ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΝΗΜΗ ΠΕΤΡΟΥ ΦΥΣΣΟΥΝ

Ὅπως εἶναι γνωστόν, στίς 5 Δεκεμβρίου 2016 ἐκοιμήθη ὁ διάσημος ἠθοποιός Πέτρος  Φυσσοῦν παραδίδοντας χριστιανικά τήν ψυχή του, ἀφοῦ ἔκανε τρεῖς φορές τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ! Ἔκτοτε οἱ συνάδελφοί του καί οἱ δημοσιογράφοι, πού τόσα κέρδισαν ἀπό τά ρεπορτάζ, προβάλλοντάς τον στίς ἡμέρες τῆς κοσμικῆς δόξης του, τόν ξέχασαν, τόν ἀγνόησαν, προφανῶς γιατί γνώρισε καί ἀναπαύθηκε στήν Ἐκκλησία! Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δέν τόν ξέχασε, ἀλλά τόν μνημονεύει συνεχῶς ὡς ἀγαπητό ἀδελφό, καί ἰδίως ὁ Ναός μας, στόν ὁποῖο ἀναπαυόταν πνευματικά, ἐξομολογεῖτο καί Κοινωνοῦσε.

Μοναδική, χωρίς ἀμφιβολία, ἐξήγηση αὐτῆς τους τῆς ἑπταετοῦς ἀπό τοῦ θανάτου του σιωπῆς τους εἶναι αὐτή πού ἤδη προτάξαμε: Ἡ σχέση του μέ τόν Χριστόν μας καί τήν Ἐκκλησία Του, ἀλλά καί τό ὅτι ἔδωσε ἐγκάρδια τήν εὐχή του νά γίνῃ ἡ θυγατέρα του Μοναχή! Ἀλλιῶς δέν ἐξηγεῖται οὔτε ἡ ἀπουσία τῶν συναδέλφων του  ἀπό τήν κηδεία του –πλήν ὀλίγων–  οὔτε ἡ ἔλλειψη  ὁποιασδήποτε ἀναφορᾶς τους στή μνήμη του,  δεδομένου ὅτι κατά τήν μακρά πρωταγωνιστική καριέρα του εἶχε συνδεθεῖ  –ἐκτός τῶν ἠθοποιῶν, Ἑλλήνων καί Ξένων– καί  μέ ὅλους σχεδόν τούς διασήμους τῆς ἐποχῆς του, ἀπό τόν Πρωθυπουργό τῆς Σουηδίας Οὔλωφ Πάλμε (πού δολοφονήθηκε  τό 1986, γιατί ἤθελε  –κατά τήν ἐκτίμηση τοῦ κ. Μανώλη Βολουδάκη– νά ἐπαναφέρῃ τίς «Ἀξίες» στή Σουηδία!), μέχρι τόν ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, μέ τούς ὁποίους εἶχε καί προσωπική φιλία. Ὁ Τσαρούχης, μάλιστα, τοῦ εἶχε φιλοτεχνήσει τό 1985 στή γιορτή του ἕνα πορτρέτο μέ μολύβι,  σημειώνοντας σ’ αὐτό –ὅπως φαίνεται στή φωτογραφία– «Στόν Φυσσούν παληά καί παντοτινή φιλία, Τσαρούχης».

Ἡ Σιωπή τοῦ Παρόντος, φωνή τοῦ Μέλλοντος!

Συχνά ἀκοῦμε τήν ἔκφραση «μιά εἰκόνα χίλιες λέξεις» καί γι’ αὐτό μᾶλλον  τόν τελευταῖο καιρό βλέπουμε πολλές εἰκόνες μπροστά μας πού ἄλλες σοκάρουν, ἄλλες προβληματίζουν, ἄλλες μᾶς δακρύζουν, ἄλλες μᾶς ἀφήνουν ἄφωνους, πάντως ἡ καλή μας φίλη ἡ Τηλεόραση τίς σκηνοθετεῖ, τίς μελοποιεῖ, τίς ἐνισχύει, γιά νά μᾶς τίς σερβίρει χτυπῶντας ὅσο μπορεῖ στό συναίσθημά μας (τό ξέρει καλά νά τό κάνει αὐτό), γιατί εὐχάριστες πάντως δέν τίς λέμε.

Εἰκόνες πολέμου, ἄμαχου κακοποιημένου πληθυσμοῦ, φυσικῶν καταστροφῶν σέ συνδυασμό μέ ἀριθμό θυμάτων σεισμῶν ἤ πλημμύρων, δυστυχημάτων ἤ ἀτυχημάτων, ἀνέκφραστα βλέμματα, πόνος στά μάτια πού κοιτοῦν ἀόριστα, φωνές γιά βοήθεια πού σκίζουν στά δύο, λύπη, σκοτάδι καί θάνατος νά κυριαρχοῦν, μαῦρο πέπλο καί ἀπότομα, κομμένα νεανικά ὄνειρα μέ συνεχεῖς ἐπαναλήψεις ἐπί ἐπαναλήψεων γιά νά καταγραφεῖ ἡ εἰκόνα στό ὑποσυνείδητο τοῦ καθενός μας. Μιά βουβαμάρα, μιά σιωπή πού τσακίζει κόκκαλα καί μιά ἀγανάκτηση μέ συνθήματα, πορεῖες, ἀπεργίες καί ἀντιδράσεις πλήθους λαοῦ ἐνάντια στό σύστημα, στό ἀνύπαρκτο κράτος, στήν σήψη καί τό βόλεμα ἡμετέρων, στήν σκληρότητα τῆς δημοσιογραφικῆς πέννας «νά γίνουν καταστροφές καί θυσίες γιά νά γίνουν –δῆθεν– ἀσφαλέστερα ἔργα» . Στό τέλος ΜΑΤ–δακρυγόνα– ξύλο ἀκόμα καί σέ καθιστικές διαμαρτυρίες γιά νά μήν ἀντιδρᾶμε…