ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΗΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΚΑΡΠΩΝ

Ὁ Ἰούνιος ἦταν καί εἶναι πάντα ὁ τελευταῖος μήνας τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί ἡ ἔναρξη τῶν θερινῶν διακοπῶν. Πάντα τή συγκεκριμένη αὐτή χρονική περίοδο ὅλοι οἱ μαθητές-φοιτητές καί σπουδαστές τῆς Δευτεροβάθμιας καί Τριτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης βρίσκονται σέ ἑτοιμότητα καί καλοῦνται νά δώσουν –μέ ὅσες γνώσεις ἀποκόμισαν– τίς τελικές ἐξετάσεις αὐτῆς τῆς ἐξεταστικῆς περιόδου.

Ἐπίσης, τήν ἴδια χρονική στιγμή, ἐμεῖς οἱ ἐκπαιδευτικοί, τούς εὐχόμεθα ὁλόψυχα ὁ Κυριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά τούς δίνει Φώτιση, Διαύγεια Πνεύματος, ἰσχυρή  μνήμη ὅλων τῶν γνώσεων καί τεχνικῶν πού ἔμαθαν, γιά νά μπορέσουν νά ἀνταποκριθοῦν στά ὅποια θέματα Ἐξετάσεων ἔχουν νά λύσουν, νά βρίσκονται σέ καλή ψυχική κατάσταση καί, συνάμα μέ τήν Εὐχή τοῦ Πνευματικοῦ τους, νά πορευθοῦν στήν ζωή τους μέ ὄρεξη, τόλμη καί ἔμπνευση σέ κάθε ἀγώνα τῆς προσωπικῆς καί ἐπαγγελματικῆς τους πορείας καί ἐξέλιξης.

Αὐτοί πού φεύγουν

Ἄν τύχει νά ταξιδεύει κανείς νύχτα πρός κάποιον προορισμό στόν Θεσσαλικό κάμπο καί ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι διαυγής, ἐκεῖ μόλις ὁ δρόμος ἀρχίζει νά κατηφορίζει μετά τόν Δομοκό, μαγεύεται ἀπό τό θέαμα τῶν ἀμέτρητων φωτεινῶν στιγμάτων τοῦ Δημοτικοῦ φωτισμοῦ πού σηματοδοτοῦν τίς μικρές πολιτεῖες, τά χωριά καί τούς οἰκισμούς πού ἄλλα γεμίζουν τήν πεδιάδα καί ἄλλα εἶναι σκαρφαλωμένα μέχρι τίς κορυφές σχεδόν τῶν γύρω ὀρεινῶν ὄγκων. Ὅπως αὐτά λαμπυρίζουν, φαίνονται σά νά ἑνώνονται μέ τούς ἀστερισμούς τοῦ οὐρανοῦ. Καί αὐθόρμητα ἀναρωτιέται κανείς: Ἄραγε, πόση ζωή νά κρύβεται ἀνάμεσα σ’ αὐτά τά φωτεινά σημάδια, ἰδιαίτερα σ’ ἐκεῖνα πού ἀποτυπώνονται στά ψηλότερα σημεῖα τῆς εἰκόνας;

Ὅμως ἄν ὁ ταξιδιώτης θελήσει πράγματι νά ἀναζητήσει πόση ζωή ἀλήθεια ὑπάρχει ἐκεῖ πού τό βράδυ φανταζόταν ὅτι τά φῶτα δηλώνουν παρουσία ἀνθρώπων πολλῶν, μᾶλλον θά ἀπογοητευτεῖ. Ἐκεῖ πού πρίν χρόνια ὑπῆρχε ζωή τώρα ἐρημιά καί σιωπή. Διαβάτες λιγοστοί, γήπεδα χορταριασμένα, παιδικές χαρές παρατημένες, σχολικά κτήρια κλειστά, κοινοτικά γραφεῖα σφαλισμένα, ἐκκλησιές ἀλειτούργητες. Ὄχι μόνο στά ὀρεινά ἀλλά καί χαμηλότερα καί κοντά στίς πιό μεγάλες πολιτεῖες οἱ εἰκόνες δηλώνουν ἐγκατάλειψη. Καί ἄν ταξιδέψετε σέ κανέναν τόπο ἀκριτικό, θά μελαγχολήσετε σίγουρα.

Μήν ἀρκεστεῖτε στά ξερά στατιστικά στοιχεῖα περί τοῦ δημογραφικοῦ. Ἄν περιδιαβεῖτε τήν ἐπαρχιώτικη χώρα θά ἐκπλαγεῖτε. Ἡ πατρίδα ἔσβησε! Ἡ εἰκόνα ἔχει ἀλλάξει γιά πάντα. Μᾶλλον οὔτε θαῦμα μπορεῖ νά διορθώσει τά πράγματα, ἄν πράγματι τό ζητούσαμε. Καί ξέρετε γιατί; Γιατί ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι, καί δέν ἔφυγαν μόνο ἀπ’ τά χωριά ἀλλά καί ἀπό αὐτή τή ζωή. Πέρασαν βλέπετε τά χρόνια καί ὅπως εἶπε καί ὁ προηγούμενος Πρωθυπουργός, οἱ μεγάλοι θά πεθάνουν καί ἔτσι συμβαίνει ὄντως. Ἄλλωστε δέν θά ἔμεναν γιά πάντα.

Ἡ Πεντηκοστή στό χθές καί στό σήμερα

Τά ἔθνη ἔχουν διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα, ἱστορία ἤ θρησκεία. Μάλιστα, αὐτή διαφορετικότητα καί ἡ ἑτερότητα εἶναι γνωστικό ἀντικείμενο μελέτης, τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀνθρωπολογίας. Μέ τήν ἐπιστήμη, οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά κατανοήσουν τά διακριτικά γνωρίσματά τους. Στόν ἀντίποδα, οἱ Λαοί μέ κοινά στοιχεῖα προσπαθοῦν νά ἑνωθοῦν, μέσῳ διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἑνώσεων καί συνθηκῶν. Ὅμως, δέν τά καταφέρνουν στό βαθμό πού ἐπιδιώκουν. Γιατί ἄραγε; Δίχως Χριστό εἶναι ἀδύνατο νά γνωριστοῦν οἱ ἄνθρωποι καί νά ἑνωθοῦν. Ὁτιδήποτε οἰκουμενικό καί ἄν ἐπινοήσει ἡ ἀνθρωπότητα γιά νά ἀμβλύνει τό ἐθνικό,  πάντα θά εἶναι χωρισμένη.

Βέβαια, εἶχε προηγηθεῖ ἡ παλαιά ἐντολή τοῦ Θεοῦ «δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλῶσσαν, ἵνα μή ἀκούσωσιν ἕκαστος τήν φωνήν τοῦ πλησίον», ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Γεν. 7). Εὐτυχῶς, γιά τήν ἀνθρωπότητα, στό ἀναστάσιμο Εὐαγγέλιο ἀκοῦμε τή χαρμόσυνη νέα ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.  Ἀμήν (Ματθ. 28,19).

Ἐμπειρική ἐπαλήθευση καί πρακτική τεκμηρίωση τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ, γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν ξανά, ὁ ἕνας τή γλώσσα τοῦ ἄλλου, μποροῦν νά γνωριστοῦν ξανά, οἱ ἀλλογενεῖς βαπτίζονται σηματοδοτῶντας τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Ἔτσι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀφορᾶ μόνο τούς Ἕλληνες, τούς Σλάβους καί τούς Ἄραβες, ἀλλά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξάρτητα, ἀπό ἐθνικότητα, φυλή, γλώσσα ἤ θρησκεία.