ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ σύγχρονος Γνωστικισµός καί ἡ ἐπιδίωξή του γιά τήν ἀναδηµιουργία τοῦ κόσµου!

«Ὅς λαλήσει καί ἐρεῖ: Ἴδε τοῦτο καινόν ἐστίν, ἤδη γέγονεν ἐν τοῖς αἰῶσιν τοῖς γενοµένοις ἀπό ἔµπροσθεν ἡµῶν. Οὐκ ἔστι µνήµη τοῖς πρώτοις καί γε τοῖς ἐσχάτοις γενοµένοις οὐκ ἔσται αὐτοῖς µνήµη µετά τῶν γενησοµένων εἰς τήν ἐσχάτην».

Ἡ περικοπή αὐτή προέρχεται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ (κεφ.1, 10-11) καί ἀποτυπώνει µιά ἀλήθεια, τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαιτέρως ἐµεῖς οἱ σύγχρονοι, µέ τήν χαρακτηριστική µας προκατάληψη γιά τήν δηµιουργικότητα καί τήν καινοτοµία, τείνουµε νά ξεχνᾶµε: ὅτι δηλαδή ὅσα θεωροῦµε ὡς ἐπιτεύγµατά µας πολύ συχνά δέν εἶναι παρά ἐπαναλήψεις παλαιοτέρων πράξεων.

Αὐτό ἐπαληθεύεται, ἴσως περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον τοµέα τῆς ἀνθρώπινης δηµιουργικότητας, στό πλαίσιο τῆς Ἱστορίας τῶν ἰδεῶν καί µάλιστα τῶν φιλοσοφικῶν καί θρησκευτικῶν.  Οἱ περισσότεροι, δηλαδή, σήµερα θεωροῦµε ὅτι ἡ δική µας ἐποχή ἔχει προέλθει ἀπό µιά ριζική ἰδεολογική ἐπανάσταση, πού δηµιούργησε πραγµατικό ρῆγµα µέ τίς παρελθοῦσες σκοτεινές ἐποχές τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτή ἡ ἰδέα ἀποτελεῖ ἕναν «κοινό τόπο» τῆς ἐποχῆς µας, πού προβάλλεται µέν µέ τή µιά ἤ τήν ἄλλη, µετριοπαθῆ ἤ ἀκραία διατύπωση, ὅµως τό γεγονός εἶναι ὅτι ἐκλαµβάνεται ἀπό  τήν πλειοψηφία, ἄν ὄχι ἀπό ὅλους, ὡς µιά αὐτονόητη ἀλήθεια.

35 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΥΠΑΚΟΗ»!

Πρίν ἀπό 35 χρόνια, στίς 14 Σεπτεμβρίου 1987, ἡμέρα τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν ἀνεγνώρισε νομίμως τό Σωματεῖο «ΕΝΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ», μέσῳ τοῦ ὁποίου ἀθόρυβα ἐπιτελεῖται τό κατά δύναμιν πνευματικό ἔργο τῶν συνεργατῶν μου καί ἐμοῦ.

Ἀφορμή γιά τήν ἵδρυση τῆς Ἑνότητος ὑπῆρξε ὁ διαβόητος «Νόμος Τρίτση» (Νόμος 1700/1987 - ΦΕΚ 61/Α/6-5-1987), πού κατετέθη στή Βουλή στίς 12 Μαρτίου  1987 καί δημιούργησε σεισμό στίς σχέσεις Κράτους καί Ἐκκλησίας, προκαλῶντας μιά κρίση, πού κράτησε δύο χρόνια καί ἔληξε μέ κραταιά νίκη τῆς Ἐκκλησίας!

Μέ τόν Νόμο αὐτόν ἐπεχείρησε ἡ Κυβέρνηση Ἀνδρέα Παπανδρέου νά λεηλατήσῃ τήν Ἐκκλησία, ἁρπάζοντας τήν ἐναπομείνασα (ἀπό τίς κατά καιρούς Κρατικές ἁρπαγές) μικρή περιουσία Της καί νά Τήν αἰχμαλωτίσῃ, ἐλέγχοντας πλήρως τήν λειτουργία Της μέ ἐκλεγμένους ἀπό τόν ἀλειτούργητο πληθυσμό ἐγκαθέτους, τἄχα Ἐπιτρόπους! Περί αὐτοῦ εἴχαμε τότε γράψει ἄρθρο μέ τίτλο «Περί λεηλασίας καί αἰχμαλωσίας τῆς Ἐκκλησίας» (Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. φύλλου 740/1987).

«Ο  ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ»

Ἡ παρουσίαση θεατρικῶν ἔργων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταδυθοῦμε στά κείμενά τους, νά ἀνασύρουμε μαργαριτάρια καί νά τά προσφέρουμε στούς ἀναγνῶστες τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ μέ τά σχόλιά μας. Γράφοντας «μαργαριτάρια» δέν ἐννοοῦμε μόνον ἐνέργειες καί ρήσεις ἀξιολογικά ὀρθές καί ἐποικοδομητικές σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, τήν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια. Ἐννοοῦμε καί λόγους καί ἐνέργειες προσώπων τῶν θεατρικῶν ἔργων ἀξιολογικά ἀρνητικές πού ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν μας. Τό θέατρο, καί ὄχι μόνον, πεισματικά ἀναπαριστάνει (μίμησις πράξεως κατά τόν Ἀριστοτέλη) φάσεις τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ζωῆς μέ θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα. Λόγοι καί ἐνέργειες φέρουν στήν ἐπιφάνεια, προσφέροντας στήν παρατήρηση καί μελέτη μας ψυχικές καταστάσεις, συναισθήματα, ἐπιθυμίες, ἰδέες, κριτήρια, ἀντιλήψεις, προθέσεις, κίνητρα, ἐπιδιώξεις, φιλοδοξίες.

Τό ἔργο αὐτό τοῦ κορυφαίου Γάλλου κωμωδιογράφου Μολιέρου (1622-1673) ἔχει προγραμματισθεῖ νά παιχθεῖ σέ αἴθουσα τοῦ συγκροτήματος Πειραιῶς 260 στά πλαίσια τοῦ Φεστιβάλ Ἀθηνῶν στίς 16, 17 καί 18 Ἰουνίου.

Ταυτόσημο μέ τήν ἔννοια ὑποκριτής ἔχει γίνει τό ὄνομα Ταρτοῦφος. Ὁ συγγραφέας τόν πλάθει ὡς προσωποποίηση τῆς ὑποκρισίας. Ὁ Ταρτοῦφος δέν εἶναι ὑποκριτής λόγῳ πλάνης ἤ ἀδυναμίας νά ταυτίσει λόγους μέ ἔργα. Ἐνεργεῖ μεθοδικά, μελετημένα, ἔχει συγκεκριμένους στόχους. Ὁ Μολιέρος φιλοτεχνεῖ τήν εἰκόνα του κατ’ ἀρχάς μέ τίς περιγραφές ἄλλων προσώπων καί κατόπιν μέ λόγια καί ἐνέργειες τοῦ ἴδιου τοῦ Ταρτούφου.