ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

 

 Τόν παλιό καλό καιρό, τά νέα διαδίδονταν ἀπό στόμα σέ στόμα. Πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, σάν κοινωνικό ὄν, εἶχε ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήσει μέ ἄλλους ἀνθρώπους, νά μάθει τί γίνεται στή γειτονιά του, στό χωριό του, στήν πόλη του, στήν περιοχή του, στό βασίλειο, στόν κόσμο του. Μιά μορφή ἐπικοινωνίας, λοιπόν, εἶναι καί τό ἐνδιαφέρον γιά τή ζωή τοῦ διπλανοῦ μου τοῦ γείτονά μου, τοῦ φίλου μου, ἤ καί τοῦ ἐχθροῦ μου. Καί ἀπό ἐκεῖ γεννιέται τό κουτσομπολιό, τό ὁποῖο, ἀπό μέρα σέ μέρα καί ἀπό χρόνο σέ χρόνο, ἔφτασε στίς μέρες μας στό ἀποκορύφωμά του καί συστηματοποιήθηκε ὅσο ποτέ ἄλλοτε, μέ τά λεγόμενα Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης(ΜΚΔ), ἤ, ἀλλιῶς Facebook, Instagram, Twitter, Viber!

   Οἱ νεώτερες γενιές ἰδιαίτερα, ὄχι μόνον ἀγνοοῦν τί θά πεῖ βιβλίο (ὄχι ὅτι καί οἱ παλαιότεροι εἶναι στήν πλειοψηφία τους καί ἰδιαίτερα βιβλιοφάγοι) ἀλλά ἔχουν ἀπορρίψει τά πάντα, τηλεόραση, ἐφημερίδες καί περιοδικά ὡς “παλαιολιθικά» καί ἔχουν κρατήσει τά ΜΚΔ σάν μόνη πηγή ἐνημέρωσης καί ἐπικοινωνίας. Ἔτσι, ὁ πλανήτης μοιράστηκε μέ νέο τρόπο σέ χωριά, πόλεις καί βασίλεια, ἀνάλογα μέ τούς  ἐπηρεάζοντες καί τούς ἐπηρεαζόμενους (κοινῶς… influencers καί followers) μέ τίς χιλιάδες, ἤ, τά ἑκατομμύριά τους!

ΤΙ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ… ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!

ΤΙ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ… ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!

 

Μέ ἀφορμή μιά κουβέντα πού ἄκουσα ἀπό μιά μητέρα ἔξω ἀπό ἕνα Δημοτικό Σχολεῖο, μοῦ γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις σχετικά μέ τά ὅρια καί μέ τό πῶς, τελικά, πρέπει νά συμπεριφέρονται οἱ γονεῖς ἀπέναντι στά παιδιά τους. Ἡ κουβέντα αὐτή ἀφοροῦσε στόν ἐκκλησιασμό τῶν παιδιῶν τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Τό σχολεῖο ἔστειλε σημείωμα στούς γονεῖς, ὥστε νά ὑπογράψουν ἄν συμφωνοῦν ἤ ὄχι τά παιδιά τους νά ἐκκλησιαστοῦν, ἔτσι ὥστε ἄν τυχόν τά παιδιά δέν θέλουν, νά μείνουν στήν τάξη μέ κάποιον δάσκαλο, ὅση ὥρα τό ὑπόλοιπο σχολεῖο θά βρίσκεται στήν ἐκκλησία. Ἀρχικά σκεφτόμουν γιά ποιό λόγο νά μήν συμφωνεῖ κάποιος γονέας μέ τόν ἐκκλησιασμό. Ἄν, δηλαδή, δέν ἔχουμε κάποια περίπτωση ἀλλόθρησκου παιδιοῦ, γιατί οἱ γονεῖς νά ἔχουν κάποια ἀντίρρηση; Καί σκεφτόμουν πόσο λυπηρό εἶναι κάποιοι μαθητές νά βρίσκονται στήν Ἐκκλησία, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι νά εἶναι μέσα στίς τάξεις, περιμένοντάς τους νά γυρίσουν. Αὐτό ὅμως πού μέ προβλημάτισε περισσότερο,ἦταν μιά μητέρα,ἡ ὁποία μᾶς ἔλεγε ὅτι ρώτησε τά παιδιά της ἄν θέλουν νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία. Τό μικρότερο παιδάκι –Α΄ Δημοτικοῦ- τῆς εἶπε ὅτι δέν ἔχει πρόβλημα νά πάει στήν Ἐκκλησία. Τό μεγαλύτερο –Δ΄ Δημοτικοῦ- τήν ρώτησε πρῶτα ἄν μπορεῖ νά τρέχει. Ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι δέν γίνεται, τήν ρώτησε ἄν μπορεῖ νά μιλάει καί ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι οὔτε αὐτό μπορεῖ νά κάνει, τήν ρώτησε ἄν μπορεῖ νά παίζει στό κινητό. Ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι οὔτε αὐτό γίνεται, τότε τῆς εἶπε τό παιδί ὅτι δέν θέλει νά πάει στήν Ἐκκλησία. Τότε ἡ μητέρα του, τοῦ εἶπε ὅτι θά τοῦ ὑπογράψει τό χαρτί τοῦ σχολείου, αὐτός μπορεῖ νά συζητήσει μέ τούς φίλους του τί θέλει νά κάνει καί ἀναλόγως νά κυκλώσει ἤ τό «Συμφωνῶ» ἤ τό «Δέν συμφωνῶ»!

