς νά ἀναφέρει τίποτα στήν πρεσβυτέρα του, ξάπλωσε καί ἔβαλε μία λεκάνη δίπλα στό κρεβάτι του. Ξύπνησε χωρίς νά ἔχει πάθει τίποτα καί μετά διηγήθηκε στήν οἰκογένειά του τό θαυμαστό γεγονός.
Ὅπως ἐδήλωσαν ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας μας!
Ὅπως ἐδήλωσαν ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας μας!
Περιέχουν κατάρες καί παρωχημένες θρησκευτικές προλήψεις
τά ἐκκλησιαστικά καί σχολικά μας βιβλία καί χρειάζονται ‘‘γομολάστιχα’’;
Σέ ἕνα παλαιότερο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Χρονικά» , Ἰούλιος-Αὔγουστος 2001, σελ. 26 καί τήν στήλη Ἐπιστολές στά Χρονικά, βλέπουμε τόν τίτλο «Χριστιανικές κατάρες κατά τῶν Ἑβραίων», ὁ δικηγόρος κ.Γ. Σταρατζῆς - Ἀθήνα γράφει τά παρακάτω:
«(…) Ὅλη τή Μεγάλη Ἑβδομάδα - ἑβδομάδα τοῦ Θείου Δράματος - ὁ ἐκκλησιαζόμενος χαίρεται, ἀπολαμβάνει τή θεσπέσια ποίηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑμνογράφων ἀλλά καί τήν ἄμετρη ἀρά, τήν κατακραυγή καί τήν κατάρα κατά τῶν ‘‘ἀνόμων Ἑβραίων’’, τούς γεμάτους ὀργή καί ἐμπάθεια, ἀφορισμούς κατά τοῦ ‘‘θεοκτόνου ἔθνους’’.
Ἀνιξελέωτη – κατά τούς ὑμνογράφους – εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς φυλῆς αὐτῆς γιά τό Θεῖο Δράμα.
Ἀναρίθμητες εἶναι οἱ κατάρες πού ἀκούγονται μέχρι τή Μεγάλη Παρασκευή ἐναντίον ἑνός ὁλόκληρου Ἔθνους (…)
Ἐν συνεχείᾳ γράφει ὁ ἐπιστολογράφος ἐκεῖνος τῶν Χρονικῶν:
«…Μέ μελέτη πολλή τοῦ θέματος, ἔχω τή γνώμη ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μαζί μέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες πανεπιστημιακές σχολές πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τίς κατάρες αὐτές καί νά τίς παραλείψουν ὁριστικά πλέον ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ὑμνογραφία μας (…)».
Αὐτά, μεταξύ πολλῶν ἄλλων διαβάσαμε στό προαναφερθέν δημοσίευμα.
ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ!
ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ! *
Ποτέ στή ζωή µου δέν ἄντεχα τόν πόνο. Πάντοτε τόν θεωροῦσα, ἀπευκταῖο κακό, ντροπιαστική ὑπόµνηση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναµίας. Μέχρι πού πρόσφατα διάβασα τό βιβλίο τοῦ π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλου µέ τόν τίτλο «Σταύρωσις καί Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ». Στό βιβλίο του αὐτό ὁ πατήρ Ἰωήλ Γιαννακόπουλος ἀναλύει τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ βασιζόµενος ὄχι µόνο σέ θεολογικά ἐπιχειρήµατα, ἀλλά καί στίς σκέψεις τοῦ µαθηµατικοῦ Πασκάλ, τοῦ φιλοσόφου Κίρκεγκαρντ καί τοῦ λογοτέχνη καί φιλοσόφου Παπίνι.
Ὀφείλω νά παραδεχθῶ, ὅτι µοῦ προξένησε εὐχάριστη ἔκπληξη τό γεγονός, ὅτι ὁ πατήρ Ἰωήλ Γιαννακόπουλος χρησιµοποιεῖ στή θεολογική ἔρευνά του σκέψεις αἱρετικῶν ἀνθρώπων, ἐπιστηµόνων καί φιλοσόφων, τούς ὁποίους µάλιστα ἀποκαλεῖ «ἐξαιρετικά πνεύµατα» καί «πιστούς εἰς τόν Χριστόν». Ἐπαινεῖ τά χαρίσµατά τους, τόν ἀγῶνα τους καί ἀξιοποιεῖ ὅ,τι ἀγαθό ἔχουν νά προσφέρουν. Συλλογίστηκα πώς, ἴσως ὁ τρόπος µέ τόν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ π. Ἰωήλ νά δίδει ἀπάντηση στό ἐρώτηµα πολλῶν ἐξ ἡµῶν τῶν θρησκευοµένων Ὀρθοδόξων περί τοῦ πῶς ἀντιµετωπίζει ὁ Χριστός τούς ἀλλόθρησκους καί τούς ἀλλόδοξους.
Ἐξεπλάγην ἐπίσης, ὅταν διαπίστωσα, ὅτι ὁ συγγραφέας ἀφιερώνει ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου προκειµένου νά ἀναδείξει τήν ἀξία τοῦ πόνου. Στίς γραµµές πού ἀκολουθοῦν θά προσπαθήσω νά ἀποδώσω περιληπτικά καί ὅσο τό δυνατόν πιό πιστά τά ὅσα ἀναφέρονται στό πρῶτο µέρος τοῦ συγκεκριµένου κεφαλαίου. Ἐλπίζω πώς θά ἀποτελέσουν τό ἔναυσµα γιά νά ἀποκτήσουµε µία νέα, πιό πνευµατική θεώρηση καί ἀντιµετώπιση τοῦ πόνου.