ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«ΝΟΡΑ»

«ΝΟΡΑ»

 

Ἡ παρουσίαση θεατρικῶν ἔργων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταδυθοῦμε στά κείμενά τους, νά ἀνασύρουμε μαργαριτάρια καί νά τά προσφέρουμε στούς ἀναγνῶστες τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ μέ τά σχόλιά μας. Γράφοντας «μαργαριτάρια», δέν ἐννοοῦμε μόνον ἐνέργειες καί ρήσεις προσώπων ἀξιολογικά ὀρθές καί ἐποικοδομητικές σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, τήν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια. Ἐννοοῦμε καί λόγους καί ἐνέργειες προσώπων τῶν θεατρικῶν ἔργων ἀξιολογικά ἀρνητικές πού ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν μας. Τό θέατρο, καί ὄχι μόνον, πειστικά ἀναπαριστάνει (μίμησις πράξεως κατά τόν Ἀριστοτέλη) φάσεις ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ζωῆς μέ θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα. Λόγοι καί ἐνέργειες φέρουν στήν ἐπιφάνεια, προσφέροντας στήν παρατήρηση καί μελέτη μας, ψυχικές καταστάσεις, συναισθήματα, ἐπιθυμίες, ἰδέες, κριτήρια, ἀντιλήψεις, προθέσεις, κίνητρα, ἐπιδιώξεις, φιλοδοξίες.

Τό ἐνδιαφέρον αὐτό ἔργο τοῦ σπουδαίου Νορβηγοῦ δραματουργοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν (1828-1906) παίζεται στό θέατρο ΑΝΕΣΙΣ μέ τόν τίτλο «Τό Κουκλόσπιτο». Τό ἔργο φέρει καί αὐτόν τόν τίτλο.

Στό σπίτι τοῦ Τόρβαλτ καί τῆς Νόρας Χέλμερ παραμονές Χριστουγέννων. Οἱ δύσκολες ἡμέρες πέρασαν. Ἔρχονται καλύτερες ἀπό οἰκονομικῆς ἀπόψεως. Ὁ Τόρβαλτ Χέλμερ, δικηγόρος, πού ἐργαζόταν σέ ὑπουργεῖο, ἀναγκάστηκε νά ἀποχωρήσει γιά λόγους ὑγείας καί νά ζήσει κάποιο διάστημα στήν Ἰταλία μέ τήν οἰκογένειά του. Εἶχε τήν ἐντύπωση ὅτι τά ἔξοδά τους τά εἶχε καλύψει ὁ πατέρας τῆς Νόρας. Στήν πραγματικότητα ἡ Νόρα εἶχε δανειστεῖ ἀπό τόν Κρόγκστατ. Καί ἐπειδή χρειαζόταν ἡ ἐγγύηση τοῦ πατέρα της, ἡ Νόρα πλαστογράφησε τήν ὑπογραφή του στό σχετικό ὁμόλογο, διότι ὁ πατέρας της πέθανε πρίν ὑπογράψει ὡς ἐγγυητής.

Ἄραγε ἔγινε ὁ κόσμος μας καλύτερος;

Ἄραγε ἔγινε ὁ κόσμος μας καλύτερος;

 

Κατηφορίζοντας, κάποια ἀπό αὐτές τίς ἡμέρες τήν Λεωφόρο Ἀλεξάνδρας, ὁ κόκκινος σηματοδότης μέ ἀνάγκασε νά σταματήσω στό ὕψος τῆς «Σόνιας», τῆς γνωστῆς καί ἱστορικῆς πλέον καφετέριας, πού ἔδωσε τό ὄνομά της σέ ὅλη ἐκείνη τήν ἀθηναϊκή γειτονιά, ἀλλά ἐδῶ καί καιρό δέν λειτουργεῖ, θῦμα καί αὐτή τῆς κρίσης πού ἔπληξε τήν ἀγορά τά τελευταῖα χρόνια, καί ὄχι μόνον.

