«Ἡ ἰδέα µιᾶς Χριστιανικῆς Κοινωνίας»
«Ἡ ἰδέα µιᾶς Χριστιανικῆς Κοινωνίας»
Τόν προηγούµενο µῆνα εἴχαµε ἀναφερθεῖ στόν ἐλλειπτικό καί ἀντιφατικό τρόπο µέ τόν ὁποῖο ἡ Ἑλληνική ἐκκλησιαστική ἱστοριογραφία ἐπιχείρησε νά ἀναλύσει καί νά κατηγοριοποιήσει τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Κράτους κατά τήν Βυζαντινή ἐποχή. Τό πρόβληµα, ὅµως, τῶν σχέσεων µεταξύ Ἐκκλησίας καί Κράτους ἤ εὐρύτερα Ἐκκλησίας καί κοινωνίας παρουσιάζεται ἐδῶ καί ἀρκετούς αἰῶνες ὑπό διαφορετικούς ἱστορικούς ὅρους. Πλέον, ἡ πλειοψηφία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων ἔχει µιά χαλαρή καί µᾶλλον συναισθηµατική ἤ ἁπλῶς ἐθιµική σχέση µέ τήν Ἐκκλησία, συνδυαζόµενη µέ µιά ἀσαφῆ εἰκόνα γιά τά δόγµατά της καί µιά ἀµήχανη ἀµφιβολία γιά τόν τρόπο µέ τόν ὁποῖο αὐτά πρέπει νά ἑρµηνευθοῦν σήµερα. Ὅσοι δέ ἐπιδιώκουν µέ ἐπίγνωση νά µείνουν σταθεροί στήν πατροπαράδοτη πίστη ἀντιµετωπίζουν συνεχῶς πρωτόγνωρα ἐρωτήµατα πού δέν φαίνεται, ἐκ πρώτης ὄψεως τοὐλάχιστον, νά ἔχουν ἀπασχολήσει τούς παλαιότερους µέ συνέπεια ἡ ὀρθή λύση τους νά µήν εἶναι προφανής καί ἀναµφισβήτητη.
Ἐν ὄψει αὐτῶν, ἔχει, ὅπως πιστεύουµε, ἀξία νά ἀναφερθοῦµε µέ ἀρκετή συντοµία στίς ἀπόψεις τοῦ Thomas Stearns Elliot, τοῦ µεγάλου Ἀγγλοσάξωνα ποιητῆ καί δοκιµιογράφου (1888-1965) σχετικά µέ τό πρόβληµα τῶν σχέσεων µεταξύ Ἐκκλησίας καί Κράτους, ἤ, εὐρύτερα, Ἐκκλησίας καί κοινωνίας στή σύγχρονη ἐποχή, ὅπως αὐτές διατυπώθηκαν σέ ἕνα δοκίµιό του ὑπό τόν τίτλο «Ἡ ἰδέα µιᾶς Χριστιανικῆς Κοινωνίας» («The idea of a Christian Society», ἔκδ. 1940). Εἶναι ἀληθές ὅτι ὁ Ἔλλιοτ συνέγραψε τό δοκίµιό του αὐτό λίγο πρό τῆς ἐνάρξεως τοῦ Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, ὅµως, πολλές ἀπό τίς παρατηρήσεις καί τίς σκέψεις του εἶναι ἐπίκαιρες, τόσο διότι ἡ δική µας ἐποχή παρουσιάζει σηµαντικές ὁµοιότητες µέ τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅσο καί διότι, ὅσον ἀφορᾶ εἰδικότερα σέ ἐµᾶς τούς Ἕλληνες, ἡ Ἀγγλία καί εὐρύτερα οἱ Δυτικές χῶρες προηγήθηκαν στήν «ἰδιωτικοποίηση τῆς θρησκείας» ἐν σχέσει µέ τή δική µας Χώρα, ὅπου µόλις πρόσφατα ἄρχισε νά ἀναπτύσσεται εὐρύτερα ἡ συζήτηση γιά τό λεγόµενο «οὐδετερόθρησκο» ἤ «φιλελεύθερο» κράτος καί γιά τήν κατηγοριοποίηση τῆς θρησκευτικῆς πίστης ὡς αὐστηρά «ἰδιωτικοῦ θέµατος», ὅπως διδάσκει τό πολιτικό δόγµα τοῦ «φιλελευθερισµοῦ» (liberalism).
ΟΧΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ: ΟΜΟ-ΑΗΔΙΑ!
ΟΧΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ: ΟΜΟ-ΑΗΔΙΑ!
Ὅλες οἱ γλῶσσες ἐξελλίσονται καθώς οἱ νοοτροπίες τῶν λαῶν ἀλλάζουν καί χρειάζεται ἡ τροποποίηση ἤ ὁ συνδυασµός κάποιων λέξεων, προκειµένου νά ἀποδοθοῦν σύγχρονα νοήµατα. Κάποιοι συνδυασµοί εἶναι επιτυχηµένοι, κάποιοι εἶναι ἀτυχεῖς, κάποιοι τελείως ἄσχετοι.
Ἕνας ἀπό τούς τελείως ἄσχετους ὅρους, εἶναι ὁ ὅρος ὁµοφοβία -ὁµοφοβικός. Πού θά πεῖ τί; Ὁ φόβος γιά τό ἴδιο; Ὁ φόβος γιά τούς “homo”, δηλαδή τή σύντµηση τῆς ἀγγλικῆς λέξης homosexual; Ἀλλά τί σηµαίνει αὐτό; Ποιός καί γιατί νά φοβᾶται µιά ταλαίπωρη µειοψηφία ἄρρωστων ψυχικά ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ κατακερµάτισαν τήν ψυχή τους, τή φύση τους, τό εἶναι τους, κατακερµατίζουν καί διαστρέφουν καί τό σῶµα τους; Μόνο λύπη καί συµπόνοια µπορεῖ κανείς νά αἰσθανθεῖ γιά αὐτούς. Σέ καµµία περίπτωση, ὅµως, φόβο!
Ἴσως γιά κάποιους τραγικούς καί διχασµένους ταλαίπωρους ἀνθρώπους, µέ ἰδιαίτερα χαρίσµατα, τά ὁποῖα συµβάλλουν στήν ἔντονη αἴσθηση τῆς τραγικότητάς τους, µπορεῖ νά ἑνώσει κανείς µέ τή συµπόνοια καί τόν θαυµασµό καί νά συµπάσχει µαζί τους. Γιατί, ποιός θά µείνει ἀσυγκίνητος µπροστά στήν ἀξιοπρέπεια καί τήν εὐγένεια τοῦ Καβάφη; Ἤ, ποιός δέν θά ταὐτιστεῖ µέ τήν ἀπόγνωση τῆς κραυγῆς τοῦ Λαπαθιώτη, στό περίφηµο De Profundis, ὅταν, τό ξηµέρωµα, µετά ἀπό µιά νύχτα κραιπάλης, στάθηκε µπροστά στον Δηµιουργό του, γράφοντας:
Τά ΜΜΕ ὡς ἐσωτερικός ἐχθρός τῆς Δηµοκρατίας
Τά ΜΜΕ
ὡς ἐσωτερικός ἐχθρός τῆς Δηµοκρατίας
Γιά νά ὑπάρχει δηµοκρατία, θά πρέπει, µεταξύ ἄλλων, νά µπορεῖ ὁ πολίτης νά ἐκφράζεται ἐλεύθερα, συµβάλλοντας αὐτόνοµα στήν διαµόρφωση τῆς κοινῆς γνώµης. Φυσικά, ἡ δυνατότητα αὐτή δέν ἀρκεῖ νά εἶναι συνταγµατικά κατοχυρωµένη, ἀλλά θά πρέπει ἐπιπλέον νά µήν ὑπόκειται σέ ἄµεσους ἤ ἔµµεσους, de facto περιορισµούς.