Ψυχοσάββατο 2023

Ψυχοσάββατο 2023

 

Στήν μνήμη τοῦ πολυκλαύστου διακόνου μας

π. Τιμοθέου Λαγουδάκη, «ἐπιτάφιον ὠδήν ἄσομαι».

 

(Ἡ ψυχή πρός τόν Χριστό): «Εἰκών εἰμί τῆς ἀρρήτου δόξης Σου, εἰ καί στίγματα φέρω πταισμάτων» (Εὐλογητάρια)

(Ὁ Χριστός πρός τήν ψυχή): «Ἀνάστα μορφή ἡ ἐμή, ἡ κατ’ εἰκόνα ἐμήν γεγενημένη» (Ἁγ. Ἐπιφανίου, Λόγος εἰς Θεόσωμον Ταφήν)

 

Μέ ἕναν τελείως αὐθόρμητο καί ἀνεξήγητο συλλογισμό, πάντοτε, ὅταν σέ κάποια νεκρώσιμη ἀκολουθία (κηδεία ἤ μνημόσυνο) ἀκούω νά ψάλλεται ἤ νά ἀναγινώσκεται ὁ στίχος τοῦ «Ἀμώμου» (17ον Κάθισμα τοῦ Ψαλτηρίου): «ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός· ζήτησον τόν δοῦλόν σου», ἀμέσως φαντάζομαι, ὅτι ἡ ψυχή τοῦ κεκοιμημένου (ἤ οἱ ψυχές τῶν κεκοιμημένων) εἶναι αὐτή πού κραυγάζει στόν Θεό τόν ἱκέσιο αὐτόν στίχο. Καί δέν νομίζω πώς σφάλλω.

Πράγματι, ὅταν ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, «θείῳ βουλήματι», ἀφήσει τό σῶμα, μέ τό ὁποῖο συνέζησε πολυχρόνια ἤ ὀλογοχρόνια στήν πολυτάραχη καί ἀειτάραχη ποντοπορεία αὐτοῦ τοῦ «φθαρτικοῦ» βίου, τότε, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, τῆς παρουσιάζεται, σάν σέ κινηματογραφική ταινία, ὅλη ἡ μετά τοῦ σώματος συμβιοτή καί πορεία της. Εἶναι ἐμπειρία, πού δέν τήν ζήσαμε ἀκόμη ἐμεῖς οἱ ζῶντες, θά ἔρθει ὅμως ὁπωσδήποτε στόν καθένα μας ἡ ὥρα τῆς φοβερᾶς βιώσεώς της. Τότε μόνο – φεῦ! – θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, ἡ τυχόν ἀθεράπευτη παρελθοῦσα ἐμπαθής βιοτή μας, ὁ τυχόν ἀμετανόητος παρελθών βίος μας, εἶναι πού θά μᾶς ἀναγκάσει νά ἐκφέρουμε ἀπό μόνοι μας, τήν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι δηλαδή «ἐπλανήθην (ἤ ἐπλανήθημεν) ὡς πρόβατον ἀπολωλός». Τό φλέγον ζήτημα, δηλαδή τό ζητούμενον θά λέγαμε, εἶναι ἄν αὐτή ἡ ἐπίγνωση καί συνειδητοποίηση μπορέσει νά γίνει σύμφωνα μέ τόν ψαλλόμενο Ἀναβαθμό: «(Κύριε), κάθαρον πρίν ἄρῃς με ἀπό τῶν ἐνθένδε»· ὁπότε καί ὑπάρχει κάποια ἐλπίδα μετανοίας. Διότι ἄν (αὐτή ἡ συνειδητοποίηση) γίνει μετά ἀπό τήν φοβερή ὥρα τοῦ θανάτου, ὅταν «ψυχή ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζηται ἐκ τῆς ἁρμονίας καί τῆς συμφυίας ὁ φυσικότατος δεσμός θείῳ βουλήματι ἀποτέμνηται», τότε τά πράγματα εἶναι μᾶλλον δύσκολα… Αὐτή τήν ἀλήθεια, μπορεῖ μέν νά τήν πιστεύουμε τώρα ψυχρά, χωρίς νά ταράζονται τά λιμνάζοντα καί ἐφησυχάζοντα ψυχικά μας ὕδατα, εἶναι ὅμως κάτι πού, συγχρόνως, δέν μποροῦμε καί νά μήν τό ὁμολογήσουμε (γραπτῶς ἤ προφορικῶς)…

