ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἀναµένοντας τόν νέο µπαµπούλα!

Ἀναµένοντας τόν νέο µπαµπούλα!

 

Σκέψεις µέ ἀφορµή τό προφητικό βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Μανωλεδάκη, «Παγκόσµια ἐξουσία καί νοµικός πολιτισµός»

 

Τό 2005, στό βιβλίο του «Παγκόσµια ἐξουσία καί νοµικός πολιτισµός»1, ὁ διορατικός καθηγητής Ποινικοῦ Δικαίου στή Νοµική Σχολή Α.Π.Θ. Ἰωάννης Μανωλεδάκης (1937-2011) ἀναφέρθηκε στήν τροµοκρατία ὡς «ἀόρατο ἐχθρό», προειδοποιῶντας µας γιά τό ἐπικίνδυνο φαινόµενο νά µετατραπεῖ κάθε πολίτης σέ ὕποπτο, ὅπως δυστυχῶς συνέβη µέ τόν «ἀόρατο ἐχθρό» τῆς νέας γενιᾶς, δηλαδή τόν κορωνοϊό (ὅλοι µας γίναµε ἐν δυνάµει κρούσµατα!). Τό κρίσιµο χωρίο εἶναι τό ἑξῆς2:

 

Ἡ [Ἀµερικανική] ὑπερδύναµη, ἐπικαλούµενη τή συµµαχική ἀλληλεγγύη καί τό συλλογικό, συµµαχικό σύστηµα ἀσφάλειας, καλεῖ τήν Εὐρώπη νά συµµετάσχει στόν πόλεµο κατά τῆς διεθνοῦς τροµοκρατίας, θυσιάζοντας γιά χάρη του τίς κατακτήσεις τοῦ νοµικοῦ της πολιτισµοῦ, θεµελιωµένου στό σεβασµό τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καί τῶν ἀτοµικῶν ἐλευθεριῶν. Πιέζει, λοιπόν, τά Εὐρωπαϊκά κέντρα λήψης ἀποφάσεων γιά τήν ἀναθεώρηση τῶν ἐγγυήσεων καταστολῆς τῶν ἀνεπιθύµητων ἐνεργειῶν καί τήν υἱοθέτηση µέτρων σκλήρυνσης, πού ὁλοένα γίνονται αὐστηρότερα. Διότι ὅταν ὁ «ἐχθρός» εἶναι ἀόρατος καί βρίσκεται παντοῦ [Σ.Σ.: στό σηµεῖο αὐτό ἀξίζει νά θυµηθοῦµε τήν ἀντίστοιχη φράση πού ἀναµάσησαν συντονισµένα οἱ ἡγέτες τῶν περισσότερων κρατῶν, ὅταν ἀνακοίνωναν τό λοκντάουν καί τά λοιπά φρικαλέα ψευδοϋγειονοµικά µέτρα καταπολέµησης τῆς πανδηµίας: «ὁ ἰός εἶναι παντοῦ»], τότε ὁ κάθε πολίτης µπορεῖ νά γίνει ὕποπτος. Καί ὅταν ὁ καθένας µας γίνεται ὕποπτος, τότε ὁδηγούµαστε ἀναγκαῖα στή µετάπτωση ἀπό τό ἄδικο τῆς πράξης στό ἄδικο τοῦ φρονήµατος, στήν ὑποκατάσταση τοῦ τεκµηρίου ἀθωότητας ἀπό τό τεκµήριο ἐνοχῆς, στήν ἀντιστροφή τοῦ βάρους τῆς ἀπόδειξής της καί στήν καθιέρωση γενικευµένων µέτρων καταστολῆς µετατρέποντας τήν ἐξαίρεση σέ κανόνα. Γιά χάρη, λοιπόν, τῆς ἀσφάλειας ἀπέναντι στόν ἀόρατο τροµοκράτη ὁ πολίτης καθίσταται ἀνασφαλής ἀπέναντι στό µηχανισµό καταστολῆς. Ποῦ θά σταµατήσει αὐτή ἡ παθολογική κατάσταση;3

Ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσµου

Ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσµου

 