Ὁ Βασίλης Φίλιας, καθηγητής κοινωνιολογίας στό Πάντειο Πανεπιστήµιο, στόν Γ΄ Τόµο τοῦ ἔργου του «Κοινωνιολογία τοῦ πολιτισµοῦ», ὅπου πραγµατεύεται τήν «κατάπτωση τοῦ Ἀστικοῦ Πολιτισµοῦ» καί τήν «κρίση τῆς κοινωνίας τῆς ἐποχῆς µας» (ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 2005, σελ. 497 ἐπ.) ἑστιάζει τήν προσοχή του στήν ὕπουλη ὑπονόµευση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης ἀπό «παράπλευρους µηχανισµούς ἐπηρεασµοῦ καί πληροφόρησης, ἱκανούς νά διαµορφώνουν τά ἄτοµα καί νά κατευθύνουν τήν κοινή γνώµη» (τούς ὀνοµάζει «µηχανισµούς ἑτεροκατεύθυνσης»).
Ἕνας τέτοιος µηχανισµός, πού ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆς οὐσίας τῆς Δηµοκρατίας, λειτουργεῖ στούς κόλπους τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνηµέρωσης, πού εἴθισται σήµερα νά ἀποκαλοῦνται σκωπτικά «Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπάτησης/Εὐνουχιασµοῦ».
Ὅπως θά δειχθεῖ στήν συνέχεια, τά ΜΜΕ εἶναι τό σηµαντικότερο ἐργαλεῖο τοῦ ‘‘Θαυµαστοῦ Ἀνάποδου Κόσµου µας’’ καί, ταυτοχρόνως, τῆς προπαγάνδας. Ὁ Φίλιας περιγράφει ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀντιστροφές πού ἐνυπάρχουν στήν λειτουργία τῶν ΜΜΕ.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ!
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ!
Aὐτές τίς μέρες, μέσα στήν παραζάλη πού δημιούργησε ὁ τεχνητός θόρυβος γιά τόν ξενόφερτο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, κάποιος πνευματικός ἀδελφός θυμήθηκε ἕνα ἄρθρο μας, πού δημοσιεύσαμε στό Περιοδικό μας, τήν «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» πρό ὀκταετίας, τόν Φεβρουάριο τοῦ ἔτους 2016 μέ τίτλο «ΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΑΡΑ ΘΕΟΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ;» καί μᾶς εἶπε ὅτι σήμερα ἔχει μεγαλύτερη ἐπικαιρότητα ἀπό τότε πού πρωτοδημοσιεύθηκε.
Θεωρήσαμε ὅτι ἡ παρατήρησή του εἶναι μιά πρόσκληση χρέους, γιά νά φέρουμε καί πάλι στήν ἐπιφάνεια τά ὅσα γράψαμε τότε γιά τό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, γιατί εἶναι ἀλήθεια πώς τά ἄρθρα μιᾶς περιοδικῆς ἐκδόσεως, ὅταν περάσουν τά χρόνια γίνονται δυσπρόσιτα καί ὁδηγοῦνται στή λήθη. Πρός ἐνίσχυση, λοιπόν, τῶν ἀδελφῶν μας ἀναδημοσιεύουμε τό προαναφερθέν ἄρθρο μας αὐτούσιο, ἀκόμη καί μέ τόν τίτλο καί τόν ἐπίτιτλό του, πιστεύοντας ὅτι συμβάλλουμε μέ τήν ἀναδημοσίευσή, ἀφ’ἑνός μέν στό νά πληροφορηθοῦν τό περιεχόμενό του καί ἄλλοι, νέοι ἀναγνῶστες μας, ἀλλά καί, ἀφ’ἑτέρου, ὅσοι τό εἶχαν διαβάσει τότε, νά τό θυμηθοῦν καί νά τό κατανοήσουν καλύτερα, ἔχοντες ἀκούσει τίς ἀλλοπρόσαλες συζητήσεις, πού μεταδίδουν τά Μ.Μ.Ε ἀλλά καί τόν ἀντίλογό τους ἀπό τήν ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας.
π. Β.Ε.Β.
ΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ,
ΑΡΑ ΘΕΟΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ;
«Ὅσοι χαρακτηρίζουν τοὺς ἑαυτοὺς τους ὁμοφυλόφιλους δὲν ἀποτελοῦν παρὰ συνειδητοὺς καὶ ὁλοφάνερους διεστραμμένους!»
(Σίγκµουντ Φρόϋντ)
Στήν ἐποχή μας, ἐποχή τῆς παραφροσύνης καί τῆς πλάνης, ἡ ζωή τῶν νουνεχῶν ἀνθρώπων ἔχει γίνει μαρτυρική, ἀφοῦ πρέπει «ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ» νά ἀναμετρῶνται μέ τόν παραλογισμό καί τό ψέμα, τά ὁποῖα ἔχουν καθίσει γιά τά καλά «ἐν θρόνῳ ὑψηλῷ καί ἐπηρμένῳ», στά Προεδρεῖα, στίς Κυβερνήσεις, στά Κοινοβούλια τῶν Κρατῶν καί στά Μ.Μ.Ε., νομοθετημένα, μάλιστα, καί κατοχυρωμένα μέ ἀποκρουστική βιαιότητα ἀπό τίς σύγχρονες δικτατορίες, πού ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι κρύβουν ἔντεχνα τήν ἀπολυταρχικότητά τους κάτω, ἀπό τόν «διάτρητο κοινοβουλευτικό τους μανδύα!». Ἀκόμα καί τό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) στή 10η Γενική Συνέλευσή του στό Πουσάν, στίς 5-11-2015, μέ ὁμάδα ἐργασίας 150 προσώπων ἀσχολήθηκε γιά τήν πλήρη ἔνταξη τῶν ΛΟΑΤΚΙ (=Λεσβίες-Ὁμοφυλόφιλοι-Ἀμφισέξουαλ-Τρανσέξουαλ-Κουήρ-Ἰντερσέξουαλ) ἀνθρώπων!
ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Ἀναγκαῖες ὑπενθυμίσεις
ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Πολλοὶ ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ μας ἐξέφρασαν τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπανέλθουμε καὶ φέτος, μέσῳ τῶν στηλῶν τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» στὸ θέμα τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, διότι παρατηρεῖται ἐπ’ αὐτοῦ μεγάλη σύγχυση, ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν κληρικῶν, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πιστοὶ νὰ δέχονται ἀλληλοσυγκρουόμενες ὁδηγίες, νὰ ἀποπροσανατολίζονται καί, τελικά, νὰ μὴν ὠφελοῦνται.
Δεχθήκαμε, λοιπόν, τὴν ὑπόδειξη τῶν ἀναγνωστῶν μας, γιατὶ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει πράγματι πρόβλημα στὸ προκείμενο θέμα καὶ γι’ αὐτὸ ἐπανερχόμεθα, ὑπενθυμίζοντες στοὺς ἀναγνῶστες μας τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ καὶ τὴν σημασία του, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι «ἡ ἐπανάληψη εἶναι ἡ μητέρα τῆς μαθήσεως».
«Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ»
«Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Ἡ κωμωδία αὐτή τοῦ κορυφαίου Γάλλου κωμωδιογράφου Μολιέρου (1622-1673) παίζεται αὐτήν τήν περίοδο στό θέατρο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ. «Ὁ Μισάνθρωπος», πού ὁ Μολιέρος θεωροῦσε ὡς τό καλύτερο δημιούργημά του, πρωτοπαίχθηκε στό θέατρο Παλαί Ρουαγιάλ (Παρίσι) τό 1666. Παρά τό γεγονός ὅτι ἔχουν ἀπό τότε περάσει περισσότερα ἀπό τριακόσια χρόνια, τό ἀριστούργημα αὐτό, ὅπως καί τόσα ἄλλα, διατηρεῖ ἀκέραια τήν ἀξία του, γιατί τά θέματα στά ὁποῖα ἑστιάζει τόν προβολέα του εἶναι διαχρονικά.
