«Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ»!
«Θεέ μου, πόση σοφία χάρισες στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί συνέθεσαν καί μελοποίησαν τόσο ὡραίους κανόνες γιά νά ἀποδώσουν τά πάθη Σου καί τήν πορεία Σου πρός αὐτά;». Νομίζω ὅτι, καί μόνο τίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος νά παρακολουθήσει κανείς, μέ προσοχή καί κατάνυξη, θά ἀρκοῦσε νά παραμείνει πιστός ὅλο τόν ὑπόλοιπο χρόνο! Μόνο ἡ ἀνάμνηση ἐκείνων τῶν τρομερῶν γεγονότων θά ἔφτανε νά πηδαλιουχεῖ ὅλη τή ζωή μας.
Πρίν ἀρκετά χρόνια ἔτυχε νά παρακολουθήσω τόν ὄρθρο τῆς Μεγάλης Δευτέρας στή Μονή Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἀκόμα δέν μπορῶ νά ξεχάσω τό γλυκύτερο «Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα ...» πού ἄκουσα ποτέ, ἔτσι ὅπως τό ἔψαλε ἐκεῖνος ὁ καλικέλαδος μοναχός ψάλτης ἀπό τό στασίδι πού πίσω του ἔχει τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Κουκουζέλη. Τόσο ἐπηρεάσθηκα πού πολλές φορές, ἀσυναίσθητα, μοῦ ἔρχεται νά τό ψάλω χωρίς νά εἶναι ὁ καιρός του.