Στή διάρκεια τῆς σύντομης ἀναμονῆς μου, μέχρι νά «ἀνάψει τό πράσινο», τό μυαλό μου ἔτρεξε κινηματογραφικά στά χρόνια πού γνώρισα τήν περιοχή τῆς μεγάλης λεωφόρου ἀλλά καί ὅλου τοῦ κέντρου τῆς Πρωτεύουσας μέ τήν τόση ζωντάνια, τούς ἀνθρώπους πού κυκλοφοροῦσαν στήν ἀγορά, τήν κοινωνία πού ἔνοιωθες ὅτι εὐημεροῦσε, τήν σχετική ἄνεση μέ τήν ὁποία ζοῦσαν οἱ περισσότεροι, καί τόν γενικότερο τρόπο ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνο στήν μεγάλη πόλη ἀλλά καί σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, πού δημιουργοῦσε τήν πεποίθηση ὅτι, ὁ κόσμος πέρναγε καλά.

Καί τό δικαιοῦταν ὁ λαός γιατί δούλεψε σκληρά γιά νά φτάσει σέ τέτοιο ἐπίπεδο. Στερημένος καί κατατρεγμένος μετά ἀπό σαράντα χρόνια πολέμων καί καταστροφῶν ἄρχισε μετά τό 1950 νά ξαναστήνει τή Χώρα του.

Ἰὸς Corona – Χωρὶς μάσκα (γ ΄ Μέρος)

Τό νέο βιβλίο τοῦ διάσημου Ἰατροῦ Sucharit Bhakdi

 

Ἰὸς Corona – Χωρὶς μάσκα   (γ ΄ Μέρος)

 

Ἡ νάρκη τοῦ ἐμβολιασμοῦ

Ὁ διττός βασικός κανόνας γιά τή χρήση ἐμβολίων, ἡ προστασία ἀπό μιά βαριά καί ἀπειλητική γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀσθένεια καί μιά ἀνεκτή καί ὑποφερτή συχνότητα στήν ἐμφάνιση παρενεργειῶν, προφανῶς δέν τηρεῖται στήν περίπτωση τοῦ ἰοῦ Κορώνα. Ἐπίσης σέ ἄλλη μιά οὐσιαστική παράμετρο δέν δόθηκε βαρύτητα: δέν ἔχει νόημα, ὁ κάθε ἕνας ἄνθρωπος νά ἐμβολιάζεται μέ τό κάθε ἐμβόλιο. Ὁμάδα ὑψηλοῦ κινδύνου στήν περίπτωση τοῦ COVID-19 εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἄνω των 70 μέ ὑποκείμενα νοσήματα. Ἐκεῖ ἴσως θά εἶχε νόημα ὁ ἐμβολιασμός.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΝΙΡΒΑΝΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΝΙΡΒΑΝΑ

 

Ἄλλος  ἕνας χρόνος ἔφτασε στό τέλος του. Καί µᾶς ἄφησε στά ἴδια γνωστά χάλια πού δέν θά τά περιγράψω, γιατί εἶναι γνωστά σέ ὅλους. Κι ἔτσι, ἑτοιµάσαµε κι ἐµεῖς τή γιορτή µας γιά δεύτερη φορά διαδικτυακά. Νά, πού ἔχει καί τά καλά της ἡ τεχνολογία. Μπορεῖ νά µιλούσαµε µόνοι µας µπροστά σέ µιά κάµερα, ἀλλά τοὐλάχιστον ὑπερβήκαµε τόν περιορισµό τοῦ χώρου -καί τοῦ χρόνου- καί ἐπικοινωνήσαµε µέ ἀνθρώπους σέ ὅλο τόν κόσµο καί, ὅποιος δέν πρόλαβε νά δεῖ τή γιορτή µας, µπορεῖ καί τώρα καί ὅποτε θέλει νά τήν παρακολουθήσει στό You Tube, στό κανάλι τῶν «ἐκδόσεων ΥΠΑΚΟΗ».