Στήν πρώτη σκηνή, ὅπου ἔχουμε μιά ζωηρή συζήτηση ἀνάμεσα στόν Ἀλσέστ (μισάνθρωπος) καί τόν φίλο του Φιλέντ, περιγράφεται μέ ἔντονο τρόπο ἡ κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στήν κοινωνία τους. Μέσα ἀπό τήν σαρκαστική ματιά τοῦ Ἀλσέστ ὁ συγγραφέας ἐπισημαίνει τήν ἐπικρατοῦσα χυδαιότητα, τήν καθιερωμένη ὑποκρισία, τό πλέγμα τῶν ὕποπτων συμφερόντων, τόν γενικευμένο ἀμοραλισμό, τήν διαφθορά τῶν συνειδήσεων, τήν θλιβερή ἔκπτωση τοῦ ἔρωτα.
Αὐτά πού σκιαγραφοῦνται στήν πρώτη συζήτηση-διαφωνία ἀνάμεσα στόν Ἀλσέστ καί τόν Φιλέντ παρουσιάζονται στή συνέχεια πιό ἀνάγλυφα. Μέ τά λόγια τῶν προσώπων, τίς ἐνέργειες καί τίς σχέσεις τους πού ἀποκαλύπτουν τίς ἰδέες καί τίς πεποιθήσεις τους, τόν χαρακτῆρα καί τό ἦθος τους, τόν ἐσωτερικό τους κόσμο καί τόν κόσμο πού διαμορφώνουν. Γιατί, ἄς μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία εἶναι τό μωσαϊκό πού ψηφίδες του εἴμαστε ἐμεῖς.
Τά πολυτελῆ σαλόνια ὅπου βασιλεύει ἡ πλήξη καί ὀργιάζει τό κουτσομπολιό ἀποκαλύπτουν τήν κενότητα τῆς ζωῆς τῶν θαμώνων τους. Τά φανταχτερά ἐνδύματα, οἱ περίτεχνοι λόγοι καί οἱ κομψοί τρόποι καλύπτουν τήν πνευματική ἔνδεια, τήν εὐτέλεια τῶν ἐπιδιώξεων, τήν κουφότητα τῶν χαρακτήρων.
ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΑ «ΘΑ», ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ «ΝΑ»!
ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΑ «ΘΑ», ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ «ΝΑ»!
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες οἱ ἀνταλλαγὲς εὐχῶν εἶναι ἀπὸ τήν ἡμέρα τῆς Πρωτοχρονιᾶς καί μετά κάτι τό τόσο σύνηθες καί αὐτονόητο, ποὺ ἔχει γίνει κλισέ, καί οἱ εὐχὲς ἀνάλογα μὲ τό τί θέλει ὁ καθένας μας δίνονται μὲ χαμόγελα, φιλιά, ζεστασιὰ ἀβέρτα, ἀφοῦ τζάμπα εἶναι ἄλλωστε...
Μεταξὺ βεγγαλικῶν, χαρμόσυνων ψαλμῶν, Πανηγυρικῶν Καμπανοκρουσιῶν ἀγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε καί εὐχόμαστε:
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά φέρει εἰρήνη, ὑγεία, εὐτυχία καί εὐημερία σὲ ὅλους».
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά μᾶς φέρει γαλήνη, ἠρεμία, πλούτη καί τοῦ κόσμου τά ἀγαθά».
–«Θὰ ἤθελα ὁ νέος χρόνος νά σταματήσει τοὺς πολέμους, καί ὡς ἐπακόλουθο αὐτῶν, τή δυστυχία, τίς κακουχίες καί τήν πεῖνα, νά ἔρθει ἡ χαρὰ καί ἡ ξεγνοιασιὰ στίς ψυχὲς καί στά βλέμματα τῶν μικρῶν καί μεγάλων παιδιῶν».
Γίνονται καλοὶ ὅσοι πᾶνε στὴν Ἐκκλησία;
Γίνονται καλοὶ ὅσοι πᾶνε στὴν Ἐκκλησία;
Κάποια βραδυὰ πρὸς τὸ τέλος τῆς φετινῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων μπῆκα σὲ ἕνα ψητοπωλεῖο τῆς μικρῆς ἐπαρχιακῆς γενέθλιας πολιτείας μου γιὰ νὰ παραγγείλω κάτι νηστήσιμο καὶ στὴ σύντομη ἀναμονή μου ἡ συζήτηση μὲ τοὺς ἰδιοκτῆτες ἦλθε καὶ στὴν κατανάλωση νηστήσιμων ἐδεσμάτων.
