Ὁ ἐµβολιασµός
ὡς θρησκευτικό µῆλον τῆς ἔριδος
Ἐµβληµατική φιγούρα στήν Εὐρωπαϊκή ἱστορία τοῦ ἐµβολιασµοῦ, ὑπό τήν εἰδικότερη µορφή τοῦ ἐνοφθαλµισµοῦ (inoculation), ἄλλως: τοῦ εὐλογιασµοῦ (variolisation) ἤ τοῦ ἐγκεντρισµοῦ1, ἦταν ἡ Λαίδη Μαίρη Γουόρτλεϋ Μοντάγκ (Mary Wortley Montague), σύζυγος τοῦ Ἄγγλου πρέσβεως στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἐνοφθάλµισε τόν γιό της τό 1718· τό 1721, ὅταν ἡ οἰκογένεια ἐπέστρεψε στήν Ἀγγλία, ἐνοφθαλµίστηκε ἡ ἀδελφή της ἀπό τόν χειρουργό Maitland2.
Στήν περίπτωση αὐτή ἀναφέρεται καί ὁ Dr. med. Γκέρχαρντ Μπούχβαλντ (Gerhard Buchwald), ἰατρός µέ εἰδικότητα στήν πνευµονολογία καί τήν ἐσωτερική παθολογία (τίς ἰατρικές ὑπηρεσίες του προσέφερε στήν κλινική Franken τῆς Βαυαρικῆς πόλης Bad Steben), ὁ ὁποῖος ἐπισηµαίνει ὅτι αὐτή ἡ µορφή ἐµβολιασµοῦ προκάλεσε σοβαρές ἀσθένειες καί θανάτους3. Εἰδικότερα, «κάθε ἐµβολιασµένος γινόταν πηγή µόλυνσης γιά τό περιβάλλον του καί ὅπου ἐφαρµοζόταν αὐτός ὁ ἐµβολιασµός ὑπῆρχε µιά ραγδαία αὔξηση τῶν περιπτώσεων εὐλογιᾶς». Μάλιστα, ὁ Μπούχβαλντ σηµειώνει ὅτι «τήν ἐποχή πού ἀκολούθησε πέθαιναν στό Λονδίνο κάθε χρόνο 25.000 περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπό εὐλογιά, ἀπό ὅ,τι τήν ἐποχή πού προηγήθηκε τῆς εἰσαγωγῆς αὐτῆς τῆς διαδικασίας»4.
τήν τραγικότητα τοῦ χρόνου ὅπως θά ἔπρεπε νά τήν ζεῖ ὁ χωρίς Θεό ἄνθρωπος, γιά νά νοιώσῃ τήν ἀνάγκη νά σπεύσῃ στό μοναδικό Νόημα τῆς Ζωῆς, στόν Χριστόν μας: «Ὁ χρόνος: Πικρόν φορτίον. Καί ὁ χῶρος; Θλιµµένος δίδυµος ἀδελφός τοῦ χρόνου. Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό τραγικόν καί πιό θλιβερόν ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος, ζευγµένον εἰς τόν βαρύν ζυγόν τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου. Σύρει τόν χρόνον χωρίς νά γνωρίζῃ οὔτε τήν φύσιν, οὔτε τό νόηµα, οὔτε τόν σκοπόν του. Σύρει καί τόν χῶρον, ἀλλ’ οὔτε αὐτοῦ γνωρίζει τήν φύσιν, τό νόηµα, τόν σκοπόν. Τό ἄσκοπον λοιπόν εἰς τήν αἰχµαλωσίαν τοῦ παραλόγου!
