ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν ἡρωϊκή ἐπανάσταση τῶν προγόνων µας τό 1821, ἀποφάσισα νά ἀνατρέξω στά παλιά ἀναγνωστικά, ὅπως αὐτά ἔχουν ἀναρτηθεῖ στό διαδίκτυο, στά ὁποῖα γίνονται ἐκτενεῖς ἀναφορές στήν προσωπικότητα τῶν ἀγωνιστῶν, στό χαρακτήρα τους καί τά κατορθώµατά τους. Ἀναφορές, οἱ ὁποῖες ἀλλοίµονο, λείπουν ἀπό τά σύγχρονα ἀναγνωστικά βιβλία, παρά τό ὅ,τι ἡ καλλιέργεια τῆς γενναιότητας καί τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους ἀποτελεῖ πολύτιµη βοήθεια στήν ἀντιµετώπιση ὅλων τῶν δύσκολων προβληµάτων, πού βασανίζουν τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ἔτσι, µιά σύντοµη ἀναφορά στά πιό χαρακτηριστικά κείµενα, πού ἐντόπισα στά παλιά ἀναγνωστικά, µπορεῖ νά µᾶς ὑπενθυµίσει πώς ἡ βαθιά πίστη στό Θεό, τό θάρρος, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο καί τήν πατρίδα καί ἡ ἀληθινή εὐγένεια µέχρι τοῦ βαθµοῦ τῆς αὐτοθυσίας εἶναι µερικές ἀπό τίς ἀρετές, πού χαρακτήριζαν τούς προγόνους µας. Μέ τό παράδειγµά τους ἀπέδειξαν πώς εἶναι ἀρετές πού κατακτῶνται ἀπό τόν ἄνθρωπο καί εἶναι ἱκανές νά µετατρέψουν τόν ἄνθρωπο σέ ἥρωα καί τή µαρτυρική του ψυχή σέ ἁγία ψυχή!
Μὲ βάση τὰ γνωστὰ δεδομένα μέχρι τὸ Μάϊο τοῦ 2020, εἶχαν ἐκδώσει τὸ πρῶτο τους βιβλίο, μὲ τίτλο «Κορώνα – Λάθος Συναγερμός;», τὸ ὁποῖο παρουσίασε ὁ π. Γεώργιος Χάας μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ περιοδικοῦ μας («Ἐνοριακή Εὐλογία», τεῦχος 222, Φεβρουάριος 2021, σ. 55-62). Ἡ ἀντίδραση σέ αὐτὸ τὸ ἄριστα θεμελιωμένο ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο, ποὺ σὲ χρόνο μηδὲν ἔγινε «Best Seller» στὴ Γερμανία, ἦταν ἡ γνωστὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἐτικέτα «συνωμοσιολόγοι», ἀλλά κανένας δὲν τόλμησε νὰ ἐμφανιστεῖ μαζί τους σὲ δημόσιο διάλογο.
σήμερα, οἱ ὅσοι πιστοὶ ἑορτάσαμε καὶ ἑορτάζουμε, ἔστω κι ἄν πάνω μας στέκει ἡ πικρὴ φτερούγα τῆς ἀρρώστειας, τοῦ φοβεροῦ λοιμοῦ. Ἐμεῖς, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι» μας, σταθήκαμε ὄρθιοι μπροστὰ στὸ Ἱερό Θυσιαστήριο καὶ τιμήσαμε δεόντως, φιλεόρτως καὶ ἱεροπρεπῶς τὴν ἄχραντον Κοίμησή Του.Γιατὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, πὼς ἡ Σκόπελος θεωρεῖ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ δικό της προστάτη, ὄχι μόνο ἐπειδὴ τὴν ἐπισκέφτηκε, ὡς Ἱεροκήρυκας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Χαλκίδος, τὸν Μάϊο τοῦ 1892, ἀλλ’ ἐπειδή, ὅταν ἀντίκρυσε τὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὴ θέση «τοῦ Δοκίμου», στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους «Παλούκι», τόσο πολὺ ἐθέλχθηκε, ὥστε ἤθελε νὰ συμμονάσει μὲ τὸν ἀδελφικό του φίλο, τὸν πολὺν Γέροντα Σωφρόνιο Κεχαγιόγλου, τὸν ὁποῖο ἐγνώριζε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀπὸ τὶς ξακουστὲς ἀγρυπνίες στὸν Ἅγιο Ἐλισσαῖο. Κι ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου φαίνεται καθαρὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολές Του πρὸς τὶς μοναχὲς τοῦ μονυδρίου τῆς Ἁγ. Τριάδος, στήν Αἴγινα, ὅπου ἔγραφε: «…ὁ νοῦς καὶ ὁ πόθος μου εἰσίν ἀλλαχοῦ, εἰς τὸν Πρόδρομον τῆς Σκοπέλου». Νὰ γιατὶ ξεχωρίζει γιὰ τὸ νησί μας αὐτὴ ἡ μέρα κι αὐτὴ ἡ γιορτή!