Εἴχαμε παραγγελίες νηστήσιμου φαγητοῦ φέτος παιδιά;
Ὄχι ἰδιαίτερα φέτος, ὅπως ἄλλες χρονιές.
Φυσιολογικό, ἀφοῦ τὰ ἴδια βλέπεις καὶ στὶς ἐκκλησιές. Δὲν πάει ὁ κόσμος. Ἄλλωστε ἂς δοῦμε καὶ τί γίνεται παντοῦ στὴν κοινωνία. Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι σήμερα εἶναι καλοί.
Γιατί δηλαδή, μόνο οἱ καλοὶ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία; Ἔχω νὰ σοῦ πῶ γιὰ πολλοὺς ποὺ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἶναι καθόλου καλοὶ ἄνθρωποι.
Σύμφωνοι, ἀλλὰ σκέφτομαι ὅτι αὐτοὶ ποὺ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία ξέρουν πὼς εἶναι «τομάρια» καὶ γι΄αὐτό πηγαίνουν. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ νομίζω εἶναι ὅτι, ὅσοι δὲν πᾶνε στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι.
Καὶ ἔτσι ἔκλεισε ἡ σύντομη συζήτηση γιατί μὲ περίμεναν ἔξω οἱ φίλοι μου καὶ ἔπρεπε νὰ φύγω, μὲ τὴ συμφωνία νὰ τὰ ξαναποῦμε κάποια στιγμή.
Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Ὁ Μέγας Βασίλειος (Καισάρεια Καππαδοκίας 330 – 1 Ἰανουαρίου 379), γνωστός καί ὡς Βασίλειος Καισαρείας ἤ ἁπλῶς Ἅγιος Βασίλειος, ἦταν Καππαδόκης, Ἐπίσκοπος τῆς Καισάρειας τῆς χερσονήσου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καί Ἐκκλησιαστικός Πατέρας. Ὑποστήριξε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί ἀντιτάχθηκε στίς αἱρέσεις τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τοῦ Ἀρειανισμοῦ (Ἀρειανική Ἔρις). Εἶναι ἕνας ἀπό τούς Τρεῖς Ἱεράρχες, πού εἶναι προστάτες τῆς Παιδείας, μαζί μέ τόν ἅγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο.
Πρῶτα χρόνια
Γεννήθηκε ἀπό ἁγίους Ἕλληνες Καππαδόκες γονεῖς τό 330 μ.Χ. στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατέρας του, Βασίλειος, ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ καθηγητῆ ρητορικῆς στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καί ἡ μητέρα του, Ἁγία Ἐμμέλεια, ἦταν ἀπόγονος οἰκογένειας ἀξιωματούχων (ὁ πατέρας της εἶχε πεθάνει ὡς Χριστιανός μάρτυρας). Στήν οἰκογένεια ἐκτός ἀπό τόν Βασίλειο ὑπῆρχαν ἄλλα ἐννέα παιδιά. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὁ ἅγιος Ναυκράτιος πού ἔγινε ἀσκητής, ἡ Ὁσία Μακρίνα καί ὁ Ἅγιος Πέτρος, ἐπίσκοπος Σεβαστείας, ἐνῷ κάποιο φαίνεται νά πέθανε σέ βρεφική ἡλικία.
Τήν ἐγκύκλια παιδεία ἔλαβε ἀπό τόν πατέρα του, ἐνῷ μετά τήν ἐκδημία του (γύρω στά 345) μετέβη στήν Καισάρεια. Κατόπιν ἡ ἀνάγκη του γιά περαιτέρῳ μόρφωση τόν ἔφερε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου φοίτησε κοντά στόν γνωστό δάσκαλο τῆς ἐποχῆς Λιβάνιο καί ἐπακόλουθα στήν Ἀθήνα (352).
