ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἐτήσιες  ἐπιμνημόσυνες  σκέψεις
γιά  τόν π.  Νικόλαον  Φίλιαν

Ὁ σεβαστός Προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Ἐνορίας ταύτης πατήρ Βασίλειος, ἐρωτηθείς, ἔδωσε τήν συγκατάθεσή του, νά δημοσιευθοῦν λίγες σκέψεις, πού ὁ ὑποφαινόμενος θέλησε νά ἐκφράσει, μέ τήν εὐκαιρία τῆς τελέσεως τοῦ ἐτησίου μνημοσύνου τοῦ μακαριστοῦ πατρός Νικολάου Φίλια, τόσο εἰς τήν  Ἐνορία του, ὅσον καί ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τάς 31 Ὀκτωβρίου τοῦ ἐνεστῶτος ἔτους 2021.

Βεβαίως, «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα», ὅπερ ἐστί μεθερμηνευόμενον εἰς τήν παροῦσαν προσλαλιάν, ὅτι ἐκ τοῦ ἐκχειλίσματος μᾶλλον τῆς καρδίας καί τῆς σκέψεως, γράφει τό χέρι.

Ψυχία Ἱεροχρυσοστομικῆς Τραπέζης

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τήν ὁποία καί φέτος ἀξιωνόμαστε νά ἐπιτελέσουμε, εἶναι μία πλουσιοτάτη πνευματική πανδαισία, μέ ἑστιάτορα τόν τιμώμενο Ἅγιο. Καί σ’ αὐτήν τήν ἀδαπάνητη ἑστίαση, καλούμαστε ὅλοι ὡς συνδαιτημόνες, γιά νά κορέσουμε τήν πεῖνα τῆς ψυχῆς μας, ἀφοῦ οἱ σύγχρονες συγκυρίες τῆς ἐνδοκοσμικῆς καί πρόσκαιρης  –ἀκόμη– ζωῆς μας, δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά αὐξάνουν αὐτήν τήν πεῖνα, προσφέροντάς μας μόνο ξυλοκέρατα προστασίας – δῆθεν - ἀπό τήν μαστίζουσα ὅλη τήν οἰκουμένη ἀπειλή τῆς σωματικῆς μας ὑγείας. Κι ἔτσι, τό μέν σῶμα – δῆθεν – διατηρεῖται ἀπρόσβλητο ἀπό ἀσθένεια, ἐνῶ ἡ ψυχή μας «λιμῷ ἀπόλυται», σάν τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.

Καί ὅπως ἀκριβῶς, σύμφωνα μέ τήν Κυριακή σχετική παραβολή, ἡ συνειδητοποίηση ἐκ μέρους τοῦ ἀσώτου υἱοῦ ὅτι «λιμῷ ἀπόλυται», τόν ὁδήγησε στήν σωτηριώδη ἀπόφαση τῆς μετανοίας, («ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου»), ἔτσι καί ἡ ἐκ μέρους μας συνειδητοποίηση τῆς τωρινῆς πείνας καί πτωχείας μας, ὑψωμένων «εἰς τήν νιοστήν δύναμιν», θά πρέπει, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε, νά μᾶς ὁδηγήσει κι ἐμᾶς στήν ὁδό τῆς μετανοίας.

Χάσαμε τὴν ἀνθρωπιά μας!

Τὸ βράδυ τῆς 13ης Μαρτίου τοῦ 2020 ἔμελλε νὰ ἀποτελέσει ὁρόσημο στὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων. Ἦταν τότε ποὺ ὁ Πρωθυπουργός μᾶς γνωστοποίησε τὴν ἀπόφασή του νὰ ἐπιβάλλει στὴ Χώρα κάτι πρωτόγνωρο, ἀπίστευτο μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα, κάτι ποὺ θὰ ἄλλαζε τὴ ζωὴ ὅλων, ἴσως γιὰ πάντα. Τίποτε μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴ νύκτα δὲν θὰ ἦταν ὅπως πρίν.

Ἦταν Παρασκευὴ ἐκείνη τὴν ἡμέρα καί, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας, στὶς ἐκκλησιὲς ψάλλονταν οἱ δεύτεροι Χαιρετισμοὶ πρὸς τὴν Κυρία Θεοτόκο. Ὁ κόσμος ποὺ προσῆλθε νὰ δοξολογήσει τὴν Μάνα Παναγιὰ ἦταν λιγοστός, γιατί ἤδη εἶχε ἀρχίσει ὅλα νὰ «τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα». Ἄλλωστε σὲ λίγες ὧρες θὰ ξεκινοῦσε μιὰ νέα περίοδος «σκλαβιᾶς», μοντέρνας αὐτὴ τὴ φορά.

Πρὶν τὴν ἀπόλυση τῆς Ἀκολουθίας, ἐκεῖ ψηλὰ σὲ μιὰ Ἀθηναϊκὴ ἀνηφοριά, στὴν ἐκκλησιὰ τῆς ἐνορίας μου, στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς, ὁ παπά-Δημήτρης βγῆκε στὴν Ὡραία Πύλη γιὰ νὰ κηρύξει στὸ ἐκκλησίασμα, ὅπως συνηθίζουν οἱ δύο συνεφημέριοι σὲ κάθε εὐκαιρία.