Πληγώνοντας τόν ἄλλο...
ἤ Ἀπαριθμῶντας λάθη τοῦ χτές, ἀλλά καί τοῦ σήμερα
Ὅσο περνοῦν τά χρόνια καί σωρεύονται στήν ψυχή ἀρχειοθετημένα γεγονότα καί ἐνθυμήσεις παλιές, τότε ἀρχίζει ἕνα σχολαστικό ξεδιάλυμα ὅλων αὐτῶν, ὥστε νὰ ξαναφανοῦν (γιά ἔσχατη ἴσως φορά) τά περιττά καί ἄχρηστα, ἀλλά καί τά πολύτιμα καί ἀγαπημένα. Καί ἐκεῖ, λοιπόν, στόν ὅλο αὐτό σωρό παρατηρεῖς καί κάποιες στιγμές ἐχθρικῆς ἤ ἄπρεπης συμπεριφορᾶς, κατά τίς ὁποῖες ἄφησες τό στῖγμα σου στήν ψυχή τοῦ ἄλλου πληγώνοντάς τον μέ λόγια καί ἀπανθρωπία κάποτε. Ἰδίως σέ ἡλικίες τρυφερές, τότε δηλαδή, πού ἄνοιγαν οἱ ψυχές νά δεχτοῦν ἡ μιά τήν ἄλλη μέ σκοπό τήν συνεργασία, τή φιλία, τή συνδρομή. Κι ὅμως κάποιες φορές, τὸ νοιώθεις ἀκόμα, εἴτε ἀπό ἐγωϊσμό, εἴτε ἀπό κενοδοξία, εἴτε ἀπό εὐθιξία, ἡ συμπεριφορά σου δὲν ἦταν εὐπρεπής καί ἔντιμη. Γιατί ἡ ἐπιθετική ταχτική, μέ τό σκεπτικό ὅτι ἐσύ κατέχεις τό δίκιο, τραυμάτισε κάποιες ψυχές. Καὶ μάλιστα ἄφησε πάνω τους τὰ σημάδια μιᾶς ἀγριότητας, πού ὁ θυμός ἐπέτρεψε νά ἐκδηλωθεῖ. Γιά νά περάσουν τά χρόνια καί νά μήν μπορεῖς νά κάμεις τίποτε πιά, ὥστε ν’ ἀνατρέψεις τά πράγματα, ἀφοῦ οἱ τύψεις ὑπάρχουν ( καί ἐνοχλοῦν) ὅπως καί οἱ πληγές...