Χρήση Θρησκευτικῶν Συµβόλων στό χῶρο Ἐργασίας
Τό Δ.Ε.Ε. & ἡ Ὑπόθεση Commune d’ Ans
Χρήση Θρησκευτικῶν Συµβόλων
στό χῶρο Ἐργασίας
Τό Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης (στό ἑξῆς Δ.Ε.Ε.) µέ πρόσφατη ἀπόφασή του1 ἀναγνώρισε στίς δηµόσιες ἀρχές τό «δικαίωµα» νά ἀπαγορεύουν στό σύνολο τῶν ἐργαζοµένων τους τή χρήση θρησκευτικῶν συµβόλων. Ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη µέ ἀφορµή τήν ἰσλαµική µαντίλα («χιτζάµπ»), ἀφορᾶ ὅµως ὅλα τά θρησκευτικά σύµβολα, ἑποµένως καί τό Σταυρό.
Ἡ ἐνάγουσα τῆς κύριας δίκης, O.P., ἐργάζεται στό Δῆµο Ans στό Βέλγιο ἀπό τό 2016 ὡς προϊσταµένη γραφείου, κατά κανόνα χωρίς νά ἔρχεται σέ ἐπαφή µέ τούς πολῖτες («back office»). Ἀρχικά ἐργαζόταν χωρίς νά φέρει κανένα θρησκευτικό σύµβολο ἱκανό νά ἀποκαλύψει τίς θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Στίς 8 Φεβρουαρίου 2021 ὑπέβαλε γραπτό αἴτηµα ζητῶντας νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά φοράει «καλύπτρα στό χῶρο ἐργασίας». Δέν εἶναι ἀνεκδιήγητο τό νά πρέπει ἕνας ἄνθρωπος νά ὑποβάλει γραπτό αἴτηµα στήν ὑπηρεσία του ζητῶντας τήν ἄδεια νά φέρει ἕνα σύµβολο τῆς πίστης του;
Τό ἁρµόδιο διοικητικό συµβούλιο τοῦ Δήµου (στό ἑξῆς δηµοτικό συµβούλιο) ἀπέρριψε τό αἴτηµα τῆς O.P., καί µάλιστα µέ δύο διαδοχικές ἀποφάσεις του: µέ τήν προσωρινή ἀπόφαση τῆς 18ης Φεβρουαρίου 2021 καί µέ τήν ὁριστική ἀπόφαση τῆς 26ης Φεβρουαρίου 2021. Στή συνέχεια, στίς 29 Μαρτίου 2021, τροποποίησε τόν κανονισµό ἐργασίας του, εἰσάγοντας µέ τό ἄρθρο 9 τοῦ νέου κανονισµοῦ τή λεγόµενη ὑποχρέωση «ἀποκλειστικῆς οὐδετερότητας». Ἀναλυτικά, τό ἄρθρο ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὁ ἐργαζόµενος ἔχει τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, τηρουµένης τῆς ἀρχῆς τῆς οὐδετερότητας, τῆς ὑποχρεώσεως διακριτικότητας καί τοῦ καθήκοντος πίστης. Ὁ ἐργαζόµενος ὀφείλει νά σέβεται τήν ἀρχή τῆς οὐδετερότητας, ὅπερ σηµαίνει ὅτι πρέπει νά ἀπέχει ἀπό κάθε µορφή προσηλυτισµοῦ καί νά µή φέρει ὁποιοδήποτε ἐµφανές σύµβολο ἀπό τό ὁποῖο ἐνδέχεται νά προκύπτουν τά ἰδεολογικά ἤ φιλοσοφικά φρονήµατά του ἤ οἱ πολιτικές ἤ θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Ὁ κανόνας αὐτός τόν δεσµεύει τόσο στίς ἐπαφές του µέ τό κοινό, ὅσο καί στίς σχέσεις του µέ τούς ἱεραρχικῶς προϊσταµένους καί τούς συναδέλφους του».