Ἡ Πατρίδα πεθαίνει!

Ἡ Πατρίδα πεθαίνει!

 

Ὅταν γυρίζει κανείς τούς τόπους ἐτούτης τῆς πατρίδας μαγεύεται· ἀκόμη καί οἱ βράχοι της δείχνουν ὄμορφοι. Καί ὅσο μεγαλώνεις, τόσο ὀμορφότερη τήν βρίσκεις τήν πατρίδα. Βλέπετε, «Οὐδέν γλυκύτερον Πατρίδος»!

Αὐτές τίς ἡμέρες εἶχα τήν ἀγαθή τύχη νά ταξιδέψω μέχρι τό βορειοανατολικότερο ἄκρο τῆς πατρίδας μας, ξεκινῶντας ἀπό τήν μεγάλη πόλη ἀφοῦ διέσχισα ὅλον τόν κορμό της καί μέ ἕναν καιρό πρωτόγνωρο γιά τέτοια ἐποχή. Δέν ἦταν ἡ πρώτη μου φορά· τόν τόπο αὐτόν τόν μακρινό τόν ἔχω ζήσει χρόνια ἀρκετά, τόν ξέρω ἀπό παλιά καί τόν ἀγαπῶ ἰδιαίτερα. Αὐτή τή φορά ὅμως μελαγχόλησα, ὅπως καί τό φθινόπωρο πού εἶχα ταξιδέψει ὡς τήν Ἤπειρό μας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 2023

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 2023

 

Ἡ Ἑλλάδα πλέει στήν φουρτουνιασμένη θάλασσα ἀκυβέρνητη, χωρίς ἡγεσία, χωρίς στόχους, χωρίς ὅραμα. Περίγελως τῶν γειτόνων της, ἀκόμα καί τῶν πιό ἀδύναμων, ἱκέτις στούς συμμάχους της, ἐξωνημένη στούς δανειστές της. Τό πολιτικό σύστημα καί ἡ κατεστημένη διανόηση μέ μανία προσπαθοῦν νά ἀποδομήσουν τήν ἱστορική συνείδηση, τήν ταυτότητα, τήν πίστη καί τήν συλλογική μνήμη τῶν Ἑλλήνων. Τηλεκαθηγητές ἐπιχειροῦν νά ἀμαυρώσουν τήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων πού μᾶς ἐλευθέρωσαν ἀπό τήν δουλεία αἰώνων. Ὁ «νατιβισμός» θεωρεῖται ἐξοβελιστέος, ὁ πατριωτισμός ἔχει ποινικοποιηθεῖ, ἡ ὑποκατάσταση τοῦ πληθυσμοῦ ἔχει καταστεῖ φετίχ. Εἰδικά γραφεῖα ἀναλαμβάνουν ἐπ’ ἀμοιβῇ τήν «νόμιμη» ἀπαλλαγή τῶν ἑλληνοπαίδων ἀπό τήν ἱερά ὑποχρέωση τῆς θητείας, ἡ δημόσια ἐκπαίδευση ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ στό χάος καί στόν πατριωτισμό ὀλίγων διδασκάλων, ἡ ἐφηβική παραβατικότητα δημιουργεῖ σύγκρυο, ἡ ἐγκληματικότητα γνωρίζει μεγέθη ἀδιανόητα στό παρελθόν.