   Ὅπως κάθε χρόνο, ἔτσι καί φέτος, ἡ χαρά τῆς γιορτῆς µας ἦταν µεγάλη. Γιατί, θυµηθήκαµε πώς, ὅσο κι ἄν ἡ ζωή στόν κόσµο αὐτόν δυσκολεύει µέρα µέ τή µέρα, ὅσο κι ἄν οἱ ἄνθρωποι ἀποµακρύνονται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, ὅσο κι ἄν ἡ φιλαυτία καί ἡ ἀναλγησία αἰχµαλωτίζουν τόν καθένα µας µέσα στά δεσµά τῆς φυλακῆς τῆς µοναξιᾶς του καί, κάθε χρόνο, τέτοια ἐποχή, τό σκοτάδι φαντάζει ὁλοένα πιό βαθύ καί πιό ἀπαράκλητο, µέσα σέ αὐτήν τήν ὥρα τῆς πιό βαθειᾶς ἀπελπισίας, ἔρχεται ἡ µεγαλύτερη παρηγοριά, ἡ µεγαλύτερη χαρά, ἡ ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη: ἡ Γέννηση τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε Ἄνθρωπος. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, καί ἀκόµα δέν ὑπῆρξε καί δέν ὑπάρχει καί δέν θά ὑπάρξει πιό παρήγορο, πιό χαρµόσυνο γεγονός ἀπό αὐτό. Δύο χιλιάδες χρόνια καί κανένας πόλεµος, καµµία ἀνθρώπινη κακία, καµµία ἀνθρώπινη ἀγριότητα δέν θάµπωσε αὐτήν τήν ἀγαλλίαση. Κάθε χρόνος, ὅσο δύσκολος, ὅσο χάλια κι ἄν ἦταν, τελειώνει πάντα µέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ συχνοὶ προβληματισμοὶ ἑνὸς παπᾶ ἡλικιωμένου

Οἱ  συχνοὶ προβληματισμοὶ
 ἑνὸς παπᾶ ἡλικιωμένου

 

Τὸ πλέον βασικὸ ἐρώτημα ποὺ ἀναδύεται  τὶς ὧρες τῆς Νοσταλγίας τῆς νεότητας ποὺ πέρασε, ἀλλὰ καὶ τῶν ὅποιων  Στοχασμῶν γύρω ἀπὸ αὐτήν, εἶναι ἕνα: Ἄραγε, πράξαμε σωστὰ ἤ ὄχι στὴ νεότητά μας, ὅταν, π. χ σεβόμασταν τὸν μεγαλύτερο στὴν ἡλικία, ντρεπόμασταν ὅταν μᾶς ἐπέπλητταν γιὰ τὰ λάθη μας, κοιτάζαμε νὰ εἴμαστε, ὅσο γίνεται περισσότερο συνεπεῖς μὲ τὰ καθήκοντά μας, ἀντιμετωπίζαμε μὲ ἱπποτικὸ τρόπο τὸ γυναικεῖο φῦλο καί, γενικά, προσπαθούσαμε νὰ καθιστάμεθα ὑποδειγματικοί, ἔντιμοι καὶ κόσμιοι;  Γιατὶ σήμερα βιώνουμε μιὰν ἀνατροπὴ ὅλων αὐτῶν, ἔχουμε καταστεῖ παθητικοὶ θεατὲς τῶν ὅσων συμβαίνουν γύρω μας καὶ δὲ λέμε λέξη... Ἤ, τοὐλάχιστον, ἐκφραζόμαστε μὲ μισόλογα... Σὲ περίπτωση δὲ ποὺ θελήσουμε νὰ χαρίσουμε κάποια συμβουλή, τότε θεωρούμαστε ἀναχρονιστές, γραφικοὶ ἤ καὶ βαθύτατα συντηρητικοί. Ἐπειδὴ  στὶς μέρες μας πρόοδος θεωρεῖται μόνο ὅ,τι εἶναι ξένο πρὸς τὰ δεδομένα καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ χθές. Κι αὐτό, μάλιστα, ἐπιβραβεύεται ἀπὸ κάποιους ὡς προοδευτικὴ κίνηση πρὸς τὰ ἐμπρός, κι ὄχι ἕνα στενόμυαλο πισωγύρισμα, ποὺ τελικὰ ὁδηγεῖ στὸν ἀναχρονισμό. Τοὐλάχιστον, αὐτὰ  γράφονται καὶ διαδίδονται  παντοῦ, γιατὶ αὐτὸ θεωρεῖται ἀπελευθέρωση!!!... Ἔτσι, τοὐλάχιστον, ἰσχυρίζονται.