Εἶναι σχεδόν κυρίαρχη στήν ἐποχή µας ἡ ἄποψη ἐκείνη πού θεωρεῖ πώς κάθε ἐπιµέρους θρησκεία διαφέρει ἀπό τίς ἄλλες µόνο ἐπιφανειακά καί ὅτι, ἀντιστρόφως, ὅλες οἱ θρησκεῖες µοιράζονται ἕναν κοινό πυρήνα ἰδεῶν καί πρακτικῶν. Συνήθως δέ, αὐτός ὁ κοινός πυρήνας θεωρεῖται, ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς Διαφωτιστικῆς ἀντίδρασης πρός τά δόγµατα καί τίς τελετές, ὅτι συνίσταται µόνο ἀπό κάποια στοιχειώδη ἠθικά προστάγµατα, ὅπως τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, τήν εὐσυνείδητη ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος στό πλαίσιο τῆς καθηµερινότητας καί τήν προώθηση ἀξιῶν, ὅπως ἡ εἰρηνική συνύπαρξη τῶν λαῶν. Συνέπεια τῆς ἀντίληψης αὐτῆς ὡς πρός τήν κατά βάθος ἑνότητα τῶν θρησκειῶν εἶναι οἱ παρατηρούµενες σήµερα ἀνά τόν κόσµο καί ἐντεινόµενες διαχριστιανικές καί διαθρησκειακές προσπάθειες γιά τήν ἐπίσηµη ἀναγνώριση αὐτοῦ τοῦ «κοινοῦ ἠθικοῦ ἐδάφους» ἀπό τό ὁποῖο –δῆθεν– ἀνεβλάστησαν οἱ ἐπιµέρους θρησκεῖες καί, τελικῶς, ἡ συνένωση ὅλων τῶν λαῶν ὑπό ἕναν θρησκευτικό ἡγέτη.

Ἔχει, λοιπόν, ἰδιαίτερη ἐπίκαιρη ἀξία νά συναντᾶ κανείς ἀπόψεις καί ἰσχυρισµούς πού ὄχι ἁπλῶς διαδηλώνουν τήν ἐναντίωσή τους σέ αὐτό τόν θρησκευτικό συγκρητισµό, ἀλλά, ἐπιπροσθέτως, παρουσιάζουν µέ τρόπο τεκµηριωµένο καί ἀναντίρρητο ἀγεφύρωτες διαφορές καί ἀντιθέσεις ἀνάµεσα στόν Χριστιανισµό ἀφ’ ἑνός καί τίς ἄλλες θρησκεῖες καί ἰδεολογίες ἀφ’ ἑτέρου, οὕτως ὥστε νά γίνεται φανερό ὅτι δέν εἶναι κἄν δυνατόν νά ὁµιλεῖ κανείς γιά τήν ὕπαρξη –δῆθεν– ἑνός «κοινοῦ παρονοµαστή» ἤ ἑνός «κοινοῦ πυρήνα», στόν ὁποῖο ἀνάγονται ὅλες οἱ θρησκεῖες.

Η ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ (Παροῦσα & Μέλλουσα) ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ!

Η ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΕΝΩΝΕΙ
ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ (Παροῦσα & Μέλλουσα)
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ!

  

Ὁ ἀριθμός σαράντα κυριαρχεῖ στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη ὡς προθεσμία, ὡς προετοιμασία, ὡς ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ γιά τήν προσδοκία αὐτῶν πού μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ. Σημαίνει ἀκόμη καί τήν ὁλοκλήρωση μιᾶς προσπαθείας καί γι’ αὐτό ἀριθμεῖται καί κάθε γενεά, ὑπολογιζομένη στά 40 χρόνια.

Συγχρόνως, ὅμως, ἔχει βιωθεῖ ἱστορικά ἀπό ἐμᾶς –δηλαδή, ἀπό τό ἀνθρώπινο Γένος– καί ὡς διάστημα παιδαγωγίας καί σκληρῆς δοκιμασίας δουλείας, εἴτε αὐτούσιος ὁ ἀριθμός 40, εἴτε πολλαπλασιαζόμενος μέ τόν τέλειο ἀριθμό δέκα, ὁπότε γίνεται 400.

Δέν ἔχω ἰδιαιτέρως ἀσχοληθεῖ μέ τήν διερεύνηση αὐτοῦ τοῦ ἀριθμοῦ. Παρατηρῶ, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός μας τόν ἔχει βάλει βαθειά μέσα στή ζωή μας, καί μέ τήν προτροπή Του καθοδήγησε τούς Πατέρες μας, πρό τῆς Σαρκώσεώς Του ἀλλά καί μετά, ὑπενθυμίζοντάς μας μέ τά Γεγονότα Του νά μήν Τόν λησμονήσουμε. Ἄς θυμηθοῦμε κάποιες ἀπό αὐτές τίς ὑπενθυμίσεις, οἱ ὁποῖες ἐναλλάσσονται μεταξύ τοῦ ἀριθμοῦ 40 καί 400:

«ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ»

«ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ»

 

Ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Εὐριπίδη (484-406 π.Χ.) δέν ἔχει μέχρι τώρα φιλοξενηθεῖ στήν ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, διότι κατά τά τελευταῖα 11 χρόνια δέν ἔχει ἀνέβει σέ θέατρο τῆς πατρίδας μας. Ἐντοπίζεται τελευταία παράσταση τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ στήν Ἐπίδαυρο 5 καί 6 Αὐγούστου τοῦ 2011 καί σέ ἄλλα μέρη.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ ἔργου ἐκτυλίσσεται στήν Θήβα. Ἡ γυναῖκα τοῦ Ἡρακλῆ Μεγάρα καί τά τρία παιδιά τους μέ τόν πατέρα του Ἀμφιτρύωνα ἔχουν προσπέσει στόν βωμό τοῦ Δία (ἄσυλο), διότι ὁ σφετεριστής τοῦ θρόνου Λύκος θέλει νά τούς ἐξοντώσει. Ὁ Ἡρακλῆς ἀπουσιάζει ἐκτελῶντας τούς ἄθλους πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ βασιλέας τῶν Μυκηνῶν Εὐρυσθέας. Τώρα βρίσκεται στόν Ἅδη γιά νά φέρει τόν Κέρβερο. Ἡ Μεγάρα ἐλεεινολογεῖ τήν τύχη τους καί προτείνει νά δραπετεύσουν ἀπό τήν Θήβα. Ὁ Ἀμφιτρύωνας βρίσκει τήν ἰδέα ἐπικίνδυνη καί ἐκφράζει τήν ἐλπίδα εὐνοϊκῆς ἐξελίξεως μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου.

Μπαίνει στήν ὀρχήστρα τοῦ θεάτρου ὁ Χορός, πού ἀποτελεῖται ἀπό γέροντες Θηβαίους, καί ἐκφράζει τήν λύπη του γιά τήν δύσκολη θέση πού βρίσκεται ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἡρακλῆ. Ἔρχεται ὁ Λύκος καί μιλᾶ σκληρά στούς ἱκέτες καί περιφρονητικά γιά τόν Ἡρακλῆ. Ὁ Ἀμφιτρύωνας ὑπερασπίζεται τήν ἀνδρεία τοῦ γιοῦ του καί ἐρωτᾶ τόν Λύκο γιατί θέλει νά σκοτώσει τά παιδιά τοῦ Ἡρακλῆ. Ὀργισμένος ὁ Λύκος διατάσσει νά φέρουν ξύλα γιά νά τούς καύσει, μιλᾶ αὐστηρά στόν Χορό πού ἀνταποδίδει τήν ἐπιτίμηση. Ὁ Χορός ἀναφέρεται στούς ἄθλους τοῦ Ἡρακλῆ καί ἐκφράζει τήν λύπη του γιατί ἀδυνατεῖ νά σώσει τά παιδιά τοῦ ἥρωα. Ἡ Μεγάρα ἐπικαλεῖται τήν βοήθεια τοῦ Ἡρακλῆ καί ὁ Ἀμφιτρύωνας τοῦ Δία.

Ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, εἶναι στό δάσος!

Ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, εἶναι στό δάσος!

 

Κάποια μέρα, λίγο πρίν τίς γιορτές τοῦ ἁγίου δωδεκαημέρου βρέθηκα στόν πιό πολυσύχναστο πεζόδρομο τῆς μεγάλης πόλης μέ τόν γιό μου καί εἴπαμε νά καθίσουμε σέ μιά φιλόξενη γωνιά γιά νά ξαποστάσουμε.

Καθισμένοι παρακολουθούσαμε τόν κόσμο πού περιδιάβαινε καί, παρ’ ὅτι γιορτές περιμέναμε, καί ἀπό μόνη της ἡ προσμονή γιά τό χαρμόσυνο γεγονός τῶν Χριστουγέννων θά ἀρκοῦσε γιά νά εἶναι τά πρόσωπα τῶν περαστικῶν φωτεινά καί χαριτωμένα, ἡ εἰκόνα πού ἔφτανε σ’ ἐμᾶς πού τούς παρακολουθούσαμε νά περνοῦν μπροστά μας ἦταν ἐντελῶς διαφορετική· πρόσωπα συνοφρυωμένα, ἀγέλαστα, ἄνθρωποι προβληματισμένοι, καρδιές προφανῶς κλειστές. Ἴδια εἰκόνα ἀκόμη καί οἱ νέοι πού μόνο ἡ νιότη τους θά ἀρκοῦσε γιά νά τούς δίνει φτερά. 

Συλλογιστήκαμε τήν κατάσταση τῶν ἀνθρώπων καί ἀναρωτηθήκαμε, γιατί νά εἶναι ὁ κόσμος ἔτσι καί νά μήν μπορεῖ νά χαρεῖ ἐνῶ ἔχει στή διάθεσή του τόσο πολλά; Καί ἡ σκέψη τοῦ νεαροῦ τῆς παρέας καταλήγει σέ μιά ἀπάντηση αὐθόρμητη: «Πῶς νά μήν εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἔτσι ἀφοῦ στήν κοινωνία μας δέν ὑπάρχει ὁ Θεός» καί συνεχίζει: «ὁ Θεός δέν εἶναι ἐδῶ, ὁ Θεός εἶναι στό δάσος!»